ดวงตาคมเข้มทั้งสองของชายหนุ่มเบิกกว้างด้วยความตกใจ สตรีตัวร้ายคนนั้นกำลังจับลูกชายวัยน่ารักของเขาโยนลงในสระ “หยุดนะ นั่นเธอทำอะไร !” เฉินหยางร้องเสียงหลงพลางวิ่งเข้าไปที่สระ แต่ก็ช้าเกินไปแล้ว ตู้ม !

คำโปรย : หากการทรมานข้ามันทำให้เพลิงแค้นในหัวใจเจ้ามอดดับลงได้ ข้าก็ยินดีจะอยู่เป็นเชลยเยี่ยงนี้เพื่อชดเชยทุกสิ่งให้กับเจ้า...ลี่หมิง เรื่องย่อ : แค้นนี้มันเริ่มต้นจากผู้เป็นบิดา ทว่าคนที่ต้องรับเคราะห์กรรมนั้นกลับเป็นธิดาของเขาแทน 'หม่าเหินเยว่' พลั้งมือทำเรื่องเลวร้ายที่มิอาจให้อภัย จนสร้างไฟแค้นขนาดใหญ่ให้กับ 'จ้าวลี่หมิง' องค์ชายเก้าแห่งแคว้นเฉิง บุรุษผู้ซึ่งใครๆ ต่างเลื่องลือว่ามีคุณสมบัติครบถ้วนสมบูรณ์ที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งสิบสองคน ที่จะเป็นรัชทายาทสืบต่อบัลลังก์มังกร แต่แทนที่คนลงมือกระทำจะได้รับการลงโทษ ผลกรรมนั้นมันดันไปตกอยู่ที่ 'หม่าเยว่ซิน' ธิดาของเขาแทน การสั่งลงโทษหม่าเหินเยว่ด้วยการประหารมันดูมีเมตตาเกินไปเมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาก่อขึ้น ในเมื่อกล้าพรากสิ่งที่จ้าวลี่หมิงรักที่สุด บุรุษผู้นั้นก็ควรถูกพรากสิ่งหวงแหนที่สุดเหมือนกัน!! อยากตายก็ตายไม่ได้ มีชีวิตอยู่ก็ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น เกียรติยศศักดิ์ศรีถูกย่ำยีจนย่อยยับ จากคุณหนูหม่าผู้เพียบพร้อมมีทุกสิ่งเหนือใคร ร่วงหล่นสู่หุบเหวกลายเป็นเชลยแค้นในกำมือของจ้าวลี่หมิง กล้ำกลืนฝืนทนใช้ชีวิตเพื่อชดใช้หนี้แค้นแทนบิดา เฝ้าหวังภาวนาว่าสักวันไฟกองนั้นจะมอดดับ ทว่า...สุดท้ายแล้วทุกสิ่งก็เป็นเพียงแค่การวาดฝันลมๆ แล้งๆ

ความตายมิอาจพรากความรักไปจากเธอได้ ด้วยแรงอธิษฐานทำให้เธอกลับมาหาเขา เพื่อทวงความยุติธรรมและเปิดเผยตัวคนร้ายที่ฆ่าเธอให้ตายอย่างเลือดเย็น

เมื่อการไปกินโจ๊กร้อนๆ หลังปาร์ตี้ของหนุ่มหล่อนามว่า "เซียน" กับผองเพื่อนในครั้งนี้ ต้องทำให้เขาพบเจอกับคนที่ทำให้หัวใจเขาหลอมละลายอย่างคาดไม่ถึง สาวน้อยในชุดกระโปรงยาวสีขาวที่ออกมาใส่บาตรพร้อมคุณแม่ในตอนเช้า กับพวกเขาที่ออกจากผับด้วยสภาพเมามายได้ที่ ช่างเป็นพรหมลิขิตที่สรรค์สร้างปั้นแต่ง เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหนาด เอ๊ย!! ใบหยก “ผ้าแพรเอาโจ๊กไปเสิร์ฟพี่เขาสิลูก” เธอชื่อ “ผ้าแพร” สินะ น่ารักชะมัด เหมือนแมวน้อยเลยแฮะ เรื่องราวอลหม่านของหนุ่มหล่อที่อยากพิชิตใจสาวน้อยในมหาลัย พร้อมกับผองเพื่อนที่คอยสนับสนุนหรือคอยป่วนไม่รู้แน่ชัด เขาจะใช้วิธีไหน ผลจะออกมาอย่างไร ไปพบกับความน่ารักในเรื่องนี้ได้ใน “พิชิตใจยัยแมวเหมียว” พร้อมแจกจ่ายความน่ารัก หวานซึ้ง รอยยิ้มมิตรภาพ อบอุ่นละมุนหัวใจ และความขำขัน จนปอดโยกไตวายตับสะบัด ได้ ณ บัดนี้

