ชลธิดายืนมองเอมิกากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับอนันดาอย่างเจ็บปวดหัวใจ น้ำตาคลอเบ้าจนต้องกะพริบตาถี่ ๆ ไม่ให้น้ำใสๆ มันไหลออกมา เธออยากรวบรวมความกล้าแล้ววิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดแต่ทุกอย่างมันมืดมน เธอไม่รู้จะเดินไปทางไหนจึงได้แต่เมินหน้าหนีจากภาพที่เห็นแล้วช้ำใจ

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองบาดาล อาณาจักรแห่งนาคราช” อนาคินเดินมายืนอยู่ข้างๆ พร้อมเอ่ยคำต้อนรับหน้าระรื่น

ชลธิดาหันไปมองหน้ายียวนของอนาคินทั้งที่ยังน้ำตาซึม ดวงตาคู่โศกก็เปลี่ยนเป็นเกรี้ยวโกรธเมื่อภาพในความฝันย้อนกลับมาย้ำเตือน อนาคินยอมบอกที่ซ่อนของนาคีน้อยเพื่อแลกกับชีวิตของตน เขาช่างเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว เธอจ้องมองเขาด้วยแววตาที่โกรธเกลียดราวกับนาคีตนนั้นคือเธอเอง

“คุณจ้องผมเหมือนกับโกรธเกลียดผมมานานนับพันปีเลย” หน้ายิ้มระรื่นเปลี่ยนเป็นงุนงงและสงสัย เขาถอนหายใจและเดาว่าหญิงสาวต้องรู้อะไรบางอย่างมาจากห้วงแห่งกาลเวลาไม่รู้จบแน่ ดินแดนแห่งความโหดร้ายที่แม้แต่พญานาคยังหวาดกลัว

“น้ำ นี่อนันดา” เสียงตื่นเต้นของเอมิกาดังอยู่ใกล้ ๆ ชลธิดามัวแต่จับจ้องใบหน้ายียวนของอนาคินจึงไม่ทันสังเกตเห็นเพื่อนใหม่ของเธอเดินเข้ามา เธอเพิ่งมารู้สึกตัวเมื่อเสียงนั้นดังอยู่ข้างกาย

เอมิกาที่เคยเร่งรีบและกระวนกระวายใจมาตลอดทางได้เปลี่ยนเป็นคนละคน นางยิ้มระรื่นและผ่อนคลาย มือข้างหนึ่งคล้องแขนอนันดาไว้แนบชิดกายเหมือนกลัวใครคนอื่นจะมายื้อยุดฉุดแย่งเขาไป

“เรารู้จักกันแล้ว” อนันดาคลี่ยิ้ม

“รู้จักกันแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอมิหาหันไปมองอนันดาด้วยท่าทางสงสัย ใบหน้าสวยเข้มยังคงยิ้มละไมอยู่เช่นเดิม

“สักพักหนึ่งแล้ว มันเป็นหน้าที่ของพี่ที่ต้องทำความคุ้นเคยและส่งมนุษย์ครึ่งนาคทุกคนลงสู่เมืองบาดาล อาณาจักรแห่งนาคราช น้ำพลาดโอกาสเมื่อคราวก่อน การเดินทางครั้งนี้จึงกลายเป็นเฉพาะกิจ”

ชลธิดาจับจ้องไปยังคนทั้งสอง คำพูดของอนันดาเหมือนใบมีดที่กรีดลงมากลางหัวใจ “มันเป็นหน้าที่” นี่หรือคือสิ่งที่เธอได้รับจากเขา ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในชีวิตและทำให้เธอรู้สึกถึงความพิเศษ คำนี้มันดังก้องอยู่ในโสตประสาทเหมือนภาพยนตร์ที่ฉายไม่รู้จบอีกแล้ว

“คุณทำหน้าที่ของคุณได้ดีมาก ฉันเดินทางถึงเมืองนาคราชเรียบร้อยแล้ว และจะเดินทางไปพบท่านพญานาคาธิบดีด้วยตัวเอง ฉันขอขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง” ชลธิดากล่าวขอบคุณด้วยความรู้สึกกล้ำกลืน ทำไมเธอต้องไม่พอใจ ทำไมเธอถึงรู้สึกโกรธ เธอไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

“คุณรู้เหรอว่าจะเดินทางเข้าเมืองยังไง” อนันดาเลิกคิ้วถาม แววตาคู่นั้นยังคงมองนางมนุษย์ตัวน้อยของเขาอย่างอ่อนโยน เขาอ่านใจเธอออก เขารู้ว่าเธอกำลังหึงหวง เขาอยากบอกความจริงว่าเธอกำลังเข้าใจผิดทว่าอีกใจก็นึกอยากจะแกล้งให้คนขี้หึงอารมณ์เสียเล่น

