ไม่ใช่เพียงเดินกับนิษฐาไปถึงที่ทำงานเมื่อคืน ตอนบ่ายขณะเรียนที่มหาวิทยาลัยกฤตก็ส่งข้อความมา

‘เลิกเรียนกี่โมง ฉันแวะไปรับ’

‘ไม่เป็นไร คุณทำงานไม่ใช่เหรอ’

เธอเห็นเขาหมกตัวอยู่ในห้องตัดต่อตลอดเวลา คิดว่าชายหนุ่มคงงานยุ่ง

‘งานเสร็จแล้ว ฉันเอามาส่งให้พี่โชคดู ในซอยที่เคยเจอเธอนั่นแหละ แฟนพี่โชคเป็นเจ้าของอพาร์ตเมนต์ที่เธอไปซุกข้างถังขยะไง’

นิษฐาเข้าใจแล้วว่า ทำไมจึงเจอกฤตในซอยใกล้มหาวิทยาลัย ทั้งที่คอนโดของเขาไม่ได้อยู่แถวนี้

‘ฉันไปรับดีกว่า ยังไงก็มาแล้ว เผื่อพี่ชายเธอมาดักรออีก’

‘งั้นคุณเข้ามาทางประตูด้านหลังนะคะ’

เธอบอกเวลากับคณะของตนไปเพราะอยู่ใกล้ประตูทางเข้าด้านหลัง นึกระแวงอยู่เหมือนกันว่าธนาอาจมาดักรอ ไม่รู้ว่าเพื่อนๆ ของพี่ชายจะเข็ดหรือเปล่า แต่อย่างน้อยหากขึ้นรถของกฤตออกไปพวกเขาก็คงไม่เห็น

หลังเลิกเรียนลงมารอไม่นานกฤตก็โทรมาถามเส้นทางอีกครั้ง ครู่หนึ่งรถของเขาก็เข้ามาจอดด้านหน้าตึกที่เธอยืนอยู่ นิษฐาพยายามไม่มองใครแล้วขึ้นรถไปเลย แน่นอนว่ารถของกฤตหรูหราจนใครๆ ต่างก็ต้องมองตาม

“ขอบคุณค่ะ”

“ทำไมทำท่าทางเหมือนรีบหนีใคร หรือกลัวพี่ชายเธอมาตามถึงในนี้”

“พี่ธนาไม่เข้ามาหรอกค่ะ ถึงเขาจะกล้าหาเรื่องไปทั่ว แต่ก็คงไม่เดินดุ่มๆ เข้ามาฉุดกระชากฉันในมหาวิทยาลัย ครั้งก่อนก็เกิดเรื่องแล้ว เขาคงระวังมากกว่าเดิม”

“เกิดเรื่อง? อะไร?”

“พี่ธนาให้เพื่อนของเขามาดักรอฉันที่ประตูหลังด้วย เพื่อนเขาลากฉันขึ้นรถ แต่พี่ยามกับนักศึกษาคนอื่นๆ ช่วยไว้ อย่างน้อยถ้าจะทำอะไรก็คงเว้นระยะสักพัก”

“หรือฉันมารับส่งเธอทุกวันดี”

“เอ่อ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกคุณ”

แค่นี้เธอก็เกรงใจกฤตมากแล้ว

“แล้วเธอจะหลบพี่ชายเธอยังไง”

“คงทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากระวังตัวให้มากที่สุด อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็คุยกับเพื่อนแล้วว่า เจอกัน กินข้าวด้วยกันแค่ในมหา’ลัย แล้วแยกย้ายกันกลับ”

วันนี้เอมอรเอาของเธอใส่ถุงผ้ามาให้แล้ว อีกฝ่ายยังซักไซ้เรื่อง กฤตไม่หยุด ทั้งยังเป่าหูย้ำแล้วย้ำอีกว่าชายหนุ่มต้องสนใจเธอ

“งั้นช่วงนี้ฉันรับส่งเธอไปก่อนก็แล้วกัน”

“อย่าเลยคุณ ฉันเกรงใจ”

“เธอเป็นลูกหนี้คนสำคัญ ถ้าพี่ชายเธอเอาตัวเธอกลับไป ฉันจะได้เงินคืนเมื่อไหร่”

ชายหนุ่มหันมามองเธอแวบหนึ่งพลางยักคิ้วให้ แม้จะคิดในทำนองที่ว่าอีกฝ่ายเสียดายเงินหนึ่งแสน แต่เขาก็เคยยอมปล่อยเธอออกมาทั้งที่มีเพียงเบอร์ติดต่อ

‘เฮ้อ อย่าคิดอะไรเลยมะนาวเอ๊ย เขาก็คงสงสารแกนั่นแหละ’

