‘ตังเม’ นักศึกษาสาวชั้นปีที่ 4 คณะบริหารศาสตร์ของมหาวิทยาลัยภาครัฐอันดับต้น ๆ ของประเทศ

เธอรีบเดินเข้าไปยังที่นั่งสำหรับคนไข้รอรับการตรวจ ครอบครัวของเธอมีกันเพียงแค่สามคน พ่อ แม่ และลูก

แม่ของเธอรับจ้างเย็บผ้าอยู่ที่บ้าน ส่วนพ่อของเธอนั้นเป็นกรรมกรรับจ้างทั่วไป ทั้งคู่พยายามทำงานอย่างหนักเพื่อส่งเสียให้เธอเรียนจนจบปริญญา และอีกเพียงแค่เทอมเดียวฝันของพวกเขาก็จะกลายเป็นจริงแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าสวรรค์จะกลั่นแกล้งคนยากจนอย่างพวกเขา

ในขณะที่พ่อของเธอออกไปทำงานตามปกติ จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกขึ้นมา เจ็บมากจนพ่อของเธอเป็นลม เพื่อน ๆ ในที่ทำงานจึงช่วยกันนำส่งโรงพยาบาล

หมอห้องฉุกเฉินทำการตรวจรักษาเบื้องต้นคาดว่าจะมีอาการทางด้านหัวใจ จึงสั่งตรวจสัญญาณเคลื่อนไฟฟ้าในหัวใจ และพบว่าเส้นกราฟมีความผิดปกติ หมอจึงนัดให้พ่อของเธอมารับการตรวจ และรักษากับหมอโรคหัวใจโดยตรง

วันนี้เธอทั้งมีเรียนที่มหาลัย ทั้งต้องพาพ่อมาหาหมอตามนัดที่โรงพยาบาล ดังนั้น หญิงสาวจึงไม่มีเวลาแม้แต่จะทานข้าว

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลเธอจึงพาพ่อไปจับบัตรคิวที่โอพีดีก่อน จนกระทั่งพาพ่อไปนั่งรอหน้าห้องตรวจ เธอจึงขอปลีกตัววิ่งไปซื้อขนมกล้วยตากที่โรงอาหารของโรงพยาบาล แล้วต้องรีบกลับมาหาพ่อที่ตึกโอพีดีอีกครั้งหนึ่ง

“พ่อคะ คุณพยาบาลเรียกเราเข้าห้องตรวจหรือยังคะ”

ตังเมทรุดตัวลงเข้าไปนั่งข้างพ่อ ปากก็ขยับถาม มือเรียวก็แอบแกะถุงขนมกล้วยตาก พลางหยิบเข้าปากด้วยความหิวจัด

“ยังเลย”

นายคมสันตอบลูกสาวเสียงแหบแห้ง ตั้งแต่เขาทราบว่าตนเองป่วยด้วยโรคหัวใจก็รู้สึกเหนื่อยหอบ แม้ว่าตนจะอายุ 50 กว่าปีเท่านั้น

เขาเป็นคนทางใต้จึงผิวดำคล้ำ แต่ใบหน้าคมคาย ส่วนภรรยาของเขาเป็นคนทางเหนือจึงทำให้ตังเมทั้งผิวขาว และทั้งสวยคมคาย ดวงตากลมโต

“พ่อดื่มน้ำไหม”

ตังเมล้วงหยิบขวดน้ำในกระเป๋าที่กรอกมาจากบ้านให้พ่อ เธอมองบิดาดื่มน้ำด้วยความสงสาร หวังว่าโรคหัวใจที่พ่อเป็นอยู่จะไม่อาการหนักไปมากกว่านี้

“เชิญคุณคมสันเข้าห้องตรวจค่ะ”

เสียงพยาบาลหน้าห้องตรวจเรียก

ตังเมจึงรีบพยุงพ่อลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องตรวจด้วยกัน โดยหารู้ไม่ว่าหมอที่นั่งรอตรวจด้านในนั้น เป็นคนเดียวกันกับคนที่เธอเพิ่งเดินชนเมื่อสักครู่