ในอดีตเมื่อครั้งศศิเข้าพิธีแต่งงานกับชนแดน รุ่นพี่ที่รักกันมานานคำสัญญาในวันนั้น ว่าจะรักและซื่อสัตย์ ร่วมทุกข์ ร่วมสุข ไม่ทอดทิ้ง ทั้งยามเจ็บและยามสุขสบาย หนักแน่นและมั่นคงท่ามกลางกลีบดอกไม้โปรยปราย คำอวยพรแสดงความยินดีกับคู่แต่งงานใหม่ รอยยิ้มเปี่ยมสุขยามประคองกันขึ้นรถผูกโบว์สีแดงเข้าสู่บ้านหลังใหม่ใหญ่โตโอ่อ่า คนรับใช้ชายหญิงเข้าแถวโค้งคำนับต้อนรับนายชายนายหญิงเข้าสู่คฤหาสน์อบอวบอวลไปด้วยความสดชื่น

ทว่าผ่านไปสองปีชายผู้แสนดีคำสัตย์สาบานอันหนักแน่น กลับพาเมียใหม่และลูกในท้องมาบังคับให้เธอยินยอมรับเข้ามามีส่วนในชีวิต ผู้หญิงคนนั้นที่เธอสนิทสนมด้วยกลับตีท้ายครัวเธอมาเนิ่นนาน เป็นไปได้ว่าตั้งแต่เธอแต่งงานใหม่ได้ไม่ถึงปีด้วยกระมั่ง ช่างหน้าโง่ดีแท้เลี้ยงงูพิษไว้ข้างกาย ยกย่องเชิดชูไว้วางใจให้ใกล้ชิดกับสามีตนเองเพราะคำว่า พี่สาวที่แสนดี

“วดีท้องเขาท้อง อยากให้น้องศิต้องเข้าใจ พี่อยากมีลูกแต่ในเมื่อน้องศิไม่อยากมีพี่ก็ไม่บังคับ”

สามีคนดีโยนความผิดให้เธออย่างหน้าไม่อายว่าเป็นเพราะเธอไม่มีลูกให้เขา

ช่างน่าขันเสียจริง ไม่เคยโทษตัวเองเลยว่าตั้งแต่แต่งงานเขาร่วมเตียงกับเธอกี่ครั้ง หอมแก้มเธอกี่หน แค่นอนจับมือคงจะท้องได้หรอก

ผู้หญิงอีกคนทำหน้าเศร้าไม่โวยวายปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสามีพูดจากับเมียหลวงร่างอวบอ้วนซึ่งได้แต่ยืนนิ่งอึ้งเจ็บปวดเมื่อถูกหักหลังพูดอะไรไม่ออก

ชีวิตที่เหลือจึงร้าวรานและสิ้นหวัง ความสุขจอมปลอมที่เธอประชด สามีรับรู้และเฉยชากลับพาหญิงคนใหม่ออกหน้าออกตา ทิ้งเมียแต่งที่ร่วมสาบานให้กอดตำแหน่งเมียหลวง เรื่องมันควรจะสงบเมื่อเธอไม่โวยวายเรื่องสามคนผัวเมีย

แต่ทำไมเมียอีกคนที่แย่งชิงความสุขตลอดสองปีจึงไม่มีความสุขอย่างที่พวกเขาตั้งใจ หล่อนอุ้มท้องมาคุกเข่าวิงวอนให้เธอช่วยจัดการสามีสารเลว ช่างไร้ยางอายสิ้นดี

"น้องศิเป็นเมียหลวงต้องช่วยพี่จัดการนังเลขาหน้าด้านนั่น มันแย่งผัวพี่ทั้งที่พี่อุ้มท้องลูกของเขา"

เมียน้อยผู้แก่กว่าเธอสี่ปี แอบตีท้ายครัวจนมีพยานรักตำใจเธอเมื่อสองเดือนที่แล้ว ฟูมฟายออกคำสั่ง หน้าตาที่เคยสวยงามเลอะเทอะด้วยน้ำตา พร่ำเพ้อเอาแต่ใจเธอคงลืมไปว่าผู้ชายที่เธอกล่าวอ้างนั้น ก่อนหน้าเขาเป็นคนของใคร

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับหนึ่งชีวิตที่ปลิดปลิว

ฉันผิดอะไรนักหรือในชาตินี้ จึงต้องชดใช้ด้วยชีวิต ข้าแต่ยมฑูตผู้ตัดสินผิดบาป หากมีโอกาสฉันขอกลับไปใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้ อย่าได้เจ็บปวดเช่นนี้อีกเลย