นิยายเรื่องนี้พระเอกเป็นพ่อหม้ายถูกเมียทิ้งลูกติดสอง เป็นคนที่เข้มงวดระเบียบจัด ดุทั้งสายตาและคำพูด แต่เขาก็อยากจะเป็นพ่อที่ดีที่สุด อะไรที่ดีก็อยากจะหาให้ลูก

แต่ความชุลมุนวุ่นวายก็มาเกิดเอาตอนที่ เพื่อนรักของน้องสาวถูกขอร้องกึ่งบังคับให้ช่วยเขา ในการเป็นครูสอนเปียโน จากนั้นก็เริ่มขยับขึ้นมาเป็นพี่เลี้ยงจำเป็น แต่กระนั้นเพราะ อัญญาณีเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ทำให้การเลี้ยงเด็กโดยมีแบบแผนของเขาเริ่มปั่นป่วน

และมันไม่ใช่แค่นั้น เพราะหัวใจของนักจัดรายการหนุ่มที่ปิดกั้นมานานและตายด้านไม่สนใจความรักเริ่ม กลับรู้สึกว่ามันสั่นคลอน

เรื่องนี้เป็นแนว feel good มีความหวานนิด ๆ ไร้ NC ฝากติดตามด้วยนะคะสำหรับคอนิยายรัก พล็อตเบาสมอง

คำโปรย

“ถ้าไม่รีบไปไหนจะกินข้าวเย็นด้วยกันก็ได้นะ” เขาเอ่ยขึ้น เมื่อหล่อนเดินมายืนอยู่ไม่ไกลนักตามคำสั่งสายตาอันเฉียบคมของเขาและมันก็ทำให้หล่อนเหวอไปได้ นั่นคือคำเชิญหรือคำสั่งก็ไม่รู้แน่

“ไม่เป็นไรมั้งคะ”

“อย่าทำเป็นเกรงใจหน่อยเลย ถ้าคอยได้พี่จะได้ลงมือทำอาหารและถ้าเอิร์นกินด้วย พี่ก็จะได้ทำเพิ่มไง ตกลงนะ”

“ค่ะ”

นอกจากตอบรับโดยไม่รู้ตัวแล้ว หล่อนยังได้กลายเป็นลูกมือในครัวช่วยเขาหุงข้าวและทำทุกอย่างที่เขายื่นมาตรงหน้า

“ผักพวกนี้ล้างแล้วก็หั่น วันนี้พี่จะทำง่ายๆ” เขาบอกไปด้วยและจัดแจงให้หล่อนทำตาม ไอ้ที่ว่าง่ายนี่หล่อนไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร แต่ในเวลาไม่นานเขาก็นำปลาออกมาวางในถาดแล้วนำผักบางอย่างไม่ว่าจะเป็นแครอท พริกหยวกหวาน ต้นขึ้นฉ่ายที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลผสมกัน แล้วยัดเข้าเตาอบ ส่วนผักสลัดหล่อนก็หั่นซอยเป็นชิ้นเล็กๆ ตามคำสั่งของเขา จากนั้นก็นำลงในชามแก้วใบใหญ่สีเขียวใส ก่อนจะตามด้วยแตงกวาชิ้นเล็ก มะเขือเทศเชอร์รี่สีแดงน่ากัดกิน พานทำให้หล่อนเผลอยัดเข้าปากไป และเมื่อรู้ตัวก็ถูกเขามองจ้องอยู่ด้วยสายตาตำหนิ

แก้มป่องปูดนูนนั้นเป็นหลักฐานชั้นดีว่าหล่อนได้ยัดมะเขือเทศเข้าปาก “อย่าทำให้ลูกพี่เห็นนะ” เขาตำหนิเสียงจริงจังแต่เบาแทบจะกระซิบ

“อ่ะ...” เพราะมะเขือเทศอยู่ในปากนั่นแหละ ทำให้หญิงสาวพูดไม่ชัดนัก และมันยิ่งทำให้เขาต้องกลอกตาไปอีกรอบ “เวลาของอยู่ในปากน่ะไม่ต้องพูด มันไม่มีมารยาทรู้ไหม”

อัญญาณีรีบเคี้ยวๆแล้วกลืนมะเขือเทศลูกเล็กลงคอไปด้วยความรวดเร็วภายในเวลาต่อมาไม่ถึงนาที ยิ่งอยู่ใกล้เขา หล่อนก็ยิ่งอึดอัดและทำตัวไม่ถูก จนจะไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่แล้ว

“พี่ธีบอกว่าไม่ให้ทำให้ลูกพี่เห็น...ตกลงทำอะไรคะ”

“ก็ยัดได้นั่นเข้าปากไปไง”

“ทำไมคะ”

“พี่ไม่ชอบให้ทำไปด้วย กินไปด้วย ถ้าทำก็ทำๆ ให้มันเสร็จแล้วก็กินครั้งเดียวไปเลย” หล่อนอึ้งไปสักระยะ นี่ต้องมารู้มารยาทการทำอาหารอีกเหรอเนี่ย แต่ก็ยังไม่หมด ชายหนุ่มมาดขรึมยังพ่นอะไรออกมาอีก “แล้วของในปากอ่ะนะ ไม่ต้องพูด มันดูไม่ดีส่วนเวลาเคี้ยวอาหารก็ไม่ต้องรีบเร่ง เคี้ยวให้ละเอียดก่อนกลืนลงท้อง กระเพาะอาหารจะได้ไม่ต้องทำงานหนัก ไม่เคยเรียนมาเหรอ”

อือ...เหลือเชื่อได้อีกสินะ