วายุออกจากศูนย์การค้าแล้วแวะที่ร้านดอกไม้ยืนเลือกอยู่นานก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักที

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” เจ้าของร้านวัยกลางคนเดินเข้ามาถาม

“คือ..”

“อยากได้ดอกไม้สักช่อใช่ไหมคะ”

“ครับ”

“ขออนุญาตถามนะคะ ดอกไม้จะให้ใคร เนื่องในโอกาสอะไรคะ”

“ผมอยากขอโทษใครคนหนึ่งครับ”

“ระบุชัดกว่านี้ได้ไหมคะ เพื่อน ญาติ คนรู้จัก คนรัก หรือแฟนคะ” เพราะเปิดร้านมานานเจ้าของร้านเลยถามอย่างละเอียดเพื่อจะได้จัดเตรียมให้ถูกใจผู้รับ

วายุยิ้มก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ “คนรักครับ”

“เรื่องงบประมาณคุณจำกัดแค่ไหนคะ”

“ไม่จำกัดครับ”

“เชิญคุณผู้ชายนั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้ค่ะ รับรองได้เลยว่าคนรักของคุณต้องรับคำขอโทษอย่างแน่นอน”

“ครับ”

วายุนั่งยิ้มท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ หัวใจของชายหนุ่มวัย 32 ปี เต้นโครมคราม เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน การซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำ

ไม่ถึง 20 นาทีช่อลิลลี่สีขาวขนาดพอเหมาะก็มาอยู่มือของวายุ เขาวางลงที่เบาะข้างคนขับอย่างเบามือ เมื่อดูนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังพอมีเวลา ชายหนุ่มขับรถไปยังร้านเค้กเจ้าประจำ เลือกรสชาติที่พิมพ์พิชาชอบไปเป็นของฝาก

รถหรูของวายุมาถึงบ้านในเวลาหกเย็น ทั้งบ้านไฟปิดมืดสนิท

“คุณวินมาหาใครคะ”

“นี่ทุกคนไปไหนกันหมด” วายุถามแม่บ้าน

“ไปเที่ยวต่างประเทศกันค่ะ” ประนอมตอบเจ้านาย

“ไปกันหมดทุกคนเลยเหรอแล้วน้องพราวกับแม่ล่ะไปด้วยไหม”

“ไปค่ะ เหลือแต่คุณกรคนเดียว นั่นไงคะ มาพอดีเลย”

เสียงรถของพี่เขยเข้ามาจอด วายุเลยรีบเดินออกไปหา

“พี่กร สวัสดีครับ”

“วิน มากพอดีเลย พี่กำลังหาเพื่อนกินข้าว”

หลังมื้ออาหารสองคนก็พากันมานั่งดื่มที่ห้องนั่งเล่น วรากรบอกวายุว่าทุกคนไปเที่ยวอเมริกาและถือโอกาสไปส่งพลอยนาราด้วย

“ผมไม่รู้มาก่อนว่านาราจะไปเรียนที่นั่น”

“พี่ก็นึกว่าวินรู้แล้วเสียอีก ก็เมื่อวันก่อนได้ยินนาราคุยกับแม่ว่าจะไปหาวินที่คอนโดฯ”

“ครับ นาราไปหาผมจริง แต่เธอไม่ได้บอกผมเรื่องนี้” ไม่ใช่เพราะเธอไม่บอก แต่เป็นเขาต่างห่างที่ไม่สนใจจะฟังคำอธิบายของเธอ

“แล้ววินจะเอายังไงต่อ”

“ผมคิดไม่ออกเลยครับพี่กร”

“คิดจะจริงจังถึงขั้นไหน ถ้าแค่คู่นอนก็อย่างยุ่งกับเธออีก เพราะตอนนี้เธอก็มีสถานะเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านไปแล้ว”

“ผมไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน”

“วินลองให้เวลากับเธอและตัวเองสักหน่อย ถ้ารับชอบกันพี่ว่าก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ เธอไปเรียนแค่ 4 ปีเอง”

“4 ปีเหรอครับพี่วิน ผมคิดว่าแค่ไปเรียนภาษาเสียอีก”

“เธอไปเรียนการตลาดน่ะ แต่พี่ว่าก็ดีเหมือนกันนะกลับมาจะได้มาช่วยงานที่โรงพยาบาล”

“ผมคงต้องปล่อยเธอไปใช่ไหม”

“อย่าเรียกว่าปล่อยสิวิน เธอแค่ไปเรียนเองนะ”

“แต่ทำไมต้องไปเรียนไกลขนาดนั้นด้วย”

“ไกลที่ไหน นั่งเครื่องไปหาก็ได้ แต่วินต้องเห็นใจเธอนะ เพราะที่ผ่านมาเธอต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ”

“ผมจะพยายามเข้าในนะพี่กร” วายุพยายามเข้าใจที่พี่เขยพูด แต่ในใจก็รู้สึกผิดที่เมื่อวานไม่ยอมฟังเธออธิบาย ถ้าเพียงแต่ฟังเธอสักนิดเขาก็คงไม่พูดกับเธอแบบนั้น คำว่าต่างคนต่างอยู่คงจะเป็นจริงอย่างที่พูดออกไป

วายุดื่มกับวรากรจนดึกก่อนจะกลับมายังคอนโดฯ ชายหนุ่มนั่งทบทวนตัวเองอยู่ในมุมมืดตามลำพัง

ตลอดเวลาที่ได้รู้จักกับพลอยนารา ทุกช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมีแต่ความสุข ยิ่งมีพิมพ์พิชาด้วยแล้วความสุขก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

ถ้าการไปเรียนต่อของพลอยนาราครั้งนี้จะทำให้อนาคตของหญิงสาวดีขึ้นเขาก็ยินดี และถ้าหากเธอไปเจอคนอื่นที่รักและหวังดีกับเธอ วายุก็คงต้องยอมปล่อยหญิงสาวไป

เขาให้สัญญากับตัวเองว่าระหว่างที่พลอยนาราไปเรียนต่อ เขาจะไม่ติดต่อกับเธอจะไม่ทำให้เธอไขว้เขว และจะไม่เอาความสัมพันธ์ที่เคยมีมาเหนี่ยวรั้งหญิงสาวไว้กับตัวเองเด็ดขาด

วายุกลับมาที่บ้านบ่อยขึ้น ชายหนุ่มมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้พิมพ์พิชา

“คุณลุงขาน้องพราวจะเรียนจบแล้วนะคะ ที่โรงเรียนจัดงานด้วย คุณลุงจะไปกับน้องพราวไหมคะ”

พิมพ์พิชากำลังจะเรียนจบชั้นอนุบาล 3 ในสัปดาห์หน้าและทางโรงเรียนจัดกิจกรรมบัณฑิตน้อย ดูแล้วเด็กหญิงคงจะตื่นเต้นอยู่มากพอสมควร

“ไปสิครับ น้องพราวเรียนจบแล้วคุณลุงต้องหาของขวัญให้สักชิ้นดีไหม น้องพราวอยากได้อะไรบอกลุงนะครับ”

“น้องพราวอยากได้มงกุฎที่เป็นดอกไม้สวยๆ ค่ะ”

“คุณลุงจะหามงกุฎดอกไม้เอาแบบสวยที่สุดมาให้น้องพราวเลยนะคะ”

มีเพียงพิมพ์พิชาที่ทำให้วายุยังควงยิ้มได้ ตั้งแต่พลอยนาราจากไปเรียนจนถึงวันนี้ก็ร่วม 2 ปีแล้ว เธอไม่เคยติดต่อมาหาเขา เช่นเดียวกับที่เขาไม่เคยติดต่อเธอไป แต่ชายหนุ่มก็มักจะถามข่าวคราวจากคนในครอบครัวอยู่เสมอ

วายุใช้เวลาในแต่ละวันทำงานและทำงาน เขาไม่เคยสนใจมองผู้หญิงคนอื่นเลย ชายหนุ่มยังคงเชื่อมั่นว่าพลอยนาราก็จะไม่มีคนอื่นเหมือนกับตัวเอง

คุณวิภารัตน์เรียกลูกชายคนเล็กเข้าไปคุยด้วยที่ห้องทำงานในเย็นวันหนึ่งหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว

“คุณแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” วายุคิดว่าคงเป็นเรื่องสำคัญเพราะถ้าไม่อย่างนั้นมารดาคงไม่เรียกเขามาพบเป็นการส่วนตัวแบบนี้

“ปีนี่วินอายุเท่าไหร่แล้ว”

“แม่ครับ ผมลูกชายแม่นะ แม่จำไม่ได้เชียวเหรอครับว่าผมอายุเท่าไหร่แล้ว”

“แม่จำได้ แต่ที่ต้องถามเพราะอยากให้วินรู้ตัว ว่าตอนนี้อายุวิน 35 ปีแล้วนะ ทำไมยังไม่คิดจะมีครอบครัว”

“แม่ครับ” วายุเดินอ้อมมาบีบไหล่มารดาอย่างประจบ

“แม่ซีเรียสนะวิน แม่อยากให้วินแต่งงานมีครอบครัว ไม่ใช่เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้” ตลอดเวลาที่ผ่านมาวายุเอาแต่ทำงาน ชายหนุ่มไม่เคยลาหยุดหรือลาป่วยเลยแม้แต่วันเดียว

“ผมว่าแม่รู้เหตุผลของผมนะครับ”

“วินไม่บอกแล้วแม่จะรู้ได้ยังไง”

วายุไม่แน่ใจว่ามารดากำลังทดสอบอะไรเขาอยู่หรือเปล่า เพราะมั่นใจว่าเคยบอกเธอไปแล้วว่าตัวเองนั้นจะรอพลอยนารา

“แม่ครับ ผมยังยืนยันคำเดิม ผมจะรอนารา”

“แล้ววินมั่นใจได้ยังไงว่าพลอยนาราจะไม่มีคนอื่น”

“ถ้านารามีคนอื่นแม่คงบอกผมไปแล้วใช่ไหมครับ”

“แม่เองก็ไม่รู้ ครั้งล่าสุดที่พาน้องพราวไปหาก็เห็นว่าเธอมีเพื่อนสนิทเพิ่มมาหลายคนอยู่เหมือนกัน” เธอแอบมองปฏิกิริยาลูกชาย แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะวายุยังคงมีสีหน้าเรียนเฉย

“เหรอครับ แต่สำหรับผมแล้วผมมั่นใจว่าเธอจะยังไม่มีใคร”

“แม่ก็อยากให้วินเผื่อใจไว้บ้าง เหลือเวลาอีกปีกว่านาราก็คงจะเรียนจบและกลับมาช่วยงาน ถึงตอนนั้นวินก็คุยกับเธออีกที”

“ไม่ว่าใช่ไหมถ้าผมกับนาราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน”

“ไม่เลยวิน แม่ดีใจด้วยซ้ำถ้าคนที่จะมาเป็นพ่อของน้องพราวเป็นลูกชายของแม่”

เรื่องพ่อแม่ที่แท้จริงของพิมพ์พิชา คนในครอบครัวตกลงกันแล้วว่าจะเก็บทุกอย่างเป็นความลับ คนอื่นรู้แค่เพียงว่าพิมพ์พิชาเป็นลูกสาวของพลอยนาราเท่านั้น

เพราะถ้าความจริงเปิดเผยก็ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบอะไรตามมาบ้าง เรื่องที่ทุกคนเป็นห่วงมากที่สุดก็คือสภาพจิตใจของคนเป็นลูกอย่างพิมพ์พิชา เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนเกินกว่าเด็กจะเข้าใจ

“ผมจะรอนาราครับแม่ รอเธอกลับมา แต่ถ้าถึงวันนี้เธอไม่อยากสร้างครอบครัวกับผม ผมก็ยินดีจะปล่อยเธอไป”

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ วานไม่คิดจะมองคนอื่นบ้างเหรอ”

“ไม่ครับแม่ ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว” วายุอย่างจริงจังที่สุด

ชายหนุ่มนึกภาพไม่ออกว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารักและรอคอยได้อย่างพลอยนาราอีกแล้ว

“แม่อยากรู้ว่าทำไมวินถึงได้รับเธอขนาดนั้น” เพราะเธอไม่เคยเห็นลูกชายจริงจังกับผู้หญิงคนไหนถึงขั้นรอเธอนานหลายปีอย่างนี้มาก่อน

“ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้แค่ว่าเวลาผมอยู่กับนาราแล้วผมมีความสุข สบายใจแค่นี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอครับแม่”