“พี่อยู่เถอะ ข้าจะกลับก่อน” เกิดเรื่องขึ้นภายหลังเธอจะโดนใครต่อใครกล่าวโทษเอาได้ ลำพังตัวเองนั้นไม่สู้กระไรนักแต่ละเมียดนี่สิ สองหนุ่มรักและหวงเสียยิ่งกว่าอะไรย เกิดเป็นอะไรขึ้นมาเธอต้องรับโทษหนัก

ดวงตาไอ้หนุ่มบ้านป่าเป็นประกายเมื่อเด็กสาวหันหลังเดินจากไป ไอ้เรืองขยับตัวเดินตรงไปยังลำธาร เป้าหมายคือยอดดวงใจที่กำลังเล่นน้ำอยู่หลังโขดหินเป็นเวลาเดียวกันกับที่หญิงสาวเดินออกมาพอดี

ละเมียดรู้ตัวว่าใช้เวลานานเกินควร หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจเพราะกลัวโดนทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับไอ้เรือง

“อุ๊ย!พี่เรือง” ละเมียดหน้าซีดเมื่อลุยน้ำออกมาจากหลังโขดหินแล้วเจอร่างเปลือยของไอ้เรืองยืนอยู่กลางลำธาร

“ละเมียด” ไอ้เรืองโผเข้าหาร่างกึ่งเปลือยที่อยู่ในผ้าเปียกชุ่มแนบเนื้อกระชับสัดส่วนจนเห็นสองเต้าเป็นรูปรอยและเนินดอกไม้ชัดเจนราวกับว่าไม่ได้สวมอะไรเลย

เสียงน้ำแตกกระซ่านเสียงละเมียดหวีดร้องเพียงสั้นๆก็ถูกไอ้เรืองปิดปากเอาไว้ด้วยอุ้งปากร้อนผ่าว

“อื้อ อื้อ” ละเมียดร้องอึกอักหยิกทึ้งทุบตีไอ้เรืองด้วยกำปั้นสุดแรงที่มี แต่เหมือนไม่ระคายผิวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย หญิงสาวน้ำตาไหลด้วยความอัดอั้นเมื่อความพ่ายแพ้ใกล้จะมาเยือน อารมณ์เมื่อตอนเที่ยงค้างคาอยู่จึงโดนปลุกเร้าได้ง่าย

“ร้องไห้ทำไม ข้าเคยเป็นผัวเอ็งนะละเมียด” ไอ้เรืองขุ่นเคืองใจมันเขย่าร่างบอบบางทว่าเต็มตึงด้วยความโมโห

“ไม่ใช่ ไม่มีวันใช่ ตอนนั้นฉันเป็นผู้หญิงดอกไม้ มีหน้าที่ให้ความสุขผู้ชาย พี่พัน พี่รื่น พี่โมก พี่ก้อน พี่จัน และอีกหลายๆ คน นอนกับฉันมาแล้วทั้งนั้น ฉันมีผัวนับสิบแล้วกระมังพี่”

หญิงสาวตะโกนใส่หน้าไอ้เรืองเสียงดังลั่นป่า ดวงตาแดงก่ำไม่ต่างจากไอ้เรือง

“ทำไมเอ็งต้องกรีดหัวใจข้าด้วย”

“เพราะพี่ดื้อรั้นและดันทุรัง ตอนนี้ฉันไม่ใช่ผู้หญิงดอกไม้ ฉันเป็นคู่หมายพี่รื่น เพื่อนรักของพี่ และฉันก็รักพี่รื่น”

“หัวใจเอ็งมอบให้ไอ้รื่นแต่เพียงผู้เดียว แต่วิญญาณเอ็งแปดเปื้อนเพราะมันร่ำร้องสัมผัสของข้า”

“ฉันไม่เคยร่ำร้องต้องการมัน อย่ามาบังคับให้ฉันเกลียดพี่จนไม่อยากจะมองหน้าอีกเลย” ดวงตาที่แดงก่ำฉายแววขยะแขยงออกไปให้ไอ้เรืองได้รับรู้

“ทำไมเอ็งไม่เลือกข้า ทำไมเอ็งไม่รักข้า ข้าไม่ดีตรงไหนบอกมาสิ” ไอ้เรืองปวดใจจนดวงตาแดงก่ำฉาบด้วยหยาดน้ำใส

“เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ พี่เรืองเองก็มีพุดจีบจะมาพูดให้เสียเวลาทำไมกัน”

“ข้ากับพุดจีบไม่มีอะไรกัน เป็นเพียงความผิดพลาด ตอนนั้นข้าเมา เชื่อเถอะว่าข้ารักเอ็งเพียงคนเดียว” ไอ้เรืองคุกเข่าลงแทบเท้าละเมียดท่ามกลางสายน้ำในลำธาร

