โดนขืนใจจนติดเซ็กส์

ตอน โดนจับไปทดลองปู้ยี่ปู้ยำ1

ตัวเล็กกับแนทถูกสั่งให้มาจับหมอที่เป็นนักทดลองสติเฟื่องที่ทำงานให้พวกสายลับเยอรมัน

พวกเธอนั่งอยู่บนเครื่องบินไอพ่นบินข้ามประเทศไปยังอีกซีกโลกในยามดึก

"ว้าวแนท ดูซิ" ตัวเล็กมองออกมานอกกระจกเครื่องบิน เธอเห็นท้องฟ้าเป็นสีขาวอยู่เบื่องหน้า ส่วนด้านหลังเป็นท้องฟ้าที่มืดมิด

"เรากำลังบินข้ามเส้นเวลา" เนทเอ่ยขึ้นอย่างตื่นตา

เบื้องหลังเป็นยามราตรีที่พวกเธอสองคนจากมา ส่วนเบื้องหน้าเป็นยามเช้าของอีกซีกโลกที่พวกเธอกำลังจะไป

เครื่องบินบินวนๆอยู่เหนือโกดังร้างขนาดใหญ่

สองสาวชักปืนสั้นขึ้นลำดังแกร๊กแล้วเหน็บไว้ที่ขาก่อนจะหันมายิ้มให้กัน

ตี๊ด! ๆ ๆ สัญญาณปล่อยตัวดังขึ้น ตัวเล็กกับแนทวิ่งมาด้านหลังเครื่องบินที่ประตูท้ายกำลังเปิดออก

"หนึ่ง สอง สาม" ตัวเล็กกับแนทนับพร้อมๆกันก่อนจะจับมือกันกระโจนลงจากเครื่องบิน

ฟ้าววว! 5555! สองสาวนอนคว่ำหันหน้าเข้าหากันและประสานสองมือ

ร่างเพรียวบางในชุดสีดำร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าในความเร็วสูง

ตัวเล็กกับแนทมัดผมไว้ จุกของเธอปลิวไหวๆ แก้มขาวๆโดนลมประทะจนบู้บี้

ทั้งคู่ร่วงลงมาจากเบื้องบนจนมาถึงกลุ่มปุยเมฆสีขาวราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์

ร่างน้อยๆปลิวฝ่าเมฆหมอกลงมาถึงอากาศใสๆใกล้พื้นดิน มองไปโดยรอบเห็นฝูงนกบินผ่านไหวๆ

พรึ่บ! ๆ สองสาวกระชากร่มสีขาวกางออกและบังคับร่มบินร่อนลงมาช้าๆ

ตัวเล็กดึงผ้าปิดหน้าสีดำมาคลุมแล้วร่อนลงบนหลังคา มีแนทตามมาติดๆ

สองสาวเจาะหลังคาโกดังด้วยมีดและส่องตามองลงมาดู

"ตายแล้ว มันมียามเยอะมาก" แนทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นห้องทดลองเบื้องล่างและมีคนหลายสิบยืนถือปืนคอยป้องกัน

"มีคนท้องเต็มเลย มันทดลองอะไรกันนะ" ตัวเล็กเอ่ยขณะที่กวาดสายตามองลงมารอบๆเห็นคนท้องหลายคนนอนบนเตียง

"เอางี้ เข้าทางห้องน้ำแล้วออกมา มันน่าจะอยู่ในห้องแล็บที่ปิดทึบ" ตัวเล็กวางแผน

ทั้งคู่วิ่งมาทางห้องน้ำผูกเชือกกับคานเหล็กบนหลังคาแล้วโรยตัวลงมาในห้องน้ำ

แนทใส่เเว่นตามองทะลุประตู เธอเปิดแล้ววิ่งนำออกมาก่อน

ตุ๊บ! ๆ ๆ ตัวเล็กวิ่งตามแนทออกมาโดยทั้งคู่ยกปืนเล็งพร้อมยิง

แนทวิ่งมาถึงห้องแล็บที่ประตูทางเข้าเป็นเหล็กและมีปุ่มกดรหัสเข้าไป

ฉุบ! ๆ ๆ ตัวเล็กเอาปืนใส่กล้องเก็บเสียงแล้วยิงปุ่มกดจนประตูมันเปิดออก

สองสาววิ่งเข้ามาเจอกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ราวสิบกว่าคนกำลังผ่าท้องทำคลอดเอาเด็กออก

