"เราเดินต่อมาสักพัก...." ธนัทเดินอยู่ข้างๆทราวิส ฝ่ายผู้ชายไม่ได้หันหลังไปสังเกตสองสาว พอพวกเขาสองคนหยุดเดิน กลับหลังหันมาพบแมรี่ที่อยู่ห่างออกไป แต่ไม่พบมาเรีย

ชายสองคนวิ่งเข้าไปหาสาวคนพี่ " เกิดอะไรขึ้น "

" ชู่วววว ไม่มีอะไรหรอก " แมรี่ออกท่าสั่งให้เสียงเบาๆ " รอน้องสาวของฉันทำธุระแป๊บนึง .

มาเรียโผล่ออกมาจากทางป่าไม้ระยะใกล้ๆแล้ว สีหน้าบ่งบอกถึงความน่าอาย "แหะๆ ขออภัย ฉันปวดชิ้งฉ่อง "

ทราวิสคิดว่าพวกผู้หญิงไม่ได้อดทนไหวที่จะเดินต่อ " เอ่อ ปวดฉี่? แต่เรามาใกล้ๆ บ้านไม้ที่นายพรานบอกพวกเราแล้วนะ น่าจะเจอใครที่นั่นแล้วขออนุญาตใช้ห้องน้ำ "

" เอ๋ !? " และแมรี่กับมาเรียก็มองไปทางข้างหน้า ใกล้ถึงบ้านหลังนั้นแล้วจริงๆ แต่มาเรียฉี่เรียบร้อยแล้ว

หลังจากการเดินทางผ่านเส้นทางดินทรายสีชมพูอ่อนเจือสีเปลือกไข่มาตลอด ก็เข้าสู่พื้นที่วงกลม มีบ้านไม้ขนาดกลางๆอยู่ตรงใจกลางพื้นที่

ณ บ้านไม้ ตั้งตระหง่าน ทราวิสกับธนัทยืนมอง " มีที่กดออด " ธนัทพูด เขาจะลองกดน่ะแหละ แต่ประตูก็ได้เปิดออก มีหญิงชราสีผมออกสีขาวอมเทาโผล่หน้ามามอง " พวกเธอเป็นใคร ถ้าเป็นลูกค้าก็รอก่อน ตอนนี้ร้านอาหารของฉันมีคนเต็มอยู่ "

ธนัท ทราวิส แมรี่ มาเรีย ทั้งสี่คนไม่ทราบเรื่องบ้านหลังนี้เป็นสถานที่ที่มีนักเดินทางมาอุดหนุนอาหาร

" คุณยายคะ พวกเราเป็นคนเดินทางผ่านป่าจากฝั่งโน้นมา เราอาจจะไม่ค่อยหิวอะไรมากเท่าไหร่ " แมรี่ชวนหญิงชราคุย " ที่ร้านของคุณยายขายอาหารอะไรหรอคะ? "

คนแก่กระแอม " เกี่ยวกับซุปเห็ดทรัฟเฟิล ทางด้านข้างของบ้านเป็นพื้นที่ป่าไม้ที่มีเห็ดทรัฟเฟิลชั้นดี"

" เอ๋ !? " ธนัทตกใจ

" หมายความว่าไง พี่ธนัท " แมรี่สงสัย ทำไมธนัทต้องมีอาการส่งเสียงแบบนั้น

ธนัทหันมาบอก " เห็ดชนิดนี้ขึ้นชื่อเรื่องราคาแพงมาก เป็นวัตถุดิบอย่างดี ให้กลิ่นหอมอบอวล ให้รสสัมผัส และ ......" เขาหันไปที่หญิงชรา " คุณยายครับ เห็ดชนิดนี้จากแหล่งกำเนิดมีไม่มาก แต่ก็ขยายไปทั่วตามความนิยมของผู้คน "

" ซุปเห็ดทรัฟเฟิลของร้านใช้เห็ดทรัฟเฟิลสีดำ และฉันขายราคาให้ถูกเพื่อผู้คนที่พอจะมีกิน " หญิงชราพูดแล้วทำท่ามูนวอล์คของไมเคิล แจ็คสันไปข้างใน " พวกเธอก็เข้ามานั่งพักก่อนสิ "

