เมียรักจอมมาร

โปรย

“ตามมาหลอกหลอนฉันทำไมฮ้า!”

เค้นเสียงเครียด แล้วก็เอื้อมมือไปปิดหน้าต่าง ปิดผ้าม่านให้สนิท ก่อนจะเดินเร็วๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง แล้วจึงค่อยๆ เอนหลังลงอย่างช้าๆ เปลือกตากลมปิดสนิท และทันทีที่สมองเล็กเริ่มรางเลือน ความอบอุ่นของบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไปก็เข้ามาคุกคามหัวใจดวงน้อยๆ

“ลูกแก้ว...”

คำกระซิบห้าวทุ้มราวกับรั้งให้ล่องลอยไปในดินแดนสดสวย ปากหยักขยับไปตามกรอบหน้าเล็ก ลมหายใจร้อนๆ รินรดกรอบหน้าสวย ขณะที่เสียงพร่ำบอกว่ารักและคิดถึงดังเบาๆ อยู่ใกล้ใบหูนุ่ม

“ผมคิดถึงลูกแก้วเหลือเกิน”

ว่าพลางเรือนกายกำยำนั้นก็เบียดชิดเข้าหา มือเล็กๆ ของพัณณิตาไต่ระดับขึ้นสะกิดกระดุมแถบยาวของเสื้อตัวใหญ่ที่ติดกายชายหนุ่มอย่างช้าๆ

“แฟรงค์ขา...”

เสียงเรียกขานแว่วหวานดังขึ้นพร้อมกับที่ปลายนิ้วลากลงเรื่อยๆ และเมื่อจัดการกับกระดุมเสื้อจนแยกออกกว้าง เผยให้เห็นอกแกร่งที่มีไรขนอ่อนนุ่มนั้นและกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆ มือเล็กก็ลูบไล้ปัดป่ายไปมาอย่างหลงใหล ไม่นานมือบางก็ขยับลงมายุ่มย่ามอยู่ที่หลุมสะดือ ก่อนที่อุ้งมือเล็กจะตะครุบหมับลงบริเวณซิปกางเกง

“อุ๊ย!”

คนตัวเล็กที่เผลอหลับถึงกับร้องลั่น ดีดตัวลุกขึ้นนั่งในทันที พร้อมกับหันรีหันขวางด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

“ยัยลูกแก้ว ฝันบ้าอะไรยะ!”