หญิงสาวบอกตัวเองในใจ คิดว่าผ่านไปสักพักชายหนุ่มก็คงเบื่อไปเอง

ใครจะมาทนขับรถรับส่งลูกหนี้ได้ทุกวัน

กลับมาถึงคอนโดของกฤตก็มีคนมารอสามคน เป็นผู้ชายหนึ่งกับผู้หญิงดูมีอายุหนึ่งคนและวัยสาวหนึ่งคน เดินเข้ามาด้านในทั้งสามที่นั่งรออยู่ก็เข้ามาหาชายหนุ่ม

“ลุงป้า ผมบอกป้าพิสแล้วนี่ครับว่าไม่ต้องมา”

แม้จะทักอย่างนั้น กฤตก็ยังยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า

“คุณพิสมัยไม่ได้พูดอะไรนี่คะ ดิฉันขอให้ตาเสริมเอารถออกมาที่คอนโดคุณหนู เธอก็ตอบรับ”

สายใจแม่บ้านซึ่งมาพร้อมกับหลานสาวและคนขับรถเอ่ย

ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วก็สังเกตเห็นว่าสายตาของป้าสายใจกับกุ้งนางหลานสาวเหลือบไปยังนิษฐา เขาจึงบอกสั้นๆ

“นี่มะนาวครับ”

นิษฐายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อหรือไม่เพราะชายหนุ่มแนะนำเพียงเท่านี้

“ลุงกับป้ากลับไปเถอะครับ ห้องผมมะนาวจัดการเรียบร้อยดี”

“คะ?”

สายใจกับเสริมและกุ้งนางมีสีหน้าประหลาดใจ ยิ่งทำให้พวกเขามองผู้หญิงในชุดนักศึกษาที่เดินตามคุณหนูของบ้านอย่างพินิจซ้ำอีก เพราะถึงขั้นดูแลทำความสะอาดคอนโดให้คุณหนูของตนราวไม่ใช่เพื่อนผู้หญิงที่คบหาธรรมดา แต่เหมือนคนอาศัยอยู่ด้วยกัน

“เอาเป็นว่ากลับไปเถอะครับ ผมจะคุยกับป้าพิสอีกที”

สุดท้ายทั้งสามคนก็ต้องกลับไป แต่สายตาสงสัยใคร่รู้ยังมองนิษฐาเป็นระยะกระทั่งออกจากประตูคอนโดไป

“นี่คุณ ทำไมไม่พูดให้หมดว่าฉันเป็นใคร พูดแบบนั้นพวกเขาก็เข้าใจผิดหมดน่ะสิ”

หญิงสาวกระซิบขณะกำลังเดินตามร่างสูงกำยำไปเข้าลิฟต์

“บอกว่าเธอเป็นลูกหนี้ฉันน่ะเหรอ พวกเขาไม่เชื่อหรอก”

สีหน้าแววตานิษฐาดูไม่ดีนัก ขณะที่ชายหนุ่มพูดต่อ

“เธอคิดว่าพวกเขามาทำความสะอาดคอนโดให้ฉันอย่างเดียวหรือไง หึ...ไม่ว่าฉันจะอยู่กับใคร ทำอะไร ก็จะถูกรายงานให้ที่บ้านรู้หมดนั่นแหละ ถึงเธอเป็นลูกหนี้แล้วมาอยู่เพื่อชดใช้หนี้ พวกเขาก็ตีความไปเป็นอย่างอื่นอยู่ดี”

นิษฐาเงียบกระทั่งเดินออกจากลิฟต์มาแล้วเข้าไปในห้องชายหนุ่ม เธอเข้าใจความหมายของคำว่า ‘อย่างอื่น’

“คุณไม่ชอบที่พวกเขามาคอยจับตาดู”

“ใช่”

“คุณพ่อคุณแม่ของคุณคงเป็นห่วง”

“หึ...พ่อน่ะเหรอจะเป็นห่วงฉัน เขาสนใจแต่ผู้หญิงหน้าเงินนั่นเท่านั้นแหละ”

น้ำเสียงกับสีหน้าของกฤตดูเข้มขึ้น แววตาเข้มดุขุ่นเป็นครั้งแรกนับแต่ที่เธอได้เจอเขาในยามเอ่ยถึงบิดากับใครคนหนึ่ง

=====

เห็นดูเป็นคนขี้เล่น กวนๆ แต่คุณกฤตก็มีปัญหาของตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย ^^

ไรต์อัปเรื่อยๆ กดติดตามไว้ได้เลยค่า ชื่นชอบถูกใจส่งกำลังใจให้ผู้เขียนและคอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ^^

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter