ดาวโหลด Ebook ที่เว็บ MEB นะคะ

--------

--------

“ค่ะ ถ้ายังไงคุณนนท์ไปตามนาได้ตลอดนะคะ” บอกอย่างรู้กัน เพราะที่ผ่านมาเธอโดนตามตัวตลอด

อานนท์พยักหน้า พยุงธาวินลงไปด้านล่าง และพอยลดาเห็นก็รีบเข็นรถเข็นไปรอที่เชิงบันไดทันที “รถเข็นค่ะ”

“เธอคือคนที่พ่อจ้างมาให้ดูแลฉันใช่ไหม” ธาวินถามขึ้นหลังจากนั่งที่รถเข็นเรียบร้อยแล้ว

“ค่ะ”

“ทำอะไรเป็นบ้าง”

“ทุกอย่างค่ะ ขอให้คุณธาวินสั่งมาได้เลยค่ะ”

“งั้นเรื่องบนเตียงล่ะ”

คำถามนั้นทำให้ยลดาถึงกับนิ่งอึ้ง มองใบหน้าหล่อเหลาสมคำที่อัสมาพูดแล้วได้แต่กัดริมฝีปากเพื่อระงับความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้

“ฉันมาทำหน้าที่เป็นคนดูแลค่ะ ไม่ใช่นางบำเรอ ถ้าคุณต้องการอะไรแบบนั้น งั้นฉันก็ขอลานะคะ”

“เดี๋ยวสิ” คำเรียกนั้นทำให้หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนดูคล่องตัวหยุดชะงัก “ขอโทษที่พูดแรงไปหน่อย ลืมไปซะเถอะฉันก็ไม่ได้ต้องการเหมือนกัน ฉันต้องกินข้าวก่อนเก้าโมง”

“คะ” ยลดาที่เปลี่ยนอารมณ์ตามไม่ทันครางออกมาอย่างงงๆ

“คะอะไร ถ้าอยากจะทำงานที่นี่ต่อ ก็ไปทำมื้อเช้าสิ หรือต้องให้ฉันบอกทุกอย่างว่าต้องทำอะไรบ้าง” ธาวินยังใช้การตะคอกพูดเพื่อข่มขวัญคนมาใหม่ให้กระเจิงเช่นเคย

“คุณไปทำอาหารเช้าให้คุณวินสักอย่างสองอย่างนะ ครัวเดินตรงไปเลี้ยวซ้ายของในนั้นใช้ได้ตามสบายเลย” อานนท์รีบแทรกขึ้นเพื่อคลี่คลายสถานการณ์ที่ดูเครียดๆ งงๆ

“ได้ค่ะ คุณวินอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ไข่ดาวกับไข่ต้ม” เขายังสยองกับอาหารของผู้หญิงคนเมื่อวานไม่หาย

“ค่ะ” รับคำเสร็จยลดาก็เดินไปยังห้องครัวตามที่อานนท์ได้บอกเอาไว้ทันที

“แต่ละคน คงต้องคุยกับพ่อจริงจังเรื่องคนดูแลสักทีไม่อย่างนั้นฉันคงประสาทตาย เครียดหนักได้พิการไปจริงๆ กันพอดี”

“กินได้แน่นะ ไม่ใช่ดีแค่หน้าตาแต่รสชาติห่วยแตก” กับข้าวสองอย่างพร้อมกับข้าวสวยหอมกรุ่นที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะอาหารทำให้ธาวินรู้สึกผิดคาดอยู่ไม่น้อย ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะยอมรับมันง่ายๆ

“กินได้แน่นอนค่ะ”

“นายชิมซิ ฉันยังไม่อยากตาย” ธาวินเงยหน้ามองอานนท์แล้วพยักพเยิดไปยังกับข้าวบนโต๊ะ

“ไม่มียาพิษค่ะ” ยลดารีบยืนยันเมื่อเห็นความลังเลของอานนท์ ก่อนจะเดินไปหยิบช้อนมาตักชิมให้ทั้งสองหนุ่มดู จากนั้นคนที่ถูกสั่งให้ชิมจึงตักตาม และทันทีที่อาหารเหล่านั้นไปอยู่ในปากเขาเคี้ยวไปพยักหน้าไปพร้อมกับรอยยิ้ม “อืม อร่อย อร่อยมากครับ”

ธาวินมองหน้าคนทำสลับกับผู้ช่วยอย่างชั่งใจ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักชิมบ้าง “ก็งั้นๆ” พูดแล้วก็ลงมือกินด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา แต่แค่นั้นก็ทำให้คนทำปลื้มแล้ว

“มีอะไรให้ทำอีกไหมคะ” ยลดาถามขึ้นหลังจากที่ยืนอยู่ตรงนั้นนานร่วมนาที และเธอคิดว่าไม่ควรมายืนเฉยๆ อยู่อย่างนี้ ระหว่างที่รอธาวินกินข้าวเสร็จเธอน่าจะทำงานอื่นรอได้

“เยอะแยะ จากนี้ไปหน้าที่ของเธอนอกจากดูแลฉันก็ต้องดูแลบ้านหลังนี้ด้วย ฉันไม่ต้องการจ้างแม่บ้านคนสวนหรืออะไรเพิ่มทั้งนั้น วุ่นวาย อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไป”

+++++++++++++++++++++++++++

อ่านแล้วชอบอย่าลืมคอมเม้นพูดคุยเพื่อเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ ^^
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