ชิเงรุได้มีโอกาสเข้ามาในห้องนอนของโชเป็นครั้งแรก โชรีบเดินไปจัดเตรียมที่นอนให้อย่างรวดเร็ว เขารีบนั่งลงบนฟูกนิ่มแล้วตบมือแปะๆ เป็นสัญญาณพลางเอ่ยชวนเสียงตื่นเต้น

"ท่านพี่ มานอนตรงนี้ได้เลยๆ" ชิเงรุค่อยนั่งๆ ลงบนฟูกผืนหนานุ่มอย่างเจียมตัว เขามองดูไปทั่วทั้งห้องนอนหรูหราขนาดกว้างด้วยดวงตาที่ลุกวาวพลันเสียงของโชก็เอ่ยด้วยความรู้สึกผิด

"ถ้าเมื่อครู่ไม่ได้ท่านพี่ข้าคงแย่" ชิเงรุหันมายิ้มกับคำพูดนั้นของคุณหนูเอาแต่ใจที่มีมุมรู้สึกผิดต่อคนอื่นเป็นเหมือนกัน

"ก็ข้าผิดเองนี่นา ไม่เป็นไรหรอก" เสียงพูดคุยกันเบาๆ ในห้องที่กระทบเข้ากับโสตประสาทของนาโอกิที่ยืนอยู่ด้านนอกทำให้เขากระแอมขึ้นมา ทั้งสองเบิกตาโพลงขึ้นในทันทีก่อนจะรีบนอนคลุมโปงแล้วหัวเราะกันคิกคักชอบใจ ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันพลันโชที่กระซิบบอก

"ถ้าเอาหิ่งห้อยเข้ามาได้สักตัวคงจะดีสิ" ชิเงรุพยักหน้าเห็นด้วย

"ใช่ๆ เราเอามันมาเดินตรงนี้…" นิ้วเล็กจิ้มไปตรงกลางฟูกสีขาวจนมันบุ๋มลงไปพลางเอ่ยต่อด้วยความตื่นเต้น

"จะได้มีแสงสว่าง คนข้างนอกจะได้ไม่รู้ด้วยว่าเรายังไม่หลับ" โชเห็นด้วยเป็นอย่างมาก

"อื้อๆๆ คิกๆ" หัวเราะคิกกับความคิดอันบรรเจิด ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุมอีกครั้งแต่โชและชิเงรุที่ยังคงตื่นเต้นจนนอนไม่หลับได้แต่กะพริบตาปริบในความมืดสลัว พลันเสียงของโชก็เอ่ยกระซิบ

"ท่านพี่ เล่านิทานให้ข้าฟังหน่อยได้รึเปล่า" ชิเงรุเอ่ยตอบทันทีอย่างไม่อิดออด

"ได้สิ จะเอาเรื่องอะไรล่ะ"

"เอาเรื่องสนุกๆ" ชิเงรุอมยิ้มกับคำตอบนั้นที่เขาคาดคิดอยู่แล้วว่าโชจะต้องพูดแบบนี้ เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วเริ่มเอ่ยขึ้นในความเงียบ

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…" เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบเจื้อยแจ้วเล่านิทานไปเรื่อยๆ โชที่ฟังก็ขำคิกคักอย่างมีความสุขก่อนที่ดวงตากลมโตใสแจ๋วจะเริ่มหยาดเยิ้มแล้วค่อยๆ หลับไปในที่สุด ชิเงรุแอบลอบมองโชที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างกาย ความรู้สึกรักและเอ็นดูรวมทั้งอยากปกป้องคนตรงหน้าก่อตัวขึ้นมาในดวงใจ เขาค่อยๆ หยัดตัวขึ้นจากฟูกนุ่มก่อนจะแอบจุมพิตเบาๆ ลงบนหน้าผากมนหนึ่งทีด้วยความรวดเร็วแล้วล้มตัวลงนอน ดวงตาคมหลับตาลงพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นมาด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุขอย่างไม่อาจบรรยายออกมาได้จนหมด

