*** นิยายหมดสัญญาสำนักพิมพ์ เนื้อหาคงเดิม *** สองร้อยปี... ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน ความรักและเจ็บปวด กลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ เจ้าของร่างบางเริ่มดิ้นน้อยๆ ใบหน้าละมุนสั่นส่ายไปมาบนหมอน ความอึดอัด ร้อนรุ่ม จากไฟสีน้ำเงินโอบล้อมรอบตัวเธอ มันร้อน... ทรมาน...เหมือนจะขาดใจ “พริซซี่...” เสียงเรียกของใครบางคนดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เสียงห้าวแหบต่ำก้องสะท้อนอยู่รอบๆ พริมรสาอยากถามว่ากำลังเรียกใคร ชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อเธอแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันนัก... “พริซซี่... ลืมตาสิ” พริมรสาดิ้นรน ไฟสีน้ำเงินหายไป รอบๆ กายคือความมืดมิด เธอมองหา เหลียวซ้ายมองขวา เสียงนั่นมาจากที่ไหน “ลืมตาสิ... พริซซี่คนดี...” ความหนักอึ้งบนเปลือกตาคลายลง แพขนตาคู่กะพริบ ในความมืดสลัว หญิงสาวเดินตามเสียงเรียกนั้น ไม่ว่าเขากำลังเรียกใคร เผื่อมันจะมีทางออกให้เธอด้วย เธอกลัว กลัวไฟสีน้ำเงินนั่นเหลือเกิน “ใคร...” เงาร่างใครคนหนึ่งตะคุ่มดำชะโงกเงื้อมอยู่เหนือตัวเธอ พริมรสากะพริบตาเขม้นมอง แต่ไม่ว่าจะเพ่งขนาดไหนเธอก็ไม่อาจมองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้ สิ่งที่โดดเด่นเห็นชัดคือดวงตาสีฟ้ากระจ่างวาววาม จากรูปร่างที่เห็นบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย พริมรสาตกใจ จะยันตัวหนีแต่ตัวเธอหนักอึ้ง อยากกรีดร้องแต่ร้องไม่ออก ท่าทางทรมานทั้งกลัวทั้งตกใจของเธอกลับเรียกรอยยิ้มบนเรียวปากได้รูปนั้น “หนีทำไมล่ะพริซซี่” “ฉัน...ไม่ใช่” คราวนี้รอยยิ้มแต้มใบหน้าที่มองไม่เห็น เขาหัวเราะเบาๆ ตาสีฟ้าวาววามมากขึ้น เขากำลังหัวเราะเยาะหลอกล่อล้อเธอเล่นหรือยังไง พริมรสามองแล้วคิดอย่างฉุนๆ “ฉันไม่ใช่พริซซี่” เพราะรอยยิ้มนั้นคลายความตื่นกลัวของเธอลง “ไม่ก็ไม่” เจ้าของร่างใหญ่ยอมรับง่ายๆ ตาสีฟ้ากระจ่างคู่นั้นกลับเหมือนมีมนตร์ตรึงร่างบางให้นอนนิ่งอยู่ที่เดิม แม้ยามที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้ เงาทาบลงทำให้พริมรสามองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำมืดก่อนจะสะดุ้งเฮือก “จะ...ทำอะไร อย่า...” “ทำ... อย่างที่เราเคยทำ” เสียงนั้นบอกเรียบๆ ไม่เร่งร้อนแต่นิ้วแข็งแกร่งกลับพร่างพรมปลายนิ้วลงบนเรือนกาย มันทั้งชวนผวาและซ่านสยิวแปลกๆ

เพื่อหนีข่าวฉาวแทนคุณจึงหลบไปพักกายพักใจจากข่าวที่ขึ้นหน้าหนึ่งแทบทุกวัน หวังจะไปพักผ่อนให้สบายกายสบายใจ แต่กลับเจอเรื่องยุ่ง เมื่ออยู่ๆ ก็มีสาวสวยถูกฆ่าตายในบ้านพัก! อย่า!

“อ้อ ชอบหนุ่มตี๋” กายหนาขยับเข้าเบียดชิดมากขึ้น แล้ววงแขนกำยำแน่นมัดเนื้อก็วาดมาโอบกอดไหล่ดึงเข้าหาตัว คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง รีบยกมือดัน แต่... ยามที่มือพลาดแตะลงไปบนผิวกายเย็นๆ เธอตัวเกร็งมากขึ้น ภาสยิ้มล้อเลียน เลิกคิ้วยั่วเย้า ไม่นำพาต่อท่าทีแตกตื่น “น่าเสียดายผู้ชายในชีวิตจริงไม่มีเชื้อจีนสักนิดเดียว” ใกล้ไปแล้วไหม... หญิงสาวใจสั่นจนหัวใจจะวายอีกครั้งแล้ว พลันนึกถึงคำพูดเพื่อนกับผู้หญิงที่มหา’ลัยของเขา ภาสเชี่ยวชาญการเข้าหาผู้หญิงขนาดนี้ ถ้าไม่เคยคบใครเป็นแฟนจริงๆ ลวดลายเสือบนตัวเขาคงไม่เบานักหรอก ในจอทีวี พระเอกกำลังซัดพลังภายในใส่กันระหว่างศิษย์พี่น้อง นอกจอ... พลังความร้อนแปลกๆ กรุ่นกำจายออกมาจากมัดกายแน่นแกร่ง แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วโซฟาอย่างรวดเร็ว “แต่เรื่องกำลังภายในคงไม่น้อยหน้าใครเท่าไหร่ เธออยากลองพิสูจน์ดูไหม” เธอถูกกักอยู่ในวงเวทพลังแห่งความสนิทเสน่หาที่เปล่งแสงแรงกล้าจากดวงตาพราวระยับเข้าอย่างจังเสียแล้ว “เธอเป็นแฟนฉัน เราตกลงคบกันแล้วนะเตยหอม เพราะงั้น เธอจะเอาแต่คิดกระโดดหนีทุกสามวินาทีที่ฉันเข้าใกล้ไม่ได้”

“เลิกเล่นตัว” ฮะ! “เล่นตัวมากๆ ขี้เกียจง้อว่ะ” “ใครใช้ให้ง้อ แล้วใช้คำผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้งอน ไม่ได้เล่นตัว ฉันเกลียดนายต่างหาก” คำว่าเกลียดเริ่มไม่มีมนตร์ขลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากได้รูปถึงยิ้มอย่างนั้น “เล่นตัวมาก ไม่ง้อ จับทำเมียเลยนะ” “อะ...ไอ้บ้า” คนถูกขู่จะจับทำเมียหน้าตึง หน้าร้อน กระตุกมือออกแต่มือใหญ่ไม่ปล่อย แถมบีบแน่น โจไม่ยิ้ม ไม่มีแววตาขี้เล่น จ้องนิ่งมองตาตื่นๆ ออกแรงค่อยๆ ดึงมือที่ตนกุมให้ร่างบางโน้มมาหา เขาหงุดหงิด เพราะเผลอทีไรแม่ใบบอนมักจะมีพวกแมลงมาตอมอยู่เรื่อย เลยต้องตามเฝ้า ตามเย้าตามแกล้งอยู่แบบนี้ หน้าคมขรึมจัดแบบไม่ต้องเก๊ก เขาไม่ชอบเลยที่เธอเสน่ห์แรง “สามปีก่อนเธอว่าฉันร้าย แต่ฉันก็ปล่อย สามปีให้หลัง ความร้ายของฉันสั่งสมขึ้นเรื่อยๆ” หน้าคมโน้มเข้าไปใกล้หน้าใสที่แก้มเริ่มก่ำแดง เขามองอย่างพอใจ ส่งเสียงพร่าต่ำเอาจริงออกไปอีกประโยค “ร้ายมากพอ... ให้ฉันไม่ปล่อยเธอในวันนี้ ใบบัว...” กลีบปากนุ่มเปิดเผยอ ดวงตาเบิกกว้าง หน้าตื่นๆ แบบที่เขามองแล้วกระตุกหัวใจแกร่งกร้าว แม้จะแค่ไม่กี่วินาที ใบบัวก็แปรเปลี่ยนเป็นใบบอนที่ชอบทำให้เขาคันคะเยอตวัดตาค้อนแทบคว่ำ จิกตาใส่เขาราวตัวเองเป็นแม่ไก่ ปากน่าจูบนั้นก็หาเรื่องให้เธอ “ไอ้หมาโจ” โจยิ้มมุมปาก กระตุกมือด้วยแรงระดับหนึ่ง ร่างบางก็เอนข้ามโต๊ะอ่านหนังสือมาหา “ระวังคืนนี้ หมาจะเลียปาก” อากาศในห้องสมุดอบอ้าวกะทันหัน พวงแก้มสองข้างของใบบัวร้อนฉ่า แววตายิ้มราวกับเย้ยของคนตรงหน้าตวัดริ้วบนเนื้อใจอ่อน รู้ว่าเขาแกล้งยั่วหยอกแต่อดเต้นตามไม่ได้ ใจกระตุกอย่างน่าหงุดหงิด นี่ให้สถานะแค่คนเคยคบ แค่ดีด้วยนิดหน่อย แค่เผลอปล่อยให้กอดจูบไม่กี่ครั้ง ริจะมาเรียกร้องประกาศก้องสิทธิ์รึไง ความหงุดหงิดจากสภาวะอารมณ์ผันแปรกะทันหัน ทำให้มือบางฉวยประมวลอาญา ก่อนจะทันคิดหน้าคิดหลัง หนังสือเล่มหนากระทบศีรษะผู้ชายปากกล้าเข้าเต็มเปา “โอ๊ย!”

ความรักคือของแสลง เขาจึงไม่เคยคิดอยากมีมัน กระทั่งเธอก้าวเข้ามา... “รู้ใช่ปะ นี่ไม่เกี่ยวกับรัก” สุ้มเสียงเคร่งขรึมชะงักคนบนตัก ก่อนเสียงหัวเราะแปร่งปร่าจะดังลอดลำคอระหง เรียวนิ้วขาวดันปลายคางระคายตอเครา ใบหน้าคมคายเข้มข้นด้วยอารมณ์ปรารถนานัยน์ตาฉายแสงแรงกล้าสานสบดวงตาคู่เยิ้มหยาดหากแพรวพราวด้วยประกายยั่วเย้า “ย้ำจริงว่ะ” เสียงใสสั่นน้อยๆ เพราะร่างกายขาวกระจ่างก็ถูกสุมด้วยไฟพิศวาสไม่ต่างกัน เอวบางขยับเบาๆ ส่งให้พื้นที่ที่มีการหลอมรวมเกิดความแปลบปลาบซ่านขึ้นช่องท้อง “ย้ำฉัน หรือย้ำตัวเอง~” “เธอ~” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันปราม งับเรียวนิ้วที่กระด้างแตกเกินหญิงขบย้ำแต่ไม่กล้าขย้ำให้เจ็บ คนถูกขู่กลับเพียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เคลื่อนกายเลื่อนรูดครูดเคล้นแผ่วหากเร้าทุกอณูอารมณ์ ตาคมไหววาบ ลมหายใจสะดุดห้วง “กลัวเหรอ” “คนอย่างพันภพไม่เคยกลัวอะไร” “กลัวติดใจฉันไง” ช่างยั่ว~ “ติดใจที่มีความหมายคล้ายๆ ‘หลงรัก’” หึ! “ความรักสำหรับฉัน มันก็แค่เซ็กซ์สนุกๆ แค่ปลดปล่อยเวลาอยากแค่นั้น” “จะเอาแน่ใช่มั้ยเพียว ฮะ! นายจะเอาแน่ใช่มั้ย” มือที่ยังมีผ้าพันไว้ยกขึ้นตั้งการ์ดบ้าง จังหวะเท้าสลับก้าวฟุตเวิร์กมั่นคงขึ้น คิ้วเข้มขยับปับๆ สองครั้งซ้อนอย่างยียวน มันทำให้เธอยิ่งเกรี้ยวกราด เลี่ยงมาตลอด~ เห็นเขาอยู่ซ้ายเธอจะไปทางขวา เห็นเขาอยู่ตรงหน้า เธอจะถอยหลังกลับ ไอ้บ้านี่ไม่รู้รึไงว่าตลอดหลายปีมานี้เธอต้องข่มใจแค่ไหน ทรมานเพียงใด ถึงได้บังอาจมาเท้าทวนความรู้สึกพวกนั้นขึ้นมา หมัดเล็กแต่พิษร้ายกาจหวดตวัดเต็มแก้มขาว หน้าคมสะบัดตามแรง เลือดสดๆ ปรี่ออกมาตรงมุมปาก เพียวยกหลังมือขึ้นเช็ด เขามองดูเลือดสีแดงก่อนจะมองวงหน้าสวยดุ “นายควรถอยซะตอนนี้”

“ถ้าเธอไม่เปลี่ยนใจฉันจะไม่เกรงใจนะ” กระป๋องเบียร์เย็นเฉียบแตะลงด้านข้างของแขนเรียวที่เจ้าตัวดันมือกับอกกว้าง เขาเลื่อนมันเบาๆ มาตามลำแขนเข้าหาตัวหญิงสาวท่ามกลางสายตาจับจ้องมอง เธอมีอาการขนลุก ตัวสั่น ตาเบิกกว้าง ขนอ่อนบนกายสาวลุกตั้งจนรูขุมขนดันตัวขึ้น ตุ่มความรู้สึกกระจายไปทั่วลำแขน เนินอก ลำคอ จู่ๆ เขาก็เทเบียร์ทั้งกระป๋องลงมาบนตัวเธอ ไล่ราดจากแก้ม ปลายคาง ลำคอ เนินอก

“เปียกซกขนาดนี้ยังปฏิเสธอีกนะ อยากตั้งแต่เห็นเขาเอากันแล้วสิท่า” “พี่ธิว...” ทองธิวกระแทกปากบดปากอิ่มแรงๆ ดูดรัดลิ้นหวานรูดเลีย หงายฝ่ามือประกบช่อเนื้อกลางหว่างขาสาวบีบย้ำเป็นจังหวะ “อยากให้ฉันหยุด งั้นก็เลือกทางตายใช่ไหม” “พี่ธิว...” เธออยากร้องไห้ขณะที่หอบกระเส่าอย่างมีอารมณ์ร่วม แต่ความรู้สึกผิดครอบงำจิตใจ ทำแบบนี้ก็เท่ากับเธอเป็นชู้กับเขา แต่ถ้าไม่ทำพวกเธอก็อาจถูกฆ่าตายหมด

“อยาก! ไม่ใช่เหรอ” “มันไม่ถูกต้อง น้าภูมิอย่าทำอย่างนี้” เธอส่ายหน้ายิก ผมเผ้าสะบัดกระจาย แววตาตื่นตระหนก ใช่ว่าไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด ตรงกันข้าม เธอเข้าใจดีทีเดียว ภาคภูมิกำลังพูดถึงเรื่องอะไร “อะไรที่ไม่ถูก ผู้ชายผู้หญิงเวลามีอารมณ์ เขาก็เรียกแบบนี้ทั้งนี้ จะ ‘อยาก’ ‘เสี้ยน’ ‘งุ่นง่าน’ พูดให้สวยหรูดูดียังไง มันก็แค่อยากระบายความเงี่_นทั้งนั้นแหละ” เสียงห้าวต่ำ น้ำเสียงหยันเยาะ แววตาจับจ้องดวงหน้าใสของสาวน้อยวัยหวานไม่วางตา ภาคภูมิใช้มือตะปบปลายคางมนจับตรึงให้เชิดหน้าสบตา “แล้วนี่ก็ถูกต้องที่สุดแล้ว เธอเป็นผู้หญิง ฉันเป็นผู้ชาย ทำเรื่องอย่างนั้นได้ใครจะว่า” “แต่ๆ แต่ว่านุสเป็นเพื่อนกับหลานน้าภูมิ พูดไปก็เหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง” “ก็แค่เพื่อนของหลาน อีกอย่าง...” ภูมิเลิกคิ้วยียวน มองหน้ายุ่งเหยิงของสาวน้อยอย่างเห็นเป็นเรื่องขำ “ความอยากมันไม่เลือกญาติพี่น้องหรอก”

