คำนับ ท่านอ๋อง" นิชาย่อตัว " ไม่ทราบว่า ท่านอ๋อง มาด้วยเรื่องใดเจ้าค่ะ"

" ข้ามารับเจ้า" ชิงรั่วเฟิงรีบลุกขึ้นอย่างดีใจ " ตามคำสั่งของเสด็จพ่อ"

" ฝ่าบาทสั่งท่านมารับข้า เพื่อไปที่ใด เจ้าคะ" นิชาสงสัง

" วันนี้เจ้าจะไปที่ใดเล่า ข้าจะไปส่งเจ้า" ชิงรั่วเฟิงยิ้ม

"
" ถ้าจะไปที่ใดคงไม่รบกวนท่านอ๋องหรอก" นิชาปฏิเสธ " เชิญท่านกลับเชิญท่านกลับเถอะ เจ้าค่ะ"

" แต่เป็นรับสั่งของเสด็จพ่อให้คอยช่วยเหลือเจ้านะ" ชิงรั่วเฟิงยิ้มอธิบาย

" แต่วันนี้ข้าจะไปตลาดนะเจ้าค่ะ คงไม่สะดวกท่านอ๋องหรอกกระมัง" นิชาปฏิเสธอีกครั้ง

" ไม่เป็นไรค่ะช่วยเจ้าได้" ชิงรั่วเฟิงยืนยันอีกครั้ง

" เอาล่ะๆไปด้วยกันหมดนี่แหละ" ฮูหยินแม่ตัดบท " ปะๆๆเตรียมรถม้าเดี๋ยวจะสาย"

ทุกคนเดินออกไปพร้อมกัน

" เจ้ากับฉู่เฉาไปนั่งรถกับท่านอ๋อง แม่กับพี่สะใภ้จะนั่งอีกคัน" ฮูหยินใหญ่จัดแจงรถ

" ท่านแม่ทำไมไม่ให้ข้าไปกับท่าน"นิชาส่งสายตาอ้อน

" เจ้าไปกับท่านอ๋องเหอะ ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆก็ไหนๆ ท่านอ๋องอุตส่าห์มารับทั้งที"ผู้เป็นแม่จูงมือนิชามาขึ้นรถม้าท่านอ๋อง


รถม้าออกเดินทาง ...ภายในรถม้านิชารู้สึกอึดอัดนัก ทั้งๆที่มีแค่2คน

" เจ้ากลัวข้าเหรอ" ชิงรั่วเฟิงมองนาง

" เปล่านิทำไมข้าต้องกลัวท่าน" นิชาค้อนสายตา

" ถ้างั้นเจ้าก็ขยับมาใกล้ๆข้านี่ นั่งจะติดมุมเลยข้าเห็นรู้สึกอึดอัด" ชิงรั่วเฟิงอธิบาย

นิชาไม่พูดตอบ

" เจ้าไม่เป็นไรแน่นะ"ชิงรั่วเฟิงมองนาง

" ข้าไม่เป็นไร" นิชาตอบ

" โกรธข้าใช่ไหม" ชิงรั่วเฟิงขยับเข้าไปใกล้นาง

" นี่ท่านจะทำอะไร"นิชาตกใจ

" ข้าขอโทษ" ชิงรั่วเฟิงอธิบาย " เมื่อคืนคงเพราะ ฤทธิ์สุรา"

"อ๋อ เป็นเพราะท่านเมาเช่นนั้นหรือ" นิชามองหน้าชิงรั่วเฟิง

" ใช่ ข้าเมามาก" ชิงรั่วเฟิงย้ำคำ

"พอเหอะ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว มันผ่านไปแล้ว ถือว่าข้าซวยเอง" นิชาค้อน

" เจ้าจะให้ ข้าไถ่โทษ ยังไง" ชิงรั่วเฟิงมองหน้านิชาอย่างจริงจัง " ถ้าเจ้ายกโทษให้ข้าก็จะทำ"

