“หนูอาจจะท้องหรือเปล่าคะ”

ประโยคนั้นทำให้เขาตวัดร่างบางมากอดรัดอย่างนึกมันเขี้ยว จมูกโด่งกดจูบลงไปบนหัวทุยอย่างเต็มรัก “ควรคิดได้เป็นอย่างแรกด้วยซ้ำ ยายอัสมาเอ๊ย คิดไปนู่น”

คนถูกค่อนขอดหัวเราะให้กับความโก๊ะของตน “ก็หนูตกใจนี่ ที่ผ่านมาพอมันผิดปกติหนูก็แค่คิดว่า น่าจะเพราะมันเป็นอะไรสักอย่างนั่นแหละ เครียด อารมณ์ ฮอร์โมน ก็เพิ่งจะเคยมีแฟนกับเขาครั้งแรก คุณจะไม่ให้โอกาสหนูผิดเลยเหรอคะ เฮ้อ ใจร้ายจัง”

เช่นนี้แล้วปราชญาธิปจะไม่รักและเอ็นดูผู้หญิงนามว่าอัสมาได้อย่างไร ในเมื่อเธอน่ารักน่ากอดเสียขนาดนั้น

“คร้าบๆ ขอโทษคร้าบ”

อัสมาหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจที่เขามักจะยอมลงให้เสมอ แถมยังสลัดมาดคนดุออกไปจนหมดสิ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ จากพ่อเสือกลายเป็นลูกแมวเท่านั้น คนตัวเล็กผละตัวออกก่อนเอื้อมไปหยิบเค้กฝอยทองที่ซื้อมา จัดการแกะมันทั้งสองชิ้น ส่งให้เขาหนึ่งชิ้น เป็นของเธออีกหนึ่ง

“ฉลองกันค่ะ”

ก็นึกว่าหนีพ้นแล้วเชียว...

สุดท้ายเขาก็ยอมให้เธออีกจนได้ แต่ไม่วายคาดโทษไว้ “เธอทำให้ฉันต้องออกกำลังกายหนักกว่าเดิม”

“น่า ยังไงก็หล่อที่สุดในโลกสำหรับหนูอยู่แล้วค่ะ”

“เหอะ ปากหวาน” พูดพลางยื่นมือไปแกล้งบีบปากเล็กๆ นั่นให้หายมันเขี้ยว “ฉันจะออกกับเธอนั่นแหละ ระวังตัวไว้”

คิ้วถูกเลิกขึ้น “ได้ยังไงคะ ถ้าหนูท้องขึ้นมาจริงๆ จะมีได้เหรอ หนูกลัวนะ”

คำถามนั้นถูกตอบในวันถัดมา ปราชญาธิปพาว่าที่เจ้าสาวไปหาหมอที่โรงพยาบาลอย่างที่ได้พูดคุยกันไว้ หลังตรวจเสร็จสรรพทุกอย่างแล้วจึงได้รับข่าวดีที่ทำเอา ‘ว่าที่คุณพ่อ’ นั่งไม่ติดเก้าอี้ ฝ่ามือหนากุมมือของอัสมาไว้แน่น ทั้งๆ ที่ภายในใจอยากกระโจนไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้รู้สึกสาแก่ใจ ทว่าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรในเมื่อในท้องเล็กๆ ของหญิงสาวมีหน่อเนื้อเชื้อไขอาศัยอยู่ในนั้น

เขาย่อมอยากทะนุถนอมเธอมากกว่าที่ทำอยู่

อัสมาตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์ คงเริ่มตั้งแต่ช่วงสิ้นเดือนมกราคมประมาณนั้น เป็นเหตุให้ในเดือนกุมภาพันธ์เธอไม่มีประจำเดือน และจะไม่มีไปอีกแปดเดือนเลยด้วยซ้ำ ปราชญาธิปถูกความปิติเล่นงานจนหุบยิ้มแทบไม่ได้ หมดแล้วซึ่งมาดที่เคยวางไว้

“คุณหมอครับ แล้วช่วงที่ตั้งครรภ์สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้หรือเปล่า”

คำถามของปราชญาธิปทำให้คนข้างๆ หน้าแดงไปทั้งหน้า ลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง อัสมาหนีอายด้วยการก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับคุณหมอที่แม้จะเคยได้รับคำถามนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่เจอสถานการณ์เช่นนี้ก็อดจะอมยิ้มไม่ได้

แพทย์หญิงวัยกลางคนพยักหน้าให้อย่างใจดี “มีได้ปกติเลยค่ะ”