‘มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่จะมีเมียน้อย’ “อย่าอ้างแต่เรื่องพวกนั้นได้มั้ย มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่จะมีกิ๊กมีกั๊ก มีเล็กมีน้อย” ประโยคนี้อีกแล้ว! แอมฟังแล้วกัดฟันอย่างเจ็บใจ ตาวาววับจับจ้องหน้าคนเคยรัก “งั้นมันคงเป็นความจำเป็นแล้ว ที่ผู้หญิงอย่างแอมจะต้องเปลี่ยนมุมมอง หาหนุ่ม หาผัวสำรองเอาไว้ใช้งานเวลาผัวที่บ้านมันอยากจะเปลี่ยนรสชาติเปลี่ยนกลิ่นใหม่” “แอม! อย่ามาหาข้ออ้างลบล้างความผิดตัวเอง ผู้หญิงกับผู้ชายมันเหมือนกันที่ไหน” *********** เมื่อสามีขยันนอกกาย แล้วผิดมากไหม? หากเธอจะเผลอมีใจให้ชายคนอื่น “พี่เสก...ปละ ปล่อยแอมเถอะจ้ะ” แอมสะดุ้ง พยายามขืนตัวลุกออกห่าง ลมเย็นๆ พัดกรูผ่านร่าง เธอใจไหววาบ มันช่างคล้ายกับเหตุการณ์ในคืนนั้น เสกชะงักมือ มองสบตาตื่นๆ อีกครั้งก่อนจะยอมปล่อยให้เธอหยัดตัวยืน “เอ่อ แอมกลับบ้านก่อนนะจ๊ะ” แอมรีบบอก หมุนตัวเดินไปหาประตูกระจกที่อยู่ห่างแค่สามก้าว ยังไม่ทันได้ก้าวผ่านธรณีประตูออกไป ร่างกายก็ถูกดึงจนหมุนกลับอีกครั้ง คราวนี้ไม่ล้ม และกายสูงใหญ่ของเสกก็ยืนอยู่ข้างหน้า เธอเงยหน้ามองอย่างตกใจและแปลกใจ เขาก้มลงมา แววตาหื่นหิวบางอย่างไม่ปิดบัง เธอใจสะท้าน เขาเอื้อมมือไปจับประตูดึงรูดปิด เสียงหมุนปิดล็อกดังคลิก ใจดวงน้อยกระตุกวาบ “พี่ทนไม่ไหวแล้วแอม...”

‘แพศยา’ คำพิพากษานี้ถูกต้องแล้วหรือ??? “อย่าล้อเล่นบ้าๆ นะ” เนยได้สติ ดิ้นรนผลักไสกายแกร่ง แต่นั่นกลับเป็นเหมือนสัญญาณการเปิดศึก ปกรณ์ไม่คิดถอยห่าง เขาไม่สนแล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร เขาต้องการเธอตามสัญชาตญาณของเพศผู้ เรือนร่าง กลิ่นกาย ความสวยงามน่ารักของเนยทำให้เขามีอารมณ์ต้องการจนเกินจะควบคุม “ใครว่าล้อเล่น” จมูกและปากรุมร้อนกดไปตามนวลแก้ม เธอเบี่ยงหน้าหนีไปทางซ้ายเขาซุกไซ้ด้านขวา เธอหลบขวา เขาระรานด้านซ้าย พยายามที่จะประกบปากจิ้มลิ้มนั้น แต่เนยไม่ยอมง่ายๆ ผลักดัน ทุบตี จิกข่วนสารพัดที่เธอคิดออกเพื่อให้พ้นจากความน่าอับอายตรงหน้า “อย่าทำบ้าๆ นะกร ฉันเป็นพี่สะใภ้นายนะ” นี่มันผิด! มันไม่ควรเกิดขึ้น ปกรณ์เกิดบ้าอะไร ปกรณ์หยุดการระราน เงยหน้าขึ้นยิ้มใส่ตาตื่นๆ “ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ ถ้าเธอจะเพิ่มตำแหน่งเมียของฉันเข้าไปด้วย”

เขายัดเยียด กล่าวหา มอบสถานะจำเลยให้ พร้อมบทพิพากษาลงทัณฑ์ที่แสนหยาบหยาม “อย่าบ้านะ!” “ร้องสิ!” โตมรเลิกคิ้วยียวน สุ้มเสียงท้าทาย “แหกปากดังๆ คนเขาจะได้รู้ทั้งโรงแรมไปเลย เจ้าสาวคนสวยแอบมาเย่อกับชู้สวมเขาให้ผัวตั้งแต่คืนแรกแต่งงาน” เพลงนาราอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างมองสีหน้าสะใจของคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใจเธอเต้นระรัวเพราะความตกใจและตื่นกลัว เขาจะทำอย่างที่พูดออกมาจริงหรือ... “คุณมัน! มัน! สารเลว!”

“บางทีคุณก็มั่นใจอะไรผิดๆ นะคะ” คิ้วเข้มขมวด หากริมฝีปากได้รูปยังมีรอยยิ้มระบาย ส่งให้ใบหน้าคมนั้นดูหล่อเหลาและเป็นมิตรอย่างไม่ควรเป็น “ฉันมั่นใจในสิ่งที่ทำเสมอ แล้วมันก็ไม่พลาดด้วยสิ” “ไม่แน่หรอก คนเคยพลาด มีหรือจะไม่พลาด” “หมายความว่าไง” “ไม่รู้สิคะ” เพลงรัมภาใส่จริตเท่าที่อายุสามสิบแบบเธอรู้จักมา กรีดยิ้ม ปรายตา ทำท่าว่ามั่นใจสุดฤทธิ์ทั้งที่ใจอกตรมขมไหม้ “ถึงฉันจะเสนอ แต่พอถูกสนองไม่ถูกใจ ฉันก็มีสิทธิ์คิดใหม่ อย่ามั่นใจนักคุณหมอ... ทุกวันนี้คุณป๋าสายเปย์เยอะเสียด้วยสิ บางทีอาจจะมีสักคนที่ฉันพอใจยอมเป็นตุ๊กตาบนเตียงก็ได้” “จะบอกว่าเธอยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อทดสอบความร่านของตัวเองงั้นสิ” “จะเป็นไรไปล่ะ จะขายทั้งทีก็ต้องหาที่ถูกใจหน่อย เมื่อก่อนแบให้ฟรีๆ ก็เคยแล้วนี่ จริงไหมคะ”

บทสรุปความรักของนพดนัย เขาเคยคิดว่ารักตุ๊กตาหมดหัวใจ แต่พอเจอสาวสวยขี้อ่อน หัวใจพลันหกคะเมนคว่ำหายไม่เป็นท่า... “มั่นเหลือเกินนะ อ่อยไปทั่ว” “คนสวยก็แบบนี้แหละค่ะ อ่อยรายไหนไม่ติดให้รู้ไป” ได้ยินคำค่อนแคะอดตอบโต้ไม่ได้ ใจที่เจ็บจี๊ดๆ เตือนว่า เธอไม่ควรปล่อยให้คนบ้านี่มามีอำนาจเหนือเธอได้ แค่มีอะไรกัน แค่เธอเสียซิงให้เขา ไม่ใช่จะยอมให้นพดนัยมีเหนืออำนาจเหนือชีวิตเธอ “แต่กับบางคนก็ยกเว้นนะคะ ไม่รู้ทำไม ไม่อยากอ่อยซะงั้น” ท่าทางที่ปรายตามามอง ทำให้นพดนัยฉุนวูบ คว้าข้อมือเล็กกระชากร่างระหงเข้ามาหา จุดนั้นเป็นช่องตึกที่จะทะลุผ่านไปหน้าโรงสี่ “ส-โร-ชา” “ขา... คุณนพ” “อย่ามาอวดดี” “เปล่าเลยค่ะ” เธอเหยียดปากยิ้ม หลุบตามองข้อมือที่ถูกจับแน่น “ปล่อยมือฉันด้วยค่ะ เราไม่ได้สนิทกันแบบที่จะมาจับมือถือแขน” เขาอยากจะบ้า แม่สาวปากกล้านี่ทำไมดื้อนักนะ ไม่สนิทเหรอ ท้องชนกันมากี่ครั้ง เขาทะลวงร่องฉ่ำของเธอมากี่หน ดูดนมเธอมากี่ยก นี่คือไม่สนิท? “ไม่สนิท ใช่สินะ ตอนนี้ฉันไม่ได้เสียบน้องชายที่หว่างขาเธอนี่ เธอเลยพูดได้เต็มปากว่าไม่สนิท” หน้าร้อนวาบ อับอายเหลือแสน สโรชาเชิดหน้าขึ้น ตาวาววับ “แค่ประสบการณ์แลกเปลี่ยน กับผู้ชายที่ฉันเลือกขึ้นเตียง ฉันไม่เรียกว่าสนิทหรอกค่ะ ฉันรู้แค่ว่า สนุกหรือน่าเบื่อ จบนะคะ” มือบางบิดออก ร่างระหงก็เดินลิ่วผ่านช่องตึกออกไป นพดนัยกัดกรามกรอดมองตามอย่างคาดโทษ ปากกล้าแบบนี้ เขาจะจูบให้ปากเจ่อเลยคอยดู คำก็คุณนพ คำสองฉัน คำสามไม่สนิท เดี๋ยวจะเอาให้แนบชิดแบบเนื้อผนึกเนื้อเลยคอยดู สโรชา...

