เสี่ยวม่านออกมารับของจากมือเด็กรับใช้ที่เป็นเด็กหนุ่มอารมณ์ดีคนหนึ่ง

“ข้าชื่ออาจาง เป็นน้องชายของท่านพี่จือขอรับ”

“อ้อ ขอบใจเจ้ามากนะ เข้ามานั่งกินน้ำชาคลายร้อนก่อนเถอะ อุตส่าห์หอบข้าวของมาให้เราแต่ไกล” เสี่ยวม่านบอกอย่างใจดี

อาจางยิ้มขอบคุณ แต่กล่าวปฏิเสธบอกว่าตนยังมีงานอีกมากที่ต้องไปจัดการ

อาจางจากไปแล้ว สองสาวก็เดินเข้าไปในครัว ปี่อั้นฮวามองดูไข่เป็ดสิบฟองสีขาวนวลสะอาดด้วยสายตายินดี

“ข้าจะเอาไข่เป็ดไปดองในน้ำเกลือทำเป็นไข่เค็ม” นางหันมาบอกเสี่ยวม่านที่ยิ้มจนตาหยี

“ข้าไม่ได้กินไข่เค็มมานานแล้วเจ้าค่ะ คิดไม่ถึงว่าคุณหนูจะนึกถึงอาหารพื้นๆเช่นนี้ได้”

“เพราะเราไม่สามารถออกไปนอกหมู่บ้านไปซื้อของกินได้ตามใจชอบหากไม่ได้รับอนุญาตจากท่านพี่ ข้าจึงต้องหาวิธีถนอมอาหาร แม้อาจือจะบอกว่าพวกเราสามารถขอสิ่งของต่างๆได้ตามที่ต้องการ แต่ข้าก็ไม่กล้าคาดหวังว่าท่านพี่จะใจดีต่อข้าเช่นนี้ตลอดไป”

“อืม คุณหนูอาจจะคิดถูกก็ได้”

“วันนี้เรามีเนื้อกิน มาทำเนื้อผัดน้ำมันหอยกินกันเถอะนะ”

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวม่านหยักหน้ายิ้มรับอย่างดีใจ

แต่พอเสี่ยวม่านแกะกระดาษที่ห่อเนื้อออก สีหน้าของนางก็ดูย่ำแย่ขึ้นมาทันที

“คุณหนู...อ่า เนื้อนี่...”

ปี่อั้นฮวาชะโงกหน้ามามองดูเนื้อติดมันข้ามไหล่เสี่ยวม่าน พอเห็น...สีหน้าของนางก็แข็งกระด้างขึ้นมาทันควัน

“ข้านึกแล้วว่ากู้เฝิงซีจะต้องไม่ใจดีกับข้าไปตลอดรอดฝั่ง” ปี่อั้นฮวาพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

“หากเอามันออกทั้งหมด คงเหลือส่วนที่เป็นเนื้อเพียงนิดหน่อยเท่านั้น นายท่านใจร้ายกับคุณหนูเกินไปแล้ว”

“ช่างเถิด...กินเนื้อมากก็ใช่ว่าจะดี มิสู้กินผักดีกว่า”

“แต่ว่าคุณหนู ข้าอยากกินเนื้อมากเลยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้าจะทำเนื้อผัดน้ำมันหอย ยกให้เจ้ากินแต่เพียงผู้เดียว”

เสี่ยวม่านพอรู้ว่าตนเอาแต่ใจเกินไปก็รีบขอโทษขอโพยทันที “ไม่เจ้าค่ะ คุณหนู คุณหนูกินอะไร ข้าก็กินตามนั้นเจ้าค่ะ”

แต่ปี่อั้นฮวายิ้มเมตตา พลางลูบศีรษะกลมทุยของคนสนิท พูดปลอบใจว่า “ถึงเจ้าจะเป็นคนรับใช้ของข้า แต่ข้ามองเจ้าประหนึ่งน้องสาว เจ้าอยากกินอะไร ขอให้บอก สิ่งใดที่ข้าทำเพื่อเจ้าได้ ข้าล้วนยินดี”

“คุณหนู...” เสี่ยวม่านร้องครางออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะโผเข้าสวมกอดร่างบอบบางของปี่อั้นฮวาซึ่งครรภ์ยังไม่นูนขึ้นมาให้เห็น

“คุณหนู...ท่านรู้หรือไม่ เดี๋ยวนี้ท่านใจดีกับข้ามากกว่าทุกครั้งเสียอีก ท่านทำให้ข้ารู้สึกเหมือนเป็นน้องสาวของท่านจริงๆเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของเสี่ยวม่านสั่นเครือ ปี่อั้นฮวาจึงกอดตอบนางพลางลูบหลังไหล่

“เด็กดี...เจ้าไม่ใช่ทาสของข้า แต่เป็นน้องสาวของข้า จำเอาไว้!”

