ตอนที่ 3 (10)

เหยาซุ่นอวี่พูดจาไม่เกินขอบเขต แต่คำอธิบายกำกวมสงวนท่าทีเช่นนี้กลับกระตุ้นความสงสัยใคร่รู้ของซย่าซังโจว ปลายใบหูแดงก่ำกับท่าทางอึกอักของเลขานุการตัวน้อยผู้โมโหเป็นหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์และความใสซื่อของอีกฝ่าย ซย่าซังโจวที่ตอนแรกยังไม่สบอารมณ์อยู่บ้างเกิดความเบิกบานขึ้นในใจ

ด้วยเหตุนั้นเขาเลยสะกดกลั้นความรู้สึกอยากยิ้มเอาไว้ ตั้งใจทำหน้าขรึม เลี่ยงไม่ให้เผยความลิงโลดของตน ถามเสียงขรึมว่า “งั้นนายเคยใช้หรือเคยมีแฟนล่ะ”

คุณยังจะถามอีก! นี่มันคุกคามทางเพศในที่ทำงานนะครับ!

เหยาซุ่นอวี่หนุ่มซิงอับอายจนระเบิดบึ้ม แต่สีหน้าของบอสเคร่งขรึมมากจริงๆ ราวกับกำลังถามคำตอบที่ถูกต้องของโจทย์คณิตศาสตร์สักข้ออยู่ ทำให้เขาจะโกรธก็ไม่ได้จะตอบก็ใช่ที่ สมองวุ่นวายอย่างกับเป็นก้อนไหมพรมขยุกขยุย สุดท้ายก็ได้แต่ยัดถุงยางอนามัยใส่อกซย่าซังโจวอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็หันกายตะบึงตะบอนจากไป

แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงหยุดฝีเท้า แล้วก็เดินกลับไปหยุดเบื้องหน้าซย่าซังโจวใหม่ ฮึดฮัดยัดใบเสร็จใส่มือซย่าซังโจว พูดกระฟัดกระเฟียด “ไม่มีเลขกำกับภาษี เกรงว่าแผนกบัญชีคงไม่ให้เบิก จำไว้ว่าต้องคืนเงินให้ผมด้วยนะครับ”

มองรายการสินค้าสารพัดกับจำนวนเงินที่เยอะเป็นพิเศษบนใบเสร็จ แล้วก็หันไปมองใบหน้าแดงก่ำที่เขินอายระคนขุ่นเคืองของเหยาซุ่นอวี่ นึกถึงสภาพตอนเขาเอาเจลหล่อลื่นกับถุงยางอนามัยกองใหญ่ไปคิดเงินและท่าทางประหลาดใจของพนักงาน ซย่าซังโจวก็รักษาท่าทีเย็นชายามปกติไว้ไม่ได้อีกต่อไป หลุดหัวเราะพรวดออกมาทันที

“นายเหมือนแฮมสเตอร์มากจริงๆ แม้แต่นิสัยชอบตุนของก็เหมือนกันเลย”

ซย่าซังโจวใช้นิ้วหนีบใบเสร็จไว้ โบกไปมาต่อหน้าเหยาซุ่นอวี่เป็นการยั่วยุ เผยสีหน้ายิ้มกริ่มออกมา ยิ้มจนคิ้วตาหยีโค้ง

ใครเป็นแฮมสเตอร์หา!

เหยาซุ่นอวี่ค้านเสียงดังในใจ ตอนแรกก็อยากโกรธ แต่ใบหน้าอมยิ้มของผู้จัดการทั่วไปน่ามองเกินไปแล้ว เขาไม่เคยเห็นหิมะมาก่อน แต่ตอนนี้เขาคล้ายเห็นน้ำแข็งหลอมละลายยามใบไม้ผลิบานผ่านนัยน์ตาที่วาดโค้งเพราะรอยยิ้มของซย่าซังโจว เย็นชาทว่าอ่อนโยน พร่างพราวจนทำให้เขาไม่อาจละสายตา

&

ซย่าซังโจวมองออกไปนอกหน้าต่าง ทั้งที่เป็นถนนเส้นเดิม ทิวทัศน์แบบเดิม แต่เหมือนจะมีตรงไหนสักแห่งแตกต่างจากเดิม

เขายกมือขึ้นหยิบใบเสร็จออกมาจากในอกเสื้อ ย้อนนึกถึงท่าทางฮึดฮัดเมื่อครู่ของเหยาซุ่นอวี่ มุมปากยกขึ้นน้อยๆ

