“ข้ามิได้โกงเกม!” ซิลเอริคคำรามลั่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดและไม่ชอบใจ อีกฝ่ายหรี่ตามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

“น้องชาย... ฟังพี่ดีๆ นะ ต่อให้น้องยืนยันยังไงพวกพี่ก็ไม่เชื่อหรอก เลเวลแค่สิบเก้าไม่มีทางมีฝีมือได้ขนาดนี้แน่ น้องรู้ไหมว่าฝีมือระดับน้องพอเลเวลสักหกสิบคงเทียบเท่าสัตว์อสูรระดับราชาหรืออาจยิ่งกว่านั้นอีก” ซิการ์ส่ายหัว สมดุลเกมคงพังป่นปี้

“ข้าก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกง เหตุใดจึงมีแต่คนพูดจาเช่นนี้” ซิลเอริคตวาดลั่นแล้วจ้องตาอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ซิการ์จึงจ้องเข้าไปในตาซีนเช่นกัน

“แววตาไอ้หมอนี่มันไม่โกหกว่ะ ..เอาเป็นว่าพี่ชายขอโทษด้วยแล้วกันที่กล่าวหาว่าน้องชายโกงเกม” ซิการ์พูดขณะหันไปหาคาออส ก่อนจะเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่ทราบว่าคุณซิลเอริคในโลกจริงเป็นยอดฝีมือรึเปล่าครับ” เคออสหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณา ซีนจึงเอียงคอคิด เธอเองก็ถูกจัดอยู่ในอันดับต้นๆ ของมิติปีศาจเลยนี่นะ

“ใช่” เขาตอบตามจริง พลันดวงตาของเจฮาลจึงเบิกกว้าง

“แล้วทำไมพวกเราไม่เคยเห็นนายเลยล่ะ?!” เขาโวยวายลั่น พร้อมเขยิบตัวเข้าหาอีกฝ่ายเพื่อพิจารณาใบหน้า

หน้าหล่อขนาดนี้ไม่มีทางที่จะไม่ดัง

“ข้าไม่ค่อยออกจากบ้านแล้วก็ไม่ค่อยชอบทำตัวเด่นน่ะ” ซิลเอริคตอบ แต่เคออสก็ยังไม่เลิกพินิจใบหน้าเขา

“ฉันว่าไอ้หมอนี่มันหน้าคุ้นๆ นะ แต่จำไม่ได้เลยว่าคล้ายใคร” เจฮาลเกาคาง ..คงไปเจอโซลซีโร่แบบผ่านๆ มาสินะ

“ไม่แน่อาจเป็นAIไม่ก็GM?” คาออสถามอย่างครุ่นคิด ทำให้ทุกคนเลิกคิ้วสูง

“ทำไมคิดงั้น?” เจฮาลถาม

“วิธีพูดของเขาไง สมัยนี้มันไม่มีใครมาแทนตัวว่าข้าแล้วก็เรียกคนอื่นว่าเจ้าหรอก มันกระดากหูกระดากปากแล้วก็หลงยุค จะมีก็แต่AIกับNPCที่ถูกตั้งระบบไว้เพื่อให้เกมดูสมจริง แถมพลังของคนๆ นี้ถ้าเป็นGMก็ถือว่าปกติ” คาออสอธิบาย ทำให้ทุกคนต้องพยักหน้าเห็นด้วย

“วิธีการพูดของข้าแปลกมากงั้นหรือ?” เขาถามกลับ ทุกคนจึงพยักหน้ายืนยัน ซิลเอริคจึงนิ่งไปพักหนึ่ง

“แล้วปกติมนุษย์เพศชายเขาต้องพูดจาอย่างไรเล่า” คำถามของเขาทำเอาทุกคนตาเหลือก

“มนุษย์เพศชายเหรอ? ! นี่สรุปนายเป็นAI จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย!” ซิการ์อุทานลั่น ซิลเอริคจึงต้องเบ้ปากเล็กน้อย

“ไม่ใช่! เอาเป็นว่าตอบข้ามาทีเถอะว่าต้องพูดเช่นไรจึงจะไม่แปลก” เขาเริ่มหมดความอดทน ทำให้เจฮาลต้องรีบตอบแทน

