“การซื้อขายในลักษณะนี้ยังไม่เคยมีมาก่อนนะ คุณสิงห์”

“มันก็ใช่ อินทา แต่ถ้าไม่มีครั้งแรกจะมีครั้งต่อไปได้ยังไงวะ”

“แต่ทำแบบนี้มันเหมือนรวมธุรกิจของไร่แสงตะวันเราเข้ากับไร่เพลิงดาวเลยนะครับ”

“แล้วยังไงล่ะ อินทา นายก็รู้ว่าตะวันกลายเป็นสะใภ้คนโตของพวกวินสตัน และยัยเจ็ดก็เป็นสะใภ้คนเล็กของวินสตันไปแล้ว ตอนนี้ปัทมราชของเราก็เหมือนแค่ยัยเดือนที่ค้างเติ่งรอขึ้นคานอยู่คนเดียว”

คนรอขึ้นคานนั้นหันมาที่คนพูดด้วยสายตาไม่พอใจ กวาดสายตามองพี่ชายคนโตและคนสนิทของเขาก่อนจะเหยียดรอยยิ้มเต็มริมฝีปาก เป็นริมฝีปากที่ปราศจากการแต่งแต้มใดๆ เดือนรัสม์เป็นผู้หญิงที่ไม่ชื่นชอบการแต่งตัวหรือแต่งหน้า ดวงหน้าขาวใสใต้กรอบผมนุ่มยาวที่ถูกรวบไว้ด้วยยางรัดอันหนึ่งพอให้ไม่รกดวงหน้า ปากอิ่มๆนั้นยื่นเล็กน้อยเมื่อหวนคิดถึงคำสบประมาทของพี่ชาย

“พูดเกินไปแล้วพี่สิงห์ เดือนอยากเป็นโสด ไม่ได้อยากเป็นทาสพวกผู้ชายสมองนิ่มทั้งหลายนั่นต่างหากล่ะ หึ..นี่ถ้ามีคนที่ฉลาดได้สักครึ่งของพี่สิงห์กับพี่เสือมาจีบเดือนนะ เดือนอาจจะยอมลงจากคานก็ได้..”

พี่ชายยิ้มขบขันกับสีหน้าขุ่นมัวของเดือนรัสม์ ปัทมราช หญิงสาววัยยี่สิบห้าที่ยามนี้เธอเป็นผู้ช่วยของสีหราชและพยัคฆ์คราม พี่ชายสองคนที่ยังไม่ยอมมีแฟนเป็นตัวเป็นตน นอกจากหมกมุ่นกับไร่กุหลาบแล้ว สีหราชยังต่อยอดกับการทำชากุหลาบส่งออกในตลาดยุโรป และไหนจะมีผลิตภัณฑ์น้ำหอมจากกุหลาบสายพันธุ์ดีที่ไร่แสงตะวันนั้นมีนักวิจัยอย่างด็อกเตอร์รวิ หรือตะวันน้องสาวของสีหราชเป็นผู้คิดค้นขึ้นมานั่น ทำให้ไร่แสงตะวันนั้นเป็นที่รู้จักในวงกว้างอย่างรวดเร็ว

แต่..ตอนนี้ไร่แสงตะวันกำลังมีการเปลี่ยนแปลง เพราะการแต่งงานของน้องสาวสองคนที่บังเอิญต้องไปเกี่ยวดองกับครอบครัววินสตัน แม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก แต่พวกปัทมราชก็อดคิดไม่ได้ว่า การแต่งงานของน้องสาวพวกเขาล้วนมีอิทธิพลทำให้วินสตันมีส่วนในการผลักดันธุรกิจไร่กุหลาบของแสงตะวันไม่น้อย ตอนนี้ นอกจากจะส่งกุหลาบขายในร้านขายดอกไม้ที่กรุงเทพแล้ว สีหราชก็ยังต้องเปิดโรงงานอบกุหลาบเพื่อทำชากุหลาบ และบางส่วนยังต้องแบ่งไปให้ห้องวิจัยของวินสตันเพื่อพวกเขาจะได้ผลิตภัณฑ์ใหม่ๆที่เกี่ยวกับอาหารเสริมออกสู่ตลาด แม้ว่าจะสั่งวัตถุดิบจากเมืองจีนเป็นส่วนใหญ่ก็ตาม แต่ก่อนการวิจัยจะสำเร็จได้นั้น พวกวินสตันใช้วัตถุดิบในเขตไทยเป็นการนำร่อง และตอนนี้พวกเขากำลังยื่นข้อตกลงให้สีหราชไปดูงานที่เพลิงดาวแลกเปลี่ยนกับให้คนของวินสตันมาปรับปรุงพื้นที่ในโรงอบชาเพิ่มเติมด้วยเครื่องจักรอันทันสมัยมากกว่าเดิม