กฎของสาวใช้ คือ ห้ามปีนเตียงแม่ทัพ แต่นางดันแหกกฎเสียนี่ !

‘ตรีพิชญ์ชา’ หญิงสาวกำพร้าตัดสินใจใช้กิฟต์เวาเชอร์ห้องสวีทสุดหรูที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิดแต่ถูก ‘ฐานภพ’ หนุ่มหล่อผู้กินจุเจ้าของห้องตัวจริงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิงที่เลขาคนสนิทหามาให้กินถึงเตียง! เมื่อความรักของ ตรีพิชญ์ชา กับ ฐานภพ มาถึงทางเลือก ทั้งคู่จะเลือกสิ่งไหน... ระหว่าง หัวใจ กับ ความกตัญญู ผู้มีพระคุณ ที่สวนทางกับความรู้สึก

เธอไม่เคยคิดอะไรกับเขา นอกเหนือไปจากสถานะเจ้านายกับลูกน้อง เขามีความเฉียบคมในเรื่องธุรกิจ แต่ไม่เคยเจอปัญหาที่อยู่เหนือการควบคุมแบบนี้มาก่อน ที่แท้..เขาก็มีช่วงเวลาที่รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนกัน!

หญิงสาวเกิดและโตในเมืองไทย ได้เข้าไปในมิติทับซ้อนที่เหลื่อมกันในประเทศจีน และนี่ไม่ใช่การข้ามมิติครั้งแรก เกิดอะไรขึ้นกับเธอในครั้งอดีตกันนะ? ทำไมชายหนุ่มในยุคโบราณผู้นี้ ถึงได้รู้จักเธอเป็นอย่างดี!!

นางย้อนกลับมาในอดีตชาติเพื่อแก้ไขความผิดพลาด แต่เขาย้อนกลับมาเพื่อแก้แค้น งานวิวาห์ที่ควรจะหวานชื่น จึงเปลี่ยนเป็นวิวาห์แห่งการทวงแค้น ********* สตรีนางนี้ช่างไร้ยางอาย ชาติก่อนก็วิ่งปรี่ไปหาเจ้าหานเจิ้นตง ฉีกสัญญาหมั้นหมาย มอบตัวปรนนิบัติชายอื่นอย่างไม่รู้สึกผิดบาป มาตอนนี้นางยังกล้ายืนจ้องเขาอย่างไร้มารยาทอีก นางคงชอบ... แต่ถึงนางชอบ เขาก็จะไม่ให้นางสมหวัง เขาจะไม่ให้นางมีความสุข เขาจะทำให้นางมีชีวิตที่ดีแต่เหมือนตายทั้งเป็น นางต้องการอะไรเขาจะให้นางทุกอย่าง ยกเว้นความรักความเอาใจใส่ เฉกเช่นที่เขาทำกับนางเมื่อคืน คิดได้แบบนั้นเขาก็ดึงนางมาใกล้ “ท่านพี่!” อวี้ชิงหลานได้สติเมื่อเขาเริ่มปลดเสื้อผ้าของนางออก นางหยุดมือเขาไว้ พยายามเบี่ยงตัวหนี “จะไปไหน” เขาถามเสียงขรึม มือหนึ่งยึดแขนนาง มือหนึ่งกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างบาง แล้วดึงนางลงอ่างอาบน้ำด้วยกัน ********* หลังจากห่างหายไปนานมาก ในที่สุดก็ได้เขียนเรื่องสั้นเรื่องใหม่จบเสียที อย่างไรไรท์ก็ขอฝากทั้งผลงานเก่าและผลงานใหม่ด้วยนะคะ

