ฉู่ชวิ๋นหายตัวไปนานถึง 2 ปี มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ แล้วครอบครัว เพื่อนฝูงของเขาจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์ในครั้งนี้ไปโดยไม่มีฉู่ชวิ๋นได้หรือไม่ ติดตามได้ใน จักรพรรดิเซียนหวนคืน เล่ม 12

เพราะเงื่อนไขบางอย่างทำให้เขาต้องหลับหูหลับตามีเซ็กซ์ในความมืดมิดกับเจ้าสาววัยสิบเจ็ด หน้าตาเหรอ? ไม่จำเป็นต้องเห็นหรอก แค่ท้องได้ก็หมดภารกิจของเขา หายหน้าไปนานเกือบหนึ่งปี จนกระทั่งภรรยาคลอดลูกวัยแบเบาะออกมา...ได้เวลาหย่า เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองหน้าหล่อนอย่างชัดๆ นั่นมันเด็กหญิงอันเป็นรักแรกของเขาไม่ใช่เรอะ!! แม้ว่าตอนนี้เขาอยากสัมผัสหล่อนมากเพียงใด...อยากจับกดจับมัดให้สมกับความคิดถึง แต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงมองอย่างหิวโหย "ถึงเวลาที่ใครบางคนต้องชดใช้กรรม" ------------------------------ "อุแว้" เสียงเล็กๆ ที่แผดจ้าขึ้นทำให้ร่างสูงใหญ่รีบลุกไปอุ้มทารกน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างเกร็งๆ ลูกเขาคนนี้ช่างตัวเล็กจังวะ! เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มะลิซ้อนออกมาจากห้องน้ำใบหน้าแตกตื่น ผมยาวยังไม่ทันแห้งดีด้วยซ้ำ ก้าวเข้ามารับลูกจากเขามาอุ้มไว้เสียเองแล้วโยกเบาๆ "ลูกคงหิวค่ะ คุณเตไปทำงานต่อเถอะ" ว่าแล้วก็เดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง ทำท่าจะเปิดเสื้อออกตามความเคยชิน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหางตายังเห็นชายหนุ่มจ้องมองตาไม่กะพริบ "มะลิจะให้นมลูกค่ะ" เสียงหวานกึ่งไล่อยู่ในทีทำให้ชายหนุ่มเลิ่กลั่ก แต่ถึงกระนั้นก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "ก็ให้ไปสิ ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" คนฟังใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ถึงแม้จะเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกันมาแล้ว แต่คืนนั้นมันก็มืดไปหมด ไม่เห็นอะไรเลย อีกทั้งก็เป็นครั้งเดียวที่นานมากแล้วด้วย ถึงแม้จะคิดเช่นนั้นแต่เสียงร้องของเจ้าหนูก็ทำให้มะลิซ้อนเลิกเสื้อขึ้นโดยไม่มองเขาด้วยซ้ำ เผยให้เห็นหน้าอกขาวอวบน่าขย้ำ เตโชกลืนน้ำลายอึก มองดูลูกตัวจ้อยอ้าปากงับยอดถันสีชมพูระเรื่อเข้าปาก ดูดจ๊วบจ๊าบอย่างเอร็ดอร่อยแล้วร่างกายก็ร้อนผ่าว ดวงตาทั้งคู่มองภาพตรงหน้าตาปรอย นี่สินะ! เวรกรรมที่เขาทิ้งให้หล่อนอุ้มท้องเพียงลำพังมาเก้าเดือน!!

หนุ่มนักธุรกิจคาสิโนว่าตัวพ่อต้องมาแต่งงานกับศัลยแพทย์สุดห้าวด้วยข้อตกลงที่เขาจะหย่าขาดจากเธอภายในหนึ่งปีโดยไม่มีข้อผูกมัดและพันธะต่อกันแต่ศรุตกลับได้รับคำสั่งจากย่าของเขาให้ทำทุกวิถีทางเพื่อให้โยธกาตั้งท้องลูกของเขาให้ได้ภายในหนึ่งปีแลกกับหุ้นในบริษัทครึ่งหนึ่ง

