รัฐภามประคองร่างบางกลับไปที่ห้องแต่งตัวซึ่งเป็นห้องส่วนตัวที่เขาจัดไว้ให้หญิงสาวโดยเฉพาะ

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ถ้าไม่ได้คุณอาจจะตกเวทีคอหักไปแล้ว” หญิงสาวอดที่จะเอ่ยขอบคุณไม่ได้ พลางก้มลงนวดข้อเท้าเรียวแผ่วเบา เพราะลงน้ำหนักมากไม่ได้

“ขอผมดูหน่อย” รัฐภามมองอยู่จึงก้าวเข้ามานั่งยองๆ ลงตรงหน้า ยื่นมือไปถอดรองเท้าออกจากข้อเท้าเรียว

“อย่าค่ะ!” นุชนารีตกใจรีบชักเท้ากลับ

“อยู่นิ่งๆ เดียวผมดูให้” ข้อเท้าเรียวถูกมือหนายึดเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

“อย่าเลยคะ…” หญิงสาวเงียบกริบเมื่อสายตาคมดุส่งมาให้อีกรอบ จึงทำได้เพียงมองดูแทน รัฐภามกดมือลงที่ข้อเท้าเรียวเพื่อเช็ดดู นุชนารีมองชายหนุ่มเพลินๆ ต้องสะดุ้งโยง เมื่อเขาสัมผัสถูกจุดที่เจ็บที่สุด

“โอย!”

“เจ็บหรอ!” เงยใบหน้าคมขึ้นถาม

“นิดหน่อยค่ะ” ใบหน้านวลแหยเก๋เล็กน้อย ฟ้องว่าเธอเจ็บอยู่ไม่น้อย ไม่เหมือนที่ปากบอกเขา

“นุช! เจ็บตรงไหนดูสิ” เมวารีวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทางด้านหลังเวที เพื่อมาดูน้องสาวของเธอด้วยความเป็นห่วง จึงไม่ทันสังเกตว่ามีประธานหนุ่มจิวเวลรี่ยืนอยู่ด้วย

“พี่วารี นุชไม่เป็นไรค่ะ…”

“แต่พี่เห็นนะว่ายัยตีรังกาตั้งใจผลักนุชลงเวที!”

“ตีระยาค่ะ...” คนเป็นน้องสาวยิ้มเจื่อนๆ ส่งให้พี่สาว เธอซึ้งใจมากที่เห็นหญิงสาวเป็นเดือดเป็นร้อนแทน ซึ่งมันก็เป็นเช่นนี้มานานแล้ว ก่อนเอ่ยแก้ชื่อนางแบบสาวรุ่นพี่ให้ถูกอีก ทั้งที่เจ้าหล่อนทำกับเธอขนาดนี้

“นี่ดีนะที่คุณรัฐภามช่วยไว้ทัน ไม่งั้นป่านนี้เราได้แขนขาหักไปแล้ว” คนเป็นพี่สาวสบถออกมาอย่างหัวเสีย เธอเห็นกับตาว่านางแบบร่วมค่ายตั้งใจพักน้องสาวเธอตกเวที

“ช่างเถอะค่ะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว อีกอย่างนุชก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก” นุชนารีบอกปัด ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต

“ได้ไง พี่จะไปเอาเรื่องยัยบ้านั้นเอง”

“พี่วารีอย่าค่ะ” สะกิดพี่สาวส่งสายไปทางด้านหลังว่าใครอีกคนที่ยืนอยู่ เมวารีหันไปมองตามแล้วก็ต้องร้องตกใจ ส่งยิ้มไปให้แทน

“อุ้ย คุณรัฐภาม...”

“ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ช่วย คุณเองก็ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมคะ?” นุชนารียกมือเรียวขึ้นไหว้ขอบคุณเสียไม่ได้ ซึ้งในน้ำใจอันดีงามของประธานแห่งฟานเซสจิวเวลรี่ที่เขาอุตส่าห์ลงทุนพุ่งเอาตัวเข้ามาช่วยเธอไว้

“ไม่เป็นไรครับ แน่ใจนะว่าไม่ไปให้หมอตรวจก่อน” สิงห์หนุ่มถามขึ้นอีก เพื่อความแน่ใจ

“ฉันไม่เป็นอะไรมาก แค่นี้เรื่องเล็ก ยังไงก็ขอบคุณคุณอีกครั้งที่มาช่วยฉันเอาไว้” นุชนารีบอกอีกครั้ง

“หมดเรื่องแล้ว ผมขอตัวก่อน” รัฐภามพยักหน้ารับ

นุชนารีก้มมองเครื่องประดับราคาแพงที่อยู่บนตัวก่อนร้องเรียกเขา

“เดี๋ยวค่ะ...” มือบางแกะแต่ละชิ้นลงในกล่องเหมือนเดิม ไม่ถึงนาทีทุกชิ้นก็เรียบร้อย ยกเว้น! ‘แหวนเพชร’ วงงามที่อยู่บนนิ้วเรียว หญิงสาวพยายามถอดมันออก จนแล้วจนรอดก็ไม่ยอมออก

“ถอดออกไหมนุช?” คนเป็นพี่สาวถาม

“ไม่ออกพี่วารี”

“ไม่ต้องถอดแล้ว ถือว่าผมยกให้ก็แล้วกัน เป็นการขอโทษที่คุณต้องมาเจ็บตัวในงานของผม” รัฐภามบอกอย่างใจปล้ำ

“ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ มันแพงเกินไป” นุชนารีรีบปฏิเสธ เธอรับของที่มีมูลค่ามากมายแบบนี้จากเขาไม่ได้ เกิดมีใครมาได้ยินจะหาว่าเธอไปอ่อยเขาเพื่อหวังผลตอบแทน

“ผมบอกให้ก็คือให้! ขอตัวนะ”

กล่าวจบร่างสูงผละเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้สองสาวมองตามอย่างไม่เข้าใจ คนรวยเขาให้ของกันง่ายแบบนี้เลยหรือ เป็นพวกเธอไม่มีทางเสียหรอกที่จะให้ของราคาแพงกับใครฟรีๆ

ใบหน้าคมที่เรียบเฉยเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เรื่องวันนี้ไม่จบลงแค่นี้ ใครที่มันกล้ามาทำให้ผู้หญิงของเขามีรอยขีดข่วน มันต้องรับผิดชอบ! ร่างสูงก้าวตรงไปยังด้านหน้าของโรงแรมสั่งคนสนิทเสียงเรียบ

“จัดการแม่นั้นออกไป! อย่าให้ฉันเจอหน้าหล่อนอีก”

“ได้ตามที่ขอเลยครับ”

ท่าทางเช่นนี้ที่ลูกน้องอย่างพวกเขากลัวนัก เมื่อไหร่ก็ตามที่ใครหน้าไหนกล้ามายุ่งกับคนในครอบครัว หรือของสำคัญแล้วล่ะก็ ไม่เคยมีใครรอดสักราย ครั้งที่แล้วพ่อคุณเกือบพลั้งมือฆ่าคนตาย เพราะมีคนอยากลองดีขับรถตามมายิงระยะเผ่าขนใส่รถยนต์คันหรูที่มีเพียงคันเดียวในโลกจนเป็นรูรอบคันและทำให้สิงห์หนุ่มได้รับบาดเจ็บไปหลายแผล ...แต่มีหรือที่คนอย่างสิงห์ร้ายจะยอม เขาตอบโต้กลับจัดการพวกมันจนนอนจมกองเลือด คิดถึงตอนนั้นแล้วยังเสียวสันหลังไม่หาย

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook : ราคา 59 บาท (ช่วงนี้จัดโปรโมชั่น)

** รีบๆ ไปจัดการก่อนหมดโปร! **

---> https://www.mebmarket.com/ebook-51146-พบรักรัฐภาม-Men-Of-Lions <---

ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^

ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer

** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน

ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^