“เธอยังเหลือสัญญาอีกเดือนหนึ่งนะรสสุคนธ์ หรือว่าจะให้ฉันฟ้องโรงพยาบาลนี่..”

สีหน้าคนเหนือกว่านั้นทำให้เธอรู้สึกเหลืออดขึ้นมานิดๆ ก็มันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องมาข่มขู่เธอแบบนี้ล่ะ

“ คนกำลังเป็นเจ้าบ่าวไม่ควรจะอารมณ์เสียนะคะ ทำแบบนี้คุณจะได้อะไรคะด็อกเตอร์ ฉันไม่ไปทำงานให้คุณอีกหรอกนะคะ แค่รอดตายมาได้นี่ก็ปาฎิหาริย์แล้ว ยาพิษนั่นทำให้ฉันเกือบตาย ฉันไม่เอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงอีกแล้ว ถ้าคุณจะฟ้องโรงพยาบาลก็ฟ้องไปเลย แต่อย่าลืมว่าเงินค่าจ้างนั่นเป็นของคุณหญิงอุษาวดี ที่จริงแล้วคุณไม่มีสิทธิ์จะมาก้าวก่ายงานของฉันเลยด้วยซ้ำ คุณเป็นแค่คนป่วยจอมโกหกเท่านั้น และยังใช้ฉันทำงานเอกสารบ้าบอคอแตกนั่นอีก มันไม่ใช่หน้าที่ของพยาบาลคุณก็ทราบดี และยังบังคับฉันให้บริการบนเตียงอีก..ดีแค่ไหนที่ฉันไม่เอาเรื่อง ให้มันจบแค่นี้เถอะค่ะด็อกเตอร์ เราต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า ห้ามมาวอแวกับฉันอีก”

เขาทำท่าอึ้ง ขณะที่รสสุคนธ์นั้นยกมือชี้หน้าห้ามไม่ให้เขาเถียงเธอ

“ส่วนที่มันเกิดขึ้นนั่น ฉันจะถือว่าเป็นประสบการณ์ ห้ามมาหาฉันอีกนะ ไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจคุณแน่ อย่าลืมสิว่าฉันมันคนชั้นล่าง ไม่มีอะไรจะเสีย แต่คุณยังมีพงศกร มีหน้าตา ภาพลักษณ์ที่จะต้องรักษา เลิกโวยวายใส่ฉันซะที ทำเหมือนเพิ่งเสียตัวครั้งแรกไปได้..ฉันต่างหากล่ะที่ควรเป็นคนเรียกร้องความเสียหายน่ะ”

ดวงหน้าของหญิงสาวนั้นแดงก่ำ เธอทั้งโกรธและโมโหที่เขาทำท่าไม่ยอมเลิกรา