สำหรับอัสนีแล้ว มิรินคือคู่หมั้นตัวน้อยที่เขารักสุดหัวใจ อัสนีทอดสายตามองเด็กน้อยวัยแบเบาะปากแดง แก้มใส ดวงตากลมแป๋ว มีผมขึ้นมาหย่อมหนึ่งบนศีรษะนิ่งๆ ด้วยสายตารักใคร่ระคนเอ็นดู มือน้อยบอบบางเล็กป้อม นิ้วเล็ก ๆ กำลังจับขวดนมดูดกินอย่างเอร็ดอร่อย ความทรงจำของเขาตั้งแต่แรกเห็นเด็กน้อยที่ลืมตาดูโลกคือใบหน้าที่ยับย่น ตัวแดงเถือก แต่กลับน่ารักจับใจ ตัวอย่างบางช่วงบางตอน ร่างสูงของอัสนีแนบชิดเข้ามาหาสาวน้อยที่แสนรัก มือหนาไล้แก้มสาวไปมาเบา ๆ ด้วยความเสน่หา “เฮียรักหนูมินะครับ” “เฮียบอกหนูมิทุกวันเลยค่ะ” “เบื่อคำรักของเฮียแล้วเหรอครับ” เขาเอ่ยถามพลางจุมพิตใบหน้าของเธอเบา ๆ อย่างแสนรัก “ใครบอกว่าเบื่อกันกันคะ” เธออมยิ้ม “นึกว่าเบื่อแล้ว” “แค่รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงอีกแล้วน่ะค่ะ เวลาเฮียบอกรักหนูมิแบบนี้” “บอกทุกวันยังเต้นแรงอยู่อีกเหรอครับ” “เต้นแรงทุกครั้งที่เฮียบอกเลยค่ะ” คนพูดจับมือหนามาวางที่อกด้านซ้ายของเธอ “หัวใจของหนูมิเต้นแรงจริง ๆ ด้วยครับ” คนพูดอมยิ้ม กดจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงด้วยความเอ็นดูสุดหัวใจ

หมอจะฉีดยาแก้คันให้ แต่ว่ามันน่าจะจุกนิดนึงนะครับ

เมื่อพี่น้องฝาแฝดอย่าง 'น้ำร้อน' และ 'น้ำเย็น' แอบเล่นเสียวกับเพื่อนของตน ความเสียว ความซ่า ความอร่อย ความรัก ความแปลกใหม่ ของสองพี่น้องฝาแฝดจึงบังเกิดขึ้น

เมื่อตำรวจสายสืบมือฉกาจพลาดท่า ทำให้คู่อริมากหน้าหลายตารวมตัวกันเพื่อล้างแค้น หนุ่มใหญ่ในวัยสี่สิบห้ากับฟูงโจรป่ากลัดมันนับร้อย พวกมันค่อยๆเปลี่ยนแปลงท่านนายพลให้กลายเป็นอีกคนทีละนิด!

“นี่ลุง! เลิกมาวอแวอ้อล้อทำหน้าม่อกับญ่าหลินน้องสาวผมได้ละ เดี๋ยวจะไม่ได้แก่ตายแล้วจะหาว่าไม่เตือน” แจสเปอร์คาบบุหรี่ยืนเท้าเอวมองหน้าคู่อริต่างวัยด้วยท่าทางยียวน “หน้ากูเหมือนพี่ชายพ่อมึงเหรอไอ้หน้าอ่อน เรียกซะสนิทสนมเชียวห๊ะ! ลุงบ้านมึงสิหน้าตาเหมือนเด็กอายุยี่สิบต้นๆ แบบนี้ ลุงพ่องง” เชฟเกรียนยกตะหลิวขึ้นชี้หน้าเด็กหนุ่ม สีหน้าท่าทางยียวนกวนตีนไม่ได้แตกต่างกัน จู่ๆ มากล่าวหากันว่าแก่มันยอมได้ซะที่ไหน “พี่แจสเปอร์คะอย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ ญ่าหลินขอร้อง ยังไงญ่าหลินก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนทำอาหารกับลุงเขา” หญิงสาวรั้งแขนพี่ชายเอาไว้ “คำก็ลุงสองคำก็ลุง ถึงจะแก่แต่พี่ก็มีหัวใจนะน้อง ประเดี๋ยวจับทำป้าให้ร้องซี้ด… อ้าทั้งคืนซะหรอก แหมพูดแล้วมันเขี้ยว” เชฟเกรียนหลับตาแลบลิ้นทำหน้าฟินใส่ญ่าหลิน “ดูมันทำสิ! น้องเห็นไหมว่าไอ้ลุงนี่มันหื่นขนาดไหน” แจสเปอร์หันไปฟ้องน้องสาวพร้อมกับกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เมื่อเข้าไปด้านในเมืองลับ เขาเจอกับฝูงสัตว์อสูรมากมาย โดยเฉพาะผึ้งโลหิตมาตามราวีเขา ทำให้ต้องย้อนกลับไปเอาคืน ฆ่าล้างรัง อย่างสาสม ติดตามต่อในเล่ม