" มูนวอร์คอีกแล้ว........ยาย เราได้เจอเสือโคร่งทำแบบนี้มาก่อนแล้ว "

ข้างในร้านฝั่งที่พักอยู่ตรงข้ามกับฝั่งโต๊ะเก้าอี้ของลูกค้า

ธนัทนั่งลงที่โซฟา " เหนื่อยจัง "

" คุณยาย ผู้คนเดินทางมาร้านของคุณยายต้องเดินผ่านมาอย่างไร " ทราวิสถาม และมองไปตามโต๊ะจำนวนมาก " และดูเหมือนอาหารจะมีเพียงเมนูเดียว "

" ต่อจากตรงนี้ก็เป็นทางเนินแล้วล่ะ " หญิงชราบอก " ผู้คนเหล่านี้ผ่านมาโดยทางเนินไม่ค่อยชันมาก พวกเขาอยากเดินทางมาเพราะซุปเห็ดทรัฟเฟิลที่นี่ ให้ราคาที่คุ้มค่า จริงๆอยากจะมีเห็ดทรัฟเฟิลชนิดสีขาวบ้าง มันให้คุณค่าสูงกว่าสีดำ "

แมรี่กับมาเรียหยิบเมนูที่วางไว้ตรงที่พักผ่อน เปิดหน้าเมนูพบภาพเห็ดทรัฟเฟิล " มันเป็นตะปุ่มตะปั่มแบบนี้หรอ แต่มันเป็นของดีมีค่ามาก "

ชายหนุ่มธนัทส่งเสียงบอกจากโซฟา " มูลค่าเห็ดทรัฟเฟิลที่ราคาสูงน่ะเทียบได้กับทองคำเลยนะ "

" หือ !? เดี๋ยวต่อไปนักขุดทองจะเปลี่ยนแนวทางมาขุดเห็ดทรัฟเฟิลแทนล่ะ .... หรือเปล่านะ ?" สองสาวมองหน้ากัน " เหลือเชื่อมั้ย? "

สาวน้อยที่เป็นพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งถือถ้วยที่ลูกค้ากินเสร็จแล้วเดินมาหาหญิงชรา " คุณยาย ตรงนี้มีลูกค้าหน้าใหม่หรอคะ "

" พวกเขาเดินทางผ่านมา " หญิงชราบอก " ให้นั่งพักอีกสักเดี๋ยวแล้วจะไป "

ชั่วขณะ ปรากฏสาววัยยี่สิบปลายๆผมซอยสั้นสีแดงอมชมพู เธอสวมแว่นกันแดดกับที่คาดผมลายสีขาวและดำ กับชุดเสื้อและกระโปรงเป็นสีดำ

" อ๊ะ " พนักงานเสิร์ฟสังเกต " ดีใจที่สุดเลย เศรษฐีคายุคิโยะมาอุดหนุนแล้ว "

" คายุคิโยะ " หญิงชรามอง " นี่ ช่วยเลี้ยงซุปให้ผู้เดินทางสี่คนนี้ ได้มั้ย "

ธนัท ทราวิส แมรี่ มาเรีย ต่างตกใจไปพร้อมกัน " หา !? จะเลี้ยง !?"

สาวชุดดำผู้เป็นเศรษฐีเดินมาหา ถอดแว่นกันแดดออก " สวัสดีจ้ะ เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงพวกเธอทั้งสี่คนเอง "

" ขะ ขอบพระคุณมากคร้าบ / ค่า !! "

...............

.........

....

