เมื่อทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลค้าผ้ารายใหญ่ ต้องออกเดินทางตามหาผ้าไหมโบราณในตำนานพร้อมกับสวี่ลี่สหายคู่ใจ ตามที่ได้รับมอบหมายจากบิดาเพื่อนำถวายวังหลวง

แต่ผ้าโบราณในตำนานที่ร่ำลืออยู่ไกลถึงหุปผาป่าสนอมตะบนเทือกเขาเหน็บหนาวทางตอนเหนือ สองคนจึงออกดั้นด้นค้นหาจนได้มาพบ ซุนหยาง ชายพเนจรผู้มีจุดหมายเดียวกันคือตามหาผ้าทอโบราณผืนนั้นตามความต้องการของมารดา

เรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นเพราะอดีตขุนนางหนุ่มหล่อเหลากร้าวแกร่งแฝงอารมณ์ขันที่คุณชาย (หนู) น้อยแห่งหลิวซือซือ เข้าใจมาตลอดว่าคือชายพเนจรชอบแส่หาเรื่อง วุ่นวายและตามตอแยไม่เลิกผู้นั้น นอกจากจะหมายตาเสาะหาผ้าโบราณเช่นเดียวกันแล้ว ยังหมายใจสตรีงามในคราบบุรุษและหมายมั่นว่าจะเปิดโปงความลับลึกเร้นของนางให้จงได้

ยิ่งใกล้ชิดยิ่งผูกพัน ยิ่งช่วยเหลือกันยิ่งอดใจไม่ไหว ใต้ปรารถนาในใจที่ต่างฝ่ายปกปิดไว้ เขากลับต้องช่วยนางปกปิดสถานะแท้จริงโดยไม่รู้ว่าที่นางต้องเดือดร้อนเพราะเขาเองคือต้นเหตุ!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เจ้าไม่มีวันหนีข้าพ้นหรอก... อาเสียะ”

ร่างสูงใหญ่เจ้าของคำปรามาสสืบเท้าเข้าหา ท่าทางขึงขังจนน่าหวาดหวั่น แต่ทว่าร่างเล็กกว่าหลบหลีกว่องไวอย่างคนเชี่ยวชาญยุทธ์ ถึงไม่เก่งกาจเช่นชายชาตินักรบแต่ก็พอเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขันได้เป็นอย่างดี

“ต้องการสิ่งใดจากข้า!”

“เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ”

“อย่าหวัง... ไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้!”

“ข้าไม่ไป!” ซุนหยางกระตุกยิ้มสืบเท้าเข้าหาราวไร้รูป เพียงเข้าใกล้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างอรชรก็กำซาบ เขาได้แต่โอบเอวนางแล้วโน้มตัวเข้าหาก้มกระซิบ “จนกว่าเจ้าจะสารภาพความจริงกับข้า”

“ช่างดื้อด้านนัก! ข้ามิมีสิ่งใดบอกเจ้า”

ซุนหยางแสยะยิ้มอีกครา ก้มหน้าเข้ามาใกล้จนคนโดนรุกรานต้องสะบัดหน้าหนี แต่อดีตขุนนางหนุ่มกลับไม่ละเว้นตามราวี

“ข้าจะทำให้เจ้าเอ่ยปากบอกความจริงกับข้าให้ได้ว่า...” ดวงหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้แล้วลอยหน้าลอยตาเอ่ยต่อ “เจ้าเป็นสตรีที่ควรคู่บุรุษ มิใช่อย่างที่กล่าวความเท็จต่อหน้าผู้อื่น”

“ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ หาใช่ธุระของข้าแต่จะบอกเจ้าเอาบุญว่าอย่าหมายว่าเจ้าจะได้เห็นแม้แต่ปลายเล็บเท้าของข้า”

“เจ้ามั่นใจแน่หรือ? แล้วที่ข้าบังเอิญเห็นในคืนนั้นเล่า”

“ชั้นต่ำ!” หลิวเสียะเม้มริมฝีปากถอยหลังกรูดเมื่ออีกฝ่ายปรี่เข้ามา “ในหัวเจ้ามีแต่เรื่องชั่วช้าอัปมงคล”

“ถ้าหากข้าชั่วช้าชั้นต่ำอย่างเจ้าว่า ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงเลวร้ายกว่าข้ามากนักเพราะเจ้ากล้าโป้ปดคนไปทั่วว่าเป็นบุรุษแต่แท้จริงแล้วเป็นสตรี”

“คิดว่าจะมีผู้ใดเชื่อเจ้างั้นรึ” นางแค่นยิ้มทำใจดีสู้เสือ

“ข้าถึงต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองว่าเจ้าใช่หรือไม่ยังไงเล่า” ซุนหยางกล่าวพลันเดินสำรวจรอบร่างอรชร “ว่าแต่จะเริ่มพิสูจน์อย่างไรดี อ้อ... ข้ารู้แล้ว”

หลิวเสียะได้ฟังถึงกับตะลึงงัน เมื่ออดีตขุนนางหนุ่มหยิบของบางสิ่งขึ้นมาแล้วประกาศกร้าวต่อหน้าอย่างไม่หวาดหวั่น แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นของเขาทั้งถือดีและท้าทาย นาทีนั้นคุณชายน้อยเล็กหนึ่งเดียวของสำนักการค้าที่ใหญ่ที่สุดของเมืองหลวงถึงกับผงะด้วยถ้อยคำจาบจ้วง

“ฟ้าดินเป็นพยาน หากชาตินี้ข้ามิได้ร่วมหอลงโรงกับคุณหนูเสียะแห่งหลิวซือซือแล้ว อย่ามาเรียกข้าว่าหยางซุนหยางอีกต่อไป!”