ตกดึก

ตระกูลเหรียญ

นายซ่งเดินทางมาถึงบ้านของตระกูลเหรียญก็เริ่มพูดความเท็จออกมา

"ผมเข้าไปช่วยคุณหยิน แต่ไอ้โจรนั่นมันมีอาวุธครับคุณหยง"

"ลูกสาวฉันมีนาฬิกาติดที่ข้อมือ ในนั้นมีเครื่องติดตามไว้ ใครที่มันกล้าทำกับลูกฉันแบบนี้มันต้องตาย"

"แต่ผมสังเกตุดูที่มือมันตอนถือปืน เหมือนมือของไอ้พ่อเลี้ยงหลงเลยครับ"

"มันเป็นใครกันวะ!!!"

"มันทำธุรกิจอยู่ทางเหนือ แล้วตอนพลบค่ำมันเข้ามาคุยธุรกิจกับผมที่บ้านครับ ตอนดื่มน้ำชากันผมเห็นมือมันมีรอยบากค่อนข้างใหญ่"

"แล้วมันมาจับตัวลูกสาวฉันไปได้ไง อธิบายมาสิ"

"เอ่อออ...คือว่า ผมไปเจอคุณหยินกำลังโดนฉุดครับ ก็เลยเข้าไปช่วยไว้ได้ทัน หลังจากนั้นไอ้หลงมันก็ไปเปลี่ยนชุดแล้วมาฉุดตัวคุณหยินไป"

"ถ้าฉันเจอลูกสาวเมื่อไหร่ จะเรียกมาถามความจริงอีกครั้งละกัน"

"ยินดีครับ เพราะผมเป็นคนช่วยคุณหยินไว้ คุณหยินเองก็รู้ดีครับ"

"ถ้างั้นก็รวมพลออกตามหาลูกสาวฉันคืนนี้แหละ มีเครื่องติดตามก็ยิ่งไม่ยาก"

นายซ่งยิ้มเพราะรู้แล้วว่านาฬิกาของเธอเขาเป็นคนเก็บไปด้วย ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ทีนี้คนที่เป็นแพะรับบาปก็คือเขาส่วนคนที่ได้คะแนนเต็มร้อยก็คือนายซ่ง

บนรถ

"ผู้หญิงคนนี้คือใครกันแน่ครับพ่อเลี้ยง"

"ลุงจิ้งจะได้รู้ก็ต่อเมื่อเธอตื่นขึ้นมา รู้แค่ว่าผมช่วยเธอให้หลุดพ้นจากไอ้สัตว์นรกชั่วตัวนั้น"

"โดนยาสลบไปขนาดนี้ กว่าจะตื่นก็คงเช้าพอดี"

"ลุงช่วยขับให้เร็วกว่านี้ได้ไหม"

"ทางขึ้นเขามันอันตรายนะครับ พ่อเลี้ยงพักสักตื่นเถอะครับ ตื่นมาคงใกล้ถึง"

ไร่ส้ม

การเดินทางที่แสนนานก็ผ่านพ้นไป เขาลงรถพลางบิดตัวยืดเส้นยืดสาย นาฬิกาที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงหล่นลงพื้นหญ้า

"พ่อเลี้ยงครับ นาฬิกาหล่น"

"อ้อ ลืมไปเสียสนิทเลย นาฬิกาของเธอ"

"อ้อ ครับ...ให้ผมยกกระเป๋าพ่อเลี้ยงขึ้นไปเก็บที่ห้องเลยไหมครับ"

"ยกขึ้นไปเลย ผมจะอุ้มเธอไปที่บ้านพักหลังเล็ก"

"จะดีหรอครับ ที่นั่นไม่มีใครอยู่นานแล้วฝุ่นคงหนาน่าดูเลย"

"เมื่อคืนผมโทรบอกป้านวลให้มาจัดการแต่เช้าตรู่ ป่านนี้คงเรียบร้อยแล้ว ลุงจิ้งไปพักผ่อนเถอะ"