เพราะถูกลอบทำร้ายจากชนเผ่าป่าเถื่อนจนสูญเสียมารดาอันเป็นที่รัก นางจึงยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อจะได้ไปใช้ชีวิตกับมารดาในปรโลก แต่ทว่า...เทพเซียนกลับให้นางยังมีชีวิตอยู่ นางพบว่าตนหายไปจากแคว้นเมืองเกิดนานนับสองปี เพื่อจะได้ยินข่าวว่าไท่จื่อแห่งต้าจ้าวคู่หมั้นคู่หมายของนาง ได้ตบแต่งกับหญิงชาวบ้านและมีลูกด้วยกันหนึ่งคน แต่ภรรยาของไท่จื่อผู้นั้นกลับเสียชีวิตลงแล้ว เมื่อนางต้องพบสองพ่อลูกในวันขึ้นครองราชย์ของพี่ชาย ไท่จื่อผู้นั้นกับลูกสาวของเขาต่างพากันเรียกนางว่า "ฮูหยิน" และ"ท่านแม่" ไม่ขาดปาก แต่ทว่า...นางยังเป็นสาวบริสุทธิ์ไม่เคยแต่งงานกับบุรุษใดมาก่อน ไท่จื่อกับเด็กคนนั้นคงจำคนผิดแล้วกระมัง!!!

ทะลุมิติเข้ามาสิงร่างตัวอิจฉาในนิยายที่ต้องตายในคืนเข้าหอกับตัวร้าย! แล้วเรื่องอะไรนางจะยอมตาย... นางพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาหย่าขาดจากนาง แต่อยู่ดีๆก็ไปช่วยเหลือเขาเสียอย่างงั้น แถมตัวร้ายจอมกวนประสาทก็ดูเหมือนจะรู้เท่าทันนางไปเสียทุกอย่าง! นี่...หลี่ไป๋หลง ข้ามิได้อยากเอาคอขึ้นเขียงเพราะร่วมก่อกบฏกับเจ้าหรอกนะ!!! จีนโบราณดรามาโรแมนติกท่านอ๋อง

เพราะ "เกลียด​แรกพบ" เขาจึงบีบให้เธอ​มาชิดใกล้จากนั้น​ก็ลวงให้เธอรักก่อนจะสลัด​ทิ้งอย่างเลือดเย็น​... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เท่าไหร่” เขาเลิกคิ้วขึ้นพร้อมทั้งยิ้มยียวนเธอ “อะไรคะ?” แววตาเธอไหววูบรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร “ค่าตัวคุณนะเท่าไหร่ ผมจะชดใช้สิ่งที่คุณเสียไปเราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก” เขากระซิบถามเสียงเยาะเย้ยให้ได้ยินกันเพียงสองคน ภารดีแม้มริมฝีปากที่สั่นเทาแน่นพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เสียงสะอื้นและน้ำตารินไหลออกมาประจานความใจง่ายของตัวเอง เธอยังคงยืนมองเขานิ่งด้วยสีหน้าเจ็บปวด แวบหนึ่งในห้วงความคิดพยายามหลอกตัวเอง ‘ฝันร้ายเธอกำลังฝันร้าย’

“มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามายืนประจันหน้ากับสาวเจ้า “เมื่อครู่นี้เองค่ะ” นัยน์ตาสวยไหวระริก อยากเอ่ยถามเขาว่าเด็กคนนี้เป็นใครหากแต่ใจไม่กล้าพอ เขาย่อตัวลงปล่อยลูกสาวให้ยืนที่พื้นพร้อมกระซิบข้างหู “สวัสดีม่ามี้สิคะลูก” มยุราชาวาบไปทั้งตัว ทว่านั้นยังไม่ทำให้เธอช็อกเท่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามมาสมทบ ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นละม้ายคล้ายเด็กคนนี้เหลือเกิน หากเด็กคนนี้เป็นลูกเขาผู้หญิงตรงหน้าก็ต้องเป็นแม่ของลูกไม่ผิดแน่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ **นักอ่านที่รักทุกท่านโปรดดาวน์โหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ**

เขาคือ แม่ทัพเหวิน ผู้ครอบตำแหน่งเจิ้นกั๋วกง ควบด้วยสมญานามแม่ทัพสยบแดน นาง...ท่านหญิงชิงเสียน สตรีเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ อำมหิตและโหดเหี้ยม ซ้ำยังเป็นสตรีแพศยา --------------- เส้นทางเดินที่เคยบรรจบพบกลับแยกห่าง วาสนาแสนสั้นสิ้นสุดในเยาว์วัย เมื่อกาลเวลาหมุนวนพัดเหวี่ยงให้คนทั้งสองเผชิญหน้าพานพบ หากปรารถนาสานต่อบุพเพเชื่อมสัมพันธ์… หัวใจต้อง...ตรงกัน --------------- “ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าจวนกั๋วกงมาแล้วไหนเลยจะแบ่งข้าแบ่งเจ้าได้เล่า สิ่งที่เจ้าทำก็นับว่าสมควรแล้ว ไยต้องบ่นให้มากมาย” “เจิ้นกั๋วกงข้าไม่กล้าก้าวก่ายในหน้าที่ที่ไม่ใช่ของข้า หากข้าทำมากกว่านี้เกรงว่าข้าชื่อเสียงข้าคงเลื่องลือระบือไกลไปเกินหยั่งถึง เมียเอกมีไว้เพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูล ส่วนเมียรองมีไว้หาความสำราญ หน้าที่ตามตำแหน่งนี่ก็ชัดเจนอยู่แล้ว การจัดการเรื่องในเรือน...ไม่ใช่หน้าที่ข้า แต่หากท่านอยากหาความสำราญ...ก็มาหาข้า” เหวินเฉียงหรี่ตาลงมองนางที่กำลังเชิดหน้าขึ้นมองตนด้วยรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้าเขาก็แค่นเสียงอยู่ในลำคอ สองมือค้ำยันขอบโต๊ะพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ห่างเพียงแค่ไม่กี่คืบ “เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะมาหาเจ้า” ชิงเสียนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นเขาถลึงตามองนางอย่างดุดันก่อนยืดตัวกลับ เหวินเฉียงกวาดมองนางรอบหนึ่งก่อนหมุนกายกลับเดินออกไปนอกเรือน พลันเสียงของนางที่ตะโกนไล่หลังมากลับทำให้เขาฝีเท้าของเขาชะงักไป “หากท่านกั๋วกงพูดถึงขนาดนี้แล้ว...คืนนี้ข้าจะรอท่าน”

เหว่ยลู่เสี่ยน โดนหักหลัง จุติเป็นมารฟ้าเต็มตัวพร้อมสังหารทุกคนที่เคยทำร้าย สติอันพร่าเลือนสั่งให้เขาต้องสังหารให้หมดไม่ว่าจะเป็นฝ่ายธรรมะ หรือ ฝ่ายอธรรม พวกมันทั้งหมดล้วนไม่มีดี แม้แต่... ทว่าวันหนึ่งเมื่อลืมตาขึ้นมา ทุกอย่างกลับไม่เคยเกิดขึ้นราวกับเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง ศิษย์ร่วมสำนักที่เคยทำร้ายยังคงเดิมเรื่องราวดำเนินเหมือนเดิม ยกเว้นเพียงนาง..... "หลอกลวง กลับกลอก หักหลังเป็นเช่นไรข้ารู้ดีที่สุด อดีตเป็นเช่นไร อนาคตก็ไม่ต่าง แต่ที่ต่างคราวนี้ก็คือตัวนาง ทำดีกับข้า เป็นห่วงข้า อยากอยู่เคียงข้างข้า จะหลอกลวงก็ดี สำนึกผิดก็ช่างเมื่อต้องการอยู่เคียงข้างข้าแล้วชั่วชีวิตนี้ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจได้...นั้นคือการไถ่โทษของเจ้า!" ฮวาเหิงเยว่ รู้ความจริงเมื่อสายความตายไม่ใช่จุดจบ ทำลายทุกอย่างด้วยน้ำมือตนเองเพราะความโง่งม เมื่อทุกสิ่งที่ทำลงไปไม่ใช่อย่างที่คิด สัมพันธ์ในอดีตมิอาจลบเลือน อยากกลับไปแก้ไขได้แต่อ้อนวอนสวรรค์... "หากสวรรค์มีจริงข้าขออ้อนวอนแม้ต้องแลกด้วยชีวิต ก็ไม่ขัดข้อง...ข้าทำผิดพลาดครั้งใหญ่ต่อคนผู้หนึ่ง อยากจะแก้ไข มีความจริงบางอย่างที่อยากบอก หากย้อนกลับไปได้ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเขา บีบคั้นเขา ข้าจะไม่มีวันปล่อยเขาทุกข์ทรมานจนเป็นมารร้าย ศิษย์พี่...หากย้อนกลับไปได้ ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านจวบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต"

เพล้ง!!! “ทั้งสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ” “อุ๊ยกฤษ!! ปล่อยซาซ่าก่อนค่ะ” เจ้าหล่อนแสร้งทำเป็นตกใจได้อย่างแนบเนียน ใบหน้าเฉี่ยวคมเหยียดยิ้มให้กับอริสาที่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ “..........” ภาพที่เธอเห็นราวกับร่างกายโดนสาปให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ อาการชาแล่นขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงส่วนหัว อริสามองภาพชายหญิงที่กำลังแลกจูบกันด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ถึงจะเห็นเพียงแค่ด้านหลัง แต่การที่ผู้ชายกับผู้หญิงนั่งแนบชิดใบหน้าติดกันจะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไร มือเรียวที่ประคองถ้วยกระเบื้องใบใหญ่ไว้ในมือถึงกับไร้เรี่ยวแรงที่จะยึดจนเผลอปล่อยลงกับพื้น เศษกระเบื้องแตกกระจายไปทั่วพื้นห้อง พลันขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจวนจะล้มลงในทุกขณะ ถึงจะเซถอยหลังไปเล็กน้อยแต่เธอก็ยังสามารถประคับประคองตัวเองให้ยืนเอาไว้ได้ ราวกับต้องการให้ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง แต่กระนั้นเท้าข้างหนึ่งก็ได้เหยียบเศษกระเบื้องที่ตกแตกเข้าอย่างจัง ร่างสูงใหญ่ดันร่างนางแบบสาวให้ออกห่าง “เข้ามาทำไมถึงไม่เคาะประตู แล้วมีอะไร” ..................................................................................................................................................... “ทำอะไรกัน” กฤษณะตรงเข้ากระชากคอเสื้อผู้จัดการหนุ่มด้วยความโมโห ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพตรงหน้านี้ มันถึงกับทำให้เขาควันออกหูควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ “ฉันถามว่าแกจะทำอะไรไอสร” “หยุดนะคะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ ปล่อยพี่สรเดี๋ยวนี้” เป็นอริสาที่รีบลงมาจากรถแล้วสั่งให้กฤษณะปล่อยมือจากสรชัย “แต่ที่พี่เห็นแทบจะจูบกันอยู่แล้วนะ” เขาหันไปพูดกับหญิงสาวเสียงอ่อน แล้วหันกลับมาเสียงเข้มใส่คนที่อยู่ตรงหน้า “ขอต่อยแกสักทีเถอะ” ว่าแล้วมือใหญ่ก็เงื้อมขึ้นทำท่าว่าจะต่อยตามที่พูด โดยที่อนุรักษ์ เตชิต และจีระยุได้แต่ยืนมองพร้อมกับทำหน้าระรื่น ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเข้าไปช่วยเพื่อนแต่อย่างใด นั้นก็เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าหญิงสาวจะต้องจัดการคนอารมณ์ร้อนได้อยู่หมัด “หยุดนะ ลูกหว้าบอกให้หยุด” เพี๊ยะ!! เสียงหวานร้องห้ามเอาไว้ พร้อมกับฝ่ามือบางกระทบใบหน้าคมเข้มอย่างแรง จนหน้าของกฤษณะหันไปตามแรงมือบาง “ลูกหว้า!!!” เขาปล่อยมือจากคอเสื้อของสรชัยแล้วมาลูบแก้มตัวเองด้วยอาการช็อก ...........................................................................

“หึ มาได้ไม่ทันไรก็ออกลายซะแล้ว” อริสาสะดุ้งเฮือกกับเสียงโพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ใบหน้าหวานหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ กฤษณะเดินมาหยุดตรงหน้าเธอห่างไม่ถึงเมตร “นี่รึคนดีของคุณแม่ เท่าที่ฉันดูเธอก็แค่ผู้หญิงร่านคนหนึ่งเท่านั้นแหละ อริสา ดูท่าคงจะเหงาสินะ อุตส่าห์แต่งงานกับฉันทั้งทีแต่ฉันก็ไม่ได้สนองให้” คำพูดแสนจะร้ายกาจที่ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้า ทำให้อริสาเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที หลายวันมานี้เขาแทบจะไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ ทุกเช้าที่เธอไปบ้านไม้เขาก็มักจะเข้าไปในไร่องุ่นโดยไม่พูดอะไร แม้ในบางวันหญิงสาวที่ชื่อตะวันจะมากินมื้อเย็นบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่มีคำพูดที่พูดให้เธอต้องเจ็บปวดใจเหมือนที่ผ่านมา ทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอย่างไรอย่างงั้น “แล้วคิดจะเลือกใครล่ะ ไอ้สร รึว่าไอ้เตดี” เตชิตสะดุ้งโหยงหลังโดนพาดพิงชื่อด้วยเสียงอันแข็งกร้าว ‘ตกลงตูข้าไปทำอะไรผิดพลาดเอาไว้ล่ะเนี่ย’ อื้มรึว่า!! นึกถึงเมื่อหลายวันก่อน ‘ดูเหมือนว่านายหญิ..เอ่อ คุณลูกหว้าไม่ค่อยสบายอยู่ ผมว่าน่าจะให้เธอได้พักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าหรอครับนาย’ ‘ดูแกจะเป็นห่วงเธอมากเหลือเกินนะไอ้เต’ คิดยังไงมันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ “.........” ทำท่าขบคิด แล้วดวงตาคมก็เบิกกว้างเมื่อเรื่องราวก่อนหน้านั้นผุดขึ้นมาในหัว ตายโหงละตู!! ถ้าวันนั้นนายเห็นตอนเข้าไปช่วยประคองนายหญิงเข้า แถมยังเดินหายไปพร้อมกันอีก โอ้!! ใบหน้าหล่อซีดลงทันตาเมื่อรู้ถึงสาเหตุอาการผิดปกติของผู้เป็นนาย แต่ว่า...แล้วไอ้สรล่ะ?? ไปทำอะไรเอาไว้ล่ะนั่น ยังไม่ทันจะหายข้องใจ ก็ได้ยินคำพูดต่อมาของกฤษณะ แถมคราวนี้ยังทำให้เตชิตรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งตัว .............................................................................................................................................................. “พี่กฤษกับคุณเตเดินนำไปก่อนเลยนะคะ ลูกหว้าขอแวะร้านนี้สักครู่เดี๋ยวเดินตามไปค่ะ” “ไม่เป็นไรลูกหว้าจะซื้ออะไรก็ซื้อเถอะพี่รอได้” “เอ่อ แต่ว่าร้านนี้มัน...” “ร้านนี้มันทำไมหืม” ใบหน้าคมเข้มส่งยิ้มอบอุ่นให้ ก่อนที่สายตาคู่คมจะหันไปมองร้านชุดชั้นในแล้วเหวอไปเล็กน้อย แต่พอตั้งหลักได้เท่านั้นแหละน้ำเสียงเข้มๆ ก็เปล่งออกมา “อะแฮ่ม!! พี่บอกแล้วไงว่าจะรอ ลูกหว้าเข้าไปเลือกเถอะ” “โอเคค่ะ ถ้าอย่างงั้นพี่กฤษรอตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวลูกหว้ามา” เธอปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง เพราะยิ่งยืนอยู่นานก็จะยิ่งเป็นจุดสนใจเท่านั้น “จ้ะ” เห็นหญิงสาวเดินเข้าไปในร้านเรียบร้อย สายตาดุดันก็ตรงไปหาคนสนิททันที “ส่วนแก!! เดินนำไปก่อนเลยไอ้เต” เขายอมยืนอายอยู่หน้าร้านชุดชั้นใน ดีกว่าต้องให้ผู้ชายคนอื่นเห็นขนาดชุดชั้นในที่เธอเลือกเป็นไหนๆ “นายแน่ใจนะครับว่าจะยืนคนเดียว” เตชิตเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจกับสายตาบริเวณโดยรอบที่เพ่งเล็งมาหาผู้ชายตัวโตสองคนกำลังยืนอยู่หน้าร้านชุดชั้นใน ...................................................................................................