อารมณ์ ความต้องการ มันเหมือนความมืดที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจของคนเรา เหมือนเงา... ที่ตามติดเจ้าของ บางครั้งมองไม่เห็น แต่มันไม่เคยหาย ไม่เคยจากไปไหนไกล บางเรื่อง รู้ว่าผิด แต่ยังทำ เสพย์ติดมันเข้าแล้ว เลิกไม่ได้ อย่างเช่น วังวนตัณหา ห้วงราคะเร่าร้อนดังไฟ พร้อมแผดเผาผู้ที่หลงกระโจนเข้าไป ยากจะหาทางหลุดพ้น “อย่าทำตุ๊กตาแบบนี้นะนพ นพเป็นอะไร ตุ๊กตาเป็นแฟนเอกนะ” “ผมรู้” เสียงห้าวแตกพร่า เต็มไปด้วยอารมณ์ ปากร้อนผ่าวจูบไซ้ซอกคอ ไล้ลิ้นปาดไปทั่ว ขณะที่รัดตัวเธอไว้ไม่ปล่อย “รู้แล้วก็ปล่อย มันไม่ดี อย่าทำแบบนี้” “ผมอยากได้คุณ” เขาบอกไม่สะทกสะท้าน แม้เธอจะเป็นแฟนเพื่อนรักของเขา ตุ๊กตาใจสั่น อกผวา ทั้งโกรธและอับอาย หันขวับมา สบตาที่ปัดมามองหน้าเธอ ในความมืด เธอใจสั่นหมุนกลับไปพยายามจะดิ้นและเอื้อมมือไปเปิดไฟ

เพียงแค่อยากศึกษาเรื่องใต้สะดือ แต่กลับเป็นสื่อชักนำให้สาวน้อยพบกับหมอหนุ่มคาสโนว่าแสนอันตราย สาวน้อยไร้เดียงสาอย่างเธอจะรอดพ้นจากเข็มหมอไปได้หรือไม่ !!!

สาวน้อยวัยใส "แม้นรัก" มีความใฝ่ฝันอยากจะเป็นเมคอัพอาร์ติสให้กับดาราที่เป็นดาวจรัสแสงอยู่ใต้สปอร์ตไลต์อันเจิดจ้า แต่ก็ต้องพลาดท่ามาตกหลุมรักพระเอกหนังผู้ใหญ่ หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นหน้าใส แต่จิตใจแสนซื่อ (หรือเปล่านะ ?) เรน 恋 พระเอกหนังผู้ใหญ่ลูกครึ่งไทย - ญี่ปุ่น ไม่ดินแดง นับเป็นอีโรเมน Eromen แห่งวงการหนังผู้ใหญ่ ผ่านเซ็กส์มามากมายจากสาวสวยนับร้อยนับพันเนื่องจากมันคืออาชีพ ทำเรื่องร้อนแรงหน้ากล้องจนชินชา แต่ทว่าในชีวิตจริงกลับเป็นชายหนุ่มที่แสนเรียบง่าย ไม่รู้ว่าคำว่ารักเป็นอย่างไร ต้องรอสาวน้อยหน้าใสมาช่วยไขประตูหัวใจพ่อหนุ่มร้อนแรงสักที

“ฉัน…” “ผมรู้ว่าคุณคงตกใจกำลังสิ่งได้รับรู้จากผม แต่ผมสาบานว่าเรื่องที่ผมชอบคุณ เป็นเรื่องจริง” “ฉะ…ฉัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกแล้วก็เดินเลี่ยงออกมา แต่แขนถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ “คุณจะไม่หนีผมไปไหนใช่ไหม ลลิน” “ฉัน…ฉันไม่รู้ค่ะ” “ถ้างั้นผมขอให้คุณอย่าไปจากที่นี่ได้ไหมครับ คุณแม่ผม ท่านรักคุณ ส่วนเรื่องของผม ถ้าคุณยังไม่พร้อมให้โอกาสผม ผมรอได้ นานแค่ไหนผมก็จะรอ” พูดจบอเนชาก็ยอมปล่อยมือจากแขนเล็ก ด้านลลินลักษณ์ก็รีบเดินกลับห้องพักของตัวเอง หญิงสาวไปนั่งอยู่บนเตียงอย่างคนสับสน

เพราะความผิดพลาดในคืนหนึ่ง คนสองคนจึงเกิดความสัมพันธ์ที่ยากจะเปิดเผย จำต้องมีอะไรเกินเลยแค่ในที่ลับเท่านั้น

เรื่อง “เจ้าพ่ออิทธิพล” เป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวที่ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อแม่ขอเธอ ไม่ว่าจะงานอะไรเธอก็ทำได้หมด แต่ด้วยความที่เธอมีนิสัยเสียงดังชอบโวยวาย และไม่ยอมคน ทำให้เธอเกิดปากเสียงกับชายคนหนึ่ง แถมชายคนนี้ยังปากดีซะจนหมาในปากเธอยังต้องขอคารวะ เธอว่าตัวเองปากหมาแล้วนะแต่นายคนนี้มันปากหมาซะยิ่งกว่าเธออีกร้อยล้านเท่า! เรื่องราวจะชุลมุนวายป่วนแค่ไหนติดตามต่อในเล่มน้า รับประกับความแซ่บความแสบความปากดีของพระนางเลยค่ะ ปล.นิยายเป็นแนวตลกโหดคะอ่านแล้วไม่เครียดรับประกันว่าอ่านไปต้องมีหัวเราะแน่นอน >__< - - - - - - - - - - - - - - หยกแนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ - - - - - - - - - - - - - - ติดตามผลงาน : เพจ Sunisayok ( เสิร์ชหาได้เลยจ้า )

