ห้องอาหาร เรือนใหญ่ ไร่รัก

มื้อเย็นของไร่รักวันนี้คึกคักกว่าที่เคย จากจำนวนคนที่ร่วมรับประทานอาหารในตอนนี้ โต๊ะไม้สักทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าถูกจัดเก้าอี้ไว้ทั้งหมดแปดที่ ฝั่งหัวโต๊ะทั้งสองด้านเป็นประมุขใหญ่และประมุขรองของไร่รักนั่งอยู่ตรงข้ามกัน ที่เหลือฝั่งละสามที่ ฝั่งหนึ่งเป็นกระดุมเงินประมุขน้อยคนใหม่ของไร่รัก ขนาบด้วยสองหนุ่มสาววัยใส อีกฝั่งเป็นราชานนท์ ติดกันเป็นเสาวรสผู้จัดการคนสวยของไร่สายธาร และที่นั่งทำหน้าตึงถัดมาก็เป็นสาวสวยจัดอีกหนึ่งคน เป็นใครไปไม่ได้นอกจากต้นน้ำ ทายาทคนเดียวของไร่สายธาร

“ขออนุญาตรบกวนหน่อยนะคะ คุณยาย คุณน้า” เสาวรสเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ เธอไม่ทราบจริงๆ ว่าวันนี้รชานนท์ต้องร่วมโต๊ะอาหารใหญ่ เพราะปกติรชานนท์ไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารใหญ่ทุกมื้อ ส่วนใหญ่จะติดงานอยู่ที่ไร่องุ่นเสียมากกว่า วันนี้เธอตั้งใจเอาแผนงานทัวร์มาคุยกับเขาที่ไร่องุ่น กะจะคุยกันไปทานข้าวกันไปเหมือนปกติที่เคยทำ เพิ่งมาทราบจากรชานนท์ก็เมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้ว รชานนท์เลยชวนเธออยู่ทานด้วยกันก่อน แล้วค่อยคุยงานต่อ แถมต้นน้ำ เจ้านายของเธอก็เอ่ยชวนซ้ำ เลยยากที่จะปฏิเสธ

“ไม่ต้องเกรงใจนะหนูเสาว์ คนกันเองทั้งนั้น เชิญๆ แม่สายให้เด็กตักข้าวได้เลย” ยายสรัสตอบหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม

แล้วทั้งหมดก็เริ่มลงมือรับประทานอาหาร

“ไม่ได้นะครับ ทำอย่างนี้ไม่เหมาะ พี่นั่งอยู่ตรงนี้ มันจะข้ามหน้าข้ามชามข้าวพี่ ถือว่าเสียมารยาท” กระดุมเงินค่อยๆ ผลักมือที่ถือช้อนบรรจุอาหารมาเต็มคันของบดีที่พยายามจะข้ามผ่านหน้าเขาเพื่อส่งต่อไปยังหญิงสาวข้างๆ กลับไปที่เดิม

“แต่ว่า น้ำตักไม่ถึงนะครับ” แม้จะรู้ว่ามันไม่ค่อยเหมาะ แต่บดีมองแล้วว่ากับข้าวตรงนี้ธาราตักไม่ถึง

“เดี๋ยวพี่จัดการให้ หนูน้ำอยากได้กับข้าวจานไหน บอกพี่กระดุมได้เลยครับ เดี๋ยวพี่กระดุมจัดการให้”

กระดุมเงินหันมายิ้มหวานให้ธารา นั่นมันทำให้ตาคู่ซนสุกสกาว เธอชี้ไปที่จานโน้น จานนี้ แล้วก็จานโน๊น ไม่นานอาหารที่เธออาจจะไม่ได้ต้องการมากไปกว่าการปฏิบัติอย่างเอาใจของคนข้างๆ ก็เต็มจานของเธอ เธอชะโงกหน้าเพื่อส่งยิ้มแทนคำขอบคุณให้เพื่อนชายคนสนิท ยังไม่ทันเท่าไหร่ ก็เห็นหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนที่นั่งติดกันแบบเต็มๆ เนื่องจากเขาเอียงตัวมาบังเป้าหมายของเธอไว้ นั่นมันทำให้หน้าของเธอแดงจัด รีบกลับมานั่งตัวตรงทานอาหารไปอมยิ้มไปอยู่แบบนั้น

“อันนี้ก็อร่อยนะครับ” รชานนท์ที่นั่งติดกับเสาวรสก็ตักอาหารให้หญิงสาวเช่นเดียวกัน หญิงสาวกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะยิ้มเอียงอาย ค่อยๆ ทานอาหารที่ชายหนุ่มตักให้