“ถ้าคุยกับคนอายุมากกว่าส่วนมากก็แทนตัวว่าผม ฉัน หรือแทนตัวด้วยชื่อ อ้อ! แล้วก็มีที่นายคุยซิการ์เมื่อกี้ด้วย คำว่าน้องชายอะ พอใช้ได้อยู่ ถ้าคุยกับคนอายุน้อยกว่ากว่าก็มักจะแทนตัวด้วยคำว่าพี่นั่นแหละ ถ้าเป็นคนอายุเท่ากันก็แทนตัวด้วยชื่อไม่ก็ฉัน หรือไม่ก็ไอ้เหี้..ผลัวะ!” ไม่ทันที่เจฮาลจะเอ่ยจบ หมัดของมิเอลจึงกระแทกเข้ากับหัวของเขาอย่างจัง

“อย่ามาสอนอะไรแบบนั้นให้เด็กใสๆ นะยะ!” มิเอลตวาดลั่น ทำให้เจฮาลได้แต่กุมหัวป๊อยๆ

“ใสบ้าอะไรล่ะยัยมิเอล! เท่าที่ดูนี่เด็กนี่ก็น่าจะเกินสิบแปดแล้วนะเห้ย! ยังจะมีพวกใสๆ ได้อีกเรอะ!” เจฮาลแหกปากลั่น ในขณะที่ซีนหันไปถามคุเรไน

“แล้วคำเมื่อกี้มันคืออะไรหรือ?” เมื่อได้ยินคำถามคุเรไนจึงได้แต่ยิ้มแหยๆ

“ไม่รู้ก็ดีแล้วล่ะ แล้วก็ปกติเราจะไม่ลงท้ายคำว่าด้วย หรือ มักจะใช่คำว่า เหรอ มากกว่า” เมื่อไม่ได้ยินคำตอบซิลเอริคจึงต้องนิ่งคิดเล็กน้อย

“แล้วถ้าเรียกคนอื่นเล่า?” ซิลเอริคถามต่อ แต่ครั้งนี้คาออสกลับเป็นคนตอบแทนเจฮาลที่กำลังสู้อยู่กับมิเอล

“เรียกผู้ชายก็ นาย แก แล้วก็เรียกชื่ออีกฝ่ายเอา ผู้หญิงก็เธอ ส่วนคนอายุมากกว่าก็แค่เติมคำว่าพี่เข้าไปหน้าชื่อหรือไม่ก็เรียกแบบที่นายเรียกหัวหน้าเมื่อกี้ ส่วนเรียกคนอายุน้อยกว่าก็เรียกด้วยชื่อ อ้อ! ไม่ใช่ลงท้ายว่า เล่า แต่เป็น ล่ะ ถ้าให้สุภาพขึ้นก็จะมีคำว่าครับต่อท้ายสำหรับผู้ชาย” คาออสสอน ซีนที่พอจะเข้าใจเรื่องการเรียกและการแทนตัวแล้วจึงนิ่งทบทวนและเรียบเรียงทุกอย่างในหัว ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“เข้าใจล่ะ! งั้นจะพูดอีกรอบแล้วกัน ผมไม่ได้โกงเกม” วิธีการพูดแบบใหม่ของเขาทำให้ทุกคนยิ้มอย่างยินดี

“แบบนี้ค่อยฟังลื่นหูหน่อย เอาเหอะ! เอาเป็นว่าพี่เชื่อก็ล่ะกันว่าน้องชายไม่ได้โกงเกม เพราะไม่งั้นพวกGMคงมาแห่กันมาแล้ว” ซิการ์ถอนหายใจ

“ว่าแต่น้องชายกำลังไปไหนจ๊ะ?” คุเรไนถามซีนยิ้มๆ

“ผมกำลังรอเพื่อนออนไลน์น่ะครับ ก็เลยออกมาฝึกฝีมือก่อน” เขาตอบตามจริง โดยไม่ลืมเรียงประโยคใหม่ตามที่พวกเขาสอน

“เห~ นายเจ๋งดีนี่ ตัวเองก็มีฝีมืออยู่แล้ว แม้จะมีเลเวลแค่นี้ก็เถอะ แต่กลับไม่หลงระเริงแถมยังมาฝึกเพิ่มอีก นี่แหละคนที่กิลเราต้องการ!” มิเอลเอ่ยชมในขณะที่กำลังล็อกคอเจฮาลอยู่

“แปลว่าพวกนายให้ผ่านสินะ?” ซิการ์ถาม ทั้งสี่จึงพยักหน้าไม่เว้นแม้แต่เจฮาลที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ

“แต่ผมไม่เข้านะครับ” ซีนบอกเรียบๆ แต่ทำให้ทุกคนยกเว้นคาออสเบิกตากว้าง

“เห้ย!! จะบ้าหรอ” ซิการ์ตะโกนลั่นด้วยความตกใจ

“ผมยังไม่อยากอยู่กิลให้เป็นพันธนาการนักหรอก ผมชอบอิสระ” ซีนตอบอย่างฉะฉาน ซิการ์ที่เห็นคงตรงหน้าคงไม่ยอมเข้ากิลง่ายๆ จึงถอนหายใจออกมาอย่างแรงครั้งหนึ่ง

