บทนำ

22.00 น.

ภายในห้องนอนเล็กของบ้านชั้นเดียวรูปทรงทันสมัยกลางเก่ากลางใหม่ ณ ตัวเมืองจังหวัดเชียงใหม่หลังหนึ่ง ความมืดสลัวโอบคลุมไปทั่วห้อง เห็นเพียงร่างบางระหงของหญิงสาวคนหนึ่งนอนตะแคงงอเข่าผ่านแสงไฟในสวนสวยด้านนอกและแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างติดบานกระจก

เสียงสะอื้นร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจที่หลุดออกจากปากอิ่มบางของหล่อนยังดังต่อเนื่องไม่ขาดหายแม้สักวินาทีหลังล้มตัวลงนอน น้ำตายังไหลเป็นทางให้หมอนใบเดิมใช้หนุนนอนช่วยรองรับซับไว้ไม่ต่างกับคืนแรกที่กลับมาอยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ใหม่อีกครั้งหลังทอดทิ้งไปไกลไม่ได้กลับมาอีกเลยเกือบปี

นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ที่พลอยนภัสเดินทางจากเมืองหลวงกลับมาอาศัยอยู่ที่นี่อีกครั้ง แต่หล่อนยังทำใจไม่ได้ พิษรักที่ชายคนหนึ่งฝากไว้มันดูสาหัสเกินกว่าใจดวงน้อยจะลบลืมได้ในเร็ววันดั่งปรารถนา

ก่อนใจจะสลาย หล่อนกับเขาคนนั้นรักกันดูดดื่ม

ไม่ใช่สิ...พูดให้ถูก ตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นหล่อนเองต่างหากหลงรักเขาฝ่ายเดียวเรื่อยมา ที่เห็นว่าเขารักนักหนา ทะนุถนอมเอาใจ แท้จริงก็แค่มายาลวง เป็นกับดักล่อให้หล่อนติดบ่วงมอบตัวถวายใจให้ก่อนขยี้มันให้แหลกเหลวดับแค้น กำจัดหล่อนให้ออกไปจากชีวิตและครอบครัวเขาก็แค่นั้น....หล่อนไม่มีค่า มีความหมายใดๆ กับเขาเลย

ทั้งที่อยากจะลืม แต่เหมือนยิ่งตอกย้ำให้คิดอยู่ตลอด เวลาสมองว่าง

หญิงสาวกัดปากตัวเองแน่นพยายามกลั้นสะอื้น ถึงยังไงมันก็ยังรู้สึกเจ็บน้อยกว่าวันที่ได้รู้ความจริง ว่าผู้ชายคนที่แสนรักแท้จริงแล้วเขาคิดอย่างไรกับหล่อน

‘พ่อฮะ ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย’ ค่ำคืนหนึ่งบริเวณสระว่ายน้ำหลังบ้านของเขา เห็นเขาเดินออกมาจากบ้านแวบๆ นึกว่ามานั่งเล่น จึงแอบตามไปหวังจะคุยด้วย เมื่อเห็นและได้ยินเขากำลังสนทนาอยู่กับคุณยอร์ช ชายสูงวัยชาวต่างชาติอายุประมาณห้าสิบตอนปลายซึ่งเป็นบิดาเขา เท้าหล่อนชะงัก ยืนแอบกำแพงบ้านใต้เงาไม้ครึ้มแทน กะรอให้ท่านเดินกลับเข้าบ้านจะได้คุยกับเขา แต่หล่อนคิดผิดที่ตัดสินใจอย่างนั้น อันที่จริงไม่ควรเดินตามเขามาด้วยช้ำและไม่น่าจะได้ยินการสนทนานี้เลย

‘มีเรื่องอะไรฌอช ดูหน้าเคร่งเชียว’ คุณยอร์ชที่นอนหนุนแขนทอดอารมณ์พักผ่อนอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีขาวตัวยาวก่อนหน้าขยับตัวลุกขึ้นนั่ง หันไปมองหน้าบุตรชายที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัว

‘ผมจะหมั้นกับนิลเขาไว้ก่อนครับ’ เสียงที่ได้ยินจากปากเขาทำให้หล่อนเบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งไปเลยทีเดียว

‘หมั้น!?’ ว่าหล่อนตกใจและแปลกใจแล้ว บิดาเขาก็คงไม่ต่างกัน จึงได้ยินท่านถามเสียงสูง

‘ครับ’ เขายอมรับออกมาโดยไม่ลังเลในขณะหล่อนกลั้นใจแอบฟังต่อ

‘กับหนูนิลเหรอ?’ ท่านถามย้ำเหมือนไม่แน่ใจ

‘ครับ’ คำตอบย้ำชัดที่ได้ยินแทบทำให้หล่อนล้มทั้งยืนลงตรงนั้น เจ็บร้าวไปทั้งทรวง

‘ไม่ใช่หนูพลอยอย่างที่พ่อเข้าใจเหรอ?’