เมื่อแคว้นล่มสลาย องค์หญิงไป่อิงจึงถูกจับไปเป็นเชลยในแคว้นศัตรู แม้จะต้องอยู่อย่างอดสู แต่นางก็มิยอมเป็นนางบำเรอใคร ! เขาเป็นถึงองค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้น แต่กลับมอบใจให้เชลยศึก ความรักครั้งนี้ของเขาจะสมหวังหรือไม่ ไปติดตามกันค่ะ

เรื่องราวลึกลับเริ่มเกิดขึ้นกับธนิศญาน์หลังจากรับมรดกจากคุณปู่ของเธอ ทำให้ต้องไปเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวายมากมายจนนำไปสู่การพบเจอที่เธอไม่อาจลืมเลือน

คำโปรย อุบัติเหตุเครื่องบินตกทำให้เธอย้อนเวลาไปหลายร้อยปีก่อน ตกอยู่ในกำมือของดยุคบ้าอำนาจจอมบังคับที่คิดว่าเธอเป็นเมียรักของเขาที่จากไป ผูกบ่วงพันธนาการเธอไว้แน่นหนาไม่สนแม้เธอจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม เนื้อหาบางตอน "ดาเรียร่า? คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันชื่อดาเรียคะ...ดาเรีย ไวท์ สมิส ไม่ใช่ดาเรียร่าคนรู้จักของคุณแน่นอนคะ" เธอปฏิเสธเป็นพัลวัน ถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย อ่อ...ที่แท้เข้าก็คิดว่าเธอเป็นคนอื่นนี่เอง มือบางที่ทั้งผลักทั้งดันให้เขาถอยห่างออกไปผ่อนแรงลง ตัดสินใจเอยอย่างใจเย็นเมื่อเดาถึงสาเหตุที่เขาจับตัวเธอได้แล้ว “คุณมองฉันให้ดี ๆ ฉันไม่ใช่ดาเรียร่า...คุณจำคนผิดแล้ว” เกเบียลพิศมองใบหน้าของเธอนิ่งนานจริง ๆ และเธอก็ไม่ขยับเขยื้อนปล่อยให้เขามองสำรวจ สองแก้มแดงก่ำเพราะออกแรงดิ้นหนีขึ้นสีแดงเข้มไปอีกเมื่อถูกจ้องตรง ๆ แบบนี้ ถึงแม้จะรู้สึกวาบหวิวแปลก ๆ กับสายตาของเขาบ้าง หากก็คิดว่าถ้าเขารู้ว่าจริง ๆ แล้วตัวเขาเองจำคนผิดจะได้ปล่อยเธอไป แต่ใครจะรู้ว่าจู่ ๆ เขาจะก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากกับเธอ ดาเรียเบิกตากว้าง จะสะบัดเบี่ยงหน้าหนีก็ไม่ทันแล้ว เขารวบสองมือบางวางไว้เหนือหัวด้วยมือเดียว อีกมือบีบคางเธอบังคับให้อ้าปากรับเรียวลิ้นแข็งแรงที่สอดลึกเข้ามาดูดดึงพัวพันเรียวลิ้นบาง จูบแลกลิ้นนัวเนียครั้งแรกในชีวิตสาวทำใจเธอสั่นสะท้านแปลก ๆ ความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสเข้าโจมตีจนเธอมึนงงไปหมด