“โต๊ะออกจะกว้างไปสักนิด หนูต้นน้ำต้องการกับข้าวจานไหนเป็นพิเศษ บอกแม่อ่อนได้เลยนะจ๊ะ” ยายสรัสที่นั่งหัวโต๊ะติดกับฝั่งของต้นน้ำออกหน้าให้หญิงสาวที่นั่งทำหน้าตึง ด้วยรู้สึกเห็นใจ เพราะตำแหน่งที่นั่งของเธอในวันนี้อาจไม่เอื้อให้คนอื่นๆ ในโต๊ะอาหารดูแลเอาใจใส่ได้เหมือนปกติ

“ขอบคุณค่ะคุณยาย พอดีต้นน้ำชอบกับข้าวตรงนี้พอดีเลยค่ะ”

หญิงสาวรู้สึกตัวก็รีบฝืนยิ้ม แล้วตักอาหารตรงหน้าใส่จาน ค่อยๆ รับประทานแบบฝืนๆ ไม่ใช่อาหารไม่อร่อย แต่เธอรู้สึกแย่ที่ตัดสินใจมาที่นี่แบบหุนหัน เพียงเพราะได้ยินว่าเสาวรสจะมาคุยงานเรื่องไร่ของเธอกับรชานนท์ที่นี่ เธอคิดว่าในฐานะที่เธอเป็นเจ้าของไร่เธอควรจะได้รู้ อีกอย่างเธอจะได้มาทานอาหารเย็นกับกระดุมเงินด้วย เธอเลยให้เสาวรสติดรถมาที่ไร่รักด้วยกัน เธอไม่ได้โทรมาบอกกระดุมเงินก่อน ด้วยไม่คิดว่าจะมีอะไร เพราะเธอก็มาเป็นแขกของที่นี่เกือบทุกวันอยู่แล้ว แต่สำหรับวันนี้ไม่ใช่ ที่ไร่รักมีแขกมาเพิ่ม ตอนที่เธอเข้ามาที่ห้องอาหาร กระดุมเงินกับทั้งแขกเก่าแขกใหม่ก็นั่งประจำที่กันแบบนั้นอยู่แล้ว แม้เธอจะรู้สึกแปลกๆ ที่ชายหนุ่มไปนั่งคั่นกลางระหว่างแขกทั้งสอง จนกระทั่งเธอเข้ามา กระดุมเงินก็แค่ทักทายเธอตามปกติไม่ได้เปลี่ยนที่นั่งแต่อย่างใด ที่ว่างจึงเหลือแค่สามที่ ฝั่งตรงกันข้าม รชานนท์ที่เข้ามาพร้อมๆ กับเธอ ดึงเก้าอี้ตรงกลางพร้อมเชื้อเชิญให้เสาวรสลงนั่ง ส่วนเขาเองนั่งตัวถัดไปใกล้หัวโต๊ะที่เอื้องนวลจันทร์นั่ง คงเหลือที่นั่งสุดท้ายถัดจากเสาวรสและติดกับหัวโต๊ะฝั่งคุณยายสรัสเท่านั้น เธอจึงจำต้องนั่งลงตรงนั้นอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

ยิ่งเห็นหน้าหญิงสาวฝั่งตรงข้ามและหญิงสาวที่นั่งติดกัน ต้นน้ำก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเป็นกำลัง หน้าของหญิงสาวสองคนช่างเหมือนกันนัก ใบหน้ามีเลือดฝาดและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หันไปมองหน้าชายหนุ่มข้างตัวอยู่ตลอด ต้นน้ำหมดความอดทนเมื่อมื้ออาหารหลักเสร็จสิ้น เธอปฏิเสธของหวานและแจ้งความประสงค์จะกลับไร่โดยอ้างเหตุว่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วน

“งั้นคุณเสาว์อยู่ก่อนนะครับ รับของหวานเสร็จเราจะได้คุยงานต่อ แล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่ไร่ให้เอง”

“ตามใจนะ งั้นต้นน้ำลาคุณยายกับคุณน้าค่ะ” ไม่รอให้ผู้จัดการคนสวยได้ตอบ ต้นน้ำรีบสะบัดเสียงใส่ก่อนจะยกมือไหว้ยายสรัสและเอื้องนวลจันทร์ ขณะที่ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องอาหาร กระดุมเงินก็รีบลุกขึ้น

“เดี๋ยวพี่กระดุมไปส่งนะครับ”