“พี่เรืองอย่าทำอย่างนี้” ความพ่ายแพ้ที่ไอ้เรืองแสดงออกมาทำให้ละเมียดใจอ่อนยวบ

“สงสารข้าเถิดละเมียด ให้ข้าเป็นสองรองจากไอ้รื่นก็ได้ นะ” หยาดน้ำใสไหลรินจากดวงตาที่แดงก่ำของบุรุษเพศ ไอ้เรืองหมดสิ้นแล้วความเป็นชาย มันยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองละเมียด ถ้าเพียงแต่มัจจุราชร้องขอวิญญาณ มันก็สละให้ได้เพื่อแลกกับได้ครอบครองหญิงอันเป็นที่รัก

“ฉันจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อมีพี่รื่นอยู่ทั้งคน” หญิงสาวหันหลังให้เพราะไม่อาจทนมองภาพที่ไอ้เรืองคุกเข่าให้ได้ แม้ไม่รักก็รู้สึกสงสาร

“ไอ้รื่นกับข้า รักกันยิ่งกว่าพี่น้องคลานตามกันมา เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา”

“พี่จะให้ฉันมีผัวสองคน เป็นหญิงสองชายกระนั้นหรือ”

“ถ้าเพียงแต่เอ็งยอมข้าสองคนจัดการได้” ไอ้เรืองโผเข้ากอดร่างแน่งน้อยจากทางข้างหลัง เพราะรู้ว่าหญิงสาวเริ่มใจอ่อน มือใหญ่หยาบกระด้างถลกผ้าถุงไปกองไว้ที่เอวแล้วซบหน้าลงกับสองกลีบสะโพกงามงอน

จมูกและปากของไอ้เรืองฟอนเฟ้นขบกัดดูดเม้มซอกซอนสูดดมโค้งสะโพกและสองกลีบแก้มก้นทำให้หญิงสาวแทบไม่มีเสียงเอ่ยปากห้าม

“พี่เรืองอย่า อย่าทำเช่นนี้” หญิงสาวเอี้ยวตัวไปผลักศีรษะที่ซุกซบอยู่ด้านหลัง จึงโดนจับให้หมุนตัวไปหาหน้าขาจ่อตรงใบหน้าไอ้เรืองพอดี

เนินดอกไม้สีชมพูอวบอูมบานสะพรั่งลอยปริ่มน้ำ กรุ่นกลิ่นผงหอมโชยเข้าจมูกทำให้ไอ้หนุ่มบ้านป่าคลั่งรักรีบซุกหน้าลงไปหาทันที

“พี่เรืองเห็นใจฉันเถอะ” หญิงสาวแยกขาออกกว้างสองมือขยุ้มผมเขาทั้งจิกและดึงตามแรงอารมณ์ ไม่รู้ว่าจะปล่อยหรือยึดเอาไว้ ปากเอ่ยห้ามแต่กลับแอ่นกายให้ชายเชยชม

“อื้ม อื้ม” ไอ้เรืองทำเสียงพอใจในลำคอมันไม่กล้าเอ่ยปากพูดเพราะกลัวว่าของอร่อยจะหลุดออกจากปาก

ไอ้เรืองเร่งเล้าโลมให้ละเมียดเตลิดจนขาดสติเพราะมันรู้ว่าเมื่อตอนเที่ยงหญิงสาวค้างคาจึงง่ายต่อการล่อลวง ลิ้นสากระคายห่อเป็นกรวยแข็งแหย่เข้าไปในช่องสวาทที่ชุ่มฉ่ำ ละเมียดไม่อาจห้ามอารมณ์ฝ่ายต่ำได้ เธอหมดแรงจะต่อต้านจึงปล่อยให้ชายซึ่งไม่ใช่คู่หมายได้เชยชม

ไอ้เรืองดันร่างละเมียดไปที่พงหญ้าข้างลำธารยกร่างอ่อนระทวยของหญิงสาววางไว้บนฝั่ง สองขาแช่อยู่ในน้ำสะโพกพาดไว้กับขอบดินทำให้กลางกายโหนกนูนแอ่นขึ้น โชว์เนินดอกไม้แบะอ้าแดงก่ำประพรมด้วยหยาดน้ำแห่งความใคร่ที่หลั่งออกมา ไอ้เรืองไม่รอช้าจับลำกายที่สั่นระริกจ่อตรงเป้าทันที

ปึ้ก! ก้อนหินขนาดใหญ่พอดีมือกระทบเข้ากับหัวของไอ้เรืองทำให้มันผงะหงายร่วงลงไปในน้ำ ละเมียดตกใจมองไปรอบๆแนวป่าพลางฉวยผ้ามาพันกายรีบวิ่งกลับที่พักโดยไม่รอไอ้เรือง

“เดี๋ยวละเมียดอย่าเพิ่งไป” ไอ้เรืองวิ่งขึ้นจากน้ำทั้งที่กายเปลือยเปล่าที่หน้าผากมีเลือดซึมบวมช้ำจากแรงกระแทกของก้อนหินแต่มันไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิดเดียว ความเจ็บกลางใจกายนั้นมีมากกว่า

“ปล่อยฉันพี่เรือง” ละเมียดพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนไอ้เรือง

“ไม่ต้องกลัว มีคนพยายามขัดขวางเราสองคนเท่านั้น”