เหว่ยลู่เสี่ยน โดนหักหลัง จุติเป็นมารฟ้าเต็มตัวพร้อมสังหารทุกคนที่เคยทำร้าย สติอันพร่าเลือนสั่งให้เขาต้องสังหารให้หมดไม่ว่าจะเป็นฝ่ายธรรมะ หรือ ฝ่ายอธรรม พวกมันทั้งหมดล้วนไม่มีดี แม้แต่.......... แล้ววันนึงเมื่อลืมตาขึ้นมา ทุกอย่างกลับไม่เคยเกิดขึ้นราวกับเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง ศิษย์ร่วมสำนักที่เคยทำร้ายยังคงเดิมเรื่องราวดำเนินเหมือนเดิม ยกเว้นเพียงนาง..... "หลอกลวง กลับกลอก หักหลังเป็นเช่นไรข้ารู้ดีที่สุด อดีตเป็นเช่นไร อนาคตก็ไม่ต่าง แต่ที่ต่างคราวนี้ก็คือนาง ดีกับข้า เป็นห่วงข้า เคียงข้างข้า จะหลอกลวงก็ดี สำนึกผิดก็ช่างเมื่อเคียงข้างข้าแล้วก็ต้องตลอดไป นั้นคือการไถ่โทษของเจ้า" ฮวาเหิงเยว่ รู้ความจริงเมื่อสายความตายไม่ใช่จุดจบ ทำลายทุกอย่างด้วยน้ำมือตนเองเพราะความโง่งม เมื่อทุกสิ่งที่ทำลงไปไม่ใช่อย่างที่คิด สัมพันธ์ในอดีตมิอาจลบเลือน อยากกลับไปแก้ไขได้แต่อ้อนวอนสวรรค์..... "หากสวรรค์มีจริงข้าขออ้อนวอนแม้ต้องแลกด้วยชีวิต....ข้าทำผิดพลาดครั้งใหญ่ต่อคนผู้หนึ่ง อยากจะแก้ไข หากย้อนกลับไปได้ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเขา บีบคั้นเขา ข้าจะไม่มีวันปล่อยเขาทุกข์ทรมานจนเป็นมารร้าย......ศิษย์พี่...หากย้อนกลับไปได้ ข้าจะอยู่เคียงข้างท่าน เชื่อมั่นในท่าน...ข้าขอโทษ...ศิษย์พี่"

โปรยปราย... ตระกูลเฉิงได้ชื่อว่าเป็นคหบดีที่ร่ำรวย ติดอันดับหนึ่งในห้าของแคว้นจ้าว ดังนั้นเรื่องของทรัพย์สินเงินทองย่อมมีมากมาย จนเรียกได้ว่าตายร้อยชาติก็มิอาจใช้หมด เฉิงฟางหรงลั่นวาจาไว้ว่า ชาตินี้นางจะขอเป็นโสด ไม่ออกเรือนตลอดไป เพราะบรรดาพี่สาวของนางต่างชอกช้ำระกำใจ จากบรรดาสามีจอมมากรัก ต่อให้มีราชโองการจากโอรสสวรรค์ มอบสมรสพระราชทานถึงหน้าจวน นางก็ไม่มีวันยอมรับมันเด็ดขาด ฮ่องเต้ปกครองใต้หล้าแล้วอย่างไร? ข้าก็คือข้า...ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาปกครอง "รอข้าตายก่อนค่อยให้เขามาแต่งกับศพ" "เจ้าอยากตายแบบใด ฝังทั้งเป็นดีหรือไม่?" ================================== สนุกฟิน อ่านแล้วไม่ผิดหวังแน่นอน การันตีด้วยยอดโหลดบน MEB 300 โหลด ภายใน 2 วัน (เล่มเดียวจบนะคะ แต่จะมีภาครุ่นลูกต่อ อ่านแยกได้ค่ะ)

“ เมียไม่ใช่แม่ไม่จำเป็นต้องรายงานทุกเรื่อง” “ พอดีฟ้าก็ไม่ได้อยากเมียและก็ไม่ใช่แม่ ” " ที่จริงก็ไม่ได้อยากให้เธอมาเป็นเมียฉันนะ" " แล้วถามฟ้าไหมว่าอยากเป็นเมียนายหัวหรือเปล่า"

นับดาวหยิบกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินตามเขาออกจากห้อง ภายในบริษัทยังมีพนักงานนั่งทำงานอยู่ประปรายต่างก็มองมายังเจ้านายเป็นตาเดียวกัน นับดาวได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนไปให้ เธอเดินตามเขามาจนถึงลานจอดรถทว่าจู่ๆ เขากลับหยุดเดินกะทันหันพร้อมทั้งหันมาจองเธอเขม็ง “คุณ” “คะ?” “ผมมีธุระด่วน” เขาเน้นคำพร้อมยิ้มร้าย “ ! “ “คุณกลับเองแล้วกัน” เขาบอกหน้าตายไม่สนใจคนตรงหน้า นับดาวนิ่งงันคิดไม่ถึงว่าเขาจะแกล้งทิ้งเธอให้กลับเองทั้งที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่คุ้นเคยกับเส้นทางที่นี่ “คุณณัฐฉันกลับไม่ถูก...” กว่าเธอจะเอ่ยออกมาได้เขาก็ขับออกรถไปไกลแล้ว นับดาวทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างยอมรับในโชคชะตาก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปยังสำนักงานเพื่อเดินออกประตูหน้า