คนที่ถูกจ้องมองยืนหนาวสั่นขึ้นอีก เมื่อได้กลิ่นกายที่หอมประหลาดคล้ายดอกพุดจากผู้ชายตรงหน้า มนุษย์ที่ไหนมีกลิ่นกายเช่นนี้ ขาเล็กเริ่มสั่นแต่คงฝืนต่อปากต่อคำ “ผีหรือคน!?” น้ำเสียงตื่นตระหนก เธออยากเป็นลมถ้าคิดว่าเขาเป็นผี “คิดว่ายังไงล่ะ” เขาถามเชิงหยอกเย้า แต่ภาสิกาไม่ชอบน้ำเสียงของเขาเลยสักนิด ความรู้สึกเหมือนเขาเล่นกับเหยื่อชิ้นโปรด เมื่อยังรู้สึกว่าอิ่มอยู่แต่ยังอยากเล่นต่อ “คุณพูดได้” ปากเธอสั่นนิดๆ ขณะเอ่ยถาม “ผีก็พูดได้” “คะ...คุณเป็นผี!” ปากจิ้มลิ้มกำลังจะอ้าปากตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนแต่กลับไร้เสียง สองขาที่คิดว่ากำลังก้าวออกวิ่งกลับย่ำอยู่กับที่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ! ร่างบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวจับจิต ด้วยไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ “ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้เขาแล้วเริ่มอ้อนวอนเมื่อคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดกับตน ต้องเกิดจากผู้ชายตรงหน้านี้เป็นคนทำ “อย่ากลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” เขาบอกพลางยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าเล็ก มือหยาบกร้านลูบไล้ทั่วดวงหน้าหวาน กวาดสายตาคมดุพิจารณาทั่ววงหน้าอย่างถูกใจ “อย่า! ได้โปรด ...” หญิงสาวพูดเสียงเบาหวิว แววตาร้องขอเว้าวอน แต่มือใหญ่ที่ลูบไล้กลับไม่นำพาต่อเสียงนั้น ดวงตาสีเข้มก้มประชิดสบนัยน์ตาดำขลับที่เบิกโตอย่างตกใจปนหวาดหวั่น เขายิ้มให้นิดๆ แล้วปล่อยมือออกจากใบหน้าอย่างอ้อยอิ่ง “เธอสวยงามมากสาวน้อย กลิ่นกายช่างถูกใจฉันเสียเหลือเกิน จนอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว” คนพูดก้าวเดินวนรอบร่างเล็กที่เอามือกอดอกขาสั่นพับๆ ด้วยความกลัว แม้ร่างจะขยับไม่ได้แต่ดวงตากลมโตยังกรอกมองตาม ยามเมื่อเขาเคลื่อนไหวเดินรอบตัวอย่างระแวดระวัง *** สงครามลูกครึ่งเทพกับอสูรกำลังจะเกิดขึ้น ผู้แข็งแกร่งคือผู้รอดในสงคราม...!!!

“นายจะไปทำอะไร คุก คุก นะนาย” เสียงตติยะตะโกนเกือบเป็นเสียงกระซิบใต้ต้นมะม่วง “แล้วมึงจะยืนอยู่ทำไมวะหรือจะดูต้นทางให้กู” ไม่สำนึกยังชักชวนลูกน้องร่วมชะตากรรม ช่างเป็นเจ้านายที่ดีชวนลูกน้องเข้าคุก ตติยะรีบเผ่นแนบก่อนจะได้รับแจกอาวุธรอบสอง ได้แต่คิดในใจเจ้านายชอบปีนเข้าห้องสาวแล้วอ้างเรื่องเจ้าหนี้ลูกหนี้ จะไปปล้ำเขาก็หาเหตุผลบ้าๆบอๆ “ฉันมาเก็บดอกเบี้ย เดือนนี้ถึงเวลาจ่ายแล้ว” อีกฝ่ายเอ่ยปากทวงค่าดอกเบี้ยพิศวาส “ห๊ะ! เมื่อคืนเพิ่งทำกันไปหยกๆ จะมาจ่ายดอกเบี้ยอะไรอีก ไอ้คนเฮงซวย” ลูกหนี้ทำหน้าตกใจกับการทวงดอกเบี้ยแสนโหดที่เพิ่งจ่ายไปไม่ถึงชม.ก่อนหน้านี้ แถมสบถด่ามาเป็นของแถม “เนี่ย เธอกล้าด่าผัวเหรอ ถ้าคิดจะโกงไม่ง่ายหรอกนะ ฉันมีสัญญาลับที่เธอเซ็นไว้ อยากดูไหมล่ะ เมื่อคืนเป็นการจ่ายดอกของเดือนที่แล้ว ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนสิบนาทีหมายความว่าเป็นของเดือนใหม่ มาแล้วไม่อยากเสียเที่ยว เรียกเก็บจากเธอตอนนี้เลย” เขาไม่พูดเปล่าแต่คว้านาฬิกาที่หัวเตียงมาจ่อตรงหน้าแทบจะถิ่มตาเธอก็ว่าได้ “คุณมันไอ้คนเฮงซวยที่เข้ามาในชีวิตฉัน ไอ้คนใจดำ” เธอไม่เคยด่าใครมาก่อนเลยในชีวิตนี้ แต่เขาทำให้เธอเหลืออดจริงๆ เธอต้องจ่ายดอกเบี้ยอีกครั้งในเวลาข้ามคืน หลังจากจบเกมรักหักสวาทกับเขาไปหยกๆ ยังไม่หายเหนื่อยเลย ต้องมาตกใจกับการทวงดอกเบี้ยของอีกเดือน เธออยากกรี๊ดดังๆ อย่างขัดใจ “ด่าพอหรือยังจอมขวัญ มานี่เร็วๆเข้า ด่าอย่างเดียวเงินต้นไม่ลดหรอกนะ ถ้าปรนนิบัติดีอาจใจดีลดเงินต้นให้” ภูมินทร์ไม่ยอมให้ลูกหนี้อย่างจอมขวัญได้หยุดพัก เพราะตอนนี้โดนเมียด่าไอ้เจ้าอาวุธลับเขายิ่งคึกคักเหมือนเสียงบ่นเสียงด่าเป็นเพลงที่มันโปรดปราน ตอนนี้มันกำลังพองตัวและแข็งอยู่ใต้หว่างขาพร้อมออกศึก “คุณภูขา ขวัญเหนื่อยแล้วยกยอดไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ” ทั้งบ่นทั้งด่าแล้วไม่ได้ผลกลับมาใช้ลูกอ้อนใหม่