“มันเป็นการร่วมทุนที่ทางไร่แสงตะวันเราได้เปรียบทุกอย่าง อินทา อีกอย่างนะ ฉันว่างานนี้เอเบิลคงอยากจะทำให้เมียเค้ามากกว่า ตอนนี้ตะวันก็เพิ่งจะท้องอีกคนแล้ว”

หันมาที่คนสนิทของตนเอง สีหราชก็วางแฟ้มเอกสารทุกอย่างลง ยกมือบีบขมับตนเองคลึงไปมา จนอินทานั้นนิ่งเงียบไป

“แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเกี่ยวกับยัยเดือนด้วยล่ะ?..ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมวินสตันเจาะจงให้น้องสาวฉันไปช่วยดูงานในวีเอ็กซ์วัน ในเมื่อยัยเดือนมันแทบไม่ออกจากหน้าบัญชี มันทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนอกจากคำนวณกำไรขาดทุน”

“อะ..อะไรนะ พี่สิงห์?..พูดอีกทีซิ..”

สีหราชส่ายหน้าไปมาเขายังคงทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี ขณะที่เดือนรัสม์นั้นตกตะลึงเกินเหตุ หวังแค่ว่านี่จะไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่ชอบขี้หน้าไอ้พวกวินสตันสุดๆ แม้จะพยายามทำใจแล้วก็ตามที วิถีชีวิตที่ต้องผูกติดกับพวกวินสตันดีตรงไหน น้องสาวคนเล็กที่แต่งงานกับลูกชายคนเล็กของวินสตันก็พอทำใจได้อยู่หรอก อาคิน วินสตันนั้นมีผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ ถ้าไม่สังเกตดีๆก็มองแทบไม่เห็นความแตกต่าง แววตาสีน้ำตาลแม้ว่าจะอ่อนใสไปบ้าง เดือนรัสม์ก็คิดว่าเขาดูดีและคล้ายคลึงคนไทยไม่น้อยแม้ว่าจะมองเป็นหนุ่มที่หล่อเหลาราวเทพเจ้าก็ตามที อย่างน้อยก็ดีกว่าพี่เขยอีกคนนั่น เอเบิลหน้าตาเย็นชาและกระด้าง แววตาสีฟ้าเข้มข้นของเขามักทำให้ทุกคนหายใจไม่คล่องทุกทีสิน่า

“เออ เขาอยากได้เดือนไปร่วมงาน ชัดไหม?..”

เดือนรัสม์อ้าปากตาค้าง เธอตกตะลึงจนพี่ชายนั้นส่ายหน้าไปมาท่าทีรำคาญ

“อาเชอร์ วินสตันมาคุมงานเองเลยนะ ปกติเห็นเขาอยู่แถบอิสตันบุล ไม่รู้นึกยังไงอยากมาดูแลงานวีเอ็กซ์วันที่นี่ หรือว่าตอนที่เดือนเจ็บตัวนั่นไปทำอะไรให้เขาเจ็บใจหรือเปล่า?..อาเชอร์เขาเฝ้าเดือนในโรงพยาบาลนั่นตั้งหลายวันนะ พี่จำได้ว่าเขาไปอาละวาดใส่หมอด้วย..เดือนไปก่อเรื่องอะไรให้เขาเคืองหรือเปล่าล่ะ ไม่งั้นทำไมเขาต้องเจาะจงเอาเดือนด้วยในเมื่อเรามีคนงานเก่งๆตั้งหลายคนที่พร้อมจะส่งไปให้เขา”

“พี่สิงห์! อย่างเดือนจะไปทำอะไรหมอนั่นได้ตัวโตยังกะหมียักษ์ แล้วพวกวินสตันเนี่ยนะ หึ แต่ละคนดูได้ที่ไหน สายตามองคนทั้งโลกเป็นมดเป็นปลวกไปหมด ตัวเองเป็นพระเจ้าอยู่คนเดียว”เธอเอ่ยเสียงกดต่ำในลำคอ ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นหน้าแดงก่ำจนสองคนนั้นจ้องมองด้วยแววตาสนใจแค่ไหน เดือนรัสม์ พ่นลมออกจากปากตนเองด้วยท่าทีลืมตัว เธอหันหน้าหนีพี่ชายและผู้ช่วยของเขาในนาทีถัดมาพร้อมกับอาการเดินกระแทกเท้าออกจากห้องนี้ไปด้วยประโยคที่ว่า

“เดือนไม่ไป ! ใครอยากไปก็ไปเอง”สีหราชกับอินทานั้นหันมาสบตากันด้วยสายตาแห่งความยุ่งยากพอๆกัน

“แล้วคุณสิงห์จะเอาไงต่อ?.”

