“มองหาใครตากระดุม มากินข้าวเสียที จะเย็นหมดแล้ว” เอื้องนวลจันทร์ซึ่งนั่งรอกระดุมเงินอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองเขาเดินชะเง้อมองตามระเบียงหน้าบ้านอยู่พักใหญ่ จึงเอ่ยปากเรียก

“ดูวิวอะครับ เช้าๆ อย่างนี้สดชื่นดี” กระดุมเงินทำเป็นเดินมาที่โต๊ะอาหารอย่างกระปี้กระเปร่า

“เวลาอังกฤษหรือที่ว่าเช้า บ้านเราใกล้เที่ยงแบบนี้เขาไม่เรียกว่าเช้าหรอกตากระดุม!” คนเป็นแม่เหน็บลูกชาย

“ใกล้เที่ยงแล้วเหรอครับเนี่ย ฮ่าๆๆๆ แล้ว เอ่อ เขาไปไหนกันหมดครับ” กระดุมเงินหัวเราะเอาฮากลบเกลื่อน แล้วค่อยๆ แอบเนียนถาม

“เขาที่ว่าน่ะใครละ” เอื้องนวลจันทร์ไม่ยอมตามเกมกระดุมเงิน

“ก็คุณยายไงครับ คุณยาย คุณนนท์ ไรงี้ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วไม่เห็นตั้งสำรับ หรือป้าสายป่วยครับ” กระดุมเงินมองบนโต๊ะที่มีแค่ข้าวต้มของเขาอยู่ที่เดียว

“ป้าสายไม่ได้ป่วยหรอกจ้ะ แต่วันนี้เขาไปทานกลางวันกันที่ไร่องุ่น ป่านนี้คงตั้งสำรับแล้ว” ฮึ จงใจเว้นชื่อไว้ตั้งคนนึง กระดุมเอ๊ย นิสัยเรามันไม่เคยเปลี่ยน เอื้องนวลจันทร์พูดแล้วก็ยิ้ม

“งั้นผมไปหาคุณยายนะครับ คือเมื่อวานเพิ่งคุยโปรเจกต์ใหม่กับน้องต้นน้ำ ผมว่าคุยกันตอนทานอาหารนี่ละดี อยู่กันครบๆ ผมไปนะครับแม่ รักแม่เอื้องนะครับ” กระดุมเงินรีบลุกมากอดและหอมแม่เอื้องก่อนจะเผ่นแผล็วไปที่รถ ATV แล้วขับออกไปอย่างไว

“ความเหมือนที่แตกต่าง” เอื้องนวลจันทร์พึมพำ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดไปถึงพฤติกรรมของลูกชายจอมหวงคนนี้ ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องที่กระดุมเงินไปทุบประตูห้องธาราเสียงดังลั่นบ้าน ไหนจะเรื่องชุดที่สร้อยสุวรรณาโทรมาเม้าท์ให้เธอฟังหมดแล้ว ‘เพราะรักถึงหวง’ กับน้องสาวดอกไม้ทั้งสองนี่ชัดเจนมาก ออกหน้าออกตาจนใครๆ ก็รู้กิตติศัพท์ แต่กับน้องสาวคนใหม่นี่สิ หวงแต่ไม่ยอมรับว่าหวง สนใจก็ไม่ยอมรับว่าสนใจ มันช่างแตกต่างจริงๆ

ห้องอาหาร ณ ไร่องุ่น

“มีกันแค่นี้หรือครับ” กระดุมเงินเอ่ยถามเมื่อคุณยายสรัสสั่งแม่บ้านให้ตักอาหารให้กับทุกคน เพราะที่นั่งกันอยู่ตอนนี้มีเพียงแค่ คุณยายสรัส รชานนท์ แล้วก็เขา

“วันนี้ก็แค่นี้แหละ” ยายสรัสจงใจพูดสั้นๆ แต่พอเห็นหลานชายมีสีหน้าครุ่นคิด ก็หันไปบอกรชานนท์ “พ่อนนท์ ยายรบกวนหน่อย โทรไปกำชับป้าแก้วให้บอกหนูธาราทานอาหารด้วย ออกไปขลุกอยู่ในรีสอร์ทตั้งแต่เช้า เห็นว่าทำงานไม่ได้หยุด เดี๋ยวจะลืมทานมื้อกลางวันละยุ่งเลย”

“ครับคุณยาย” รชานนท์ขอตัวไปโทรศัพท์ทันที

“งั้นกระดุมไม่รอแล้วนะครับคุณยาย ขอทานเลย หิวจะแย่” กระดุมเงินรีบคว้าชามข้าวตรงหน้าตักข้าวเปล่าๆ เข้าปากเคี้ยวไปได้ตั้งหลายคำ จนเห็นคุณยายสรัสมองจ้องอยู่ นั่นแหละ ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เลยตักกับข้าวแบบส่งๆ แล้วรีบกิน ไม่ถึงห้านาทีก็เกลี้ยงจาน รชานนท์ยังไม่ทันได้เดินกลับมาด้วยซ้ำ

“ผมไปก่อนนะครับคุณยาย เดี๋ยวจะไปคุยกับคุณแม่เรื่องรีสอร์ทหน่อยครับ” กระดุมเงินรีบเผ่นออกไปราวกับพายุ ในขณะที่รชานนท์เดินกลับมาที่โต๊ะพอดี

“น้องธาราเข้าเมืองกับป้าแก้วครับ เห็นว่าจะไปดูร้านที่เราสั่งทำแพคเกจพวกเครื่องใช้ในห้องพักน่ะครับ น่าจะหาอะไรทานกันที่ในเมืองเลย อ้าว คุณกระดุมเงินทานอิ่มแล้วเหรอครับ” รชานนท์รายงานคุณยายสรัส ก่อนจะมองตามเสียงเครื่องยนต์ แล้วมองจานข้าวที่ผ่านการใช้งานและเก้าอี้ที่ปราศจากคนนั่ง ตรงหน้า

“เห็นว่ามีธุระ เลยรีบ มาพ่อนนท์ เราทานกันเลยดีกว่า” คุณยายสรัสพูดยิ้มๆ และลงมือทานอาหาร

จริงๆ ธาราโทรมาขออนุญาตนางแล้ว ตั้งแต่ก่อนไป นางก็แค่อยากลองทดสอบอะไรบางอย่าง ไม่คิดว่าแค่ตอนต้นเท่านั้น..ถึงกับได้ผลเร็วขนาดนี้ นี่ถ้าหนูทดลองเกิดแวะไปหาป้าแก้ว หัวหน้าแม่บ้านของรีสอร์ทอย่างที่นางคิด มันก็น่าสนใจว่าผลการทดสอบนี้มันจะเป็นอย่างไร