“งั้นนายช่วยแอดเพื่อนพวกเราไว้ได้ไหมล่ะ? ไว้อยากเข้ากิลเมื่อไรค่อยติดต่อพวกเรามาแล้วกัน” ซิการ์เอ่ย ก่อนจะส่งแอดไปให้ซีน

“ครับ” เขาขณะกดตอบรับ คุเรไนจึงเอ่ยขึ้น

“แต่จะให้รับของหายากมาเลยฉันก็รู้สึกไม่สบายใจนะ อีกอย่างเราก็ไม่รู้ด้วยว่าซิลเอริคจะเข้ากิลเราไหม” เธอเอ่ยพึมพำ ซิการ์จึงนิ่งคิด

“งั้นเอาอย่างนี้ไหมน้องชาย เดี๋ยวพวกพี่สอนวิธีการพูดแบบปกติให้น้องเอาไหม” ไม่ต้องนิ่งคิด ซิลเอริคตอบรับทันที

“เอาครับ!”

ผ่านไปร่วมสามชั่วโมงกว่าการสอนจะประสบผล เล่นเอาใครหลายคนถึงกับเหนื่อย ซีนเพิ่งเข้าใจว่าวิธีการพูดของมนุษย์ช่างยุ่งยากและซับซ้อนนัก

“เอาล่ะน้องชาย พวกพี่คงต้องไปแล้ว! ยังมีของอีกมากกกที่ต้องหา” ซิการ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

“ครับ ขอบคุณพวกพี่มากนะครับ” เมื่อจบบทสนทนา พวกซิการ์จึงกระโดดหายไปทันที ซิลเอริคที่เห็นดังนั้นจึงมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าต่อไป เขาได้แต่หวังว่าคงจะไม่เจอสัตว์อสูรที่ปล่อยเมือกได้อีก

ด้านซีโร่ที่ยังคงอยู่ในป่า เขาได้แต่นั่งกระดิกเท้าอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่อย่างไม่สบอารมณ์ นี่ข้ามาช้ากว่าเวลานัดตั้งนานแล้วนะ ทำไมเจ้าบ้านั่นยังไม่มาอีก

หลังจากที่ซีนเข้าเกมไปแล้ว เขาจึงออกตรวจตราในคฤหาสน์อีกครั้งเพื่อหาสิ่งผิดปกติหรืออะไรที่แปลกไป เพราะเกรงว่าเจ้าบ้าโรคจิตวีเนสจะแอบมาทำอะไรอีก

เมื่อไม่เจอสิ่งที่ตนตามหาซีโร่จึงยิ้มอย่างพอใจ แต่เมื่อกลับมาที่ห้องเขาก็ต้องเบิกตาโผล่งเมื่อเห็นคุณรัชทายาทตัวดีกำลังพยายามหวังขโมยจูบน้องสาวเขา เหตุการณ์ทะเลาะวิวาทจึงเกิดขึ้นก่อนซีโร่จะไล่วีเนสออกไปจากห้อง พร้อมกับด่าทอและสาปแช่งต่างๆ นาๆ จนลืมเรื่องที่นัดกับดาวเหนือไปสักพัก เมื่อนึกได้จึงรีบออนไลน์อย่างร้อนรน แล้วก็ต้องมานั่งเซ็งอยู่บนก้อนหินเมื่อไอ้คนนัดมันไม่มาตามนัด!

วาบ...

แสงสีขาวสว่างขึ้นข้างหน้าซีโร่ก่อนร่างของดาวเหนือจะค่อยๆ ปรากฏ ทันทีที่ดาวเหนือลืมตาขึ้นมา ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีฟันดาบมาตรงหน้าเขา ดาวเหนือรีบเอามือทั้งสองข้างมาประกบดาบเกรดต่ำที่ได้มาโดยบังเอิญของซีโร่

“ดาวเหนือ เจ้ากล้าดียังไงมาสายกว่าเวลานัดรู้ไหมว่าข้าต้องรอนานเพียงใด!” ซีโร่กัดฟัน ในขณะที่ดาวเหนือลอบถอนหายใจที่อีกฝ่ายออมแรงไว้ ไม่เช่นนั้นร่างของเขาคงขาดครึ่ง