“เอาไง? นายได้ยินแล้วนี่อินทา น้องสาวฉันไม่ไป จะให้ทำไงนอกจากปฏิเสธ หมอนั่นน่าจะเข้าใจอยู่หรอกนะ คนไม่ได้โง่ซะหน่อย ท่าทางออกจะฉลาดล้ำลึกขนาดนั้น หึ..ดีเหมือนกัน ฉันนึกไม่ชอบใจพวกวินสตันมากขึ้นทุกทีแล้ว อะไรวะ ได้น้องสาวฉันไปเป็นเมียตั้งสองคนแล้ว นี่ยังจะมาเหมายัยเดือนไปเข้าตระกูลอีกรึไง? ดีนะ ที่พวกมันมีแต่ลูกชาย ขืนมีลูกสาวอีก มีหวังว่าจะหาทางต้อนฉันกับไอ้เสือไปเป็นเขย..ให้ตายสิ..ชาติก่อนติดหนี้พวกมันรึไงวะ อินทา ถึงได้ตามจองเวรฉันนัก” ชายหนุ่มบ่นไปอย่างหงุดหงิดไม่น้อยเช่นกัน แต่อินทานั้นทำได้แค่ยิ้มๆในสีหน้า

“เห็นว่าเอียน วินสตันเป็นเกย์นะครับคุณสิงห์ ไม่แน่ว่าหมอนั่นอาจจะอยากได้คุณสิงห์ ไม่ก็คุณเสือไปเป็นคู่เกย์”

“ก็ลองมาสิ จะกระทืบให้หมดมาดนายแบบเลย หึ” สีหราชตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดสักนิดเดียว เขารวบเอกสารที่กองบนโต๊ะเข้าในแฟ้มก่อนจะพยักหน้าให้อินทาตามออกไป ห้องทำงานนั้นเงียบกริบลงอีกครั้งหลังจากการปิดออฟฟิศในวันนี้ ไร่แสงตะวันกำลังเจริญก้าวหน้าไปในทิศทางที่ดี แต่หัวใจของเจ้าของไร่นั้นกลับว่างเปล่า เขามีแค่งานเท่านั้นที่จะทำให้ชีวิตมีความสุขในแต่ละวัน

“เดือน ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ มืดแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน”

“ดูตะวันตกดิน”

น้องสาวตอบอย่างไร้อารมณ์ ท่าทีเดือนรัสม์ยังไม่หายโมโหดีนัก เธอเหลือบตามองพี่ชายด้วยแววตาที่ขุ่นมัว

“อย่าบอกนะว่าพี่สิงห์ยอมพวกมัน เดือนไม่ไปนะ ขอบอกไว้เลย ส่งใครก็ได้ไป พนักงานเก่งๆของเรามีตั้งเยอะแยะ เดือนไม่ชอบเมืองกรุง ไปแล้วหายใจไม่ออก ไม่มีอากาศ หันไปทางไหนก็เจอแต่ตึก น่ารำคาญจะตายไป”

“อืม รู้แล้วน่า เอาไว้พี่จะบอกหมอนั่นเอง คงจะพูดรู้เรื่องอยู่หรอก พี่ว่าอาเชอร์ก็ดูดีกว่า เอล ไอ้หมอนั่นพูดมากและยังกวนประสาทชวนกระทืบจริงๆ”สีหราช ตอบพลางเดินผละไป

เดือนรัสม์ เริ่มยิ้มออกเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอกลัวว่าพี่ชายจะบังคับให้เธอไปจากไร่แสงตะวันนี่จะแย่แล้ว เดือนรัสม์ เติบโตมากับสวนกับไร่ เธอชอบบรรยากาศแบบธรรมชาติมากกว่าการต่อสู้แบบชาวกรุง ไม่คิดว่าตัวเองจะแข็งแกร่งพอสำหรับการเดินในป่าคอนกรีตแบบนั้น ก่อนนี้เธออยู่กับบ้านป้าอำพันที่นครปฐมและนนทบุรี ป้าอำพันมีสวนกุหลาบสองแห่ง ท่านเป็นชาวสวนที่ชื่นชอบการทำสวนดอกไม้ แม้จะเหนื่อยมากก็ตาม แต่ด้วยมีคนงานที่ดีอยู่ด้วยทำให้มีความสุขและมีผลกำไรเป็นที่น่าพอใจ