ตอนรถติดไฟแดง สายตาของเขาก็เบนออกไปข้างนอกเล็กน้อย เผอิญเห็นร้านเค้กที่เพิ่งเปิดใหม่ร้านหนึ่งเข้าพอดี ขนมหวานสีสันสวยงามในตู้โชว์ทอประกายวิบวับ เขานึกถึงท่าทางของเหยาซุ่นอวี่จ้องเค้กตาเป็นมัน น้ำลายแห่งความตะกละแทบจะหกออกมาวันนั้น ชายหนุ่มเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนพูดกับคนขับว่า “จอดรถข้างหน้า”

&

เหยาซุ่นอวี่กำลังเก็บโต๊ะในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปอยู่ พอได้ยินเสียงฝีเท้าและหันกลับไปก็เห็นซย่าซังโจวถือถุงกระดาษสีขาวใบหนึ่งเดินเข้ามา

“อรุณสวัสดิ์ครับผู้จัดการทั่วไป” เขาทักทายอย่างนอบน้อม

ซย่าซังโจวส่งเสียงอืมบ่งบอกว่าได้ยินแล้ว ถือโอกาสวางถุงกระดาษใบนั้นลงตรงหน้าเหยาซุ่นอวี่

“เอ๋” เหยาซุ่นอวี่มองเขาด้วยความสับสน กะพริบตากลมโตปริบๆ ทำท่าเหมือนแฮมสเตอร์อีกแล้ว

ซย่าซังโจวผงกศีรษะน้อยๆ เป็นเชิงให้เขาเปิด

เหยาซุ่นอวี่เปิดถุงกระดาษ ข้างในมีเค้กหน้าตาสวยงามอยู่ชิ้นหนึ่ง ดวงตาทอประกายแวววาวทันใด

“ว้าว เค้กชิ้นนี้ดูน่ากินมากเลยครับ” เหยาซุ่นอวี่จ้องสตรอว์เบอร์รีที่เคลือบด้วยน้ำเชื่อมสุกใสแวววาวกับดอกไม้ครีมแสนสวย เขาไม่ละสายตาไปไหนเลย

เห็นเขามีความสุข ความรู้สึกอบอุ่นก็ท่วมท้นใจซย่าซังโจว มุมปากยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ แต่วินาทีต่อมา จู่ๆ เหยาซุ่นอวี่ก็เอียงคอมองเขา ถามด้วยความสับสน “ผู้จัดการทั่วไป เช้านี้คุณคงไม่ได้...จะกินเจ้านี่ใช่ไหมครับ”

ซย่าซังโจวทนไม่ไหวต้องกลอกตามองบนใส่

เด็กบื้อ...

เห็นเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ ซย่าซังโจวหงุดหงิดไม่ไหว แต่ก็ไม่สะดวกใจจะตีหน้าเคร่งอธิบายว่านี่ตั้งใจมอบให้เขา กัดฟันกรอดๆ ทำได้เพียงตอบอย่างกระอักกระอ่วนว่า “...โรงงานให้มา ฉันไม่ชอบกินของหวาน นายเอาไปเถอะ ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับเมื่อวาน”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนิสัยตะกละหรือเพราะคำตอบนี้รอบคอบไร้ช่องโหว่ เหยาซุ่นอวี่จึงไม่ได้สงสัยมาก ยิ้มเจิดจ้ารับไว้ทันที

“ขอบคุณครับผู้จัดการทั่วไป! เดี๋ยวผมจะเอาไปแบ่งกินกับพวกพี่ๆ เลขาฯ นะครับ!” เหยาซุ่นอวี่ประคองเค้กแสนสวยอย่างเริงร่า หันกายจะจากไป

ใครอนุญาตให้นายเอาของที่ฉันให้ไปแบ่งกับคนอื่น!

การใจกว้างไร้ความละเอียดอ่อนของเหยาซุ่นอวี่หวิดจะทำให้ซย่าซังโจวโกรธตาย มุมปากที่ตอนแรกยกขึ้นบิดคว่ำลงทันใด เม้มจนเป็นเส้นเกร็งแน่น แต่มอบของให้ไปแล้ว เขาจะจู้จี้มากก็ไม่ได้ ได้แต่จ้องแผ่นหลังเจ้าแฮมสเตอร์ซื่อบื้อเขม็งไฟโทสะสุมทรวงจนอัดอั้น