เหล่าทหารในค่ายทุกหน่วยต่างพากันมายืนล้อมวงขนาดใหญ่เพื่อดูท่านแม่ทัพใหญ่ประลองฝีมือเชิงเกาทัณฑ์กับไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่พวกเขาเพิ่งรับรู้ว่าเป็นบ่าวส่วนตัวคนใหม่ของท่านแม่ทัพ และเป็นหลานชายของสงเกา อดีตหมอทหารที่พวกเขาล้วนนับถือ

หนานหลงเสี่ยวลอบย่นจมูกเมื่อหลี่หวนยื่นคันเกาทัณฑ์ทำจากไม้เนื้ออ่อน ซึ่งหากง้างสุดแรงมือคันเกาทัณฑ์อาจหักครึ่งท่อนได้ นางปรายตามองคันเกาทัณฑ์ในมือถังจงลี่ เป็นคันเกาทัณฑ์เหล็กกล้าแกะสลักลวดลายพยัคฆ์คำรามแล้วนึกโมโห

โกงกันชัดๆ!

“ข้าจะให้ลูกเกาทัณฑ์แก่เจ้าสิบดอก หากเจ้ายิงนกนางแอ่นตกจากฟ้าได้มากกว่าข้า เป็นอันว่าข้ายกโทษให้ และจะสั่งให้พ่อครัวแบ่งปันเนื้อสัตว์ให้เจ้ากับตาเฒ่าสงเกาได้กินทุกมื้อ” ถังจงลี่พูดอย่างสบายๆ ขณะนิ้วมือก็ลองดีดขึงเส้นเอ็นขึงเกาทัณฑ์ราวกับดีดสายพิณ

“ทราบแล้วขอรับ” หนานหลงเสี่ยวฝืนยิ้มแย้มอย่าง...แช่มช้อย

แล้วการประลองก็เริ่มต้นขึ้น แต่นางกับถังจงลี่ก็ต้องยืนรออยู่สักพักใหญ่กว่าฝูงนกนางแอ่นจะบินผ่านเหนือท้องฟ้าในค่ายทหาร ซึ่งเวลานั้นก็เกือบบ่ายจัดแล้ว

พอเสียงร้องของนกนางแอ่นบินเข้าหูคนทั้งสอง ถังจงลี่ก็ไม่รอช้า ชั่วพริบตาเดียว เขาก็สามารถยิงเกาทัณฑ์สิบดอกในคราวเดียวได้นกนางแอ่นตกจากฟ้าถึงยี่สิบห้าตัว!!!

เหล่าทหารในค่ายต่างพากันโห่ร้องปรบมือด้วยความชื่นชมกันขนานใหญ่ดังอึ้งมี่จนแทบกลบเสียงต่างๆที่ดังอยู่รอบตัว

หัวใจของหนานหลงเสี่ยวหล่นวูบไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่าถังจงลี่จะมีฝีมือยิงเกาทัณฑ์เก่งฉกาจล้ำลึกถึงเพียงนี้ แต่นางก็ไม่ใจเสียง่ายๆ คิดในใจอย่างเชื่อมั่นว่า

ช้าๆได้พร้าเล่มงาม!

หนานหลงเสี่ยวพาดเกาทัณฑ์ขึ้นสายสามดอก แล้วนางก็ตั้งใจเล็งฝูงนกนางแอ่นที่บินอลหม่านอยู่บนฟ้า ส่งเสียงร้องดังเจื้อยแจ้วอย่างมีสติ

พอนางปล่อยเกาทัณฑ์ออกไป ก็สามารถยิงนกนางแอ่นตกลงมาได้ถึงห้าตัว

แต่ทหารในที่นั้นยังไม่มีใครปรบมือชื่นชมยินดีกับนาง เพราะเชื่อมั่นว่าด้วยจำนวนลูกเกาทัณฑ์และนกที่ยิงตกมาได้ ไม่มีทางเอาชนะท่านแม่ทัพใหญ่ได้อย่างแน่นอน

“รีบๆหน่อย ฝูงนกจะบินหนีไปหมดแล้ว!” ถังจงลี่พูดอย่างเย้ยหยัน

หนานหลงเสี่ยวปรายตามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ก่อนนางจะรีบขึงเกาทัณฑ์อีกห้าดอก แล้วยิงรวดเดียวถูกนกนางแอ่นอย่างแม่นยำถึงสิบห้าตัวทีเดียว

ทุกคนในที่นั้นอึ้งงันและเงียบเสียงราวกับตกอยู่ในป่าช้า

ยามนี้...หนานหลงเสี่ยวยังเหลือเกาทัณฑ์อีกสองดอก นางจะสามารถยิงนกนางแอ่นได้มากกว่าห้าตัวหรือไม่ ทุกคนต่างลุ้นจนเหงื่อตกไปตามๆกัน

พอหนานหลงเสี่ยวปล่อยลูกเกาทัณฑ์ออกไปเป็นครั้งสุดท้าย... นางยิงนกนางแอ่นที่บินเหลืออยู่บนท้องฟ้าได้อีกห้าตัว

เสมอกัน!!!

เสียงปรบมือร้องเห่ระโร่ด้วยความชื่นชมของเหล่าไพร่พลดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าคำรณคำราม

แต่หนานหลงเสี่ยวคิดอย่างเจ็บใจที่ตนมาอาจเอาชนะถังจงลี่ได้ พลางชำเลืองมองถังจงลี่ด้วยหางตา เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเครียดขรึมและดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

หลี่หวนสั่งให้ทหารตามเก็บซากนกนางแอ่นเพื่อจะให้นำไปย่างกินกันในค่าย ก่อนหันมาพูดกับถังจงลี่ที่ยื่นเกาทัณฑ์เหล็กมาให้เขาถือไว้ เตรียมตั้งท่าจะหมุนตัวกลับเข้าไปในกระโจมอย่างหัวเสีย

“ไม่ชนะ แต่ก็ไม่แพ้ ขอนายน้อยโปรดพิจารณาไตร่ตรองโทษของเสี่ยวหลงอย่างยุติธรรมด้วยเถิดขอรับ”

ถังจงลี่หยุดยืนอยู่หน้ากระโจมบัญชาการ ก่อนพูดเสียงเข้มว่า “แม้ไม่แพ้แต่ก็ไม่ชนะ ยังไงก็ต้องรับโทษ เช่นนั้น...เสี่ยวหลง...เจ้าก็ไปทำความสะอาดส้วมทั้งหมดในค่ายเถอะ!” แล้วแม่ทัพหนุ่มก็หายเข้าไปหลังม่านกระโจมที่ถูกเลิกตลบขึ้นแล้วถูกทิ้งปิดตัวลงมาทันที

มารดามันเถอะ! ถูกโบยยังดีเสียกว่า!