อธิน บุตรชายของป้าอำพันนั้นทำงานในธนาคาร เขาช่วยเหลือผู้เป็นแม่ได้หลายเรื่องเกี่ยวกับระบบบัญชี สีหราชและพยัคฆ์ครามรวมทั้งเธอเองก็ช่วยทำงานในสวนจนไม่เคยมีปัญหาใดที่แก้ไขไม่ได้ จนกระทั่งคราวที่เจ็ดจันทร์น้องสาวคนสุดท้องได้เรียนจบตัดสินใจทำงานในกรุงเทพนั่นแหละ ทุกอย่างเลยมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง มันไม่แปลกที่จู่ๆเจ็ดจันทร์จะมีแฟน และแต่งงาน เพราะแม้ว่าจะหมั้นหมายกับอธินไว้แล้วก็ตาม เอาเข้าจริงๆป้าอำพันของเธอก็ไม่ได้คิดจะบังคับจิตใจหลานสาวเลย เพียงแต่ท่านไม่ชอบหน้าสะใภ้ที่อธินนั้นอยู่กินด้วยก่อนจะเรียนจบ เลยเอาตัวเจ็ดจันทร์เป็นคู่หมั้นหมายที่อยากให้จริงจัง แต่นึกไม่ถึงว่าอธินกับภรรยาจะอดทนอยู่กันไม่นาน ภรรยาของเขาก็ขอหย่า เพราะเจอคนใหม่ที่น่าสนใจกว่า เดือนรัสม์เองก็เห็นใจทางฝ่ายหญิงไม่น้อย เพราะป้าอำพันนั้นแสดงความรังเกียจหล่อนซึ่งๆหน้า แม้จะเป็นสะใภ้ แต่ก็ไม่ยอมรับของแม่สามี ในที่สุดหล่อนก็หมดความอดทน โชคดีที่ไม่มีลูกด้วยกัน อธินเลยทำใจได้เร็ว

จนป่านนี้ เจ็ดจันทร์แต่งงานไปแล้ว อธินก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีสะใภ้ให้กับมารดาของเขาเลย อาจจะขยาดกับการมีแฟนไปเลย เพราะถ้าไม่ผ่านการเห็นชอบจากป้าอำพันแล้ว เดือนรัสม์ก็คิดว่าอธินคงจะอยู่เป็นโสดไปจนแก่กระมัง เขาเกรงใจป้าอำพันมากเพราะชีวิตมีกันแค่สองคน แม้ว่าครอบครัวใหญ่นั้นจะมีสีหราช พยัคฆ์ครามและเดือนรัสม์รวมอยู่ด้วยก็ตาม ตอนนี้มีกันแค่นี้เอง เนื่องจากพี่สาวคนรองนั้นแต่งงานไปกับพวกวินสตันไปแล้ว บ้านหลังใหญ่ในไร่แสงตะวันเลยเงียบลงกว่าเดิม หญิงสาวครุ่นคิดจนความมืดเข้ามาเยือน

เธอชอบที่นี่มากกว่าเมืองหลวง แต่จะให้ย้ายไปอยู่ในกรุงก็คงกลั้นใจตายสักวัน ชีวิตของเธอเหมาะกับชาวไร่มากกว่า ต่อให้วินสตันมีบุญคุณท่วมหัวไร่แสงตะวันแค่ไหนก็ตามเธอก็ไม่ชอบพวกวินสตันอยู่ดีนั่นแหละ หญิงสาวถอนหายใจเฮือก เมื่อคิดได้ว่าพี่ชายคงหาคำตอบดีๆให้กับทางวินสตันได้แน่นอน