“ก็เดินไปเรื่อย ๆ ตามป้ายบอกทาง” ชลธิดาเมินหน้าออกไปมองรอบอาคารซึ่งมีป้ายบอกทางทุกแยกทุกมุม มันดูไม่ได้ยุ่งยากสักหน่อย

“ผมขอบัตรหอยหน่อย” อนันดายื่นมือออกมารอรับบัตรหอยที่เขาเคยมอบให้ ชลธิดาดึงบัตรเจ้ากรรมออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนของเธอและคืนให้เจ้าของ แทนที่เขาจะรับบัตรหอยนั้นคืนไป เขากลับแกะมือเอมิกาออกจากแขนของเขาเบาๆ มือใหญ่สองข้างจับที่ไหล่บางของเธอพร้อมกับหมุนตัวเธอเดินตรงไปยังเครื่องเติมบัตรโดยสารอัตโนมัติ

“แตะบัตรที่เครื่องอ่าน” เสียงนุ่มกระซิบที่ข้างหู เธอยอมทำตามที่เขาบอกโดยไม่ขัดขืนหรือโต้แย้ง

ทันทีที่แตะบัตรหอยหน้าจอเครื่องเติมบัตรโดยสารอัตโนมัติก็เปลี่ยนเป็นเมนูต่าง ๆ มากมาย แต่ละเมนูมีรูปประกอบและมีตัวหนังสือที่เขียนด้วยภาษาที่เธออ่านไม่เข้าใจ มือซ้ายของเขายังคงจับแน่นอยู่บนไหล่ของเธอ มือขวาเอื้อมออกไปกดปุ่มเพื่อเปลี่ยนภาษาให้เป็นภาษาไทย ชลธิดาแอบมองว่าเขากดปุ่มอะไรบ้างและเธอก็จำมันเอาไว้

“กดปุ่มเติมเงิน หนึ่งร้อยกะรัต” เขากระซิบบอก ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงแค่ฝ่ามือเดียวเท่านั้น เธอยอมทำตามโดยไม่หันไปมอง เธอกดนิ้วชี้ลงไปบนปุ่มตัวเลขหนึ่งร้อยที่มีรูปเพชรปรากฏอยู่ในปุ่มเดียวกันและเมนูต่าง ๆ ก็หายไปกลายเป็นข้อความให้เสียบบัตรเครดิตลงไปในช่องเสียบบัตร

“นี่บัตรเครดิตของผม เอาไปเสียบตรงช่องเสียบบัตรนั่น” เขาโน้มตัวเข้ามาแนบชิดเธอจากทางด้านหลังจนเกือบจะเป็นโอบกอด

“นี่คุณ! ทำแบบนี้เดี๋ยวเอมี่ก็หึงแย่หรอก” เธอหมุนตัวมาเผชิญหน้าและผลักอกเขาออกไปสุดแรง ทว่าเขาไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่ก้าวเดียว เขายังคงยืนนิ่งยิ้มละไมอย่างรู้ทัน

“คุณเข้าใจผิด” เขากระซิบเบาๆ

“ฉันเข้าใจผิดอะไร นี่คุณแอบอ่านความคิดฉันอีกแล้วใช่ไหม” เธอตวาดอย่างเกรี้ยวกราดจนผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมอง นี่เธอเป็นอะไรไป ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ ดวงตาคู่โศกกะพริบถี่ ๆ พร้อมบอกตัวให้สงบสติอารมณ์

“ผมกับเอมี่ เราสองคน” เขาหยุดพูดแล้วส่งยิ้มมาที่เธออีกครั้ง เธอจ้องมองใบหน้าเจ้าเล่ห์นั้นอย่างขึงขัง มันไม่ยุติธรรมเลยที่เขาสามารถอ่านใจเธอได้แต่เธอกลับอ่านใจของเขาไม่ได้เลย

“เราสองคนเป็นพี่น้องกัน แม่ของพวกเราขึ้นไปเที่ยวเมืองมนุษย์ สมสู่กับมนุษย์ คลอดลูกออกมาเป็นมนุษย์เชื้อสายนาคผู้ต้องคำสาป แม่ทิ้งพวกเราไว้กับพ่ออย่างไม่มีเยื่อใย ปล่อยให้พวกเราถูกเลี้ยงดูแบบมนุษย์” ใบหน้าที่เคยยิ้มระรื่นสลดลงเมื่อเอ่ยถึงมารดา

