รณภพจับเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ เขายังคงมองเธอที่กุมผ้าห่มไว้แน่น และมองการกระทำของเขาทุกอิริยาบถ ซึ่งคนร่างสูงนั้นรู้ดีว่าเธอต้องระวังตัวไม่ถูกเขาปลุกปล้ำเอาอีก

“ผมจะบอกอะไรให้นะเนย ว่าสิ่งที่ผมเสนอให้คุณไปตอนนี้ คุณอาจจะปฏิเสธ แต่บอกไว้ก่อนก็แล้วกันว่า น้องสาวคุณอาจจะเข้ามาแทนที่”

“คุณ อย่าทำอะไรน้องฉันนะ!” ใบหน้าโกรธขึงตอนนี้ย่ิงส่งความโกรธมากขึ้นระคนกับความซีดเผือดเพราะตกใจ

“เรื่องนี้คุณตัดสินใจเองก็แล้วกัน ว่าจะยอมพลีกายเป็นของผม หรือจะให้น้องหาเงินด้วยวิธีนี้เอง เพื่อปากเพื่อท้องของพี่สาว”

“คุณรณภพ ฉันขอร้องปล่อยน้องฉันไป”

“เอาอะไรมาแลกล่ะ” เขาเลิกคิ้วสูงท่าทางมีชัย และพอใจที่เห็นใบหน้าแน่วแน่ก่อนหน้าตอนนี้กลายเป็นลังเลไม่เที่ยงตรง

“ทำไมคุณต้องมายุ่งกับฉัน”

“ผมก็แค่ยังติดใจและกินยังไม่อิ่ม”

“ฉันเกลียดคุณ” เธอว่าพลางร้องไห้พลาง หมาจนตรอกแบบเธอจะทำอะไรได้นอกจากนั่งร้องไห้ให้เขาเวทนา

“ผมรู้ และคุณก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกว่าผมจะพิศวาสอยากจะได้คุณมาครองเป็นชาติ คุณก็แค่ของเล่นของผมเท่านั้นแหละ ถึงติดใจได้ ผมก็เบื่อได้”

เธอเชิดหน้าใส่เขา นึกรังเกียจกับคำพูดของเขามากขึ้น ในคืนนั้นมันคือโชคชะตาฟ้ากลั่นแกล้ง และเขาควรจะปล่อยเธอไป

“คุณควรจะปล่อยฉันไป”

“ปล่อยคุณไป หึ...”​ เขาหัวเราะเล็กน้อย นำมือข้างหนึ่งเสยผมดำยาวของตัวเองพอลวกๆ เผยใบหน้าหล่อเหลาพราวเสน่ห์ให้เห็นและใจสั่น หากแต่ไม่ใช่เธอ เพราะเธอเห็นแต่ความเจ้าเล่ห์เพทุบาย หมาจิ้งจอกยังไม่ร้ายเท่าเขา “ผมถูกหมากัด ถูกเข็มหักคามือ” เขาโชว์ผลงานของเธอให้เธอดูเพื่อเป็นการรื้อฟื้นกับวีรกรรม

“คุณมันสมควร”

“ผมอยากจะเล่นคืน”

“คุณ!!”

“เลือกเอาว่าจะมาหาผมดีๆ หรือวันหนึ่งอาจจะเป็นน้องคุณที่ต้องหาเลี้ยงคุณ”

ณิชามลแทบกรี๊ดใส่หน้าเขา เธอหมดทางเลือกจริงๆ น่ะเหรอ เธอไร้น้ำยาไร้ทางแก้ไขแล้วใช่ไหม ศักดิ์ศรีที่เธอรักนักรักหนาตอนนี้กำลังถูกเขาย่ำยีโดยที่เธอไม่สามารถคัดค้านได้ เขาทำให้เธอกลายเป็นคนมีราคีติดตัวไปตลอดกาล

“นานแค่ไหน!”

“จนกว่าผมจะเบื่อ ไม่ต้องห่วงหรอก ปกติผมไม่กินซ้ำ แต่ถ้าจะต้องกินคุณซ้ำๆ ก็คงไม่นาน”

“คุณกลับไป!” เธอปาดน้ำตาไหลเขาเสียงสั่น

“ผมกลับก็ได้ แต่พรุ่งนี้จะมาอีก”

“ไม่ต้องมา”

“จุ๊ๆ ไม่มาไม่ได้หรอก เรายังมีเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน อีกตั้งสามวันกว่าน้องสาวคุณจะกลับมาจากค่าย ผมขอมาให้คุณปรนนิบัติหน่อยจะเป็นไรไป”