น้องสาวตัวแสบก่อวีรกรรมหนีไปเที่ยวต่างประเทศกับใครก็ไม่รู้ ทิ้งแหวนหมั้นพร้อมกับกระดาษโน๊ตที่ระบุข้อความว่าให้เธอซึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดทำหน้าที่ทุกอย่างแทนชั่วคราว รวมถึงการเป็นคู่หมั้นของ ‘รามิล’

เรื่อง “ เจ้าพ่ออสูร ” เป็นเรื่องเกี่ยวกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีนิสัยแข็งกระด้างไร้ความรู้สึกเขาใช้ชีวิตอยู่แต่ในโลกของความโหดร้ายจนมันหล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนไม่เคยคิดปราณีใคร แต่แล้วพระเจ้าก็เล่นตลกกลับส่งหญิงสาวแสนน่ารักเธอมีนิสัยอ่อนโยนยอมคนและขี้อายเธอใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยความสงบสุขแต่แล้วความสงบสุขเหล่านั่นก็ต้องจบลงเมื่อเธอได้เจอกับเขา อสูรร้าย! เธอจะต้องพบเจอกับอะไรบ้างติดตามต่อได้ในหนังสือเลยนะคะ >///< - - - - - - - - - - - - - - หยกแนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ - - - - - - - - - - - - - - ติดตามผลงาน : เพจ Sunisayok ( เสิร์ชหาได้เลยจ้า )

“มองผมตาเป็นมันขนาดนี้ จะเอาอะไรอีก” ถามด้วยเสียงกรุ้มกริ่มพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “ฉันก็ใช่สายตาปกติมอง” เธอแย้งเสียงแข็ง ตามด้วยการยกมือผลักใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง “มองแบบนี้มีอะไรจะพูดก็พูดมา” “ฉันอยากรู้เหตุผลว่าคุณจับฉันมาทำไม แล้วใครใช้ให้คุณไปบอกพี่ชายฉันว่าคุณเป็นแฟนฉัน” “ยังไม่ถึงเวลาคุณต้องรู้ แต่ถ้าคุณทำตัวดีและน่ารักกับผม ผมอาจจะปล่อยคุณเร็วขึ้น” “ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบ อย่ามาหลอกฉันเลย” เสียงหวานโต้กลับทันควัน เพราะรู้ดีว่าเขาแค่หลอกให้เธอดีใจเล่นก็เท่านั้น “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่เด็ก เพราะผมจับและวัดขนาดคุณมาแล้วกับมือ” “คนปากสกปรก” “แต่ปากสกปรกอย่างผมก็จูบคุณจนหลงเคลิ้มมาแล้ว” มธุรากำมือแน่น อยากจะชกคนปากสกปรกให้หน้าหงาย แต่คงได้แค่คิด! เคลย์ริกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีโกรธของคนบนเตียง “ผมต้องออกไปทำงานแล้ว ส่วนคุณก็พักผ่อนซะ ไม่เกินสี่ทุ่มผมจะกลับมา” “ฉันไม่ใช่เมียคุณ! ไม่ต้องมาบอกว่าจะกลับเวลาไหน” มธุราตอบกลับไปแบบไม่ทันคิด ส่วนคนตัวโตก็หมุนตัวกลับมาแล้วยิ้มกริ่ม “ถ้างั้นคืนนี้ผมจะรีบกลับมาทำให้คุณเป็นเมียเลยดีไหม แล้วผมรับรองเลยว่าทั้งแม่ทั้งพี่ชายของคุณ คงดีใจกันมากแน่ๆ ที่ลูกสาว…” เคลย์ริกหยุดพูดแล้วมองสำรวจเรือนร่างครู่หนึ่ง “หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่จนถึงขั้นหาแฟนไม่ได้ มีสามีเป็นตัวเป็นตนเหมือนผู้หญิงคนอื่นซะที” บอกกล่าวจบแล้วก็หัวเราะมีความสุขเสียนักหนา “ฝันไปเถอะ!” “งั้นคืนนี้มารอดูกันไหมว่าจะฝันหรือไม่ฝัน” ปากหยักร้ายกดยิ้มลึก ก่อนจะเปิดประตูออกไปทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งทำหน้าเหวออยู่กับคำพูดทิ้งท้ายของคนหน้าโหด *****งานหมดสัญญานะคะ ชื่อฉบับตีพิมพ์อาญาร้ายเทพบุตรมาร*****