คบกันมาหลายปี พอมาถึงวันนี้เขาบอกเลิกฉันและก็บอกกับฉันว่าคิดกับฉัน...แค่พี่น้อง

ความผิดพลาดเมื่อห้าปีก่อนทำให้มาเฟียร้ายต้องรับผิดชอบหญิงสาววัยเยาว์ ความบรรลัยก็บังเกิด เขาจะถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ทางเดียวที่เขาจะรอดคือต้องจดทะเบียนสมรสกับเธอ “เอ่อ เราหย่ากันมั้ยคะ” หญิงสาวกลั้นใจถามออกไปกลัวชายหนุ่มจะโกรธที่เธอเป็นฝ่ายขอหย่ากันในเมื่อไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันทำไม เป็นเธอที่รักเพียงเขาแต่เขาไม่แสดงออกว่ารักบ้างเลยแล้วเขาจะเก็บเธอไว้ทำไม “เธอว่าอะไรน่ะ!” หลี่ไคหยางพูดขึ้นอย่างตกใจนี้เธอกล้าขอเขาหย่างั้นหรอ แสดงว่าเธอมีคนรักอยู่แล้วหรือมีใครในใจอยู่ “เราไม่ได้รักกันนี้คะ หรือคุณรักมิน?” ในเมื่อชายหนุ่มเงียบไม่ยอมปริปากพูดเช่นนั้นก็แสดงว่าเขาไม่เคยคิดอะไรกับเธอ เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาไม่มีชื่อเสียงไม่มีฐานะเขาก็คงไม่กล้าที่จะเชิดหน้าชูตา เธอก็เหมือนผู้หญิงที่ชายหนุ่มควงไปวันๆเบื่อเมื่อไหร่เธอคงถูกทิ้งไม่ใยดีเหมือนหญิงสาวเหล่านั้นคิดได้ดังนั้นน้ำตาเจ้ากรรมก็พร้อมจะไหลตลอดเวลา “ฉัน…อย่าคาดหวังอะไรจากฉันเลยฉันรักใครไม่เป็น” นี่ปากเขาพูดอะไรออกไป เขาอยากตบปากตัวเองสักร้อยครั้งเมื่อน้ำตาของหญิงสาวทำให้เขายิ่งรู้สึกผิด “นั้นเราก็หย่ากันสิคะ” “ไม่หย่าโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองชื่อเรือน 'ฮุ่ยหวง' พลางแอบลอบคิดในใจ ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนตั้งชื่อเรือนนี้กัน ความหมายถึงช่างแตกต่างกับนิสัยเจ้าของเรือนนัก หากคนอย่างใต้เท้าโม่มีรัศมีแห่งความเมตตา ในใต้หล้าคงไร้คนอาฆาตพยาบาทแล้ว "ฮูหยินน้อยเชิญเจ้าค่ะ" "ท่านพ่อเรียกหาด้วยเรื่องใด เจ้ารู้หรือไม่" "ฮูหยินน้อยจะถามบ่าวได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านน่าจะรู้ดีมากกว่าบ่าว ว่านายท่านเรียกหาฮูหยินน้อยด้วยเรื่องใด" เสียงปิดประตูเรือนดังพร้อมสิ้นเสียงซื่อซิ่นสาวใช้ข้างกายเจ้าของเรือน ดวงตาของอีกฝ่ายที่มองมายังนาง ฉายแววไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด ทว่าหนี่ซวงย่อมเข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด แต่ทั้งหมดเป็นความผิดของนางเมื่อใด ในเมื่อผู้ที่กำหนดมิใช่นาง "มาฝนหมึก" เสียงทุ้มต่ำจากด้านในเรียกสติหญิงสาวให้กลับมาอยู่กับตัว จำต้องเดินเข้าไปยังมุมโต๊ะทำงานที่เจ้าของเสียงเรียกนั่งอยู่ ก่อนมือเรียวจะหยิบแท่งหมึกที่ฝนค้างไว้ขึ้นมาทำหน้าที่ประจำ "ได้ดูรายชื่อแล้วหรือยัง" "ยังไม่ได้ดูเจ้าค่ะ ช่วงสายซวงเอ๋อร์นอนพักผ่อน ตื่นมาก็พอดีกับเถ้าแก่เนี้ยอวิ๋นมาวัดตัว พอเสร็จท่านพ่อก็เรียกมาที่นี้ แต่ถึงไม่ได้ดูอย่างไรซวงเอ๋อร์เชื่อว่าท่านพ่อต้องจัดการทุกอย่างได้ดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เขียนอยู่ เพื่อมองเจ้าของคำพูด ทั้งที่ใบหน้าสวยกำลังคลี่รอยยิ้มหวานอยู่เบื้องหน้า แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของนางสักเพียงนิด "ก็ดี" เสียงเย็นที่ตอบรับทำให้หนี่ซวงไม่กล้าต่อความยาวกับอีกฝ่ายอีก ทั้งเขาก็ไม่เอ่ยปากพูดสิ่งใดกับนางอีกเช่นกัน ทำให้ภายในห้องกว้างมีเพียงเสียงแท่งหมึกฝนกับฐานเท่านั้น พาให้หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือกไม่ต่างจากยืนตากหิมะอยู่ด้านนอกห้อง และเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมพูดหรือสั่งอันใดต่อ ทำให้ร่างบางต้องยืนจนปวดขาปวดน่องไปหมด กว่าเขาจะเลิกเขียนเอกสารบนโต๊ะ แล้วหันกลับมาสนใจนางที่แทบจะเก็บสีหน้าไม่พอใจไว้ไม่อยู่ "ทำไม ยืนแค่นี้หมดแรงแล้ว" "ไม่เจ้าค่ะ ยืนทั้งคืนซวงเอ๋อร์ก็ยังไหว" "ดี คืนนี้เจ้าจะได้ยืนสมใจ" มุมปากหยักปรากฏรอยยิ้มมีเลศนัย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จนศีรษะมนหญิงสาวอยู่แค่เพียงหน้าอกเขาเท่านั้น หลังสิ้นเสียงของชายหนุ่ม หนี่ซวงรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบกายเหมือนจะยิ่งเย็นยะเยือกมากขึ้น ทำให้นางยืนตัวแข็งก้าวเท้าเดินตามร่างหนาไม่ออก หญิงสาวรู้สึกเหมือนพูดบางอย่างผิดไป แต่ไม่รู้ว่าเป็นตรงไหนกัน

หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดกับเม่ยชิง พลังมากมายของฉู่เหินทำให้เขากลายร่างเป็นชายอ้วนท้วนตัวกลมราวลูกบอลยักษ์ กลับมาบ้านแสนรักไม่ทันไรก็ได้รับภารกิจจากระบบให้ไปต่างโลกเสียแล้ว ครั้งนี้ฉู่เหินจะผ่านมันไปได้หรือไม่ หรือเขาจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไปกัน

"เป๋า ๆ เป่าเป้ยขอเป่าเป้ยลูกนี้นะเจ้ามะฮะ เป๋าๆ" เสียงแจ้ว ๆ ของเด็กน้อยวัยห้าหนาว ในมือถือซาลาเปาร้อน ๆ พวงแก้มป่อง ๆ หน้าหยิก ได้กล่าวกับพี่สาวของตน ซึ่งหน้าตาเหมือนเป่าเป้ยอย่างกับแกะ "เป่าเป้ย เจ้าจะเรียกเปา ๆ ทุกลูกที่เจ้ากินว่าเป่าเป้ยไม่ได้นะ" เด็กน้อยอีกคนที่มีนามว่าเป๋า ๆ หรือเป๋าเปา เป็นพี่สาวของเป๋าเป้ย ที่เกิดก่อนเจ้าตัวดีแค่เพียงเสียววินาทีเท่านั้น