อาเจียวที่ยืนมองดูภาพความสนิทสนมรักใคร่กลมเกลียวของสองนายบ่าวอยู่บนต้นไม้ใหญ่นอกครัว ได้แต่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความหมั่นไส้

นางจำได้ว่าผู้คนเล่าลือกันว่าอี้จี้แห่งหอเชิงเหนียงทั้งไว้ตัวและเย็นชา แต่ภาพที่นางเห็นเต็มสองตาในครานี้แตกต่างจากเสียงเล่าลือโดยสิ้นเชิง

ที่สำคัญ...แม้จะได้เนื้อติดมันมาครึ่งชั่ง แต่คนที่ร้อนรนกลับเป็นสาวใช้ไม่ใช่เจ้าตัวที่อาเจียวหมายมั่นจะกลั่นแกล้งพอหอมปากหอมคอ ปี่อั้นฮวาดูใจเย็นสงบนิ่งเหมือนสายน้ำไหลเย็นในหน้าร้อน ดูท่า...นางจะมิใช่ตะเกียงขาดน้ำมันเสียแล้ว

แต่ถึงกระนั้น...นางก็ได้รู้ความคิดของปี่อั้นฮวา นางไม่ได้โทษคนในครัวแต่กับโทษไปที่นายน้อย หากนางสร้างความบาดหมางระหว่างปี่อั้นฮวากับนายน้อยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ดูท่า...มิช้านาน ปี่อั้นฮวาคงไปจากที่นี่ นายน้อยเองก็ปราศจากฮูหยินข้างกาย ถึงตอนนั้น...นางอาจจะก้าวเข้ามาอยู่ในใจของนายน้อยก็เป็นได้!

อาเจียวใช้วิชาตัวเบาเหินทะยานลงมาจากต้นไม้ และมุ่งหน้าตรงไปยังครัวส่วนกลาง บอกกล่าวกับอาจางว่า หากฮูหยินมาขอสิ่งของใดๆเพิ่มเติมต้องรอให้นางอนุญาตเสียก่อนถึงจะนำไปส่งมอบให้ฮูหยินได้

อาจางทำหน้างุนงงสงสัย อาเจียวจึงอ้างว่าเป็นคำสั่งของนายน้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น...เสี่ยวม่านตื่นขึ้นมา พอเข้าครัวนางพบว่าไข่เป็ดที่วางไว้ในตะกร้าแตกเสียหายหมดทุกฟอง นางรีบเข้าไปบอกปี่อั้นฮวาที่กำลังแต่งตัวอย่างเรียบง่ายด้วยชุดผ้าฝ้ายเก่าๆอย่างร้อนใจ

“จะตื่นตระหนกไปทำไม เราไปขอไข่เป็ดจากอาจางใหม่ได้”

“แต่ข้ารู้สึกแปลกๆนี่เจ้าคะ คุณหนู จู่ๆไข่เป็ดมันจะแตกหมดทุกฟองได้อย่างไร ในเมื่อเราเก็บใส่ตะกร้าอย่างดี หรือว่าจะมีสัตว์เลื้อยคลานเข้ามาทำร้ายไข่เป็ดเหล่านี้เจ้าคะ”

สีหน้าของปี่อั้นฮวาอึมครึมขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนนางจะกวาดตามองไปรอบๆกระท่อม แล้วพยักหน้าน้อยๆ

“บางทีอาจจะเป็นดั่งที่เจ้าว่า เพราะที่นี่อยู่ในป่าลึก พวกเราไม่รู้ว่ามีสัตว์ชนิดใดอาศัยอยู่บ้าง อีกทั้งยังติดกับลำธาร บางที...อาจจะมีจระเข้”

“จระเข้หรือเจ้าคะ?” เสี่ยวม่านร้องเสียงหลง

ปี่อั้นฮวาต้องรีบพูดปลุกปลอบใจก่อนสาวใช้จะเสียขวัญไปมากกว่านี้ “แต่เจ้าอย่าห่วงเลย จระเข้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยอยู่ในน้ำตื้น ข้าคิดว่ามิน่าจะใช่ฝีมือของสัตว์ แต่น่าจะเกิดจากฝีมือคนมากกว่า”

“ฝีมือคน!” เสี่ยวม่านขบคิดตามแล้วก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “คุณหนูพูดมาได้ถูก ไม่มีใครยินดีที่จะต้อนรับคุณหนูมาเป็นฮูหยินแห่งหมู่บ้านกระดูกขาวอยู่แล้ว ย่อมเป็นไปได้ว่าคนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ล้วนเกลียดชังพวกเรา ไข่เป็ดที่แตกเสียหายเหล่านี้ น่าจะเป็นฝีมือคน”

“เอาเถิด ลองไปขอจากอาจางดูใหม่ หากเขาไม่ให้ ก็แสดงได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดเอาไว้ล้วนถูกต้อง”