‘พ่อไปเอาความคิดนี้มาจากไหน?’

‘ฉันนึกว่าแกกับหนูพลอย...รักกัน?’

‘พ่อคงเข้าใจอะไรผิด ผม...ไม่ได้รักพลอย’

อา...เรียวลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากที่แห้งผาก น้ำตาผู้หญิงคนที่เขายืนยันว่า ‘ไม่ได้รัก’ ไหลอาบแก้มเงียบๆ ไร้เสียงสะอื้นอย่างสุดกลั้น

‘งั้นแกจะบอกพ่อว่าหนูพลอยรักแกฝ่ายเดียวสินะ?’

‘พลอยเขาเคยบอกพ่อเหรอครับว่าเขารักผม?’ ฌอชย้อนกลับบิดา ดวงตาคมสีมรกตจ้องนิ่งไปยังน้ำกลางสระที่กำลังระริกไหวสะท้อนแสงไฟนวลเพราะแรงลมพัดเอื่อย แก้ความเข้าใจผิดให้ท่านฟังว่า

‘พลอยเขาก็คงไม่คิดอะไรเกินเลยกับผมแบบนั้นหรอกฮะ เธอคงรักผมแบบพี่ชายมากกว่า และอีกอย่าง เธอก็สนิทสนมกับนายราม สองคนนี้ดูเข้ากันดี เขาคงรักกัน’

‘แล้วแกละ ไม่รักหนูพลอย แล้วรักใคร? หนูนิลงั้นสิ?’

‘เอ่อ…ผมจะหมั้นกับเธออยู่แล้ว พ่อถามทำไมอีก?’

‘ถามให้แน่ใจว่าแกกับหนูนิลรักกันจริง แล้วถ้าหนูพลอยรักแกละ แกไม่ลองถามใจตัวเองใหม่อีกทีเหรอ? ฉันไม่ขัด หากแกสองคนจะแต่งงานกัน...’

‘โธ่พ่อ มันจะเป็นไปได้ยังไง เราอยู่บ้านเดียวกัน แม่เขาเป็นภรรยาพ่อนะ เขาก็เหมือนน้องผมคนหนึ่ง เราไม่มีทางแต่งงานกันได้แน่นอน พ่ออย่ามายุเลย’

‘ได้สิ หากลูกทั้งสองรักกัน ฉันไม่ได้ยุ แต่เห็นดีเห็นงามด้วย แกกับหนูพลอยไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ เสียหน่อย’

‘ถึงไม่ใช่ก็เถอะครับ คนอื่นจะมองยังไง’ เขาเว้นจังหวะก่อนพูดเสียงดังฟังชัดให้ได้ยิน

‘และที่สำคัญ ผมไม่ได้รักพลอยครับพ่อ’

‘เอาเถอะ หากแกยืนยันอย่างนั้น ตามใจแก หากว่าแกกับหนูนิลรักกันจริง พ่อจะไปสู่ขอและจัดงานหมั้นให้...หรือจะแต่งเลยดี?’

นั่น...เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงโง่เง่าหลงเข้าใจว่าที่ผ่านมาเขารักหล่อน จึงไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป สองเท้าหันกลับหลัง รีบวิ่งเข้าบ้านทั้งน้ำตา

คืนนั้นแทนจะรอให้เขาเข้ามาหาหล่อนเองในห้องดั่งคืนก่อนๆ ที่ผ่านมา ด้วยความเจ็บปวดเสียใจ ร้อนรุ่มในอก หล่อนยอมเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย แร่เข้าไปดักรอเขาเองถึงห้อง ซึ่งอยู่ตรงข้ามกันชั้นสองทางปีกซ้ายของบ้าน

‘พลอย!! เข้ามาห้องฉันได้ยังไง บอกแล้วว่าอย่ามาทำประเจิดประเจ้อแถวนี้ ฉันไม่ชอบ!!’ หลังปิดประตูห้อง ฌอชชะงักค้างเมื่อเห็นหล่อนยืนกอดอกหันหลังให้ ชมเงาครึ้มของต้นไม้ภายนอกอยู่ตรงหน้าต่าง