“เออ...คือ...เค้าขอโทษษ!” ดาวเหนือแกล้งส่งสายตาวิบวับให้ซีโร่สะอิดสะเอียนเล่น ก่อนเขาต้องเอนตัวกว่าเคยเพราะแรงกดดาบ ซีโร่หรี่ตามองท่าทางไม่สำนึกของดาวเหนือด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะเก็บดาบ

“ไปได้แล้ว” ซีโร่ถอนหายใจ ก่อนจะเริ่มออกเดินทางเพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลา

“อืม ปลดผนึกลูการ์” สิ้นเสียงดาวเหนือ ซีโร่จึงกลับหันขวับมาทันทีด้วยความตกใจ

“เจ้าบัดซบ! เอาเจ้าหมาแหกนรกนี่ออกมาทำม๊ายยย” ซีโร่แหกปากลั่นทั้งน้ำตา เมื่อลูการ์ตัวแสบออกวิ่งเข้าไปในป่า

“ซวยแล้วไงเล่า!” ซีโร่ออกวิ่งทันทีที่เห็นกลุ่มควันกำลังมาทางเขา

“ฉิบหายมันมาอีกแล้ว!” ดาวเหนือหน้าซีดเผือดแล้วรีบวิ่งตามซีโร่ไปทันที

“รู้ทั้งรู้แล้วจะเอามันออกมาทำไม!” ซีโร่สถบลั่น

“ก..ก็..ก็มีคนบอกว่า.. ถ้าเอาออกมาบ่อยๆ ...มันจะเชื่องนี่นา” ดาวเหนือทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้

“เออ! มันเชื่องแน่ แต่กว่าจะเชื่องระดับพวกเราคงได้ติดลบพอดี เงื่อนไขนั่นมันใช้กับหมาบ้านี่ไม่ได้” ซีโร่ต่อว่าจนแทบเสียงหลง ก่อนจะหันกลับไปมองกลุ่มควันก็พบลูการ์กำลังวิ่งมาทางพวกเขาด้วยราวกับได้ปลดปล่อยบางสิ่ง

“โว๊ยย! เจ้าหมาบ้าไปทางนู้นไป๊ จะมาทางนี้หาโคตรเง้าเจ้าหรือ!” ซีโร่โวยวายลั่นก่อนจะสปีดตัวเองให้เร็วขึ้น

“เห้ยซีโร่! ฉันไม่ได้มีสปีดนรกแบบแกนะโว๊ย รอกันบ้างสิวะ!” ดาวเหนือโวยตาม แต่ซีโร่กลับไม่คิดจะชะลอความเร็วแม้แต่น้อย

“ขืนรอเจ้ามีหวังข้าคงโดนเหยียบตาย!”

“พลังเวทแกก็กลับมาแล้ว รีบจัดการพวกมันซะสิ!” ดาวเหนือสั่ง

“ไม่เ! ถ้าเกิดเจอโซลข้าก็แพ้อีกน่ะสิ ครั้งที่แล้วก็พ่ายเพราะไม่มีพลังเวท อีกอย่างเจ้าน่ะมีเลเวลมากกว่าข้ามิใช่หรือ เช่นนั้นก็ซัดมันเองสิ” ซีโร่เถียง

“แต่ค่าสเตตัสแกมันสูงกว่านะ!” ดาวเหนือย้อน

“ไม่โว๊ยยย!”

ด้านซิลเอริคที่เห็นว่าตอนนี้มืดแล้ว เขาจึงก่อกองไฟขึ้นมาแล้วเช็คของข้างในกระเป๋าตน พลันก่อนจะเริ่มรู้สึกหิวจึงแล่นเข้ามาขึ้นมา หากไม่ใช่อาหารที่ขายตามตลาดมนุษย์นี่เขากินอะไรกันนะ? บริเวณนี้ไม่มีสัตว์อสูรเหลืออยู่แล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่จะล่าเนื้อมอนสเตอร์ ซิลเอริคเริ่มมองหาสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าผลไม้

“ไอ้นี่คงจะกินได้สินะ? เห็นในตลาดมนุษย์ชอบกินกันนัก” ชายหนุ่มมองไปที่พุ่มราชเบอร์รี่ที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะหยิบมาดมและชิมดู

“แหวะ! รสชาติแย่ชะมัด” ซีนทำหน้าเบ้ก่อนจะคายมันออกมา เขาพยายามมองหาผลไม้อื่นแต่ก็พบว่ารสชาติมันแย่ไม่ต่างกัน

มนุษย์กินลงของพรรค์นี้ลงไปได้ยังไง! เนื้อกับเลือดสดๆ อร่อยกว่านัก ซิลเอริคย่นหน้า ก่อนจะมองไปรอบๆ ตน

