แค่บอกลากันง่ายๆ ทำไมยาก-7.ระวังตัว ระวังหัวใจ (1)

โดย  รสิตา เพียงพิณ

แค่บอกลากันง่ายๆ ทำไมยาก

7.ระวังตัว ระวังหัวใจ (1)

ร่างอรชรขยับห่างไปจากร่างของนิษฐาที่นอนบนพื้นใกล้โซฟา โดยชายหนุ่มรีบวางอาหารที่เขาสั่งมาบนโต๊ะเตี้ยแล้วรีบเข้ามาดูเธอทันทีทันใด

นั่นทำให้คนที่เพิ่งอวดกับนิษฐาหน้าเสีย

“อะไรกันเนี่ย”

ขณะประคองร่างบอบบางให้ลุกขึ้น กฤตก็หันไปมองคนลงมือด้วยสายตาไม่พอใจ

“ทำไมคุณต้องทำร้ายมะนาว”

“คุณยังถามอีกเหรอ”

เจ้าตัวแว้ดกลับ ราวไม่ยอมรับความผิดของตน ทว่าประโยคต่อมากลับพูดเสียงราวน้อยใจ

“คุณพามันมากกทั้งคืน มิน่า ไม่ยอมรับสายฉันเลย”

“ผมคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”

“บีแค่จะถามว่า คุณสะดวกให้เข้ามาเมื่อไหร่”

“ผมก็ทำงานที่ห้องตลอด หรือไม่ มาแล้วคุณฝากฟุตไว้ที่นิติก็ได้”

“หึ ไร้เยื่อใยจังเลยนะ แค่คุยโทรศัพท์ยังไม่อยากคุย”

เจ้าตัวกลับมาเสียงแข็งอีกครั้ง เปลี่ยนเร็วราวจิ้งจกเปลี่ยนสี

ขณะนั้นกฤตค่อยๆ พานิษฐาไปนั่งที่โต๊ะอาหารให้ห่างจากคนก่อเรื่อง แล้วยืนกอดอกไม่ห่างนักเหมือนตั้งใจกันเธอออกจากเรื่องระหว่างเขากับผู้หญิงเก่าของเขา

“ผมไม่รู้ว่าพี่โชคจะให้คุณมา ปกติคนที่มาส่งฟุตส่วนใหญ่ก็ฝากไว้ที่นิติแล้วโทรบอกผมว่า เอาฟุตมาส่งแล้ว ไม่มีใครขึ้นมาข้างบน แต่เพราะคุณขอเข้าห้องน้ำผมก็เลยพาขึ้นมา แล้วคุณก็บอกว่าหิวชวนผมสั่งอาหารมากินมื้อเที่ยงด้วยกัน ผมก็สั่ง แต่นั่นเพราะผมยังเห็นคุณเป็นเพื่อนร่วมงาน ไม่อยากใจดำ อีกอย่างผมก็ตั้งใจจะปลุกมะนาวมากินด้วยกันอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าผมอยากใช้เวลากับคุณสองต่อสอง”

กฤตบอกเล่าละเอียดยิบ ราวตอกย้ำคนเก่า

“มิน่า มียัยนี่นอนอยู่ในห้อง คุณก็เลยยอมให้ฉันขึ้นมาง่ายๆ ทั้งที่ปกติเจอกัน คุณห่างเหิน เหมือนกลัวฉันจะกระโดดกัดอย่างนั้นแหละ”

อีกฝ่ายเอ่ยเสียงหยัน

“ผมคิดว่าคุณเข้าใจสถานะระหว่างเราดีนะบี นอนด้วยกันครั้งสองครั้ง ไม่ได้หมายความว่าเราคบกัน”

“กฤต”

หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด

“คุณกับผมตกลงกันแล้วว่าถ้ารู้สึกไม่ใช่ก็แยกย้าย”

ชายหนุ่มยังพูดต่อ ทำเอาอีกฝ่ายสวนขึ้นเสียงเครือ

“คุณต้องพูดต่อหน้าคนใหม่ด้วยหรือไง แค่นี้ยังทำให้ฉันเจ็บไม่พอเหรอ”

“ผมไม่ได้ชอบคุณ”

ตรงๆ และเย็นชาอย่างที่สุด นิษฐาที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยถึงกับหลุบสายตาลงต่ำ อยากหายตัวไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

ร่างอรชรลุกพรวดขึ้น น้ำเสียงพูดยังสั่นเครือเต็มไปด้วยความเสียใจ

“ใช่สินะ มีแค่ฉันที่รู้สึกดีๆ กับคุณ พยายามทำให้คุณหันมอง แล้วสุดท้ายก็มีแค่ฉันที่เจ็บ”

พูดกับกฤตจบแล้วอีกฝ่ายก็มองมายังนิษฐา

“เธอเองก็ไม่ต่างจากฉันหรอก สำหรับคนรวยน่ะ ผู้หญิงเดินดินธรรมดาก็แค่ดอกไม้ริมทาง อย่าหลงรักเขา ถ้าไม่อยากเสียใจอย่างฉัน”