“นี่คุณเป็นมนุษย์เชื้อสายนาค คุณแปลงกายได้แสดงว่าคุณต้องเคยสมสู่กับนาคด้วยกัน” เอมิกาเล่าให้เธอฟังบนเรือโดยสารว่ามนุษย์เชื้อสายนาคไม่อาจจะเลือกได้ว่าต้องการเป็นมนุษย์หรือนาค เมื่อใดเขาหรือเธอพลาดพลั้งสมสู่กับนาคหรือมนุษย์ครึ่งนาคหรือมนุษย์เชื้อสายนาคก็จะกลายเป็นนาคชั้นต่ำทันที ภาพในความฝันลอยขึ้นมาอีกครั้ง นาคีน้อยตนนั้นคือคนรักของเขาหรือเขาจะกลายร่างเป็นนาคเพราะนาคีตนนั้น

“เรื่องมันเกิดขึ้นมานานมาก ผมกลายร่างเป็นนาคมานานนับพันปีแล้ว จากนาคชั้นต่ำก็บำเพ็ญเพียรสร้างบารมีจนกลายเป็นนาคราชผู้มีอิทธิฤทธิ์และสร้างปาฏิหาริย์ได้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ นาคตนที่ผมรักจากผมไปแล้วตลอดกาลและผมก็รอคอยวันที่เธอจะหวนกลับมาในทุกลมหายใจ”

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด นาคีน้อยตนนั้นเป็นคู่รักของเขา เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจแต่ไม่รู้จะสรรหาคำปลอบโยนใดมาปลอบใจเขา เขาคงทุกข์ทรมานกับการต้องอยู่อย่างไม่มีคู่เคียงกายหรือเขาจะมีคู่ตัวใหม่ เธอสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าๆ ออกไปจากหัว เธอบอกกับตัวเองใหม่ว่ามันต้องไม่ใช่แบบนั้น เขาน่าจะรักเดียวใจเดียว นี่คือนิสัยของนาค มีคู่เดียวตลอดไปทุกภพทุกชาติ เป็นไปได้ไหมที่นาคีน้อยตนนั้นคือเธอ

ชลธิดาสะบัดหน้าอีกที เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เธอรู้สึกได้ถึงความรักและผูกพันที่มีให้กับเขาและเขามีให้กับเธอ แต่เขาเพิ่งจะพูดออกไปว่า “มันเป็นหน้าที่” เขาทำไปเพื่อหน้าที่ใช่ไหม มาตีสนิทกับเธอแค่หน้าที่ใช่ไหม ความเจ็บวาบเข้ามาในหัวใจ เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เธอไม่เคยตกอยู่ในสภาวะอารมณ์ที่แปรปรวน

ชลธิดาถอนหายใจพลางหมุนตัวกลับเข้าหาเครื่องเติมบัตรอัตโนมัติพร้อมเสียบบัตรเครดิตที่อนันดายื่นให้ลงไปในช่องเสียบบัตร

“สี่สองเจ็ดแปด” เขากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู เธอกดตัวเลขตามที่เขาบอก

หน้าจอแสดงข้อความว่า “กำลังประมวลผลบัตรเครดิต กรุณารอสักครู่” เพียงหนึ่งอึดใจ ข้อความก็ปรากฏขึ้นว่า “สำเร็จแล้ว” พร้อมคืนบัตรเครดิตออกมาและมีข้อความบอกให้เธอแตะบัตรหอยที่เครื่องอ่านบัตรอีกครั้ง หน้าจอก็ปรากฏคำว่า “เติมเงินเรียบร้อยแล้ว บัตรของคุณมีมูลค่าใช้จ่ายหนึ่งร้อยกะรัต”

เธอยื่นบัตรเครดิตและบัตรหอยที่เติมเงินเรียบร้อยแล้วคืนให้เขา

“คุณต้องเก็บเอาไว้ใช้ทั้งสองใบเลย บัตรหอยใช้ได้กับทุกการเดินทาง รถหอย เรือหอย รถไฟ คุณรู้แล้วว่าต้องใช้ยังไง ส่วนเวลาซื้อของกินของใช้คุณต้องใช้บัตรเครดิต ที่นี่เขาไม่ใช้เงินสดกัน” อนันดาอธิบาย

“ไม่ใช้เงินสด แล้วคุณจ่ายหนี้บัตรเครดิตนี้ยังไง” ชลธิดาเลิกคิ้วขึ้น นี่มันไม่ใช่เมืองบาดาลอย่างที่เธอจินตนาการเอาไว้ มันไม่ได้มีมนต์ขลังดั่งคำเล่าลือที่กล่าวขาน แต่มันคืออีกโลกหนึ่งที่มีทุกอย่างเหมือนเมืองมนุษย์