“ภพจ๋า... จูบพิมพ์อีกสิจ๊ะ” คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มเผยอริมฝีปากให้คนบนร่างจุมพิตลงมาหนักหน่วงเต็มอารมณ์
“ภพจ๋า... พิมพ์รักภพที่สุดในโลกเลย ภพล่ะ รักพิมพ์หรือเปล่า” เธอถามแล้วสะเทิ้นอาย เมื่อเห็นสายตาหวานเชื่อมของเขา
“ภพก็รักพิมพ์ที่สุดในโลกเหมือนกันครับ”
อ๊าย... ฟินไปถึงดาวอังคาร คนที่อยากมอบตัวมอบใจให้เพื่อนรักที่รู้จักกันมาช้านานถึงกับต้องยกมือทุบอกแกร่งเบาๆ
“บ้า... คนอะไรชอบพูดความจริง” เธอว่าอย่างเขินอาย
“พูดความจริงไม่บ้าหรอก ก็คนมันรักนี่นา รักมากๆ เลย รู้ยัง”
“รักเท่าไหน”
“แล้วพิมพ์ล่ะ รักภพเท่าไหน”
“พิมพ์ถามก่อนนะ แต่ตอบก็ได้ เท่าฟ้าเลยล่ะ ไม่ดีกว่า... เท่าจักรวาล” เธออ้าแขนออกแล้วยิ้มกว้าง
“ของภพเท่าชีวิตเลย รักพิมพ์เท่าชีวิต”
“ภพปากหวาน” เธอทุบอกเขาอีกอย่างเขินอาย
“เดี๋ยวจะให้ชิม”
“อยากชิมมานานแล้ว”
“ให้ชิมตลอดชีวิตเลย” เขาแนบหน้าลงมากระซิบ
“รักตั้งแต่ตอนไหน บอกพิมพ์ให้ชื่นใจหน่อยสิ” เธอถามตาลอย โลกนี้ช่างเป็นสีชมพูจริงๆ ไม่เคยมีความสุขอะไรเท่านี้มาก่อน
“นานแล้วล่ะ” เขาก้มลงมาหอมแก้มเธอ เธอเขินอาย ทุบเขาเบาๆ ก่อนจะหอมแก้มเขากลับด้วย
“พิมพ์ก็ชอบภพมานานแล้วนะ” พูดแล้วต้องกลั้นใจกันเลยทีเดียวเมื่อเขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปภายในเสื้อนอนของเธอ เธอตะครุบมือเขาเอาไว้ “ไม่เอานะภพมันไม่ดี” เธอพูดเสียงสะท้าน