เขาคือแม่ทัพหนุ่มแห่งฉางอัน

นางคือแม่นางน้อยแห่งหมู่บ้านหรวนตี้นอกด่าน

ความสัมพันธ์ที่มีอุปสรรคกั้นขวางทำให้นางต้องร้ายเพื่อชายที่รัก...

หวังหลี่เฟิงครุ่นคิดหาคำตอบ แม้ตัวเขาเพิ่งสิบเจ็ดส่วนนางย่างสิบสี่ แต่ความรักนั้นหาได้แบ่งแยกอายุ

“หากข้าสอบจอหงวนเสร็จแล้วจะรีบกลับมารับเจ้า”

“เจ้าไม่รังเกียจหรือที่ข้าเป็นสตรีแห่งทุ่งหญ้า?”

“สตรีแห่งทุ่งหญ้าแล้วอย่างไร” เขาย้อนถามเห็นสีหน้าราวจะร้องไห้ของนางจึงเอ่ยปลอบ “แท้จริงแล้วข้ารังเกียจตัวเองมากกว่าที่...”

“ที่อะไร” นางเหลือบตามองบุรุษหนุ่ม ดวงตาฉายแววฉงนและพบว่าสองมือโดนเขากอบกุมไว้หมดแล้ว “ตอบข้ามาสิว่าเหตุใดเจ้าจึงรังเกียจตัวเอง”

หวังหลี่เฟิงเผยอยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ย “สักวันเจ้าจะเข้าใจในตัวข้า ถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้เองว่าเหตุใดข้าจึงพูดเช่นนั้น”

“หากวันหน้าเจ้าได้ดิบได้ดีจะไม่เสียใจหรือที่แต่งกับข้า”

“ข้าจะไม่เสียใจ แต่ตอนนี้ข้ามีสิ่งยิ่งใหญ่ที่ต้องทำให้สำเร็จ” เขาตอบไม่ลังเล

“ข้ารู้... ข้าจะรอ”

“ขอเพียงเป็นความสมัครใจ แม้ต้องประสบหายนะเก้าคราข้าก็ไม่เสียใจ ขอให้เจ้ารู้ไว้ว่าทุกสิ่งเกิดจากความสมัครใจของข้า”

“หายนะเก้าครา? ข้ามิเคยได้ยินมาก่อน”

“หายนะเก้าคราคือบทกวีของชีหยวน เขาเป็นคนที่ข้ายกย่องนับถือ”

“เช่นนั้นข้าจะจำไว้”

นางว่าจบก็ซบหน้ากับบ่าแข็งแรงของบัณฑิตหนุ่มพลันน้ำตาไหลพราก นางไม่เคยอ่อนแอถึงเพียงนี้ แต่เมื่ออยู่กับเขาผู้นี้แล้วนางกลับแตกต่างไป

คำพูดของเขา...

น้ำเสียงของเขา...

กิริยาของเขาทำให้นางพร้อมเชื่อทุกสิ่ง...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++