บอกแล้วก็สะบัดหน้าเดินฉับๆ เปิดประตูห้องออกไป ทั้งยังปิดประตูเสียงดังทีเดียว

ภายในห้องยังเงียบ แต่พอกฤตหันกลับมาแล้วกำลังจะพูดกับนิษฐาหญิงสาวก็ลุกขึ้นเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้าแววตาเฉยสนิทราวไม่ใส่ใจใดๆ

“ฉันจะอาบน้ำ”

พูดจบร่างบอบบางก็เดินเข้าห้องนอนไป

กฤตได้แต่มองตาม เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อเขากับเธอไม่ได้มีสัมพันธ์ใดๆ ย่อมไม่จำเป็นต้องแก้ตัว


ชายหนุ่มเหมือนจะรอทานข้าวพร้อมเธอ นิษฐาใช้เวลากับตัวเองค่อนข้างนานแต่ออกมาก็เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารโดยมีโน้ตบุ๊กวางบนโต๊ะ รัวนิ้วพิมพ์ไม่หยุด แต่พอเห็นเธอก็หยุดแล้วปิดหน้าจอลง

“ฉันสั่งข้าวมันไก่มา เจ้าอร่อยเลย มากินด้วยกันสิ”

นิษฐาเข้าไปนั่งโดยไม่เรื่องมาก เธอลงมือแกะห่อข้าวชายหนุ่มจึงแกะตามราวเกรงว่าเธอจะไม่ทาน

ทั้งสองต่างทานอาหารของตัวเองไปเรื่อยๆ แต่เหมือนกฤตรอโอกาสอยู่ เพราะเขาพูดขึ้นก่อน

“เรื่องบีน่ะ...”

“ฉันแค่มาเป็นแม่บ้าน ไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องส่วนตัวของคุณหรอก”

“ฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรกันมากกว่านั้น เรื่องมันนานแล้วด้วย แต่บียังพยายามเข้าหาฉัน เขาเป็นน้องสาวของแฟนพี่โชค รุ่นพี่ที่ฉันตัดต่องานให้นั่นแหละ จะตัดกันไปเลยก็ไม่ได้”

“ฉันไม่ได้อยากรู้”

นิษฐาบอกโดยไม่ได้มองอีกฝ่าย เพียงก้มหน้ากินข้าวมันไก่ของตน

“แต่ฉันอยากบอก”

ใบหน้าหวานใสเงยขึ้นพลางขยับปากราวต้องการตัดบท แต่ชายหนุ่มไม่เว้นช่องว่าง

“เราต้องอยู่ร่วมห้องกัน ถ้าเธอเข้าใจว่าฉันเป็นพวกคบผู้หญิงเล่นๆ สนุกๆ แล้วก็ทิ้ง เธอจะอยู่กับฉันได้อย่างสบายใจเหรอ”

“ผู้หญิงวันนั้นเป็นใคร วันที่คุณช่วยฉัน”

อยู่ๆ นิษฐาก็ถามไปถึงวันที่พบกันครั้งแรก ทำเอากฤตมึนไปชั่วอึดใจ ทว่าเขาก็คาดเดาความคิดของเจ้าตัวได้

“คนที่เจอกันแล้วถูกใจ”

ไม่ต้องอธิบายให้มากความ หญิงสาวก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นบ่อยๆ นะ ตั้งแต่กับบีฉันก็ไม่ได้ยุ่งกับใครอีก นานสามสี่เดือนได้”

แม้จะงงว่าทำไมตนต้องรีบเคลียร์ตัวเองกับนิษฐาราวกลัวหญิงสาวเข้าใจผิด แต่กฤตก็อยากให้เจ้าตัวไว้ใจว่าเขาไม่ได้เป็นเสือผู้หญิง

“ฉันเป็นผู้ชาย เธอคงเข้าใจ ทำงานเครียด เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวก็ต้องมีผ่อนคลายกันบ้าง แต่ฉันไม่ได้เละเทะอะไรขนาดนั้น ไม่ใช่เสือผู้หญิงด้วย”

แม้จะหน้าร้อนวูบ นิษฐาก็ยังวางสีหน้าเฉย ให้รู้ว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของเขาจริงๆ

“คุณจะเป็นยังไงก็เรื่องของคุณ แต่...”

นิษฐาลังเล พูดไม่ค่อยเต็มปากนัก

“เอ่อ เป็นที่อื่นได้ไหม”


=====

คุณกฤตรีบอธิบายเชียว มะนาวไม่ได้สนใจจริงจริ๊ง…^^

ไรต์อัปเรื่อยๆ กดติดตามไว้ได้เลยค่า ชื่นชอบถูกใจส่งกำลังใจให้ผู้เขียนและคอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ^^

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter

รีวิวจากผู้อ่าน
ยังไม่มีรีวิวสำหรับเรื่องนี้

กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว