เพลิงสวาทจอมมาร

โปรย

โครม!

แรงโยนลงบนพื้นข้างเตียงช่างหนักหน่วงยิ่งนัก ร่างกายบอบบางของช่อชมพูจึงกระแทกกับขอบเตียงจนใบหน้าบิดเบ้ด้วยความเจ็บปวด เธอคู้ตัวนั่งกอดเข่าแล้วตวัดดวงตารื้นแดงมองผู้กระทำด้วยแววกินเลือดกินเนื้อ แทบจะโผลุกขึ้นมาเอาเรื่องแต่แค่จะขยับตัวลุกขึ้นก็ยังทำไม่ได้ จึงเอาแต่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดอยู่ในลำคอ

“ทำไม โกรธนักหรือ...” ชาร์คย่ามสามขุมเข้าหาด้วยท่วงท่าไม่เร็วไม่ช้า แต่แฝงไว้ด้วยรัศมีการคุกคามอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าและแววตาของเขาทำเอาช่อชมพูข่มกลั้นความเจ็บกระถดก้นงอนๆ หนี

“อย่าเข้ามานะ!” เธอกัดฟันหักห้าม “อย่าเข้ามาใกล้ฉัน...”

เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ไม่แยแสต่อการดิ้นรนหนีของเธอเลยสักนิด พริบตาเดียวฝ่ามือหนาหนักก็วางทับหัวไหล่มนข้างหนึ่ง ก่อนที่ช่อชมพูจะปัดทิ้งเขาก็ออกแรงกระชากจนคอเสื้อขาดแควก แถมยังเหวี่ยงเนื้อผ้าที่หลุดติดมือทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่แยแส

การกระทำป่าเถื่อนของเขาทำให้ช่อชมพูกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว ลำแขนเล็กรีบกอดอกตัวเองเพื่อปิดกลั้นเนินเนื้อขาวอวบไม่ให้ปรากฏต่อสายตาของเขา แต่พอเห็นอีกฝ่ายไล้ปลายลิ้นไปตามริมฝีปากก็ได้แต่ยกมือปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ

“ฉันเกลียดคุณ”

“ฉันก็เกลียดเธอเช่นกัน” เขาโน้มตัวลงมากระซิบเพียงแค่นั้นก็หิ้วร่างเล็กติดมือติดไม้ขึ้นไปโยนลงบนเตียงได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็ทาบทับเนื้อตัวกำยำลงมาจนไร้ช่องว่าง สาบเสื้อคลุมที่เคยแนบชิดปิดกล้ามเนื้อแข็งแรงเริ่มเปิดเผยออกมาช้าๆ ยิ่งคนใต้ร่างดิ้นพล่านมากเท่าไรก็คล้ายกับกำลังเปลื้องผ้าของชาร์คออกอย่างง่ายดาย

“อยากเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของฉันก็ไม่บอกดีๆ ฉันจะได้ถอดให้เธอชมดู”

“คนสารเลว! ใครเขาอยากเห็นรูปร่างเน่าๆ ของคุณกันฮ้า! ปล่อยฉันนะ”

ช่อชมพูโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งเขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้เธอก็ยิ่งดิ้นพล่านราวกับปลาถูกน้ำร้อนลวก พอลมหายใจหอมสะอาดของเขารินรดใบหน้าเธอก็เหวี่ยงตัวออกห่างจากเขาและเพียงหลุดพ้นฝ่ามือเล็กก็ตวัดใส่ซีกแก้มด้านซ้ายของอีกฝ่ายโดยไม่ยั้งแรง เสียงกล้ามเนื้อถูกกระแทบด้วยฝ่ามือเล่นเอาชาร์คนิ่งไป อารมณ์โกรธที่คุกรุ่นอยู่แล้วกระหน่ำรุนแรง

“ไอ้บ้า! ไอ้เฮงซวย ฉันเกลียดคุณ...”

“ด่าได้ดี”

“รู้เอาไว้ด้วยว่า คุณเป็นคนเดียวที่ชั่วชีวิตนี้ฉันมีแต่ความเกลียดมอบให้”

ชาร์คไม่พูดอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายด่าทอต่อไป

“คุณมันป่าเถื่อน สับปลับ หลอกลวง กระร่อนปลิ้นปล้อนยิ่งกว่ามิจฉาชีพเสียอีก คุณมันฆาตกรเลือดเย็น ฉันจะแช่งคุณให้คุณตกนรกทั้งเป็น ตลอดทั้งชีวิตนี้อย่าหวังจะได้มีความสุขอีกเลย”

คนถูกสาประเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้เขาคล้ายไม่รับรู้ความเจ็บบริเวณแก้มแม้แต่น้อย ไอหมอกแสนหนาวเหน็บที่ชวนอึดอัดกำลังเข้าโอบล้อมเขา ยิ่งคนใต้ร่างด่ารุนแรงเท่าไหร่แววตาของชาร์คก็ยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆ

“มิน่าล่ะ...เลวแบบนี้นี่เอง พ่อกับแม่ถึงไม่อยากอยู่ด้วย”

น่าเสียดายที่ช่อชมพูแตะต้องขีดจำกัดของผู้บริหารหนุ่มเข้าเสียแล้ว เพราะตั้งแต่ได้ยินคำพูดเมื่อครู่นี้ของเธอ นัยน์ตาสีเทาทั้งสองข้างก็อาบย้อมไปด้วยโทสะสีแดงฉาน

“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก ดี...” สิ้นคำนั้นหลังมือข้างหนึ่งก็ตวัดผ่านใบหน้าของช่อชมพูด้วยแรงหนักหน่วงไม่ต่างกัน ทำเอาหญิงสาวถึงกับหยุดอาการดิ้นพล่าน คล้ายกับว่าความเจ็บร้าวที่ลามเลียอยู่บนแก้มเป็นยิ่งกว่ามีดตัดเฉือนหัวใจเธอจนขาดสะบั้นเสียอีก