โถงทางเดินที่ควรจะเงียบสงบบัดนี้กับกลายเป็นพื้นที่ต่อสู้แย่งชิงตัวของเจ้าหญิงวีเรส คนร้ายอีกสองคนที่เห็นว่าพรรคพวกของมันถูกต่อยตกกำแพงไปพวกมันเริ่มมีท่าทีประหม่าขึ้นเล็กน้อย

"พาเจ้าหญิงเข้าไปหลบในห้องซะ!" วูฟหันไปตะโกนสั่งไอรีนและฟูจิโนะให้พาเจ้าหญิงหลบเข้าไปในห้องด้วยความรีบร้อน

"ใครจะยอมให้ทำง่ายๆ" เสียงของผู้ร้ายชายคนหนึ่งดังขึ้น "ยัยนั้นราคาดีนะแล้วยังมีคนว่าจ้างฉันอีกคงปล่อยไปไม่ได้!" ทันใดนั้นมันก็ดีดตัวจากกำแพงตรงไปหาวีเรสอย่างรวดเร็ว แม้แต่สายตาขององครักษ์ก็มิอาจมองตามได้ทัน

'แย่แล้วมันเร็วกว่าเรา!' วูฟรีบที่จะหันกลับไปรั้งมันเอาไว้

"อย่ามาเมินกันสิวะ" ทาคามิยะกล่าวก่อนจะยื่นมือไปดึงแขนของคนร้ายเอาไว้และเหวี่ยงมันอัดใส่ผนังตรงหน้าอย่างแรง "ฉันจัดการพวกแกไปได้คนหนึ่งเลยนะ!"

"นี่แก!" คนร้ายที่ถูกเหวี่ยงอัดผนังพยุงร่างของตนขึ้นมายืน "ทำไมตามความเร็วของฉันทัน?!"

"ถามพ่อแกดูสิ!"

ทาคามิยะรีบวิ่งเข้าไปต่อยคนร้ายคนนั้นในทันทีแต่มันกับง้างหมัดต่อยท้องทาคามิยะจนชายหนุ่มกระเด็นอัดกำแพงจนแตกร้าวก่อนจะลงไปนอนที่พื้น

"ให้ตายสิไอ้เด็กปากดีนี่" คนร้ายคนนั้นกล่าวพลางหันไปหาลูกน้องของมันอีกคน "ถอยก่อนเรื่องชักจะวุ่นวายแล้ว" มันหันไปมองวูฟ "ดูแลยัยองค์หญิงนั้นดีๆ ไม่งั้นมันอาจจะกลายเป็นเงินให้พวกฉัน"

ลูกน้องของมันหายไปกับความมืด ร่างของคนร้ายเริ่มจางหายไปกับหมอกควันแต่จู่ๆ ร่างของมันกับถูกกระแทกกำผนังอย่างรุนแรง ทาคามิยะที่กระโจนเข้าไปโจมตีมันนั้นทำให้สกิลของมันหยุดทำงาน

"หมัดแกมีดีแค่นี้เหรอ!"

ทาคามิยะในสภาพเลือดเต็มปากตะโกนอัดหน้าคนร้ายอย่างหัวเสียก่อนจะเหวี่ยงร่างของมันลงพื้นและลงไปนั่งคร่อมระดมปล่อยหมัดเข้าที่หน้าของมันอย่างบ้าคลั่งก่อนที่มันจะชักมีดแทงไปตรงหน้าของชายหนุ่มแต่เขาก็สามารถหลบการโจมตีนั้นทัน "อ่อนหัดโว้ย!"

ทาคามิยะจับแขนของมันเหวี่ยงร่างมันอัดใส่กำแพงอีกครั้งจนมันกระอักเลือดก่อนที่เขาจะกระโดดใช้เข่ากระแทกหน้าของมันอย่างแรงจนร่างของมันทรุดลงไปนั่งกับพื้น

"กระจอกว่ะ"

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!" ร่างของคนร้ายกับเอ่ยปากพูดออกมาก่อนที่ร่างของมันจะกลายเป็นหุ่นฟางโง่ๆ

"อะจบแล้วเหรอ?" ทาคามิยะหันไปมองวูฟและเพื่อนๆ

"ก็ไม่แน่" วูฟตอบกลับก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างก้มมองร่างของคนร้ายที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น "ครั้งแรกเลยแฮะที่จับพวกมันได้แบบเป็นๆ"

"งั้นก็ดีแล้ว....อึก!" ทาคามิยะทรุดลงไปกับพื้นก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากทางปาก

"ทาคามิยะ!" ไอรีนรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างของเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง

"ฉัน ไม่เป็น-" ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยคำพูดเสร็จสติก็ดับวูบพร้อมกับร่างที่ทิ้งตัวกระแทกลงบนพื้น

[แจ้งเตือน อวัยวะภายในเกิดความเสียหาย40%]

[การรักษาจะเสร็จสิ้นในอีก2นาที]

อึก..... เสียงหอบหายใจของชายหนุ่มที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงพยาบาลดังขึ้นเหมือนกับกำลังสำลักบางอย่างอยู่ในปาก

'นี่เราหมดสติไปเหรอ' เขาดันตัวลุกนั่งบนเตียง

"ทาคามิยะ!" ไอรีนโผล่มาจากมุมอับของกำแพงก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปกอดทาคามิยะด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บนะ" ทาคามิยะตอบกลับก่อนที่หญิงสาวจะถอนออกห่าง "ได้นอนบ้างมั้ยเนี่ย?" เขามองไปที่ใบหน้าขอบตาดำมีคราบน้ำตาจางๆ 'ไอรีนร้องไห้เหรอ?'

"ฉันนอนแล้ว" เธอตอบกลับพลางหลบสายตา "อาการเป็นยังไงบ้าง?"

"ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้" ทาคามิยะกล่าวออกมาพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวหญิงสาว "ขอโทษ"

"ฟื้นแล้วเหรอ" วีเรสเดินตามมาพร้อมกับผู้ชายที่ใส่ชุดกาวคล้ายกับหมอ "นี่เรามาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า"

"ปะ เปล่า" ไอรีนรีบตอบกลับและถอยไปยืนข้างวีเรสก่อนจะหันไปหาหมอ "ต้องตรวจหมอนี่อีกใช่มั้ยคะ?"

"ครับผม" หมอหันไปตอบ "อวัยวะภายในของอามาคุสะเขาเสียหายแต่ดูท่าทีแล้วเหมือนจะหายดีแต่ยังไงเราก็ต้องตรวจสอบเพื่อความมั่นใจก่อน" หมอกล่าวและเดินไปหาทาคามิยะ "เดี๋ยวผมจะให้ผู้ช่วยพาคุณไปห้องเช็คภายในนะครับ"

"อ่า...." ทาคามิยะเงยหน้ามองหมอตรงหน้า 'ไม่ใช่ว่าเสียงของหมอเหรอที่พูด?'

ไอรีนและวีเรสนั่งรออยู่ที่ห้องรับรองใกล้กับห้องตรวจ อวัยวะภายใน

"โทษทีนะดันเกิดเรื่องวุ่นวายซะได้เราเลยไม่ได้พาไปดูจุดชมวิวเลย" วีเรสหันไปพูดกับไอรีนเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันอึดอัด

"ไม่เป็นอะไรหรอก" ไอรีนกล่าวพลางหันไปมองวีเรส "แล้วเธอไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ?"

"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ นี่มันวันหยุดน่ะ" วีเรสตอบคำถามนั้นด้วยท่าทางขบขัน "เราว่าช่วงเย็นๆ จะพาไปตัดเสื้อผ้าแล้วก็ลงทะเบียนเรียนน่ะ"

ระหว่างที่สองสาวพูดคุยกันอยู่นั้นประตูหน้าห้องตรวจก็เปิดออกพร้อมกับหมอและทาคามิยะที่ออกมาจากห้องตรวจ

"ไง คุยอะไรกัน?" ทาคามิยะเดินมาหยุดตรงหน้าสองสาว

"เปล่าหรอกไม่มีอะไร" ไอรีนรีบตอบและลุกขึ้นยืนเดินไปหาหมอ "อาการเป็นยังไงบ้างคะ?"

"อาการตอนนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่แผลตอนแรกที่มามันยับมากแต่กับหายจนเป็นปกติถ้าไม่ใช่เพราะสกิลติดตัวก็คงไม่รู้แล้วล่ะครับเพราะอะไร" หมอตอบคำถามนั้น "ยังไงก็ถ้ามีอาการอะไรให้รีบมาที่โรงพยาบาลได้นะครับหมอขอตัว"

"ขอบคุณครับ/ค่ะ"

ทั้ง3คนกลับมาถึงห้องพักของพวกเขาที่มีพ่อบ้านและทหารต่างพากันช่วยซ่อมแซมโถงทางเดินและหน้าต่างที่พังจากการต่อสู้เมื่อคืน ประตูถูกเลื่อนออกก่อนที่พวกเขาทั้ง3จะเข้าไปภายในห้อง

โทคิซาดะที่นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์อยู่ที่โซฟาเมื่อเขาเห็นทั้ง3คนกลับมาถึงห้องเขาก็รีบเข้าไปถามถึงอาการของทาคามิยะทันที

"ไงอาการเป็นยังไงบ้าง?" โทคิซาดะเอ่ยถามทาคามิยะ

"ก็นะ แข็งแรงดีและยังไม่ตาย" ทาคามิยะตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"เห็นแบบนั้นฉันก็ดีใจ" เขาเดินไปหยิบหนังสือเวทมนตร์ก่อนจะหันไปถามทั้ง3คน "กินอะไรหน่อยมั้ยเดี๋ยวฉันทำให้กิน"

"ขออาหารทอดครับ" ทาคามิยะเดินลงไปนอนบนโซฟาแสนนุ่ม "อ่าดีกว่าเตียงที่โรงพยาบาลเยอะ"

"แล้วโทโมเอะล่ะ?" วีเรสถามโทคิซาดะที่เดินเอาหนังสือไปเก็บเข้าชั้น

"อยู่บนห้องกำลังศึกษาเกี่ยวกับหนังสือเวทมนตร์เล่มใหญ่นั้นน่ะ" โทคิซาดะตอบคำถามนั้นและเดินเข้าครัว

"เดี๋ยวเราจะไปดูโทโมเอะหน่อยส่วนเธอก็พักผ่อนเถอะ" วีเรสหันไปพูดกับไอรีนด้วยความเป็นห่วง "เคนะ?"

"อื้อ ขอบใจนะ" ไอรีนกล่าวก่อนจะเดินขึ้นห้องพักของตนไป

ในเช้าของวันแสนธรรมดาวันหนึ่ง ทาคามิยะนั่งกินข้าวอยู่ที่ห้องรับแขกตาก็มองจอทีวีขนาดใหญ่ที่แสดงรายการทั่วไปโดยมีโทคิซาดะนั่งกินผลไม้อยู่ข้างๆ

"นี่เคนจิฉันเห็นแกอ่านหนังสือเวทน่ะ สนใจเรื่องนี้ด้วยเหรอ?" ทาคามิยะเอ่ยบทสนทนาขึ้น

"อ่าเห็นด้วยเหรอ ฉันคิดว่าถ้าศึกษาเรื่องพวกนี้ไว้ก่อนคงจะได้ใช้ในอนาคต" โทคิซาดะกล่าว "ฟูจิโนะก็ตั้งใจเอาเป็นเอาตายกับเรื่องพวกนี้เหมือนกันนะ" เขาพูดพลางมองทาคามิยะด้วยสายตาแปลกๆ "ฟู จิ โนะ น่ะ"

"ไม่ต้องพูดอะไรเลยนะบ้าจริง" ทาคามิยะตอบด้วยความหัวเสียก่อนจะนั่งทานข้าวต่อ

"แล้วถามทำไมแกก็สนใจรึไงเรื่องพวกนี้น่ะ"

"ก็ไม่เท่าไหร่-"

ตูม!

สายลมปริศนาพัดทำลายประตูห้องพักของฟูจิโนะจนประตูกระเด็นตกลงมาชั้นล่างเฉียดหัวทั้งสองชายหนุ่มไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตร ประตูหน้าห้องถูกทหารบางส่วนเปิดเข้ามาดูด้วยความตกใจตามมาด้วยฟูจิโนะและวีเรสที่พากันวิ่งออกมายืนห้าห้องด้วยสีหน้าแตกตื่นตกใจ

"ทำบ้าอะไรเนี่ย!" โทคิซาดะตะโกนถามสองสาวด้วยความตกใจ "เกือบโดนหัวพวกฉันแล้วนะ"