หลังจากนั้นก็แนะนำเรื่องสำคัญให้แก่คู่รักที่ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในห้องตรวจจะเป็นฝ่ายชายที่ตั้งใจรับข้อมูลนี้ ด้านฝ่ายหญิงมีแต่ความคิดอยากหายตัวออกไปเสียดื้อๆ ปราชญาธิปช่างหน้าไม่อาย เขาเล่นพูดเรื่องนี้กับคุณหมอในขณะที่เธอเองก็นั่งอยู่ด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ใครเล่าจะไม่รู้สึกเขิน

กว่าจะฝากครรภ์และพูดคุยอะไรเสร็จสรรพก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว อัสมาที่ถูกความหิวจู่โจมจึงเอ่ยปากบอกให้ปราชญาธิปแวะร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ริมทาง แม้เขาจะค้านในทีแรกว่าจะพาไปหาอะไรดีๆ ทานเพื่อเป็นการฉลอง แต่คนหิวห้ามขัด ถูกขัดแค่นิดเดียวก็เริ่มทำหน้างอ สุดท้ายก็ยอมแวะร้านที่ใกล้ที่สุดเพื่อให้เธออารมณ์ดี

ทว่าในจังหวะที่เดินเข้าร้านนั้นกลับสวนกับใครบางคนที่รู้จักเข้า สายตาสบเข้าหากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

เป็นว่าที่คุณแม่ที่ยกมือไหว้พร้อมเอ่ยทัก “สวัสดีค่ะพี่ตั้ม” มิหนำซ้ำยังหันไปส่งยิ้มให้ผู้หญิงข้างกายอย่างเป็นมิตร “มากินข้าวเหรอคะ”

อดีตนักร้องประจำร่ำเมรัยอึกอัก ไม่คิดว่าจะได้เจออัสมาที่นี่ ซ้ำยังมากับผู้ชายมาดเข้มที่มองเขากับแฟนสาวราวจะกินเลือดกินเนื้อ ถึงกระนั้นก็เลือกที่จะเอ่ยปากตอบกลับไป

“อือ แต่กำลังจะกลับแล้ว อัสสบายดีนะ”

“สบายดีค่ะ พี่ล่ะคะ ไม่ได้เจอกันนานเลย”

นักร้องหนุ่มอดจะรู้สึกผิดไม่ได้ที่ไปอคติใส่คนเช่นนี้ เขาไม่รู้แน่ชัดว่าอัสมารู้หรือไม่ว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร แต่การที่อัสมายังคงทักทายและให้ความเคารพกัน มันยิ่งทำให้ละอาย หลังถูกไล่ออกเขารู้ว่าแฟนสาวที่อยู่ข้างกายอยากหาเรื่อง แต่เพียงแค่คิด ผู้จัดการและคนของปราชญาธิปก็มาเยือนถึงบ้าน เขาคิดว่าคงโดนเล่นงานเป็นแน่ ที่ไหนได้ ดิฐากรมาเสนองานใหม่ให้เขาได้ทำ เป็นงานประจำของร้านเหล้าที่อยู่ห่างกันไปไม่มาก ทำให้ทุกวันนี้เขายังมีงานทำ มีเงินผ่อนรถและมีที่ซุกหัวนอน แต่ไม่มีหน้าไปขอโทษอัสมา ทั้งเรื่องที่คิดไม่ดีกับเธอ เรื่องของแฟนสาว และวีรกรรมที่น้องชายเคยก่อไว้

ใครจะคิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ เขาไม่ได้ตั้งตัวเลยสักนิด

“นั่นสิ พี่ได้ข่าวว่าอัสก็ไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว”

“ค่ะ ออกหลังพี่ไม่กี่วันเอง” คนฟังมีท่าทีแปลกใจ อัสมาจึงระบายยิ้มแล้วโบกมือไปมา “ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ หนูออกเพราะไม่ได้ทำงานช่วงกลางคืนแล้ว ทุกวันนี้ทำแซนด์วิชขายอย่างเดียวค่ะ พี่อย่าลืมอุดหนุนหนูน้า”

ชายหนุ่มเริ่มยิ้มออกหลังอัสมายังคงมีความเป็นมิตรต่อเขา แม้คนข้างๆ เธอจะทำให้ใจฝ่อก็ตาม

“ได้เลย หน้าตาเป็นยังไงล่ะ เดี๋ยวพี่จะเอาไปบอกพวกคนในวงด้วย” เลือดแม่ค้าที่ไหลเวียนในร่างกายสั่งให้เธอเปิดรูปสินค้าของตนให้อีกฝ่ายดูอย่างไม่อิดออด “โอเค ไว้พี่จะอุดหนุนนะ ขอให้กิจการรุ่งเรืองมากๆ นะอัส”

“ขอบคุณนะคะ พี่ก็เหมือนกัน คุณด้วยนะคะ ขอให้ประสบความสำเจ็จทุกอย่างเหมือนกัน”

