แสงแดดอ่อนยามเช้าลอดผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ ของห้องใต้หลังคา ฌอห์ณยืนนิ่งอยู่ข้างล่างแหงนหน้าขึ้นไปชั้นบน เขามองไม่เห็นเงาของปาลินแต่สังเกตเห็นเตียงนอนยังเหมือนมีคนนอนคลุมโปงอยู่ ก็แน่ล่ะ เมื่อคืนกว่าจะนอนได้ก็บ่นพึมพำกับตัวเองค่อนคืนคงเป็นเพราะฤทธิ์ยากระมังนะ เห็นทีต้องจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดก่อนจะอดทนต่อไปไม่ไหวจับเธอส่งสถานบำบัดด้วยตัวเอง

ฌอห์ณระบายลมหายใจยาวพรืด ยกมือขึ้นคลึงขมับ ละสายตาจากห้องใต้หลังคาเดินเนิบนาบไปที่ห้องครัว วันนี้แม่บ้านขอลาหยุด ทุกอย่างในบ้านรวมถึงอาหารเช้าจึงตกเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องทำทุกอย่างก่อนผู้หญิงอีกคนบนนั้นจะทำตัวเจ้ากี้เจ้าการแทนเจ้าของบ้าน

“ให้ตายสิ รู้แบบนี้ฉันน่าจะซื้อของมาตุนไว้ซักหน่อย ผักพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย”

ชายหนุ่มโยนผักใบสีเหลืองแห้งเหี่ยวลงกับถังขยะ ในตู้เย็นไม่มีอะไรมากนักนอกจากไข่ เนื้ออีกหน่อยและของที่ไม่จำเป็นสำหรับมื้อเช้าสักเท่าไหร่อย่างเช่น เบียร์ พับผ่าสิ! เขาจะทำอะไรให้คนเมาค้างกินได้โดยไม่ต้องทำอาหารหลายๆอย่างพร้อมกันดีล่ะเนี่ย

“ยายเมรีขี้เมาเอ๊ย คอยดูนะ ตื่นมาเมื่อไหร่ละเห็นดีกันแน่ พ่อจะตีให้ก้นช้ำเลย”

“นินทาคนอื่นในระยะเผาขนแบบนี้มันไม่ดีเลยนะคะ”

เสียงใสทักทายอยู่ข้างหลัง ฌอห์ณหันไปมองแต่แค่เสี้ยววินาทีสั้นๆ ก็หันกลับมาตามเดิม ขยี้ตาตัวเองให้รู้ว่าไม่ได้เจอเข้ากับนางอัปสรจำแลงลงมาอยู่ในห้องครัว

ชายหนุ่มรู้สึกว่าเนื้อตัวมันรุ่มร้อนอย่างไรพิกลโดยเฉพาะใบหน้ามันชาวูบวาบ เลือดบุรุษในกายวิ่งพล่านด้วยกระแสความปั่นป่วน ยายเด็กบ้าคนนี้ออกมาล่อลวงเขาตั้งแต่เช้า คนที่คิดว่านอนหลับเป็นตายกลับเดินออกมาจากห้องน้ำหลังบ้านพร้อมกลิ่นกายหอมละมุนแถมยังมีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวพันอยู่รอบอก...ผิวกายขาวผุดผ่องเป็นยองใยใครเล่าจะไม่อยากมอง เรียวปากอิ่มชมพูระเรื่อน่ารักกระตุ้นปีศาจร้ายในกายจนต้องข่มอารมณ์อย่างสุดฤทธิ์อยู่แบบนี้อย่างไรเล่า พระเจ้าช่วย! ชายหนุ่มกัดริมฝีปากจนเจ็บ เขาจะทำอย่างไรกับยายเด็กบ้าคนนี้ดี

“เอาสิคะ จะยืนเฉยอยู่ทำไมล่ะ หนูอยู่ตรงหน้าอาแล้วไงอยากตีก็เชิญเลย”

“ถอยออกไปห่างๆ ฉันนะ”

ปาลินกอดอกหน้าบึ้ง เขาเอ็ดเธอเสียจนยิ้มไม่ออก ทำเหมือนเธอเป็นผีเจ้าบ้านเจ้าเรือนที่โผล่มาทำให้คนอื่นตกใจเล่นอย่างไรอย่างนั้น

“ทำไมคะ อาคิดว่าหนูกลัวเหรอ แน่จริงก็เข้ามาตีสิ” หญิงสาวทำปากยื่นท้าทาย “หรือจริงๆ แล้วอาไม่กล้า”

“หุบปากแล้วรีบไปให้พ้นๆ หน้าฉัน ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกันแน่ปาลิน” เสียงแหบพร่าข่มกลั้นมาสั่นไหว ฌอห์ณกำหมัดแน่นหันกลับมาเผชิญหน้ากับเด็กปากดีอีกครั้ง เอาวะ! เธอก็แค่เด็กปากกล้ามีอะไรต้องกลัว เขาเห็นเนื้อหนังมังสาเธอจนชินแล้วด้วยซ้ำ มันก็แค่นี้เองไม่ได้ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมากนักหรอก

“อากลัวหนูจะปล้ำหรือไง หน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว”

“บอกให้หุบปากไง”

ปาลินทำตากลอกกลิ้ง นิ้วเรียวเล็กจับชายผ้า บิดตัวไปมาอย่างยียวนกวนประสาท

“นี่มันห้องครัวนะคะ หนูไม่ทำอะไรหรอก แต่ถ้าเป็นห้องนอนก็ว่าไปอย่าง ถึงหนูจะเร่าร้อนแต่ก็เลือกสถานที่นะคะ”

“ยายเด็กลามกเอ๊ย! หัดเป็นกุลสตรีหน่อยได้ไหม ฉันเป็นผู้ชายนะ เธอจะใส่แค่ผ้าเช็ดตัวเดินรอบบ้านแบบนี้ไม่ได้” เสียงแข็งคำรามลอดไรฟัน หากแต่ดวงตาคู่คมไม่อยู่กับร่องกับรอยเอาเสียเลยเพราะเด็กตัวเล็กๆ ที่เขาชุบเลี้ยงโตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว ใช่แล้ว เขากำลังประหม่า

ประหม่า...เพราะเด็กคนนี้มองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่มมีเลศนัย

ประหม่า...เพราะเขาเองที่มองเธอเป็นคนอื่นมาตลอดสิบปี

เวลานี้แม้อยากจะเรียกเธอว่าหลานสาว จิตใจสำนึกมันแข็งกระด้างมากด้วยละอายใจเกินกว่าจะพูดไป เขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่ เขามองเธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งไปเสียแล้ว...มันเป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ

“รู้ไหม ถ้าใครมาเห็นเข้าฉันจะเสียหาย”

“เสียหาย!” ปาลินทำตาโต ผู้ชายจะเสียหายอะไร ผู้หญิงต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายเสียหาย แต่แปลกที่เธอไม่ยักจะกลัวแฮะ “พูดเป็นเล่นน่า หนูไม่ได้ทำอะไรอาซักหน่อย แต่ที่ต้องใส่แบบนี้เพราะใครล่ะ อาอย่าลืมสิว่าห้องใต้หลังคาไม่มีห้องน้ำส่วนตัว จะอาบน้ำทั้งที่ต้องลงมาใช้ห้องน้ำหลังบ้านเนี่ย อย่าเอาแต่บ่นเป็นคนแก่หน่อยเลย รับผิดชอบด้วย”

ดวงตาคู่สวยตาประกายไม่รู้สึกรู้สา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำให้หัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบจวบจะละลายเสียให้ได้ ในสายตาเขา เธอคนนี้ดูบอบบางราวกับแก้วเจียระไน เธอสดใส น่ารัก มีชีวิตชีวา ทว่าไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิดแถมยังกวนประสาทได้ทุกครั้ง เพราะแบบนี้อย่างไรล่ะเขาถึงต้องผลักไสเธอออกไป

“กลับขึ้นไปใส่เสื้อผ้าซะ เธอเป็นผู้หญิงทำแบบนี้มันน่าเกลียด แล้ววันหลังถ้าจะอาบน้ำก็ให้ไปใช้ในห้องฉันแทนเข้าใจไหม”

“ทำไมต้องดุ ทีผู้ชายใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินโทงเทงทั่วบ้านยังไม่เห็นใครบอกว่าน่าเกลียดเลย หนูว่าใส่แบบนี้สบายตัวอีกออก อยากถอดเมื่อไหร่ก็ถอด จะถอดเดี๋ยวนี้เลยก็ได้”

ไม่รู้ว่านั่นคือคำพูดที่หมายจะยั่วอารมณ์หรือเธอใจกล้าจะทำจริงๆ พอเห็นปาลินจับผ้าเช็ดตัวทีทำจะปลดเปลื้อง ฌอห์ณถลาเข้าไปจับมือเล็กให้หยุดอยู่แค่นั้น ใบหน้าคมคายบึ้งตึงเคล้าสีเลือดแดงก่ำ ทั้งหัวเสียและหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ไอ้นิ้วเจ้ากรรมก็ดันทะเล่อทะล่าไปสะกิดเข้ากับหน้าอกหน้าใจของเธอเสียนี่ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจับเปลื้องผ้าไปแล้ว พับผ่าสิ! ฌอห์ณแน่ใจว่านั่นไม่ใช่สิลิโคนแน่นอน

“เลิกทำตัวบ้าๆ ซักที”คนบอกไม่สบตา กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ “อย่า...อย่าคิดนะว่าเอาแต่ทำตัวประชดแบบนี้ มันจะมีผลอะไรกับฉัน ฉันไม่สนหรอกนังหนู ฉันเห็นมานักต่อนักแล้วแถมยังมองมันจนเอียนพอๆ กับที่มองเธอตอนนี้ ต่อให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าฉันมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร สิบปีที่อยู่ด้วยกันเธอคิดเหรอว่าฉันจะไม่เห็น สิ่งที่เธอมีก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับผู้หญิงทั่วๆ ไปนักหรอก เพราะฉะนั้นอย่ามายั่วโมโหฉัน”