ร่างแบบบางของหล่อนหันมาเผชิญหน้ากับเขา พูดขึ้นเสียงขื่น ‘พลอยก็เพิ่งตาสว่างวันนี้แหละค่ะ...ว่าคุณไม่ชอบพลอย’

‘เธอพูดบ้าอะไรพลอย!? แล้วนั้นร้องไห้ทำไมฮึ’ ร่างสูงใหญ่เข้ามาประชิดจับดึงแขนเรียว ก้มลงมองใบหน้านองน้ำตาที่ส่งสายตาตัดพ้อมาให้ ใจข้างในกระตุกวาบ

‘พลอย บังเอิญ ได้ยิน สิ่งที่คุณ กับคุณลุง คุยกัน ที่สระน้ำ’
หญิงสาวสะอื้นฮักด้วยความเสียใจกับสิ่งที่ได้ยินมา

‘อะไรนะ! นี่เธอแอบฟังฉันกับพ่อคุยกันเหรอ!?’ ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึม แสดงออกถึงความไม่พอใจ ดวงตาคมกล้าวาววับดูเอาเรื่อง

‘พลอยไม่ตั้งใจ พลอยเห็นคุณเดินออกจากบ้านไปยังสระน้ำ จึงอยากตามไปนั่งคุยด้วย แต่ไม่คิดว่า…’ เสียงตอนท้ายขาดหายไปกลับมีเสียงสะอื้นเข้ามาแทนที่เพราะเจ็บปวดเกินจะเอ่ย ก่อนจะฝืนกลั้นใจถามให้กระจ่างว่า

‘จริงเหรอคะ สิ่งที่คุณพูดกับคุณลุงเรื่องที่คุณจะหมั้นกับคุณนิล และที่สำคัญ...คุณไม่ได้รักพลอยเลย…ฮื่อๆ’ เสียงร่ำไห้หลุดออกมาตบท้ายอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป

‘เบาๆ สิ เดี๋ยวใครผ่านมาได้ยินเข้า’ เขาดุก่อนเอามือกอดอกหันหลังให้ ยอมรับในสิ่งที่หล่อนได้ยินมา

‘จริง’

ไม่น่าเชื่อ...เพียงคำๆ เดียวมันกลับทำให้หล่อนสิ้นแรง เซถอยหลังก่อนจะทรุดลงนั่งชันเข่าก้มหน้าร่ำไห้อย่างน่าเวทนา

‘เราไม่ได้รักกันเหรอ? คุณไม่ได้รักพลอย! ที่ผ่านมาหมายความว่าคุณไม่คิดอะไรกับพลอยเลยใช่ไหม? คุณหลอกพลอย คุณหลอกพลอยทำไม...’

‘ที่ผ่านมาฉันก็ไม่เคยบอกว่ารักเธอสักครั้ง เป็นเธอเอง ที่คิดเองเออเองไปคนเดียว’

‘ฌอช!!’ หล่อนได้แต่อึ้งงันกับคำพูดเขา ยกมือปาดเช็ดน้ำตา ‘แล้ว…แล้วที่เรามีอะไรกัน ที่คุณนอนกับฉันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน หมายความว่ายังไง?’

‘เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอที่ยินยอมมอบกายถวายตัวให้ฉัน นอนด้วยกันก็ไม่ได้หมายความว่าต้องรักกันนี่พลอยนภัส ฉันยอมรับว่าที่ผ่านมาอาจหลงเพลิดติดใจในรสเสน่หาของเธอ เหมือนอย่างที่เธอหลงฉันไงละ เราต่างสนุกร่วมกัน แต่เราไม่ได้รักกัน เธออย่าหลอกตัวเองอีกเลย’

‘ฌอช!...ไม่จริง ฉันรักคุณ ที่ฉันยอมเพราะฉันรักคุณ’ หล่อนลุกขึ้นมาตรงหน้ายืนยัน

เขาหัวเราะหยันในลำคอให้แสบในทรวง แล้วค่อยหยามเหยียดสารภาพความจริงออกมาดังๆ ว่า

‘ผู้หญิงใจง่ายอย่างเธองั้นเหรอรักฉัน!!? ฉันรู้ว่าเธอกับแม่เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอก็ไม่ได้ต่างกับผู้หญิงคนอื่นที่ฉันเคยเจอมานักหรอก
พลอยนภัส รู้เอาไว้ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอ ผู้หญิงแบบเธอ ฉันออกจะรังเกียจเสียด้วยซ้ำ อย่าให้คิดรักเลย’

‘คุณ!!’ สิ้นคำอุทาน มือบางยกขึ้นฟาดใบหน้าเขาหนักหน่วงจนหันไปอีกทาง

‘เพียะ!!’

