บทที่ 10 ตามหาผู้อำนวยการหวัง

ในขณะนั้นเอง ชายหนุ่มดันสังเกตเห็นสายตาของลู่เซี่ย และหันหน้ามองมาทางเธอโดยบังเอิญ

การสบตากันอย่างกระทันหัน ทำให้ลู่เซี่ยรู้สึกเขินอายอยู่เล็กน้อย แม้เธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่เธอก็ได้ยิน

แต่ชายหนุ่มดูจะไม่สนใจอะไร เพียงโบกมือให้เธอ แล้วเดินจากไปอย่างเชื่องช้า

หลังจากหายไปจนลับสายตาแล้ว ลู่เซี่ยถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ก่อนหัวเราะเยาะตัวเองอีกครั้ง จริง ๆ แล้วในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ลู่เซี่ยเคยพบเจอผู้ชายหล่อ ๆ มาแล้วมากมาย ไม่น่าจะทำตัวเพ้อฝันแบบนี้ได้อีก

แต่การหลงใหลในความงาม นับเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ เพราะฉะนั้น การที่เธอเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่หลังจากผ่านพ้นไป ลู่เซี่ยก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย

จากนั้นเก็เตรียมตัวที่จะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องงานก่อน

ลู่เซี่ยเดินออกมาจากสวนสาธารณะ แล้วมุ่งตรงไปยังโรงงานผลิตหลอดไฟ

เวลานี้ยังคงเป็นเวลาทำการของโรงงาน ลู่เซี่ยเดินวนไปมาอยู่หน้าประตูใหญ่สองรอบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในวัยชราที่สังเกตเห็น ก็เอ่ยปากถามว่าเธอมาทำอะไร

ลู่เซี่ยหันไปยิ้มให้ชายชราอย่างเกรงใจ ก่อนจะตอบออกไป “คุณลุงคะ ฉันเป็นพนักงานใหม่ที่จะมาเริ่มงานในอีกไม่กี่วันนี้ค่ะ เมื่อได้งานดีก็เลยตื่นเต้นนิดหน่อย เลยแวะมาดูล่วงหน้าค่ะ”

ชายชรามองลู่เซี่ยอย่างละเอียด ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “ดีมาก ฉันได้ยินมาว่า โรงงานเพิ่งเปิดรับสมัครงานไปเมื่อไม่กี่วันก่อน แม้จะไม่ได้ประกาศออกไปอย่างแพร่หลาย แต่ก็มีคนมาสมัครมากกว่าร้อยคน สุดท้ายรับเข้าทำงานเพียงแค่ห้าคน ไม่คิดเลยว่าเด็กสาวอย่างเธอก็จะได้โควตานี้ไปด้วย”

ลู่เซี่ยฟังแล้วก็ยิ้มอย่างเขินอาย "โชคดีค่ะ"

ชายชราพยักหน้าเห็นด้วย และพึมพำอยู่ในใจ ‘ใช่แล้ว ไม่ใช่แค่โชคดีหรอกนะ ปกติโอกาสแบบนี้ไม่เคยตกไปถึงคนนอกเลย’

ครั้งนี้เป็นเพราะรองผู้อำนวยการคนใหม่เพิ่งย้ายมาจากกองทัพ เขาเป็นคนซื่อสัตย์และยุติธรรม จึงยืนกรานว่าจะรับเฉพาะคนที่มีความสามารถเท่านั้น ทำให้เด็กสาวคนนี้ได้โอกาสไป

ก็แน่ล่ะ แค่มองการแต่งตัวของเด็กสาวคนนี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าฐานะทางบ้านธรรมดา ๆ ทั่วไป คาดว่าคงไม่มีเส้นสายอะไรด้วยซ้ำ แต่หากโดดเด่นออกมาได้ขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะความสามารถของเธอ

ชายชราจึงยิ้มให้ลู่เซี่ยอีกครั้ง “ก็เพราะเธอมีความสามารถไงล่ะ ฉันได้ยินมาว่าหลานสาวของหัวหน้าฝ่ายการผลิตเองก็สอบไม่ผ่านด้วยซ้ำ!”

“จริงเหรอคะ?"

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่เซี่ยก็เบิกตากว้าง ก่อนจะพูดคุยกับชายชราอีกสองสามประโยค แล้วย้อนกลับมาถามเรื่องของครอบครัวหัวหน้าฝ่ายการผลิตอย่างอ้อม ๆ เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเลิกงานแล้วจึงขอตัวจากไป

แต่ลู่เซี่ยก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล แค่เดินวนเวียนอยู่รอบ ๆ เมื่อเห็นว่ามีคนทยอยกันออกมาในช่วงพักกลางวัน ลู่เซี่ยจึงค่อย ๆ เดินไปยังบ้านพักของโรงงานผลิตหลอดไฟ

เมื่อครู่ได้ทราบตำแหน่งบ้านพักจากชายชรามาแล้ว

เมื่อมาถึง ลู่เซี่ยก็ถามหาบ้านของหัวหน้าฝ่ายผลิต แล้วเคาะประตู

ประตูถูกเปิดออกโดยหญิงวัยกลางคน หน้าตาดูมีอำนาจ

ลู่เซี่ยรับรู้ได้ทันทีว่าเธอคือใคร เพราะได้ยินมาว่าภรรยาของหัวหน้าฝ่ายผลิตทำงานในสหพันธ์สตรี

เมื่อเห็นลู่เซี่ย เธอก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย “สาวน้อย เธอมาหาใคร?”

ลู่เซี่ยยิ้มให้และกล่าวคำทักทาย “สวัสดีค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ฉันอยากพบหัวหน้าหวังค่ะ”

ดูเซี่ยเพิ่งไปสอบถามมาเมื่อครู่ ก็ทราบว่าหัวหน้าฝ่ายผลิตแซ่หวัง

ภรรยาของหัวหน้าหวังได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง “เข้ามาสิ”

จากนั้นก็หันไปตะโกนเข้าไปในบ้าน “คุณหวัง มีคนมาขอพบ”

ส่วนลู่เซี่ยเมื่อเข้ามาแล้ว ก็พบว่าเธอมาไม่ถูกเวลาเสียแล้ว เพราะครอบครัวของพวกเขากำลังรับประทานอาหาร แต่ในบ้านก็ไม่มีคนอื่น นอกจากหัวหน้าหวังและภรรยาเท่านั้น

เมื่อหัวหน้าหวังได้ยินคำพูดของภรรยา เขาก็มองลู่เซี่ยที่เดินตามมาด้านหลัง เมื่อพบว่าไม่รู้จักก็เลยขมวดคิ้ว

ก่อนจะถามออกไป “สาวน้อย ตามหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?”