“ถ้าไม่หยุดดิ้น ฉันจะให้เธอเป็นโสเภณีประจำเกาะ คงไม่ต้องบอกนะว่าทำหน้าที่อะไร คราวนี้ล่ะเธอได้รับแขกทั้งวันแน่” คำตอบกลับของมัจจุราชช่างโหดร้ายเหลือเกินสำหรับคนฟัง พิศลดาหยุดร้องและหยุดดิ้นทันที มีแต่เสียงสะอึกสะอื้นเบาๆพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ยังห้ามให้หยุดไหลไม่ได้

เจ้าของเกาะพาเชลยสาวลงจากเรือก่อนจะโยนลงสู่พื้นทรายด้านล่าง ในขณะที่บรรดาคนในเกาะที่ต่างมารอต้อนรับเจ้านายของตน ก่อนต้องแสดงสีหน้าที่แปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้
คนที่ถูกโยนเจ็บจนใบหน้าเหยเก แต่ก็ไม่ปริปากร้องออกมา เพราะกลัวคำขู่ พิศลดามองไปรอบๆ แล้วต้องใจสั่นเป็นระลอก เนื่องจากกลุ่มคนที่กำลังจ้องมองมาช่างน่ากลัว ใบหน้าเหล่าชายฉกรรจ์มีแต่หนวดเครา นี่ตนถูกโจรจับมาอย่างนั้นหรือ แถมเมื่อมองสำรวจไปรอบตัวก็เห็นแต่ท้องทะล มองไปทางไหนก็ไม่เห็นทางหนี แล้วแบบนี้เธอจะหนีไปได้อย่างไร คิดแล้วน้ำใสๆ ก็ไหลมาจากดวงตามากขึ้น ก่อนร่างช้ำจะสะดุ้งโหยงยามได้ถ้อยคำจากลำคอแก่งอีกหน
“ผู้หญิงคนนี้ชื่อพิศลดา จะมาเป็นคนงานคนใหม่ของที่นี่และเป็นเมียชั่วคราวของฉัน” พิศลดากัดเม้มริมฝีปากแน่น หล่อนอยากจะกลั้นใจตายเสียจริง ทำไมชีวิตต้องเจอแต่เรื่องร้าย บิดามารดาเสียชีวิตตั้งแต่หล่อนยังเด็ด ถูกน้าสาวเลี้ยงมาแต่ก็หาได้มีความรักให้ มองเห็นแค่ผลประโยชน์จากเงินทองที่พ่อและแม่หล่อนทิ้งไว้ให้ แถมยังสร้างหนีใว้ก้อนโต จนหล่อนหมดหนทางเลือกยอมขายศักดิ์ตนเอง แต่งงานกับชายที่ไม่ได้รัก แล้วเหตุใดเหตุการณ์ร้ายๆมันถึงไม่จบสิ้นสักที
เมื่อประกาศกร้าวเสร็จ มาคัสก็จัดการช้อนร่างบางขึ้นเพื่อตรงไปยังบ้านพักของตน พิศวาสหวาดกลัว ร่างน้อยสั่นเทาราวเจ้าเข้า นัก แต่เจ้าหล่อนก็ไม่กล้าจะวอนขอความเห็นใจใดๆ
“เธอต้องอยู่ที่นี่ คอยปรนนิบัติฉัน ทำทุกอย่างที่เมียจะทำกับผัว แล้วก็ต้องทำงานบ้านรวมถึงออกไปจับปลากับฉันด้วย” เสียงเข้มเอ่ยสั่ง พร้อมกับแก้มัดให้
ทันทีที่เชือกถูกปลดออก หญิงสาวก็ทำใจกล้าโผเข้าไปกอดขาชายหนุ่ม “ลดากลัว ปล่อยลดาไปเถอะค่ะ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเบื่อเมื่อไหร่จะปล่อย แล้วหยุดพูดได้แล้วว่าให้ฉันปล่อยเธอ เพราะไม่มีทาง และถ้าฉันรำคาญเธอมากๆ เธอจะยกเธอให้ลูกน้องฉันทุกคน” บอกด้วยสายตาเย็นชาและนิ่ง ก่อนเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่อยากจะเห็นน้ำตาเม็ดร้อน เพราะตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหนร้องไห้สักคน แต่วันนี้กลับทำมันแล้วไม่รู้กี่หนต่อกี่หน เนื่องจากแรงผลักดันชั้นดีคือความแค้น
เสียงร้องไห้ระงมยังคงดังอย่างต่อเนื่อง มาคัสเลือกที่จะทำเป็นไม่รู้สึกรู้สากับสายตาคู่เศร้าคู่นี้ แม้ในใจจะรู้สึกผิด แต่พอนึกถึงสิ่งที่เขาสูญเสีย ใจเหี้ยมเกรียนก็กลับมาเช่นเดิม “เอ้า มั่วแต่ร้องไห้อยู่ได้ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วเดี๋ยวจะออกไปหาปลา” เขาหยิบเสื้อผ้ามาให้ แต่ว่าหญิงสาวก็ไม่รับ จนต้องบอกเป็นรอบที่สอง “เธอจะเปลี่ยนเองหรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้”
“ไม่ค่ะ ลดาเปลี่ยนเอง ห้องน้ำอยู่ไหนคะ?” เสียงร้องสะอื้นเอ่ยถาม พลางรีบพยุงตัวขึ้นทันทีแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่ไม่ทันที่เท้าบางจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ เสียงเข้มก็ดังมาเสียก่อน
“ฉันชื่อ มาคัส จำไว้ด้วยว่าผัวเธอคนนี้ชื่อ มาคัส”