ต้นน้ำรีบหันมายิ้มหวานให้กระดุมเงินทันที เธอดีใจที่เธอยังเป็นคนสำคัญ โดยเฉพาะกับกระดุมเงิน เธอรีบคล้องแขนเขาแล้วหันมายิ้มเยาะใส่รชานนท์ก่อนจะเดินออกไป

บดีเห็นหน้าเศร้าๆ ของหญิงสาวที่นั่งห่างกันหนึ่งที่ก็รีบขยับเข้าไปใกล้ แล้วนั่งแทนที่กระดุมเงินที่ลุกออกไป พร้อมกับยื่นถ้วยไอศกรีมไปตรงหน้า

“มาไงเนี่ย” สาวน้อยหันมามองคนข้างๆ

“อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ..” บดีตอบออกมาเป็นเพลงด้วยรอยยิ้ม มันทำให้สาวน้อยยิ้มออกมาได้

“บ้า! เค้าหมายถึงไอศกรีมนี่ต่างหาก ของหวานวันนี้เป็นเยลลี่ ไม่ใช่ไอศกรีมสักหน่อย รู้หรอกน่า”

“ขอแม่สายมาเมื่อกี้ เพิ่มพิเศษ ตัวเองจะได้อารมณ์ดี”

“ขอบใจนะ! อยากทานพอดีเลยเนี่ย ไอศกรีม มาตรงนี้กันดีกว่า เดี๋ยวพี่จะบอกรายละเอียดงานของไร่เราให้ฟังคร่าวๆ” กระดุมเงินโผล่มาคว้าถ้วยไอศกรีม พร้อมกับดึงแขนหนุ่มน้อยให้ลุกออกไปด้านนอกด้วยกันทันที

‘พี่กระดุมกลับมา พี่กระดุมไม่ได้ไปส่งคุณต้นน้ำที่ไร่ พี่กระดุม..’ ธาราตักเยลลี่ใส่ปากพร้อมกับชะเง้อชะแง้มองตามชายหนุ่มทั้งสองที่เดินลับออกไปแล้วด้วยรอยยิ้ม

จบจากของหวานยายสรัสและแม่เอื้องก็ขอตัวขึ้นเรือน รชานนท์กับเสาวรสออกไปคุยงานต่อที่ห้องรับแขก ส่วนธาราลังเลว่าจะกลับขึ้นห้องเลยหรือแวะไปหาบดีที่เรือนรับรอง ในที่สุดก็ตัดสินใจมุ่งตรงไปยังเรือนรับรอง ก็ตั้งแต่กลับจากไร่องุ่นยังไม่ได้คุยแบบส่วนตัวกันเลย ธาราว่าจะถามบดีเกี่ยวกับพฤติกรรมของกระดุมเงินที่เปลี่ยนไปในทางบวกต่อเธอแบบกะทันหันว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ แบบนี้เรียกว่า ‘ออกอาการ’ อย่างที่บดีเคยบอกไว้หรือยัง ทั้งที่จริงๆ แล้วเธออยากจะเจอหน้าใครอีกคนมากกว่า คนที่ยังไม่ได้กลับไปที่เรือน คนที่ถึงแม้จะปฏิบัติต่อเธอดีขึ้น แต่ก็ยังไม่ยอมคุยกับเธอแบบเป็นเรื่องเป็นราวตามลำพังเหมือนกัน

เดินไปได้ยังไม่ทันถึงครึ่งทางก็เจอกับคนต้นเรื่องเสียแล้ว

“จะไปไหน!”

ได้ยินเสียงห้วนๆ กับเห็นหน้าตึงๆ ของคนตรงหน้า ธาราก็เสียวสันหลังวูบ แต่ก็ต้องตอบไปตามความจริง “ไป..เอ่อ..หาบดีค่ะ”

“นี่มันกี่โมงแล้วธารา!”

“สะ สะ สองทุ่มแล้วค่ะ” ธารามองนาฬิกาข้อมือแล้วเอาแต่ห่อไหล่ หลบหน้าหลบตาคนถาม เธอไม่กล้าสบตาเขา ตาที่แสนดุ และสีหน้าที่ถมึงทึงนั่น

