ตอนที่ 7 เก็บอาการไม่อยู่

@คอนโด

ตอนนี้กาวินได้พาหญิงสาวกลับมาพักอยู่ด้วยกันที่คอนโดแล้ว

“พี่หมอ ข้าวเป็นใคร บ้านอยู่ไหน มีพ่อมีแม่ไหมคะ” เธอถามเป็นชุด แล้วสิ่งที่เธอถามเขาก็ไม่รู้อะไรสักอย่างเลย

“มีสิ ค่อยๆคิดนะไม่ต้องรีบเดี๋ยวปวดหัวอีก” กาวินไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้ เขาจึงตอบปัดๆไป…เกิดเป็นคนจะไม่มีพ่อไม่มีแม่ได้ยังไง

“ถ้างั้นข้าวขอเดินดูห้องหน่อยนะคะเผื่อว่าจะจำอะไรได้บ้าง” เธอพยายามนึก พยายามคิดตามที่คุณหมอสั่งมา เพื่อว่าจะจำอะไรได้เร็วขึ้น แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งแวดล้อมที่เธออยู่ตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งเดิมๆที่เธอเคยอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

“อือ” กาวินพยักหน้าให้ ใบบัวจึงเดินดูโน้นดูนี่ ส่วนกาวินก็กำลังเก็บของที่หิ้วเข้ามาใหม่เข้าที่ให้เรียบร้อย

“โอ้โห...ของกินเต็มตู้เย็นเลย” ก็แน่สิ ก็เขาเพิ่งจัดการซื้อมาใส่เอาไว้ให้เอง ก่อนหน้าที่จะพาเธอเข้ามาอยู่ จากนั้นเธอก็เดินดูห้องไปเรื่อยๆ โดยที่ความรู้สึกของเธอบอกว่าไม่คุ้นเคยกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเลยสักนิด

ใบบัวเป็นผู้หญิงที่ชอบทำอาหารได้เก่งมากๆเพราะเธอโตมากับร้านอาหาร พอเห็นของสดในตู้เย็นเธอก็คันไม้คันมืออยากแสดงฝีมือขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ถ้างั้นพี่หมอหิวหรือยังคะ หนูจะไปทำอะไรมาให้ทาน” โถๆๆ อะไรจะน่ารักน่าชังขนาดนี้ แล้วจะกินได้ไหมเนี่ย...กาวินคิดในใจ

“ครับ” เอาวะลองดูสักตั้ง กินได้ก็ดี แต่ถ้ากินไม่ได้ก็ค่อยว่ากันอีกเรื่อง หรือไม่ก็อาจจะต้องพยายามกินเข้าไป กาวินทำหน้าไม่อยากจะคิด จากนั้นเขาก็นั่งมองดูเธอจับนั่นทำนี่ จนเวลาผ่านไป เธอทำอาหารจนเสร็จ เธอตักใส่จานกลิ่นนี้หอมชวนชิมมากๆ ‘ผมไม่คิดว่าเธอจะทำออกมาได้หอมขนาดนี้ แต่จะกินได้หรือไม่นั้นผมขอลองชิมดูก่อน’

อาหารถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะ คนละหนึ่งจาน เป็นผัดขี้เมาใส่เส้นมาม่ามีเนื้อหมูและปลาหมึกชิ้นใหญ่ หน้าตาน่ารับประทานมาก

“ลองชิมสิคะ”

“ครับ” กลิ่นหอมๆของผัดขี้เมาในจานตรงหน้า ทำให้ผมต้องหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักเข้าปาก

“อื้ออร่อยมากเลยครับ” ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะสามารถทำอาหารได้ออกมารสชาติดีขนาดนี้ รสชาติอาหารจานนี้ที่เธอทำ เปิดร้านได้เลยนะครับนี่

“ข้าวจำอะไรไม่ได้ แต่ทำไมถึงทำอาหารได้ล่ะ” ผมสงสัยจึงตั้งคำถามเพราะสำหรับผมมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ แต่ก็ดีอย่างน้อยเธอจะได้ทำอะไรกินเองได้ เวลาที่ผมไปทำงานแล้วเธอต้องอยู่ที่นี่คนเดียว ที่จริงผมแอบคิดว่าคนสวยอย่างเธอทอดไข่เจียวได้ก็โอเคแล้ว

“นั่นสิ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจจะเป็นเพราะความเคยชินมั้งคะ” ผมชักอยากจะรู้แล้วว่าก่อนหน้านี้เธอทำอะไร อยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้ทำอาหารอร่อยขนาดนี้

คอนโดที่นี่ไม่ค่อยใหญ่มากนัก แต่ก็ไม่ได้คับแคบจนเกินไป สำหรับสองคนถือว่ากำลังดี มีหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และห้องครัวเล็กๆที่ถัดออกไป กลางห้องมีโซฟาเอาไว้สำหรับนั่งเล่นดูทีวี รวมๆแล้วอยู่กันสองคนก็ถือว่ากำลังดี

กาวินกำลังนั่งคิดถึงการใช้ชีวิตร่วมกันกับเธออยู่ แน่นอนว่าเขาไม่คิดที่จะเอาเปรียบเธออยู่แล้ว และในขณะที่เขากำลังนั่งคิดหนักอยู่นั้น อีกคนกลับนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ

“ข้าว...หนูไปอาบน้ำก่อนป่ะ” สุภาพบุรุษต้องเสียสละให้สุภาพสตรีอาบก่อนอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องที่เขาควรทำอย่างยิ่ง

“หนูรออาบพร้อมพี่หมอก็ได้ค่ะ” เธอตอบหน้าตาเฉยคล้ายกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่!! กาวินรู้สึกตกใจมาก เพราะเขาไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของเธอ

“ไม่ได้!” กาวินลืมตัวเผลอทำเสียงสูงใส่เธอเข้า หญิงสาวหันมามองหน้าเขา เธอมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย คิ้วสวยขยับเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมคะ” จะตอบเธอยังไงดีล่ะ ก็ในเมื่อเธอเข้าใจไปแล้วว่าเราสองคนเป็นผัวเมียกัน

“ไปเถอะน่า อาบคนเดียวนั่นแหละดีแล้ว ห้องน้ำมันเล็ก ไปๆ” กาวินหยิบรีโมททีวีกดปิดทันที จากนั้นเขาก็ดึงแขนให้เธอลุกขึ้น แล้วผลักเธอเบาๆเพื่อให้เธอไปอาบน้ำก่อน ซึ่งใบบัวก็ยอมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นแบบงงๆ

ในขณะที่ใบบัวหายตัวเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำ กาวินก็กำลังนั่งค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต เกี่ยวกับการรักษาสมองให้เธอ พลางนั่งคิดไปว่า ไม่รู้ป่านนี้จะมีใครออกตามหาเธอบ้างหรือเปล่า แล้วถ้าเจอญาติของเธอแล้ว เขาจะแก้ตัวยังไงกับสิ่งที่พูดโกหกเธอไว้ดี ถึงแม้ว่าจะสารภาพความจริงไปแล้วก็ตาม

สักครู่ใหญ่ๆ ใบบัวเดินออกมาด้วยชุดนอนสบายๆ มันเป็นชุดนอนเสื้อกับกางเกงขาสั้นที่กาวินเป็นคนซื้อมาใส่ตู้ไว้ให้เธอเองนั่นแหละ แต่ที่มันผิดปกติแกสายตาของเขามากนั่นก็คือ เธอไม่ได้ใส่ชั้นในด้วยนี่สิ

“ข้าวหอม!!” เขาเอ็ดเธอเสียงเข้มจัด คล้ายกับกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง ซึ่งใบบัวก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดีว่าเธอทำอะไรผิด ให้ไปอาบน้ำเธอก็ไปอาบให้แล้ว แล้วเขาจะเอาอะไรจากเธออีก ใบบัวเริ่มรู้สึกไม่พอใจที่เขาใช้เสียงแบบนี้กับเธอ

“เสียงดังทำไมคะ ตกใจหมด” ใบบัวไม่สนใจเธอเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆเขาเหมือนเดิมแล้วกำลังจะขอดูทีวีต่อ

“ทำไมไม่ใส่ชั้นใน!” เขาถามเธอเสียงดัง คล้ายกับกำลังโกรธเธอซะอย่างนั้น ก็สิ่งที่เขาเห็นขนาดของมันธรรมดาซะที่ไหน แต่ใบบัวกลับงงเข้าไปอีก เธอไม่เข้าใจว่าอีแค่ไม่ใส่เสื้อในนอนมันผิดอะไร

“ก็จะนอนแล้วหนูอึดอัดนี่คะ” เธอเข้าใจว่าเป็นสามีภรรยากันไม่มีอะไรต้องน่าอาย

“แต่พี่เป็นผู้ชายนะ!” กาวินพูดขึ้นอย่างลืมตัว แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่หน้าอกตูมๆของเธออยู่อย่างนั้น ซึ่งใบบัวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก อยากมองก็มองไปสิ

“หนูเป็นเมียนะ บ่นเป็นคนแก่ไปได้” คำว่าแก่ที่เธอว่ากาวินรู้สึกเจ็บจี๊ด ซึ่งใบบัวก็ไม่ได้สนใจกับใบหน้าค้างๆของเขา เธอทำท่าจะนอนลงหนุนตัก แต่กาวินกลับยกขาหลบอย่างเร็ว แล้วรีบลุกขึ้นเดินเร็วๆเข้าห้องไปอาบน้ำบ้าง คล้ายกับกำลังกลัวเธอซะอย่างนั้น

“เป็นอะไรของเขานะ” ใบบัวบ่นพึมพำไม่ค่อยเข้าใจกับพฤติกรรมของเขาสักเท่าไหร่ เธอมองเขาเดินหนีไปแบบไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแล้วนอนดูทีวีต่อ

ทางด้านกาวินที่หนีเข้าห้องมาอาบบ้ำบ้าง เขาเปิดน้ำจากฝักบัวเย็นๆลาดศีรษะตัวเองคล้ายกับกำลังต้องการความเย็นของน้ำช่วยดับความร้อนรุ่มในกายชาย

“ไม่หื่นดิวะไอ้วิน” กาวินบอกกับตัวเองแล้วชโลมแชมพูสระผมลงบนศีรษะของตัวเอง จากนั้นก็ขยี้แรงๆหวังว่าจะให้สมองเลิกคิดถึงภาพนั้นให้ได้ แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ภาพหน้าอกตูมๆของเธอที่ไม่มีบราก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่ยอมหายไปสักที ถึงเธอจะมีเสื้อปิดบังอยู่ก็ตาม แต่นั่นมันก็ยิ่งทำให้สมองของเขาจินตนาการถึงด้านในต่อ

“โอ๊ยอยากจะบ้า” เสียงคนอาบน้ำยังคงบ่นตัวเองไม่ยอมหยุด แต่สุดท้ายเขาก็อาบน้ำจนเสร็จ แล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

“สมองมีปัญหาแบบนี้ แล้วจะนอนด้วยกันยังไงดีวะเนี่ย” กาวินยังคงบ่นตัวเองไม่เลิก เรื่องรักษาคนไข้เขาเก่งมากแต่ทำไมถึงรักษาอาการที่เป็นอยู่ของตัวเองตอนนี้ไม่ได้