หลังจากที่พวกเขาเดินทางจากโรงแรมมายังป่าตามภูเขาตั้งแต่ช่วงเช้า ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายๆ

หลังจากที่ทุกคนละเลงซดน้ำซุปไปแล้ว ทั้งหมดออกประตูอีกทางของร้าน ตอนนี้แมรี่กับมาเรียอยากขอบคุณโดยจะจ่ายเหรียญให้สักเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่มีพอที่จะจ่ายในราคาของซุปเห็ดทรัฟเฟิลถึงสี่ถ้วย

แต่คายุคิโยะตั้งใจจะไม่รับเงินนั้น " ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้า พี่มีเงินพอจะเลี้ยงพวกเธอจริงๆ "

" คือ พวกเราเหมือนอยู่ในฝันเลยครับ / ค่ะ พี่สาวใจดีกับพวกเรา ก็ ขอบคุณอีกครั้ง ครับ / ค่ะ "

ที่ตรงนี้มีเส้นทางเป็นถนนที่ลูกค้าผ่านเข้ามา แทบไม่น่าเชื่อว่าเนินฝั่งนี้จะเป็นสถานที่ๆผู้คนจะผ่านมา ผิดกับอีกฝั่งที่ชายหญิงสี่คนเดินทางมาจริงๆ ทางนั้นเหมือนมีแต่ป่า

ธนัทเห็นทางเนินเป็นถนนไม่ลาดชัดมากนักและเห็นรถเปิดประทุนคันหนึ่ง " พี่สาวมีรถขับด้วยหรอครับ "

" จ้ะ เดี๋ยวพี่จะพาพวกเธอลงจากเนินที่นี่ มุ่งเข้าสู่หมู่บ้านเล็กๆ "

แมรี่กับมาเรียมองกันและถึงเวลาแล้ว แมรี่จึงบอกกับชายทั้งสอง " ทราวิส กับ ธนัท ต้องขอโทษด้วยนะ คือ เราสองคนต้องแยกการเดินทางกับนายทั้งสองคนอีกแล้ว "

ธนัททำสีหน้าเหมือนมีปัญหาแก้ไม่ตก " หือ แมรี่กับมาเรียจะไม่ตามมาด้วยหรอ ? "

แมรี่เขยิบเดินเข้ามาใกล้ " หวังว่าดวงชะตาของเราจะกลับมาเจอกันอีกนะ ต่อจากตรงนี้พี่ธนัท พี่ทราวิส เราสองคนขอให้พี่ๆเจอกะโหลกซีบิลไวๆนะ "

ทราวิสเองก็จะบอกลา " ถ้างั้น ข้ากับธนัทจะเดินทางไปกับท่านพี่คายุคิโยะกันต่อ ขอบใจพวกเจ้าทั้งสองคนที่ร่วมทางกันมาถึงจุดนี้ โชคดี "

คายุคิโยะสตาร์ทรถ ชายสองคนเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างหลัง สองสาวพี่น้องยืนโบกมือลาอยู่ตรงบ้านไม้

รถยนต์ขับเคลื่อนลงเนิน ห่างจากบ้านไม้และสองสาวไปเรื่อยๆ รถเปิดประทุนอย่างนี้ ทำให้แรงลมปะทะกับใบหน้าและเส้นผม

ทราวิสแอบมองหน้าของธนัทที่เหมือนจะเหม่อลอย ธนัทเลยบอก " ฉันคงจะคิดถึงสาวสองคนแย่เลย ...."

ทราวิสนิ่งไปสักพัก เขาเข้าใจและช่วยบอกอะไรเล็กน้อย " เอาน่า เป้าหมายของเราและเขาไม่ได้เหมือนกัน เจ้าก็เก็บความทรงจำที่แสนดีนี้เอาไว้ บางทีในภายหน้าอาจจะได้มาพบเจอกันอีกที่ใดสักแห่ง "

ในความคิดธนัท เขามีความทรงจำที่อยากเก็บไว้ ก็ในคืนที่เขาทำอะไรต่อมาเรียที่โรงแรม ....... แหม ความทรงจำในตอนนั้น ดี ....!?

" เอ่อ เจ้า ข้าสงสัยว่าเราไม่เห็นอะไรสักอย่าง " ทราวิสนึกถึงอะไรสักอย่างแต่มันผ่านมาแล้ว " ท่านรูปปั้นทานูกิไง จริงๆต้องเจอไม่ใช่เหรอ ? "

" ........ เหอะๆ ออ เรื่องนี้นี่เอง .... โถ่ ไม่ต้องเจอบ่อยๆก็ได้ " ธนัททำสีหน้าเบื่อๆ หันไปมองข้างๆ มองดูถนนที่เคลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ

==============