“นั่นยิ่งต้องกลัวใหญ่ พี่คิดว่าใครถ้าไม่ใช่พี่รื่น”

“ไม่ใช่ไอ้รื่นเด็ดขาด ข้ามั่นใจ”

“มั่นใจได้อย่างไรกัน พี่รื่นเขารักฉัน พี่เรืองคิดว่าเขาจะยอมยกฉันให้พี่เชยชมเช่นนั้นหรือ ถึงกระนั้นก็เถอะ จะมีใครในป่านี้ที่จะขัดขวางการกระทำบัดสีของเราสองคนเล่า” คำว่า เล่นชู้ น่าบัดสีเกินที่จะเปล่งออกมาจากปาก ละเมียดเจ็บร้าวในหัวใจ

“ไอ้รื่นยอม เชื่อข้าสิ ส่วนคนที่ขัดขวางเราสองคนอาจเป็นพุดจีบก็ได้ ไว้ข้าจะจัดการเองเอ็งไม่ต้องเป็นห่วง ขอชื่นใจหน่อยนะ” ไอ้เรืองก้มหน้าลงไปหมายจะหอมแก้ม แต่ละเมียดไม่ยอมง่ายๆ

“พี่เป็นบ้าไปแล้ว ฉันไม่เอาด้วยหรอกปล่อยนะ” ละเมียดดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่งด้วยความโมโหสุดขีด

“นิ่งๆ สิอย่าดิ้น” ไอ้เรืองกอดรัดร่างกึ่งเปลือยจนเท้าลอยจากพื้นกึ่งอุ้มกึ่งลากหญิงสาวไปหลังพุ่มไม้ที่มิดชิดลับตาคน

“พี่เรืองปล่อยนะ ฉันไม่ไป” ละเมียดยังมีจิตสำนึกด้านดีพยายามดิ้นรนต่อสู้ให้เป็นอิสระจากอ้อมแขนของไอ้เรืองแต่ไม่สำเร็จ เธอโดนกดทับลงบนใบไม้นุ่มหลังพุ่มไม้รกทึบ ไม่มีวันที่ใครจะมองเห็นหรือตามหาเจอ

“เราจะอยู่กันสามคนเหมือนเมื่อครั้งก่อน ข้า เอ็ง แล้วก็ไอ้รื่นเพื่อนรัก”

“พี่ขอพี่รื่นหรือยัง”

“ขอแล้ว”

“แล้วเขายอมเช่นนั้นหรือ ฉันไม่เชื่อพี่เรืองหรอก ปล่อยฉันนะ” ละเมียดมั่นใจว่า ถึงไอ้รื่นจะยอมเขาก็ต้องขออนุญาตเธอก่อน เธอกำลังโดนหลอก แต่พูดตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเพราะท่าทางของไอ้เรืองนั้นบอกว่าเอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่ถึงขั้นขืนใจมันก็คงทำ

“ทำไมเอ็งถึงไม่เชื่อ เราเคยเล่นกันมาแล้วนะ เอ็งจำไม่ได้หรือ ราวกับได้ขึ้นสวรรค์” ถึงตอนนี้ยังไม่พูด แต่เขาก็รู้ว่าไอ้รื่นเพื่อนรักต้องยอม แล้วค่อยว่ากันอีกทีตอนนี้ขอเสพสุขก่อน

ละเมียดอยากด่าทอไอ้เรือง ที่ขุดเอาเรื่องในอดีตมาพูด แต่จำต้องสะกดใจเอาไว้ ในยามนี้ต้องใช้น้ำเย็นเข้าลูบ

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอเวลา”

“แต่ข้าอยากรักเอ็ง จนทนแทบไม่ไหวแล้วนะ”

“พี่ต้องใจเย็นๆ สิจ๊ะ” เนินดอกไม้ที่เฝ้าถนอมมาสองเดือนเตรียมตัวเพื่อที่เป็นเจ้าสาวในต้นปีหน้าต้องถูกไอ้เรืองทะลุทะลวงกระนั้นหรือ เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด ไอ้รื่นต้องเป็นคนแรก เหมือนชายหนุ่มที่ได้เบิกพรหมจรรย์ของหญิงคนรักในคืนเข้าหอ

สภาพร่างกายของละเมียดถูกปรับด้วยตัวยาสมุนไพรทำให้แน่นกระชับ ราวกับสาวแรกรุ่นทั้งยากินยา คว้านยา เป็นสูตรลับของผู้หญิงดอกไม้ที่มีไว้เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่

“เอ็งก็รู้ว่าข้าจะขาดใจตายอยู่แล้ว จะถ่วงเวลาไปเพื่ออะไร” ไอ้เรืองถูร่างเปลือยแข็งแกร่งเข้ากับร่างนุ่มนิ่มภายใต้ผ้าถุงเปียกแนบเนื้อ

“พี่เรืองยังไม่เลิกหมายกับพุดจีบ ฉันไม่อยากแย่งผู้ชายของใคร และตัวฉันเองก็จะถามพี่รื่นให้แน่ใจเหมือนกันว่าเขาต้องการเช่นนี้”