เธอแอบหลงรักเขา และเขาก็แอบหลงรักเธอ คนทั้งสองตกหลุมรักซึ่งกันและกัน

บทที่ 301-360 แม้จางซิ่วเอ๋อจะมีชีวิตที่ดีขึ้น​ แต่มรสุมชีวิตก็ยังไม่หมดสิ้น​ ในตอนนี้คนตระกูลจางได้วางแผนทำลายนางด้วยการลักพาตัวไปยังซ่องนางโลมลับแห่งหนึ่ง​โดยที่นางไม่ทันตั้งตัวแม้แต่น้อย​ แถมมารดาของนางที่รู้สึกห่วงใยต่อสวัสดิภาพของบุตรีตนเองยังวางแผนจับคู่นางกับบุรุษคนหนึ่งเพื่อให้นางได้มีชีวิตที่สงบสุขไม่ต้องถูกรังแกต่อไปอีกด้วย จางซิ่วเอ๋อจะเอาตัวรอดปลอดภัยจากปัญหาเหล่านี้อย่างไร​ โปรดติดตามใน​ 'ทะลุมิติ​ไป​เป็น​แม่ม่ายสาวชาวสวน'​ เล่ม​ ​6

วันนี้ใจร้ายกับข้า วันหน้าระวังตัวไว้ให้ดี! ฝ่ายหนึ่งรักจนหมดใจพยายามทำตัวให้อยู่ในสายตา อีกฝ่ายกลับผลักไสทำเหมือนไม่เห็นค่าทว่าภายในใจกลับมีความรู้สึกลึกซึ้ง สงครามการเมืองทำให้อ๋องเฉินมิอาจมีรัก เพราะไม่ปรารถนาจะให้สตรีข้างกายประสบกับอันตรายที่เขากำลังเผชิญอยู่ ขณะที่องค์หญิงซูฮวาพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในใจของบุรุษแสนเย็นชาเยี่ยงเขา คาดหวัง เฝ้ารอ และใฝ่ฝัน จะกะเทาะกำแพงน้ำแข็งในหัวใจด้านชาได้สักวัน โดยหารู้ไม่ว่านางได้เข้าไปอยู่ในนั้นตั้งนานแล้ว

ซูเย่เป็นผู้มีพลังพิเศษทำให้เขามีอายุยืนยาวถึง 2,500 ปี ปัจจุบันนี้ เขาปรากฏตัวขึ้นในฐานะของนักศึกษาหนุ่มวัย 22 ปี ประจำคณะวิจัยสมุนไพรจีนแห่งมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนจี้หยาง ชายหนุ่มพยายามขจัดความโดดเดี่ยวในจิตใจด้วยการใช้ชีวิตให้ครบถ้วนทุกรูปแบบ นอกจากความสามารถในการใช้วิชาแพทย์แผนจีนรักษาผู้คนแล้ว เขายังมีความสามารถหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นทางด้านของการเล่นหมากรุก การคัดตัวอักษรจีน ศิลปะการดนตรีทุกแขนง อีกทั้งยังมีความสามารถในฐานะผู้ใช้ปราณอีกด้วย ความปรารถนาเดียวของซูเย่คือการดำเนินชีวิตต่อไปด้วยความเรียบง่าย ใช้ความสามารถพิเศษของตนเองช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก แต่ถ้าใครกล้ามามีเรื่องกับเขาแล้วล่ะก็ รับรองเลยว่ามันผู้นั้นได้เห็นดีกันแน่!

เมื่อเกิดความสนิทมันก็จะเกิดความผูกพันธ์และแน่นอนว่ามันมักจะมีคนหวั่นไหวเสมอ...แต่มันมีคำว่าเพื่อนเข้ามากั้นไว้เนี่ยสิ "มึงเป็นเพื่อนกูนี่..."