ร่างบางระหงสั่นเทิ้มไปทั้งร่างด้วยความโกรธ ผิดหวังและเสียใจระคนกันไป ดวงใจแหลกเหลวไปแล้วไม่มีชิ้นดีหลังสิ้นคำถากถางหยามหมิ่น มือบางกระหน่ำตีร่างเขาไม่ยั้งขณะถาม

‘แล้วคุณมาหลอกให้รัก ให้ความหวังฉันทำไม...’

เขาพยามปัดป้องก่อนบีบแขนเรียวเขย่าจนร่างไหวโยก ผมยาวประบ่ากระจายเต็มแผ่นหลัง แล้วปล่อยให้เป็นอิสระหลังกล่าวจบ

‘เพราะฉันเกลียดผู้หญิงใจง่าย เห็นแก่ได้ เห็นแก่เงินอย่างเธอและแม่ของเธอยังไงละ รู้เอาไว้เลยว่าฉันเกลียดเธอ เกลียดแม่ของเธอ!!’

‘หากเกลียดฉันกับแม่แล้วทำไมต้องแกล้งทำดีเรื่อยมาด้วยเล่า ทำไมไม่บอกตั้งแต่เริ่มต้น มาหลอกกันทำไม’

เขาไม่ตอบ แต่แววตาบอกความรู้สึกลึกๆ ที่แอบซ่อนไว้มิดชิดก่อนหน้าฉายชัดให้เห็น มองจ้องหน้าหล่อนราวสมเพชเวทนาในความโง่เขลานักหนากับคำถามที่รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะอะไร กายสาวสะท้านไปทั้งร่างด้วยความร้าวรานไม่แพ้หัวใจ เสียงขื่นของหล่อนจึงเอ่ยถามเขาต่อ

‘เวลาเกือบปีที่เราแอบคบกันมันไม่มีความหมาย มีค่าสำหรับคุณเลยใช่ไหม? ตลอดเวลาที่ฉันรักคุณจากใจจริง คุณหลอกฉันมาตลอดใช่ไหมคนเลว!!?’

เขายืนนิ่ง ใบหน้าเย็นชาเรียบเฉยหันมองไปอีกทาง แค่นั้นก็เป็นคำตอบเพียงพอแล้วสำหรับคนใจง่ายอย่างหล่อนที่เขาหยามหยัน

‘ขอบคุณ ที่ทำให้ฉันตาสว่างวันนี้ ดีกว่าปล่อยให้ฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายหน้าโง่ที่คุณคอยหัวเราะเยาะลับหลัง หากคุณเกลียดกันมากนัก ก็ได้...ฉันจะไปจากที่นี่ ไปให้พ้นจากคุณเอง’

‘ไปสิ’ ยังไม่ทันขาดคำด้วยซ้ำเขาไล่อย่างท้าทาย ‘ฉันก็รอเวลานี้มานานแล้ว ให้ดีพาแม่เธอไปด้วยอีกคน’

สิ้นคำเขา หล่อนเหมือนคนไร้ความรู้สึก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเดินออกมาจากห้องเขาได้ยังไง รู้เพียงแต่คืนนั้นทั้งคืนหล่อนนอนสะอื้นร่ำไห้น้ำตาไหลอาบแก้มปริ่มจะขาดใจไม่ต่างกับคืนนี้เลย

“ฌอช…” เสียงสะอื้นเรียกหาคนที่ทำร้ายจิตใจ เขาจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนหลับทั้งน้ำตาทุกคืนหลังจากคืนนั้นที่ได้รับรู้ความจริง จะรู้บ้างไหมว่าหล่อนเจ็บปวดเพียงใด ป่านนี้เขาจะคิดถึงหล่อนเหมือนที่หล่อนคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า แล้วอีกนานเท่าไหร่กัน หล่อนจึงจะลืมคนใจร้ายเลือดเย็นอย่าง ‘ฌอช แอลเรียสัน’ ได้เสียที...