"ขอโทษ!" ฟูจิโนะรีบกล่าวขอโทษในทันที

"เจ้าหญิงเป็นอะไรมั้ยครับ!" ทหารนายหนึ่งตะโกนถาม

"ไม่เป็นอะไรแต่ช่วยหาช่างมาซ่อมประตูให้ทีนะ" วีเรสตอบกลับด้วยท่าทีตกใจ "อาจจะต้องหาคนซ่อมพื้นด้วยแฮะ"

"ดูร่าเริงกันจริงนะ" เสียงของพระราชากล่าวทางหน้าห้อง

"ทำความเคารพ!" หัวหน้านายหนึ่งตะโกนดังขึ้นพร้อมกับท่าทำความเคารพ

"ฮ่ะฮ่ะฮ่ะขอบใจๆ" ราชากล่าวพลางมองทหารทุกนาย "พักสักหน่อยค่อยทำงานต่อก็ได้แล้วก็ติดต่อช่างซ่อมด้วยนะ"

"ครับผม!"

พระราชาฟอเรนติโน่เดินเข้ามาภายในห้องพักของพวกทาคามิยะตรงไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งก่อนที่วีเรสจะรีบเดินนำน้ำมาวางไว้ที่โต๊ะ ฟูจิโนะ ทาคามิยะ วีเรสและโทคิซาดะมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับรองยกเว้นไอรีนที่นอนหลับอยู่บนห้องจากอาการอดหลับอดนอน

"หลานฉันไปไหนเหรอไอรีนน่ะ?" ราชาหันไปถามวีเรสลูกสาวของตน

"พี่สาวนอนอยู่ค่ะ เขาอดนอนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" วีเรสตอบคำถามนั้น "ท่านพ่อมาที่นี่ทำไมเหรอคะไม่ใช่ว่ามีงานหรอ?"

"พ่อก็ต้องมาหาคนที่ช่วยลูกสาวไว้สิ" เขามองไปที่โทคิซาดะกับทาคามิยะ "ฉันได้ฟังจากวูฟแล้วขอบใจพวกเธอมากนะที่ช่วยลูกฉันไว้"

"ไม่เป็นอะไรหรอกเรื่องแค่นี้" ทาคามิยะตอบก่อนจะก้มหน้าทานข้าวที่ยังเหลือ

"ด้วยความยินดีครับ" โทคิซาดะรีบพูดต่อทันที

"อะใช่ท่านพ่อช่วยอะไรหน่อยสิ" วีเรสรีบพูดต่อ "หาช่างตัดเสื้อกับเอกสารลงทะเบียนเรียนมาให้ทีได้มั้ยคะ?"

"อื้อได้สิ แต่ลูกโอเคที่จะไปโรงเรียนแล้วเหรอ?" พ่อเขาถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่รู้สิ" วีเรสตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ

"ไม่ต้องห่วงน่า ถ้ามีใครมารังแกเธอหรือพูดไม่ดีละก็ฉันจะจัดการมันเอง!" ทาคามิยะหันไปยิ้มให้เจ้าหญิง

"พึ่งออกจากโรงพยาบาลยังคิดจะหาทางเข้าไปอีกนะ" โทคิซาดะพูดพลางถอนหายใจ "เชื่อเขาจริงๆ"

ช่วงเวลาแสนธรรมดาได้ผ่านไปจนมืดค่ำ ไอรีนเปิดประตูห้องนอนออกมาอย่างสดชื่นหลังจากได้นอนพักเป็นเวลานานเธอลงไปที่ห้องนั่งเล่นที่มีทาคามิยะกำลังนอนดูทีวีอย่างสบายใจก่อนจะเข้าไปตบหัวชายหนุ่มอย่างไม่มีสาเหตุ

"ฮ่ะฮ่าแรงฉันกลับมาแล้ว!" ไอรีนพูดออกมาอย่างดีใจ

"ยัยบ้านี่!" ทาคามิยะกุมหัวที่โดนตบ "คิดว่ามันไม่เจ็บรึไงฟะตบจนหัวโยกแล้วเนี่ย!"

"เอาล่ะไปแต่งตัวกัน" วีเรสลุกขึ้นยืนกลางกลุ่ม "เราจะพาไปเที่ยวในเมือง"

คำพูดนั้นทำให้คนต่างโลกทั้ง4กระโดดดีใจราวกับเด็กน้อยที่ได้ออกไปเที่ยว