" ท่านทำไม่ได้หรอก" นิชาเมิน

" ขอเข้ามาข้าจะทำ" ชิงรั่วเฟิงจริงจัง

ขณะเดียวกันนั้น รถม้าก็หยุด

" ท่านอ๋อง คุณหนูกู้ ถึงตลาดแล้วพะยะ"องครักษ์หลี่รายงาน

ชิงรั่วเฟิงลงรถ ชูแขนเพื่อให้นางจับ แต่นิชาไม่สน นาง กระโดดลงจากรถม้าเอง

ชิงรั่วเฟิงมองตามหลังนาง

"สงสัยนางจะโกรธท่านจริงๆ" องครักษ์หลี่กระซิบ

"อื่ม ข้ารู้แล้ว" ชิงรั่วเฟิงเดินจากมา

"ท่านได้อธิบายนางไปหรือเปล่า" องครักษ์หลี่ถาม

"อธิบายแล้ว" ชิงรั่วเฟิงรีบเดิน

" ท่าน บอกนางว่ากระไรทำไมนางยังโกรธอยู่"

" ข้าเมา" ชิงรั่วเฟิงตอบ

"หะ ท่านบอกนางว่าที่ทำไปเพราะท่านเมารึ"

"ใช่ ข้าบอกเช่นนั้น"

"มิน่านางถึงยังโกรธอยู่" องครักษ์หลี่เตือน

"เป็นเจ้า ถ้าเจ้าไม่โกรธรึถ้าเจ้าเป็นนาง ที่ข้าทำขนาดนั้น"

"โกรธสิ ท่านทำถึงขนาดนั้น แต่ถ้าท่านอธิบายว่า ท่านรักนางล่ะ พะยะคะ"

ชิงรั่วเฟิงหยุดเดินหันกลับมามององค์รักษ์"ข้าทำเช่นนั้นได้รึ"

"ทำไมจะไม่ได้ หรือท่านไม่ได้รักนาง " องครักษ์หลี่เน้นย้ำ

"ท่านรักใครใจท่านรู้ดี ข้าบอกท่านไม่ได้หรอกพะยะค่ะ"

"ตอนนี้ข้าต้องทำเช่นไร" "ข้าได้บอกนางไปแล้วว่าข้าเมา"

"ก็แก้คำไม่ได้แล้วพะยะค่ะ" องครักษ์ส่ายหน้า
" ตอนนี้ท่านต้องรีบตามนางไปช่วยนางถือของ ท่านต้องช่วยทำทุกอย่างด้วย เพื่อแสดงความรักแทนคำพูดพะยะค่ะ"

ชิงรั่งเฟิงนึกได้ "เอาหละรีบไปกัน"

ในตลาด ทุกสายตาจ้องที่นิชา กับชิงรั่วเฟิง

"ไหนๆ วันนั้นมีใครบอกว่าท่านอ๋องไม่ชอบนางไง" ชาวบ้านในตลาดซุบซิบ

" ใช่ๆ ดูสิ ท่านอ๋องเอาใจนางตลอด" "ไม่เหมือนที่ลือกันเลย"

และแล้วก็กลับมาถึงรถม้า

"เหนื่อยหรือไม่"ชิงรั่วเฟิงเอาผ้าเช็ดหน้ายื่นให้นิชา

"นิดหน่อย ขอบใจ" นิชาพูดฮ่วน

"เจ้ามีแผนวันนี้อย่างไรบ้าง ข้าจะได้ช่วยเจ้า"

"ยังไม่รู้เลย เดี๋ยวข้าต้องกลับไปทำสีทาปาก ท่านคงช่วยไม่ได้ ท่านก็กลับไปพักเถอะ" นิชากล่าว

"ข้าอยากช่วยเจ้า" ชิงรั่วเฟิงไม่ยอมกลับ

"ช่วยทำอะไรได้" ท่านทำเป็นรึ" นิชาตัดบท