ไม่รู้เพราะพรหมลิขิตหรืออะไรกันแน่ทำให้เธอต้องตกเป็นเมียของเขาอย่างไม่ตั้งใจ จะเพราะอะไรก็ช่าง แต่เขาเป็นผู้ชายที่ยิ่งอยู่ด้วยแล้วยิ่งน่ารัก
จะอะไรก็ช่างที่ทำให้เขาได้เธอมาเคียงข้าง แต่เขาก็ขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้ความพยายามของเขาไม่สูญเปล่า


“คุณยายให้เอาข้าวมาให้ลูกหมูขี้งอนน่ะ”
กันต์เอ่ยขึ้นหลังจากวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะในห้องนอน เขาแอบเห็นหรอกว่าเธอกำลังชะเง้อเหมือนรอใคร แต่พอเขามาก็รีบมุดเข้าใต้ผ้าห่ม นอนป่องเหมือนซาลาเปา
“ไม่กิน ไม่หิว คนจะนอนอย่ามายุ่งนะ แล้วเค้าก็ไม่ใช่ลูกหมูขี้งอนด้วย” คนบนเตียงพูดโต้ตอบกลับมาเสียงงอนๆ
“ตามใจ” กันต์เดินเลยผ่านไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ คนบนเตียงดีดตัวลุกจากเตียงด้วยความรู้สึกงอนมากกว่าเดิม
“คนบ้า ทำไมไม่ง้อเราสักนิด ใช่นะสิ ไปเจอผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆ มา เลยไม่ง้อเรา ไม่สนใจเราเลย ตอนนี้เราอ้วนเป็นหมูใช่ไหมเลยไม่สนใจ”


“จะรีบไปไล่ควายที่ไหน” เสียงหาเรื่องตามมาติดๆ พิมพ์นารารีบเดินไม่ยอมหยุด เธออายเกินกว่าจะหันไปพูดคุยกับคนที่เดินตามมาจากทางด้านหลัง
“นี่คุณ”
“ว้าย! ปล่อยนะ” พิมพ์นาราสะบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุมเมื่อเขารั้งแขนเธอเอาไว้ หันมามองตาเขียวอย่างเอาเรื่อง
“อะไรกัน เมื่อคืนมากกว่านี้อีก” เขายื่นหน้าเข้ามาหาอย่างยียวน
“หลีกไปเลยนะ” พิมพ์นาราผลักใบหน้าของอีกฝ่ายออกห่าง
“เมื่อคืนพูดว่าไงนะ แรงๆ หน่อยสิคะ โอ๊ย โอ้ว... ฟินจัง”
เขาแหย่คนน่ารัก พิมพ์นาราอาจจะแตกต่างจากบัวบูชาตรงที่อวบๆ ไม่ได้หุ่นดีบอบบางเหมือนกัน แต่เขาก็ชอบคนตรงหน้า เธอหน้ากลมแบ๊ว น่ารัก
อืม... กันต์ลงความเห็นว่าเขาชอบผู้หญิงน่ารัก โดยเฉพาะคนตรงหน้า


นิยายชุด
1. พันธนาการแสนหวาน
2. วิวาห์หวานรัก