“เหตุใดจันทราจึงเป็นสีเหลือง” เขานึกสงสัยขณะเอนกายมองจันทร์อร่าม

“เหตุใดมนุษย์จึงตื่นยามสว่างหลับใหลยามมืด ไยท้องฟ้ายามกลางวันจึงเป็นสีฟ้า ก้อนเมฆจึงสีขาว แถมมีสิ่งที่เรียกว่าดวงอาทิตย์อีก”

“ข้าคงเปลี่ยนเผ่าโดยเร็ว ชักจะรับสภาพเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว” เขาบ่นพึมพำก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

เช้าวันถัดมาหลังจากล้างหน้าล้างตาที่แม่น้ำ ซิลเอริคจึงมานั่งคิดบางสิ่งบนโขดหิน

“เดอร์ลุคบอกว่าเผ่ามนุษย์ส่วนมากจะเป็นNPCสินะ แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าใครกันที่เป็น?” เขาเอียงคอไปมาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงจากโขดหินมุ่งหน้ากลับเข้าเมือง แม้จะตะลุยถล่มอสูรมาทั้งวันเลเวลเขากลับเพิ่มขึ้นมาเพียงสี่เลเวลเท่านั้น พลันหน้าจอข้อความจึงเด้งขึ้นมาตรงหน้า

ปี๊ดๆ

เมื่อเปิดอ่านจึงพบว่าฟรอสติดต่อให้เขากลับโรงแรม ซิลเอริคใช้ยันต์กลับเมืองทันที

“ทำไมพี่ชายออนไลน์เร็วจัง?” หลังจากที่เขาเข้ามาฟรอสจึงถามขึ้น

“พอดีเรื่องที่บ้านมันใช้เวลาไม่นานน่ะ” ซิลเอริคตอบยิ้มๆ ขณะที่ฟรอสพิจารณาชุดใหม่เขา

“นี่พี่ชายจะเล่นอาชีพนักฆ่าเหรอ” ฟรอสเลิกคิ้วสูง ซิลเอริคจึงรีบส่ายหน้า

“ไม่ใช่ๆ แค่เลือกชุดที่มันทะมัดทะแมงก็เท่านั้น ชุดเก่าบังเอิญขาดน่ะ” เขายิ้มแหยๆ ฟรอสจึงพยักหน้าเข้าใจ

“ผมว่าจะออกเดินทางมะรืนนี้น่ะ พี่ชายพร้อมไหม?” ฟรอสถามซิลเอริคที่ล้มลงไปนอนเอกขเนกข้างเซอร์ไวรอส

“ก็ได้อยู่นะ อ้อฟรอส! นายมีวิธีดูไหมว่าผู้เล่นคนไหนเป็นเผ่ามนุษย์” ซิลเอริคถาม ทว่าฟรอสกลับเลิกคิ้วเล็กน้อย

“เรื่องนั้นน่ะผมไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ผมแปลกใจมากกว่าว่าทำไมวิธีพูดพี่ชายต่างไปจากตอนก่อนออฟไลน์” ฟรอสถามเมื่อภาษาอีกฝ่ายลื่นหูกว่าเดิม

“ออ พอดีได้คนสอนมาน่ะ แบบนี้ดีกว่าใช่ไหม?” เขาย้อนถาม เด็กชายจึงพยักหน้าหงึกหงัก

“ก็ดีกว่าแหละ จริงสิผมยังไม่เสร็จธุระเลย แค่เข้ามาดูเฉยๆ ว่าพี่ชายมาหรือยัง ไว้ผมจะกลับมาให้ตรงวันแล้วกัน พี่ก็ไม่ต้องออกไปบู๊ในป่าแล้วนะ ผมขี้เกียจรอ” ฟรอสอธิบายและสั่งอีกฝ่ายเสร็จสรรพ ก่อนที่ร่างของเขาหายไป

“เซอร์ไวรอส” เมื่อเห็นฟรอสไปแล้วซิลเอริคจึงเรียกเจ้าค้างคาวตัวแสบที่นอนเอกขเนกอยู่บนเตียง

“หือ?” เซอร์ไวรอสทำเสียงครางในลำคอ เขาขี้เกียจยกหัวตัวเองขึ้นมาตอบ

“มาช่วยข้าทำเควสเผ่าพันธุ์ทีสิ” คำขอที่ไม่คาดคิดทำให้เซอร์ไวรอสลุกขึ้นมานั่งด้วยใบหน้าฉงน

“เควสอะไรของเจ้าน่ะ?” เซอร์ไวรอสถาม แต่ซิลเอริคกลับยักไหล่ไม่ใส่ใจ

“ลองเดาดูสิ”