"หยุด หมอบลง" ตัวเล็กกับแนทยกปืนขู่

นักวิทยาศาสตร์หมอบลงเอาหน้าแนบพื้น

"มันไม่ได้มีคนเดียวนี่มีเป็นสิบๆ จะจับกลับไปยังไง" ตัวเล็กโทรหาหัวหน้าตัวดำ

"งั้นก็ฆ่าทิ้งให้หมดเลย" หัวหน้าตอบสาย

"แนท ยิง" ตัวเล็กสั่ง พวกเธอสองคนเอาปืนเก็บเสียงจ่อหัวดอกเตอร์ในชุดกาวน์สีขาวและกดไกปืน

"ฉันทำไม่ได้" แนทชักปืนกลับแล้วบอก

"ยิงๆไปเถอะน่ะ" ตัวเล็กสั่งขณะที่เธอเองก็ถือปืนมือไม้สั่น

"แต่พวกเขาทำอะไรเลวๆล่ะ เรายังไม่รู้เลย ที่ผ่านมาเราฆ่าแต่คนเลวๆ" แนทแย้ง

"โถ่เอ้ย" ตัวเล็กดึงปืนกลับมาเสียบไว้ที่ขาแล้วกุมขมับ

"ส่งเครื่องบินมารับกลับได้ไหมคะ สิบสองคน" แนทโทรกลับไปแจ้งหัวหน้า

"ไม่ได้ มันเสี่ยงเกิน พวกเธอต้องฆ่าทิ้งให้หมดแล้วหนีออกมาเอง" หัวหน้าตอบ

แว๊! ๆ ๆ ๆ เด็กที่เพิ่งคลอดนอนร้องไห้อยู่ข้างๆแม่

ดอกเตอร์คนนึงพูดเป็นภาษาอังกฤษว่าถ้าไม่เย็บแผลที่ผ่าคลอดแม่เด็กจะตาย

"ลุกขึ้น ทำงานต่อ" ตัวเล็กสั่งและแนทก็ยกปืนจ่อกราดไปมาเพื่อคุมสถานการณ์

ตัวเล็กเดินไปเดินมาและคิดหาวิธีใหม่ เธอไม่อยากฆ่าใครแต่ก็จับกลับไปไม่ไหว

"เธอว่าไหม หัวหน้าทิ้งเรา" แนทเอ่ยขึ้น

"ถูกแล้วนี่แนท เรารู้ความเสี่ยงดีเรารู้ดีว่าเราเป็นอะไร หากพลาดก็ต้องตาย" ตัวเล็กตอบอย่างเคร่งเครียด

"แต่เขาไม่ได้วางแผนช่วยให้เราออกไปแต่แรก เขาให้เราหาทางหนีเอง มันหมายความว่าเขาไม่สนว่าเราจะรอดหรือตาย เขาแค่อยากให้งานสำเร็จ" แนทเถียงตัวเล็ก

ตัวเล็กพูดไม่ออก เธอสับสนไปหมด

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่ นักวิทยาศาสตร์คนนึงแอบกดสัญญานเตือนภัย

หว๋อ! ๆ ๆ ๆ เสียงไซเรนดังสนั่นไปทั่วโกดัง

เปรี้ยงง! ตัวเล็กยิงหัวนักวิทยาศาสตร์ทะลุเลือดพุ่ง

ตุบ! ๆ ๆ ๆ ยามถือปืนกลยาววิ่งกรูเข้ามายืนล้อมตัวเล็กกับแนทไว้

"วางปืน ไม่งั้นได้ตายกันหมดนี่" หัวหน้ามันตะโกนบอก

ตัวเล็กกับแนทโยนปืนทิ้งแล้วคุกเข่าลง ทั้งคู่หันหน้ามามองกันและสั่งเสีย

"ฉันรักแกนะตัวเล็ก" แนทมองตาโตๆของตัวเล็กด้วยสีหน้าละห้อย

"ฉันก็รักเเกแนท รักแกมาโดยตลอด" ตัวเล็กบอกและเอื้อมมือจะมาลูบหัวแนท

ปัง!!

ปัง!!

หัวหน้ายามยกปืนสั้นขึ้นมายิงเข้าตรงหน้าอกสองสาวคนละนัด พวกเธอล้มลงมานอนหงายหายใจระรวย

ตัวเล็กกับแนทนอนมองหน้ากันขณะที่เลือดไหลออกมากองบนพื้นแดงฉาน

พวกเธอเอื้อมมือเข้ามาจับมือกันและตาค่อยๆปิดลง

ภาพสุดท้ายที่ตัวเล็กได้เห็นคือใบหน้าที่ขาวอิ่มรูปไข่น่ารักของแนท

ภาพที่แนทเห็นคือใบหน้าอันเล็กเรียวขาวสวยของตัวเล็ก

และแล้วโลกทั้งโลกก็ดับมืดลงไป ความทรงจำ ความสุข ความรัก หายไปกับม่านตาที่ปิดลง

ไม่เหลืออะไรเลย