"ท่านพ่อ… ท่านทราบวิธีจับหิ่งห้อยหรือเปล่าขอรับ" เสียงของชิเงรุเอ่ยถามมาซาโตะผู้เป็นพ่อของตนด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น มาซาโตะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นบนเรือนของตนหันไปมองใบหน้าของลูกชายพลางเอ่ยถามอย่างเนือยๆ

"ทำไมล่ะ"

"ข้าอยากได้หิ่งห้อยขอรับ" มาซาโตะทราบได้ทันทีว่าชิเงรุคงจะอยากจับหิ่งห้อยไปอวดโชอย่างแน่นอน ถึงจะรู้สึกขัดใจอยู่บ้างที่ชิเงรุตัวติดกับโชและตามใจเด็กคนนั้นจนเกินเหตุ แต่ด้วยความเป็นพ่อก็ทำให้เขาครุ่นคิดหาวิธีช่วยอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยบอก

"พ่อก็ไม่เคยจับเหมือนกัน ช่วงหัวค่ำก็ลองเอาที่จับผีเสื้อไปจับดูสิ น่าจะมีตัวที่บินมาเกาะแถวพุ่มไม้บ้างนั่นแหละ" ให้คำแนะนำเท่าที่จะทำได้ ชิเงรุเบิกตาโตก่อนจะพูดว่า 'ขอรับ' แล้วรีบวิ่งออกไปด้านนอกด้วยความดีใจ ร่างสูงมองตามหลังลูกชายคนเดียวของตนไปก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ กับความเป็นเด็กของเขา

ชิเงรุรีบวิ่งไปยังสนามหญ้าบริเวณปราสาทส่วนกลางที่โชกำลังนั่งเล่นอยู่ริมลำธารตามเคย เขาวิ่งมานั่งลงข้างกับโช หายใจหอบเหนื่อยแต่ใบหน้ามีรอยยิ้มดีใจอย่างที่สุดปรากฏอยู่ ชิเงรุหายใจเข้าลึกแล้วรีบเอ่ยบอกพลางเหนื่อยหอบไปด้วย

"รู้แล้ว แฮ่กๆ ข้ารู้วิธีจับหิ่งห้อยแล้ว" เพียงเท่านั้น โชก็ตาลุกวาว

"จริงเหรอ! ทำยังไงๆ" ชิเงรุขำพรืดก่อนจะรีบบอก

"ต้องหาที่จับผีเสื้อยังไงล่ะ คราวนี้เราจับได้เยอะแน่ๆ" โชแววตาเป็นประกายด้วยความหวัง เขารีบวิ่งเอาไปบอกคิโยชิที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ไม่ไกลนัก คิโยชิระบายยิ้มบนใบหน้าหลังจากที่ได้รับฟัง ก่อนจะหันไปบอกเคนตะและนาโอกิให้ไปหาที่จับผีเสื้อมา ทั้งสองรับคำแล้วเดินหายเข้าไปในปราสาท โชกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจแล้ววิ่งกลับไปหาชิเงรุที่กำลังหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหาย

ครู่ใหญ่ต่อมา เคนตะและนาโอกิก็เดินกลับออกมาโดยที่ไม่ได้ถือที่จับผีเสื้อแต่มีอุปกรณ์บางอย่างติดมือมาด้วย พวกเขาเดินเข้าไปหาคิโยชิก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงระคนเสียดาย

"ข้าน้อยลองไปถามเหล่าคนรับใช้ดูแล้ว หาจนทั่วก็ยังหาไม่เจอ เช่นนั้นเลยเอาอุปกรณ์ที่พอจะหาได้มาทำเป็นที่จับผีเสื้ออันใหม่ ไม่นานน่าจะเสร็จขอรับ" คิโยชิพยักหน้าตกลงตามนั้น เคนตะและนาโอกิจึงเดินกลับไปยังใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่แล้วจัดการวางอุปกรณ์ต่างๆ ลง ก่อนจะเริ่มลงมือประดิษฐ์ที่จับผีเสื้ออันใหม่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

นิยายอัพเป็นประจำทุกวันพุธ เสาร์ อาทิตย์ค่ะ