“รู้ก็ดีแล้ว!” กระดุมเงินพูดแค่นั้นก็เดินหนีไปทางเรือนใหญ่ แต่เขาไม่ได้เดินเร็วอะไรนัก ออกจะเดินถ่วงเวลาเสียด้วยซ้ำ เขาแค่อยากทดสอบว่าหญิงสาวจะใส่ใจกับข้อความที่บรรจุอยู่ในแผ่นกระดาษที่เขาเพิ่งยื่นให้เองกับมือเมื่อเย็นนี้หรือเปล่า ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาไม่ไกล รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏที่มุมปากชายหนุ่ม เขาหยุดเดิน เสียงฝีเท้าของคนข้างหลังก็หยุดด้วย เป็นอย่างนี้อยู่สองสามครั้ง เขาเลยหันกลับมาเผชิญหน้าคนตัวเล็กที่หยุดยืนก้มหน้าก้มตา และพอเขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ คนตัวเล็กก็ตัดสินใจเงยหน้าสบตาพูดจาชัดถ้อยชัดคำ

“ธาราทราบนะคะ จำได้หมด กฎข้อที่หนึ่ง เครื่องแต่งกายขณะฝึกงาน ต้องเป็นเสื้อแขนยาวคอปิดและกางเกงขายาวเท่านั้น! กฎข้อที่สอง ห้ามผู้ฝึกงานต่างเพศอยู่ด้วยกันตามลำพังหลังสี่โมงเย็นและก่อนแปดโมงเช้า และกฎข้อที่สาม ข้อสุดท้าย ห้ามฝึกงานที่เดียวกันพร้อมๆ กัน เพื่อให้มีสมาธิในการทำงาน”

ตาคนฟังเป็นประกายแวววับ! ใบหน้าหมดจดคล้ายๆ จะมีรอยยิ้ม แต่เพียงแค่ชั่วอึดใจก็ทำเป็นตีหน้าเฉย เสมองไปทางอื่น ก็ถึงแม้ว่าเขาจะปลื้มที่หญิงสาวจำได้ทั้งหมดทุกตัวอักษรจริงๆ แต่จากคำตอบที่ได้รับก่อนหน้าแสดงว่าเธอก็ยังคิดจะฝ่าฝืนกฎข้อสองอยู่ดี

“ที่ธาราจะไปหาบดีตอนนี้ ก็เพราะว่าทราบว่าพี่กระดุมอยู่ด้วย และบางที เรา..เอ่อ..เรา..” จะได้กลับเรือนพร้อมกัน

ความกล้าหาญของคนตัวเล็กหมดลงแค่นั้น ประโยคสุดท้ายที่อยากจะบอกเลยทำได้แค่เพียงคิด ทุกสิ่งอย่างเงียบไปเพียงแค่อึดใจ ก่อนเสียงทุ้มนุ่มหูจะเอื้อนเอ่ย

“ก็แล้วรออะไรละ ไปสิ” มือใหญ่ฉวยมือเล็กแล้วดึงให้ออกเดินเคียงข้างกันไปอย่างช้าๆ ต่างคนต่างยิ้มไปคนละทางสองทาง ไม่มองหน้า ไม่พูดไม่จา จนถึงหน้าห้องของคนตัวเล็ก

“พรุ่งนี้ฝึกงานที่รีสอร์ทนะ พี่จะพาบดีไปฝึกงานที่ไร่” ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก็ยังไม่ได้คลายมือจากคนตัวเล็ก

พี่จะพาบดีไปฝึกงานที่ไร่ แสดงว่า.. “พรุ่งนี้พี่กระดุมจะอยู่ที่ไร่เราเหรอคะ” ธาราเงยหน้ามองจ้องคนตัวโต ตาคู่ซนเป็นประกายวาวระยับพร้อมรอยยิ้มระบายเต็มดวงหน้าเล็ก

“งั้นสิ เข้านอนได้แล้ว แล้วอย่าลืม พรุ่งนี้..” นิ้วใหญ่จิ้มไปบนหน้าผากคนตัวเล็กที่เงยอยู่เบาๆ ก่อนจะพูดต่อ “ฝึกงานที่รีสอร์ท”

“ไม่ลืมค่ะ พรุ่งนี้ธาราอยู่ที่รีสอร์ท ไม่ไปที่ไร่”

พูดจบคนตัวเล็กก็โผเข้าไปกอดเอวคนตัวโตไว้แน่นพร้อมซบหน้าลงกับอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่พอรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป หญิงสาวก็ผละออก หน้าเล็กแดงแจ๋ กลอกตามองพื้นไปมาก่อนจะพูดเร็วปรื๋อ “เจอกันตอนอาหารเย็นค่ะ” แล้วรีบเผ่นเข้าห้องไปเลย

ทิ้งให้คนตัวโตยืนยิ้มให้กับประตูที่ปิดลงแล้วอยู่นานสองนาน