“ตาแก่ลามก”

“นั่นยังไม่เท่ากับการที่เธอเอาแต่กวนประสาทฉัน” ฌอห์ณขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ตอนนี้เขานึกอยากจะกัดไหล่ลาดมนขาวๆ ของเธอขึ้นมาแล้วสิ ยิ่งเห็นยิ่งมันเขี้ยว

“คิดไว้แล้วเชียวว่าทำไมอาถึงย้ำมาตลอดว่าเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน ที่แท้ อาก็ตั้งใจจะเก็บหนูไว้กินนี่เอง”

“เหลวไหล”

“หรือไม่จริงคะ สารภาพมาดีกว่าว่าอาคิดอะไรกับหนู” นิ้วเรียวเล็กลูบไล้คางสากด้วยไรหนวดอย่างนุ่มนวล

ปาลินไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับสิ่งที่เธอพูดออกไปเท่าไหร่นัก ตรงกันข้ามเธออยากก่อกวนเขามากกว่า แต่สิ่งสำคัญมากกว่านั้นคือ เธออยากรู้ใจตัวเองว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้

ฌอห์ณอึกอัก หลุบตามองตามนิ้วเรียวเล็กที่เย้าแย่อยู่ปลายคาง มันจั๊กจี้อย่างบอกไม่ถูกขณะเดียวกันก็รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด ทว่าเขาต้องหยุดความคิดเพ้อเจอไว้เพียงเท่านั้น ก่อนฝืนสะบัดหน้าให้พ้นจากฝ่ามือนุ่ม จ้องเธอด้วยสายตาแข็งกระด้างจนหญิงสาวต้องชักมือกลับ

“ก็ได้ ไม่เล่นแล้ว โอ๊ย!” ใบหน้าสวยหงิกงอร้องโอดครวญ เมื่อมือหนาตบฉาดกับบั้นท้ายนุ่มนิ่มเข้าทีหนึ่ง “อาตีหนูทำไมเนี่ย”

“ก็เตือนความจำเธอไง ฉันเป็นอาเธอเข้าใจไหม อย่ามาล้อเล่นแบบนี้อีก”

ปาลินลูบก้นตัวเองป้อยๆ แล้วแบะปากใส่ เชอะ! ทำเสียงดุดันเย็นชาเข้าไปเถอะ คนอย่างปาลินมีหรือจะยอมฟัง ใครกันที่ไม่ยอมให้เธอเรียกลุง ถึงจะฝืนเรียกอาก็ยังไม่พอใจ แล้วไหงกลับอุปโลกน์ตัวเองเป็นอาขึ้นมาเสียได้ เวรกรรม!

“พูดโกหกมันบาปนะคะ ตายไปตกนรกไม่รู้ด้วย ดีไม่ดีจะโดนบังคับให้ปีนต้นงิ้วอีกต่างหาก”

“ปาลิน!” ชายหนุ่มตะคอก ความอดทนขาดผึงจนอยากจะหามะนาวมายัดปากยายคนนี้เหลือเกิน “ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม กลับขึ้นไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันนี่แหละจะใส่ให้เธอเอง”

“งั้นหนูจะนับถึงสอง ว้าย!”

ไม่ทันพูดจบ ร่างเล็กก็ถูกยกขึ้นจากพื้นลอยเหวี่ยงขึ้นไปฟาดอยู่บนบ่าของคนตัวใหญ่กว่าอย่างง่ายดาย ปาลินจับผ้าเช็ดตัวที่นุ่งเป็นกระโจมอกไว้แน่นก่อนที่มันจะหลุดร่วงลงไปจริงๆ ฌอห์ณแบกเธอขึ้นบันใดไปอย่างกระแทกกระทั้น หากเธอดิ้นรนจนตกบันใดคอหักตายนั่นก็โง่เต็มที ปาลินได้แต่ประท้วงด้วยการโวยวายลั่นบ้าน ก่อนเสียงเล็กบาดแก้วหูจะขาดหายไปช่วงหนึ่งเมื่อร่างบอบบางถูกโยนลงบนเตียงดังโครม

ผู้ชายอะไรป่าเถื่อนที่สุดเลย!

***************************************************

แสบสันกว่านี้มีอีกไหม อ่อยหนักอ่อยแรงจนไม่หลงเหลือความเป็นกุลสตรีอยู่ล่ะ 555 อาฌอห์ณเพลีย แต่เฮียแกก็ใช่ย่อย อายุเป็นเพียงตัวเอง ใครบอกว่าเฮียแก่ ไม่จริ้ง ไม่จริง แค่ 42 เขาเรียกว่ากำลังดี น่าฟัด น่าปล้ำที่สู้ด!!!!