กลับมาบ้านหลังใหญ่ด้วยจักรยานที่เธอมักใช้ปั่นไปยังออฟฟิศนั่นในเวลาไม่นานนัก ถนนดินแดงที่ทอดยาวไปยังออฟฟิศของไร่แสงตะวันไม่ได้ไกล แค่ไม่กี่นาทีหญิงสาวก็ได้เห็นรถยนต์คันใหญ่จอดตรงลานหน้าบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ เดือนรัสม์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เธอไม่เห็นรถยนต์ของคนแปลกหน้ามาจอดที่นี่บ่อยนักส่วนใหญ่แล้วจะจอดที่ออฟฟิศมากกว่า เพราะมาติดต่อเรื่องงานนั่น หญิงสาวจอดจักรยานของตนเองใต้ถุนบ้านก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปสมองนั้นครุ่นคิดไปหลายเรื่องหลายราว

“พี่เสือ..ใครมาคะ?..รถคันโตเชียวนะ”

เธอเห็นพยัคฆ์ครามยืนเท้าสะเอวตรงระเบียงนั่นเลยตะโกนถามด้วยความอยากรู้ เสือ พี่ชายของเธอนั้นยกมือเสยผมที่ยาวระบ่าของเขาด้วยท่าทีหงุดหงิดบางอย่าง และแล้วเดือนรัสม์ก็ได้คำตอบเมื่อเห็นร่างสูงของคนแปลกหน้าที่นั่งไขว่ห้างท่าทีสบายใจกับการต้อนรับของเจ้าของบ้านเสียเต็มประดา เธอเบิกตาโตกับภาพที่เห็น หญิงสาวครางเรียกชื่อคนแปลกหน้าคนนี้ในลำคอด้วยความตกใจ แต่มันคงไม่ได้หลุดออกจากริมฝีปากของเธอไปหรอกนะ สายตาของคนแปลกหน้านั้นทำให้เธอรู้สึกขนลุกยะเยือกขึ้นมาทันที เผลอก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ

“อาเชอร์ วินสตัน..” ร่างบางที่ยังก้าวไปไม่ถึงบนเรือนนั้นทำท่าจะล้มเอนหลังเสียหลักไปกับบันไดที่เธอเพิ่งขึ้นมานั่น หญิงสาวอุทานเสียงหลง

“ว้ายยย!!!”

บันไดพื้นไม้สักที่มากกว่าสิบขั้นนั้นทำให้ร่างเธอเสียหลักได้ไม่ยากเมื่อถอยหลังไปโดยไม่ได้มองด้านหลังของตนเอง หญิงสาวหลับตาปี๋เมื่อคิดว่าเนื้อตัวเธอคงจะช้ำจนเขียวไปอีกหลายวันถ้าหล่นกระแทกลงไปข้างล่างนั่นแบบเต็มๆ แว่วเสียงพี่ชายตะโกนลั่น

“ยัยเดือน !!!”

หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัว เพราะทำใจไว้รับกับความเจ็บปวดได้ดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอซุ่มซ่ามทำให้ตนเองต้องเจ็บตัวแบบนี้ แต่..สายตาของหญิงสาวลืมขึ้นมาด้วยความสงสัย เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆของคนหลายคนในที่นี่ ร่างเธอถูกโอบล้อมไปด้วยสองแขนของคนแปลกหน้าที่ดวงตานั้นน่ากลัวสุดๆเครื่องหน้าประกอบไปด้วยหนวดเคราหนาครึ้ม มันกระด้างเย็นชา และยัง..สีฟ้าเข้มข้นอีกด้วย..อา..ให้เธอเจ็บตัวเถอะ..หญิงสาวโอดครวญในใจเมื่อถูกร่างแข็งแกร่งของคนแปลกหน้านั้นช้อนขึ้นมาในวงแขนเหมือนสิ่งไร้น้ำหนัก เธอพูดไม่ออกสักคำได้แต่กลอกตาไปมา ผิวแก้มนั้นร้อนฉ่าไปหลายตลบ ทั้งโกรธทั้งอับอายจนแยกกันไม่ออก เมื่ออาเชอร์ วินสตันวางเธอลงกับเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง เขาทำหน้าเฉยเมยเป็นปกติ แต่สายตานั้นเล่า ตำหนิและหมิ่นแคลนเสียจนเดือนรัสม์อยากจะเอานิ้วจิ้มตาให้โบ๋ไปเลย..ให้ตายสิ..ตาหมอนี่เกิดมาเพื่อสังหารผู้คนด้วยสายตาโดยแท้ เขาไม่ต้องออกแรงก็อาจจะทำให้คนที่สบตานั้นกลั้นใจตายไปแล้วก็ได้ เหมือนกับเธอตอนนี้ เดือนรัสม์คิดในใจ ทั้งที่เธอคิดหาคำพูดตนเองไม่เจอเลย