เมื่อโดนพาดพิงเช่นนั้นก็ทำเอาหล่อนสะดุ้งไปในที ก่อนจะพยายามส่งยิ้มให้กับโจทก์เก่าที่ยังไม่ทันได้เล่นงานก็เป็นอันโดนคุมกำเนิด ซึ่งก็คิดว่าดีแล้วที่ไม่ได้ไปทำอะไรอีกฝ่าย “ขอบคุณค่ะ แล้วก็”

หล่อนอ้ำอึ้ง รู้สึกปากหนักทั้งที่ละอายใจอยู่ไม่น้อย

อัสมาอ่านสถานการณ์ออกจึงโพล่งขึ้นก่อน “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องที่แล้วให้มันแล้วกันไป”

หล่อนสบตากับโจทก์เก่า จับความปากหนักโยนให้พ้นทาง

“ขอโทษจริงๆ นะคะกับเรื่องที่ผ่านมา ยอมรับว่าใช้อารมณ์นำพาล้วนๆ เลย ขอโทษนะคะ ให้ขอโทษอีกกี่ครั้งก็ได้ค่ะ”

“พี่ก็ต้องขอโทษเราเหมือนกัน แล้วก็อยากจะขอโทษแทนน้องชายพี่ด้วย”

คำพูดนั้นทำให้รอยยิ้มของอัสมาเลือนหายไปฉับพลัน เธอเลิกคิ้วให้อดีตเพื่อนร่วมงาน ทั้งยังหันไปมองคนข้างกาย จึงเห็นว่าเขาก็มีสีหน้าฉงนไม่ต่างกัน แต่พอเป็นเขาแล้วมันดูทั้งงงและโกรธไปในคราวเดียวกัน ไม่รู้จะวางมาดไปถึงไหน

“น้องชายของพี่คือใครเหรอคะ หนูไม่คิดว่าหนูจะรู้จัก”

ในท้ายที่สุดอัสมาจึงได้รู้ว่าใครเป็นคนพังร้านโจ๊กของตนจนไม่เหลือชิ้นดี และเป็นคนเดียวกับที่ทำให้เธอประสบอุบัติเหตุ แต่เพราะทุกอย่างได้จบไปแล้ว แม้ว่าคดีจะไม่คืบหน้าและไม่สามารถจับคนผิดมาลงโทษได้ แต่ ณ เวลานี้ชีวิตเธอมีแต่สิ่งดีๆ จึงไม่อยากมีปัญหา ต่างกับปราชญาธิป

“นายมันคือใคร”

นักร้องอ้ำอึ้งอยู่ในปาก เพราะไม่คิดว่าอัสมาจะเอาเรื่องเขาถึงได้เล่า ผนวกกับความรู้สึกผิด และมันเป็นอย่างที่คิด อัสมาน่ะไม่ แต่ผู้ชายของอัสมานี่สิ

“ผมจะให้น้องผมมาขอโทษอัสให้เป็นเรื่องเป็นราวครับ”

“เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่นายของมันเป็นใคร ถ้าไม่บอกคนที่จะโดนเล่นงานคือคนที่ฉันรู้ ใช่ น้องชายของนาย”

ชายหนุ่มถูกง้างปากได้ในที่สุด “คุณปาล์มครับ ลูกสจ. อดิศักดิ์”

น้องมึงก็ต้องโดนเล่นงานอยู่ดีนั่นแหละไอ้ควาย กล้ามากที่มาทำให้เมียกูเจ็บ

ธนบดีคงรู้จัก เขาจึงพยักหน้ารับคำแล้วพาคนรักเดินผ่านหน้าทั้งสองไปอย่างไม่ไยดี หลังนั่งลงแล้วเธอก็ยิงคำถามใส่อย่างไม่อ้อมค้อม

“คุณคิดจะทำอะไรคะ”

“ฉันจะจัดการมันให้”

“หนูไม่อยากให้มันเป็นเรื่องราวใหญ่โตค่ะ” อัสมาเอ่ยด้วยความหนักแน่น “มันผ่านมาแล้ว อีกเดี๋ยวพวกเขาก็คงมาขอโทษหนู แค่นี้หนูก็พอใจแล้ว แต่ถ้าต้องมีปัญหากันหนูกลัวว่าตัวเองจะคิดมากแล้วเครียด ตอนนี้มีลูกแล้วด้วย ไม่อยากคิดมากเลยค่ะ คุณโปรดปล่อยๆ ไปก็ได้ ร้านก็กลับมาเปิดได้แล้ว ส่วนแผลหนูนี่หายไปนานเป็นชาติแล้ว เรามาโฟกัสแค่ความสุขก็พอเนอะ”

อัสมาเป็นคนดี แต่เขาไม่ มัวแต่ให้อภัยแล้วเมื่อไรจะได้แก้แค้น

“คุณโปรด”

“อือ”

“คุณโปรดขา”

“ครับ ไม่ทำก็ไม่ทำครับ”