2

ผู้ชายหน้าไม่อาย

“ยัยอรนี่จริงๆ เลย จะทำกับข้าวทั้งที กลับเพิ่งสังเกตเห็นว่าเครื่องปรุงหมด”

อนามิกาบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่อ่านกระดาษจดรายการที่จะต้องซื้อกลับห้อง มีทั้งเครื่องปรุงรสของอรณี และของใช้ส่วนตัวของตัวเอง ด้วยความที่เพิ่งมาอยู่เมืองนี้ได้ไม่นาน อีกทั้งไม่ได้เข้ามาซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตแห่งนี้บ่อยนัก ทำให้อนามิกาต้องเสียเวลาเดินวนหาของแต่ละอย่างกว่าจะพบ

ในขณะที่เดินไปดูกระดาษจดรายการของที่ต้องซื้อ เธอก็เดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจังจึงเผลอร้องออกมาอย่างตกใจเสียงดังจนทำให้ลูกค้าคนอื่นๆ รวมไปถึงพนักงานในร้านต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว เธอส่งยิ้มแหยๆ ไปให้พร้อมกับก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอโทษก่อนจะหันมาสนใจคนตรงหน้า พบว่าผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บกล่องอาหารแช่แข็งนับสิบกล่องที่ตกเกลื่อนพื้นอยู่

“ขอโทษนะคะ ฉันมัวเดินดูของเพลินไปหน่อย” เอ่ยจบหญิงสาวก็ก้มลงเก็บกล่องอาหารแช่แข็งสองกล่องสุดท้ายตรงปลายเท้าขึ้นมายื่นให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด และตอนนี้นี่เองเธอสังเกตเห็นว่า คนที่เธอเดินชนมีหน้าตาที่หล่อเหลา นัยน์ตาสีน้ำตาลชวนหลงใหล แม้ว่าเครื่องแต่งกายที่เขาสวมอยู่จะเป็นแค่เสื้อยืดสีพื้นธรรมดากับกางเกงยีนเก่าๆ แต่โดยรวมแล้วผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ

“ขอบคุณครับ”

“ซื้อเยอะขนาดนี้กินเองหรือคะ” หลุดปากถามออกไปแล้วอนามิกาก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง

‘ปากไวจริงๆ เลย ดันไปถามผู้ชายที่เพิ่งเจอกันออกไปอย่างนั้น’

“ครับ ซื้อไปตุนไว้ขี้เกียจมาซื้อบ่อยๆ” ชายหนุ่มตอบเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อเขาเห็นว่าหญิงสาวหน้าตาน่ารักตรงหน้าแอบตบปากตัวเองเบาๆ ไปหลายที ก่อนจะหันมาส่งยิ้มอายๆ ทำให้ใบหน้ารูปไข่ที่ปราศจากเครื่องสำอางนั้นแดงระเรื่อชวนมอง เป็นเหตุให้หัวใจของเขากระตุกอย่างน่าประหลาด

“ค่ะ” อนามิกาตอบรับสั้นๆ ก่อนจะแสร้งไม่สนใจหนุ่มตรงหน้าอีกต่อไป โดยการหันซ้ายหันขวามองหาของที่จะซื้อแก้เก้อ แล้วก็เจอเข้ากับของที่ต้องการพอดี หญิงสาวตรงดิ่งเข้าไปหยิบไม่รอช้า ขณะเดียวกันก็แอบเหลือบมองร่างสูงที่ยืนจัดระเบียบกล่องอาหารในมือให้เข้าที่เข้าทาง และก็เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมา

“กินอาหารแบบนี้เยอะๆ มีหวังขาดสารอาหารตายกันพอดี แฟนใครนะ ปล่อยปละละเลยจริงๆ เป็นเราหน่อยไม่ได้ แม่จะใช้เสน่ห์ปลายจวักมัดใจเอาให้ลืมอาหารพวกนี้ไปเลย” เสียงบ่นด้วยภาษาไทยลอยขึ้นมา แม้ไม่ดังมากนัก แต่ก็ทำให้เคเลอร์ที่กำลังจะหมุนตัวเดินไปจ่ายเงินต้องหยุดชะงัก

เขาแสร้งยืนฟังอยู่ตรงนั้นจนเธอบ่นจบ และมันก็ทำให้เขาเกือบจะหัวเราะออกมา คงไม่มีใครคาดคิดหรอกว่าหน้าฝรั่งจ๋าอย่างเขาจะสามารถฟังและพูดภาษาไทยได้ แต่เขามีแม่เลี้ยงเป็นคนไทย ‘แม่บุษ’ เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่ห้าขวบ เธอมักจะสื่อสารกับเขาด้วยภาษาไทยแล้วตามด้วยภาษาอังกฤษ นานวันเข้าก็เหลือเพียงภาษาไทยอย่างเดียว และนั่นทำให้เขาฟัง และพูดภาษาไทยได้โดยไม่รู้ตัว

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ชายหนุ่มอยากพูดคุยกับเธอ แต่ไม่รู้จะถามอะไรที่ดีกว่านี้ ครั้นจะให้ถามอย่างใจคิดว่า ‘สนใจจะใช้เสน่ห์ปลายจวักกับผมไหมครับ’ มันก็คงดูไม่ดีเท่าไร