“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงแสดงความร่านตั้งแต่เช้ายันบ่าย สำนึกบ้างไหมว่าตัวเองมีผัวอยู่ทั้งคน”

จู่ๆ น้ำเสียงดุดันก็ดังขึ้น ก่อนจะพารูปร่างกำยำมายืนตรงหน้า ทำเอาคนนั่งตัวสั่นต้องเกาะพนักพิงโซฟาไว้อย่างหวั่นเกรง

“ถามจริงๆ เถอะ อยากมากขนาดนั้นเลยหรือ”

มือที่คว้าเอาปลายคางสร้างความเจ็บร้าวไม่น้อย จนคนเป็นเจ้าของต้องนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด

“ปล่อย! ไข่มุกเจ็บ!”

เธอร้องโอดโอย อย่างไม่สามารถแบกรับความป่าเถื่อนจากเขาได้ จึงได้แต่ปัดมือของเขาออกด้วยตาแดงๆ

“อย่าแตะไข่มุกอีก”

“เจ็บเหรอ! เธอเจ็บเท่ากับฉันบ้างไหม? มีเมีย เมียก็คิดจะสวมเขาให้ เที่ยวอ่อยผู้ชายคนโน้นทีคนนี้ที แม้แต่กับคนงานชั้นต่ำก็ไม่เว้น ฉันถามจริงๆ เถอะ มียางอายบ้างไหม?”

สิ้นเสียงตวาดถามเป็นชุด ร่างกายไข่มุกถึงกับเซถลาติดพนักพิงของโซฟาอย่างแรง เธอเจ็บจนกระดูกในร่างกายแทบจะแตกหักเป็นชิ้นๆ ร่างกายเกือบจะสูญสลายไปในพริบตา

“ไข่มุกไม่ใช่เมียของพี่ เพราะพี่เป็นคนบอกเองว่าไม่ใช่! และไม่มีวันใช่!”

ได้แต่ตอบกลับทั้งน้ำตา เธอสะอื้นฮึกๆ อย่างน่าสงสาร ร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ เจ็บกายนี่ไม่เท่าไหร่ เจ็บที่หัวใจมันหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงเจ็บปวดกับคำตราหน้าที่ได้รับจากผู้ชายคนนี้ จึงเฝ้าภาวนาอย่าให้ตัวเองรู้สึกอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ อีกเลย เพราะแค่นี้เธอก็เจ็บจนเกินจะทนไหวแล้ว

“ไม่ใช่เหรอ! ไม่ว่าจะเป็นเมียหรือนางบำเรอ มันก็สถานะเดียวกัน มีสมองคิดเองบ้างไหม อย่าแสดงความโง่โดยไม่จำเป็น! ไม่ว่าจะเมียหรือนางบำเรอขั้นตอนมันก็ทำเหมือนกัน ต้องให้ฉันย้ำให้รู้ไหมว่าเขาทำกันยังไง ระหว่างเมีย กับ นางบำเรอมันต่างกันตรงไหน”

ความโกรธของคีย์รินทร์ยิ่งทวีคูณมากขึ้นราวกับทะเลที่แปรปรวน ท้องฟ้ามืดมิดกับจิตใจคีย์รินทร์ไม่ต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียว

“แต่ตอนนี้ นาทีนี้ ไข่มุกไม่อยากเป็นเมียหรือนางบำเรอของพี่ ได้ยินไหมคะ?”

แม้จะกลัวมากมายขนาดไหน แต่ความโกรธก็มีมากพอๆ กัน คำตอบของเธอจึงเป็นยิ่งกว่าน้ำมันที่เติมเชื้อไฟ สิ่งที่พูดไปมันกำลังจะย้อนกลับมาแผดเผาตัวเองจนมอดไหม้

“หึ! เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ คนที่ตัดสินใจก็คือฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะอยากเป็นหรือไม่อยากเป็น ถ้าฉันต้องการให้เธอเป็น เธอก็ต้องเป็น!”

“พี่มันบ้า! บ้าไปแล้ว เคยนึกถึงจิตใจของไข่มุกบ้างไหม? เคยหันมามองความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้บ้างไหมว่าจะเจ็บปวดมากขนาดไหน ไข่มุกขอถามสักคำ พี่เคยมีหัวใจบ้างไหม?”

ไข่มุกถามออกไปทั้งน้ำตา แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เธอต้องการฟังจากปากของเขา จากปากผู้ชายที่เคยเป็นพี่ที่แสนดีในวัยเยาว์แม้จะเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอก็จดจำได้ว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้ เธอกลับมาที่นี่ก็หวังว่าได้เห็นพี่ชายคนนั้นกลับมา แต่ว่าทั้งเธอและคุณลุงเมฆาคิดผิด ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ไม่สามารถทำให้เขาลืมผู้หญิงคนนั้นได้ กลับเป็นเธอเองต่างหากที่เจ็บปวดกับการตัดสินใจของตัวเอง

“เธออยากรู้เหรอ อยากรู้มากไหม? ฉันจะบอกให้เอาบุญ แล้วก็รบกวนจำใส่สมองกลวงๆ ไว้ให้ดี ว่าผู้ชายที่ชื่อ คีย์รินทร์ เมฆหิรัญคนนี้ ไม่มีหัวใจ และจะไม่มีตลอดกาล เพราะฉะนั้นต่อให้เธอขาดใจตายตรงหน้า ฉันก็ไม่มีความรู้สึกผิดจะให้กับเธอ!”

คีย์รินทร์ผลักหญิงสาวล้มไปนอนบนโซฟานุ่มทั้งตัว เรียวขาขาวๆ ที่เปิดเปลือยให้เห็นมันทำให้ลำคอแกร่งแห้งผาก แต่ความโกรธกลับปิดตาปิดใจให้มืดมิดเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“คนเลว! คุณคือคนเลวที่สุดในชีวิตของฉัน ชาตินี้ฉันคงมีกรรมหนักถึงต้องมาพบกับผู้ชายอย่างคุณ ถ้าหากชาติหน้ามีจริงละก็ ฉันไม่ขอพบเจอคุณอีกตลอดกาล”