ลุงจิ้งพยักหน้ายิ้มให้ก่อนจะรีบยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บที่บ้านหลังใหญ่ ส่วนเขาก็อุ้มร่างเธอไปที่บ้านพักหลังเล็กฝ่าสายตาของคนงานหลายคน

"ให้ผมช่วยพยุงไหมครับพ่อเลี้ยง"

"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง"

"ครับๆ"

เขาเดินอุ้มเธอขึ้นบ้านพักไปลับสายตาคนงานก็จับกลุ่มรวมตัวกันออกความคิดเห็นต่างๆนาๆ

"ผู้หญิงคนนั่นคือใครกัน"

"แฟนใหม่พ่อเลี้ยงแน่ๆเลย"

"หึ๊ยย! แล้วแบบนี้แม่เลี้ยงชบาจะยอมหรอ"

ป้านวลที่ได้ยินเสียงดังฮือฮาก็รีบเดินเข้ามาผ่าวงทันที

"นี่ๆ งานการไม่มีทำกันหรือไง"

"ป้าไม่เห็นหรอว่าพ่อเลี้ยงพาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มา นอนไม่ได้สติด้วย"

"ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าพ่อเลี้ยงจะพาคนมา แต่ไม่คิดว่าจะเป็นสาวละอ่อนแบบนี้ ถ้าแม่เลี้ยงชบารู้คงไม่สบายใจแน่ๆเลย"

"ป้าก็อย่าให้แม่เลี้ยงชบารู้สิ ยังไงพวกเราก็อยู่ทีมแม่เลี้ยงอยู่แล้ว"

"อื้มๆ รีบไปทำงานกันได้แล้ว พ่อเลี้ยงเห็นจับกลุ่มจะแย่เอา"

ร่างอรชรถูกวางลงบนเตียงกว้าง ริมฝีปากได้รูปสวยเผยออกเล็กน้อยดูยั่วยวน เรือนร่างขาวกระทบกับแสงแดดยามสายขาวผ่องประกายตา มือหนาผมสลวยที่บดบังใบหน้าไปทัดหูน้อย

"เธอก็สวยไม่ใช่เล่นเลยนะ"

มือหนาหยิบนาฬิกาขึ้นมามองก่อนจะวางลงที่หัวเตียงไม้สัก แต่วินาทีนั้นแสงไปกระพริบจากเรือนนาฬิกากระทบแผ่นไม้ทำให้เขาสังเกตุเห็นความผิดปดติ

"นี่มันแสงไฟอะไรกัน หรือว่า..."

วินาทีนั้นเขาครุ่นคิดอะไรไม่ทันรีบหยิบนาฬิกาขึ้นมาและตั้งใจจะทำลายให้สิ้นซาก เขาเดินไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำลายนาฬิกาจนพัง แต่ด้วยความทนทานของอุปกรณ์ติดตามทำให้เขาต้องผิดหวัง

"บ้าเอ้ยย ทำไมมันไม่พังสักวะ!"

"พ่อเลี้ยงทำอะไรอยู่ครับ"

"อ่าวลุงจิ้ง ทำไมไม่พักผ่อนล่ะขับรถมาตั้งไกล"

"คนแก่อย่างผม นอนไม่ค่อยจะหลับว่าแต่พ่อเลี้ยงทำอะไรอยู่ครับ"

"กำลังจัดการไอ้นาฬิกาบ้าๆนี่ทิ้งนะสิ"

"ขอผมดูหน่อยนะครับ"

ลุงจิ้งที่เดินผ่านมาเห็นจึงขอสำรวจดูนาฬิกา พอเห็นแสงไฟกระพริบออกมาลุงจิ้งก็พยักหน้าอยู่อย่างนั้น

"อ้อๆๆ ผมรู้แล้วว่ามันคืออะไร"

"ผมต้องการให้มันพัง"

"อุปกรณ์ของคนรวยก็ทนทานแบบนี้แหละครับ แต่ผมมีวิธีจัดการมันโดยไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อย"

"ทำยังไงหรอลุงจิ้ง"

"เดี๋ยวก็รู้ครับ ตามผมมาเลย"

ติดตามต่อตอนต่อไป