หมู่บ้านหุบผายักษ์ที่ผมเติบโตมา ตั้งแต่จำความได้ อยู่ติดกับแนวเทือกเขาดงพญายักษ์ มีป่าไม้ที่อุดมสมบูรณ์เขียวขจี ระยะทางไกลจากตัวจังหวัดมากมายแต่ไม่ถึงกับกันดาร แค่ห่างไกลความเจริญเดินทางยากเท่านั้น ทั้งหมู่บ้านสามร้อยหลังคาเรือนมีทีวีอยู่สามเครื่องถ้วนๆ ทำไงได้สายไฟฟ้ามันยังเข้าไม่ถึง หมู่บ้านมันอยู่ในหุบเขา ต้องใช้โซล่าเซลเท่านั้น คนที่มีไฟฟ้าใช้จึงต้องรวยจริง ยังดีที่น้ำไม่เคยขาดมีลำธารเล็กใสแจ๋วไหลรินๆจากภูเขาลงมาทั้งปี ชาวบ้านช่วยกันโยนหินกันน้ำไว้เป็นช่วงๆความชุ่มชื้นเลยกระจายไปทั่วผืนป่า น้ำในบ่อใต้ดินที่ทุกบ้านขุดไว้เลยไม่เคยขาด

คนอื่นเกิดมามีพ่อแม่ ส่วนผมเกิดมามีแต่ตากับยาย ผมเป็นลูกครึ่งนิโกรตัวดำถึงดำมาก แม่มาไข่ทิ้งไว้ไม่แล้วเคยกลับมาอีกเลย แต่ตายายยังไม่รังเกียจไอ้เด็กดำ เลี้ยงมาอย่างดีเท่าที่ทำได้ ปากกัดตีนถีบ ตาเข้าไปทำไร่ทำนาทุกวัน ไร่นาที่ไม่ค่อยได้เงิน พืชผลเวลาขายไม่เคยได้ราคาดีตามแต่คนรับซื้อจะอ้าง กำนันสุขกับเสี่ยแหวงคนรับซื้อรวยเอารวยเอา

ส่วนคนอื่นรังเกียจไหม ขอตอบเลยว่ามาก ไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่ผมไม่เคยพบหน้า ไปเผาบ้านพวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่ เจอหน้าทีไรต้องล้อ ไอ้ลูกนิโกร ไอ้ดำพ่อทิ้ง ไอ้ลูกไม่มีแม่ ไอ้ลูกกะหรี่ ฯลฯ เวลาเรียนนอกจากเพื่อนร่วมห้องร่วมโรงเรียนจะรังเกียจ ครูที่บางคนโรงเรียนยังเอาด้วย ทั้งหยิกทั้งตี ผมแค่ผิวดำ ผมเลือกเกิดไม่ได้ ผมผิดอะไร

"นายดำ ทำไมแกล้งเพื่อน มาให้ชั้นตีซะโดยดี"ผมนั่งที่ของผมไม่ได้ลุกไปไหนเลย ไอ้อีพวกนั้นมันมาแกล้งผมถึงที่ แต่ผมโดนตี เจริญพร

"นายดำ ทำข้อนี้สิ ผิดโดนตี"คนอื่นผิดก็ทำใหม่

"ไอ้ดำ ทำไมแกล้งเพื่อนอย่างนั้น"ข้าวเต็มหัวกูแล้วกูผลักอกมันนี่นะ กูผิดอีกสิ

"นายดำ ไปล้างห้องน้ำ"ทั้งโรงเรียนมีตั้งเกือบสองร้อยคนแต่กูล้างคนเดียว โถ ชีวิต

เป็นอย่างนี้มาสามปีเต็มๆ ตั้งแต่ป.1 ตัวเล็กๆ ชีวิตบัดซบ ทำเอาผมไม่อยากไปโรงเรียน จนกระทั่งขึ้นป.4

ผมชื่อมีลาบ(ไม่ผิดครับมีลาบไม่ใช่มีลาภ วันที่แม่เอาผมมาวางทิ้งไว้พร้อมเงินสามร้อย ยายไปซื้อเนื้อมาทำลาบให้ตากิน นั่นแหละที่มา) ตายายเรียกไอ้มี คนดีๆเรียกไอ้มี ส่วนเลวๆเรียกตามสภาพผิวผม

"นายดำ อ่านหน้าสามสิบสี่ให้เพื่อนฟัง เดี๋ยวชั้นกลับมา อย่าเสียงดังกันล่ะ ไม่อย่างนั้นโดนดีแน่" ครูผกาครูป.4ของผม เวลาสั่งแบบนี้ ผมโดนลงโทษแน่นอน เพราะเพื่อนไม่ใช่สิ ไอ้พวกเหี้ยนี่มันต้องทำเสียงดังให้ผมโดนครูด่า

สักพักครูผกากลับมา บิดพุงผม"ทำไมเพื่อนๆเสียงดัง"กูจะไปรู้โคตรพ่อโคตรแม่มันเหรอ ครับ

"เย็นนี้ตามไปทำงานที่บ้านครูด้วย"เห้อ กูโดนอีกแล้ว เป็นประจำอาทิตย์ละสองวัน ที่ผมจะต้องโดนมุกนี้ของครูผกา มันเริ่มตั้งแต่ต้นเทอม ผมที่ตัวโตที่สุดในโรงเรียนทั้งที่อยู่ป.4 สูงเกือบเท่าครูผกาเลย ผมและเพื่อนๆมีเวรวันเสาร์ต้องไปช่วยล้างโรงอาหาร แล้วโดนมันแกล้งสาดน้ำเปียก กางเกงมันทั้งเปื่อยและบาง ก็ผมจนนี่ครับ กางเกงในไม่รู้จัก ครูผกามาเห็น ยืนอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะเรียกให้เดินตาม พาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านพักครู บ้านพักครูไม่เกินสองร้อยเมตรแต่ผมไปกลับเกือบสองชั่วโมง แถมแสบเอ็นมากเดินขาถ่างกลับมา สองสลึงผมขาดเลือดโชกก็วันนี้แหละ คงเดากันได้ใช่ไหมครับ งั้นขอไม่เล่านะขี้เกียจ....