“แกรี่ทำเกินไปแล้วนะคะแม่ เขาต่อยหน้าภีมที่ลานจอดรถของมหาลัย ต่อหน้าเพื่อนๆหนูเป็นสิบคน หนูอับอายจะแย่แล้วแม่ต้องจัดการให้หนูนะคะหนูไม่ยอมแน่คราวนี้” หญิงสาวในชุดนักศึกษานั้นพุ่งเข้ามากอดมาดาพลางฟ้องด้วยสีหน้าขุ่นเคืองไม่หาย

“ฉันจะทำมากกว่านี้อีกนะกี้ ถ้าหมอนั่นมันไม่เลิกตามเธอเหมือนแมลงสาบล่ะก็”คนเดินตามหลังมานั้นเหยียดริมฝีปากใส่พลางส่งสายตาดุดันไปให้

“ภีมไม่ใช่แมลงสาบ แกรี่ พี่พูดเกินไปแล้วนะ กี้ไม่ใช่ขยะ จะได้มีตัวแมลงสาบตามเกาะแบบนี้ แม่คะ ฟังนะคะแกรี่ ว่าหนูเป็นขยะหนูไม่ยอมนะคะแม่”

“หึ ฉันยังไม่ได้พูดว่าเธอเป็นขยะนะกี้ นั่นเธอพูดเองนะ”

คนพูดนั้นส่งกระเป๋าให้กับสาวรับใช้ที่เพิ่งเลื่อนตัวเข้ามาในห้องนี้ ชายหนุ่มปรายหางตามองคนที่หน้าแดงก่ำทำท่าอ้อนมารดาให้เข้าข้างนั้นด้วยความรำคาญ

“เอาล่ะๆ ใจเย็นก่อนได้ไหมลูก อะไรกันทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อรึไงฮึ?..”

“เลิกคบกับไอ้แมลงสาบนั่นซะนะกี้ ฉันไม่ชอบ! และก็ไอ้งานกิจกรรม กิจเวรเฮงซวยอะไรนั่นขอทีเถอะ มันไร้สาระจะแย่อยู่แล้ว”

“มันไม่ใช่งานไร้สาระนะแกรี่ มันเป็นกิจกรรมค่ายอาสา ภีมเขาเป็นหัวหน้าคณะ”

“แล้วจำเป็นด้วยรึไงที่เธอจะต้องไปจูบกับมัน!”