อุบัติเหตุจากเซ็กส์ขั้นปฐมบท ที่ไม่ได้เป็น ครั้งแรก-คนแรก “ในเมื่อฉันไม่ใช่น้ำแรกของเธอ เธอก็จะไม่ใช่คนแรกของฉันเช่นกัน” การผจญภัยบนเตียง ไม่ใช่ความอยากแต่เป็นการล้างแค้นล้วนๆ ทว่าเธอผู้สะโอดสะอง จะเป็นพรานนักล่าหรือเป็นเหยื่ออันโอชะกันแน่ ทำไมถึงเอาความซึงมาเดิมพัน ให้คนอื่นเขาว่าร่านดั๊วะ!!

บทสรุปของการต่อสู้อันยาวนานระหว่างจอมมารฉู่และเทพทั้งหลาย การต่อสู้ที่เต็มไปด้วยการนองเลือดและความสูญเสีย โลกจะสงบสุขได้หรือไม่? ฉู่ชวิ๋นจะสามารถฟื้นคืนชีพคนที่เขารักทั้งสองได้สำเร็จหรือเปล่า?

รุ้งมณี แพทย์สาวจากยุคปัจจุบัน จู่ๆ ก็ข้ามกาลไปยังยุคโบราณ เธอต้องเข้าไปเกี่ยวพันกับจ้าวผู้ครองเมืองทั้งหลาย จ้าวเหล่านั้นก็หื่นซะเหลือเกิ๊น อยากจะจับเธอทำเมียเสียจริง เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมือพวกเขาหรือไม่

หลังจากคิดค้นวิชาทะลวงสู่ด่านกลั่นโลหิตโดยไร้สายเลือดสำเร็จ ชีวิตของซูเฉินก็พลันเปลี่ยนไปดั่งพลิกฟ้าคว่ำดิน เขาได้พบมิตรภาพ และผู้คนมากมาย เกิดการสูญเสีย กับหยาดโลหิตไหลทะลักที่มาพร้อมกับความตายในป่าใหญ่ !

เหว่ยลู่เสี่ยน โดนหักหลัง จุติเป็นมารฟ้าเต็มตัวพร้อมสังหารทุกคนที่เคยทำร้าย สติอันพร่าเลือนสั่งให้เขาต้องสังหารให้หมดไม่ว่าจะเป็นฝ่ายธรรมะ หรือ ฝ่ายอธรรม พวกมันทั้งหมดล้วนไม่มีดี แม้แต่.......... แล้ววันนึงเมื่อลืมตาขึ้นมา ทุกอย่างกลับไม่เคยเกิดขึ้นราวกับเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง ศิษย์ร่วมสำนักที่เคยทำร้ายยังคงเดิมเรื่องราวดำเนินเหมือนเดิม ยกเว้นเพียงนาง..... "หลอกลวง กลับกลอก หักหลังเป็นเช่นไรข้ารู้ดีที่สุด อดีตเป็นเช่นไร อนาคตก็ไม่ต่าง แต่ที่ต่างคราวนี้ก็คือนาง ดีกับข้า เป็นห่วงข้า เคียงข้างข้า จะหลอกลวงก็ดี สำนึกผิดก็ช่างเมื่อเคียงข้างข้าแล้วก็ต้องตลอดไป นั้นคือการไถ่โทษของเจ้า" ฮวาเหิงเยว่ รู้ความจริงเมื่อสายความตายไม่ใช่จุดจบ ทำลายทุกอย่างด้วยน้ำมือตนเองเพราะความโง่งม เมื่อทุกสิ่งที่ทำลงไปไม่ใช่อย่างที่คิด สัมพันธ์ในอดีตมิอาจลบเลือน อยากกลับไปแก้ไขได้แต่อ้อนวอนสวรรค์..... "หากสวรรค์มีจริงข้าขออ้อนวอนแม้ต้องแลกด้วยชีวิต....ข้าทำผิดพลาดครั้งใหญ่ต่อคนผู้หนึ่ง อยากจะแก้ไข หากย้อนกลับไปได้ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเขา บีบคั้นเขา ข้าจะไม่มีวันปล่อยเขาทุกข์ทรมานจนเป็นมารร้าย......ศิษย์พี่...หากย้อนกลับไปได้ ข้าจะอยู่เคียงข้างท่าน เชื่อมั่นในท่าน...ข้าขอโทษ...ศิษย์พี่"