ในวันที่รักเขาไปแล้วทั้งใจและเขาเองก็ทำท่ามีใจให้...แม่ของลูกก็เดินย้อนกลับมา และเธอคนนั้นยังเป็นคนที่เขารักไม่เคยลืม ถ่านไฟเก่าที่ยังร้อน ทำท่าจะคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง เธอ...ผู้ซึ่งมาทีหลัง จะทำเช่นไร หมอปราญช์ อัครหิรัญ คุณหมออายุรกรรมวัยสามสิบเศษ ชีวิตของชายหนุ่มมองดูเหมือนเพอร์เฟคไปเสียทุกเรื่อง แต่เขากลับประสบกับความล้มเหลวในชีวิตคู่ โดยภรรยาทิ้งลูกน้อยสองคนไว้ให้เลี้ยงดู... ชีวิตที่กำลังซวนเซนั้นต้องการใครสักคนมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กๆ เพราะเขาไม่อาจรับมือไหวด้วยใจกำลังช้ำหนัก มารดาจึงส่ง ดากานดา น้องสาวนอกไส้ที่คุณน้าของเขารับเลี้ยงดู ในสายตาของเขา เด็กจบใหม่อย่างหล่อนนั้นไม่เหมาะเอาเสียเลย ชายหนุ่มจึงตั้งท่าต่อต้านตั้งแต่วันแรกที่เจ้าหล่อนเหยียบย่าง... หากแต่ว่าความใกล้ชิดทำให้ใจเขาเริ่มยอมรับ ชายหญิงใกล้กันไม่ต่างน้ำมันใกล้ไฟ ท่ามกลางไฟรักที่โหมกระพือ อดีตภรรยาของเขาก็เดินย้อนกลับมา และหล่อน...คือแม่ของลูก คือคนที่เขารักไม่เคยลืม ++++++ สองมือแกร่งสอดเข้าใต้บั้นท้ายกลมกลึงแน่นหนั่นแล้วลุกขึ้นยืน สองขาเรียวคล้องเกี่ยวสะโพกสอบเอาไว้ พร้อมทั้งสองแขนที่กอดเกี่ยวลำคอแกร่งเพื่อพยุงกาย เขาอุ้มหล่อนไปยังเตียงที่ไว้สำหรับใช้ฉีดยาให้คนไข้หวังใช้มันเป็นสนามรักในค่ำคืนร้อน วางร่างร้อนรุ่มไว้บนนั้นแล้วถาโถมคลุกเคล้าเข้าหาตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือร้อนเร่า...ท่ามกลางลิ้นร้อนที่ตวัดดูดดึงยอดอกอิ่มแดงระเรื่อ ปลายนิ้วแกร่งก็สอดเข้ากับขอบกางเกงนอนของเจ้าหล่อนแล้วดึงรั้งลงต่ำอย่างรีบรน ก่อนจะค่อยๆ รูดมันออกจากเรียวขาขาว โยนมันลงพื้นอย่างไร้ทิศทาง ตามมาด้วยกางเกงนอนของตนที่ถูกจัดการออกจากร่างอย่างรวดเร็ว "กานดา...เธอพร้อม...จะเป็นของพี่แล้วใช่ไหม" ใบหน้าหวานแดงซ่านจนเขาถึงกับขบริมฝีปากรอ หล่อนไม่ตอบได้แต่หลุบตาหนีแววตากระหายอยากราวเสือร้ายที่กำลังกระหายหิวจนซมซาน หากแต่สองขาเรียวที่เกี่ยวรั้งสะโพกแกร่งให้ขยับแนบชิดเข้าไปอีกนิด ทำให้เลือดในกายของเขายิ่งฉีดพล่านราวซัดไวน์แทนหล่อนไปทั้งขวด ปลายนิ้วแกร่งลากไล้เข้าหาขอบกางเกงชั้นในตัวสวยบางเบา มาพร้อมแววตาอ่อนเชื่อมออดอ้อนขอความรักที่จ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตาปรือฉ่ำ ลมหายใจของทั้งสองร้อนรุ่มอุ่นซ่าน เมื่อยามได้สบประสานจับจ้องมอง ชายหนุ่มจับขาทั้งสองข้างของหล่อนพาดมาบนท่อนแขนกำยำ ก่อนขยับท่อนเนื้อไปจดจ่อตรงช่องทางสวาท สะโพกแกร่งแอ่นหยัดเข้าหาแล้วออกแรงดัน เพียงส่วนปลายสอดใส่เข้าไปได้ไม่เท่าไหร่หล่อนก็ร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มาเยือน “อ๊า…พี่ปราชญ์…เจ็บ…”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง ป่านนี้คุณกับหมวดธีร์คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ผมคงไม่โง่แต่งงานกับคุณเพื่อกินเดนใครหรอกนะ จริงๆ แล้วคุณก็ชอบหมวดใช่มั้ย ทำไมถึงยอมให้เขาทำแบบนั้น ฮึ!” “เผียะ!” เสียงฝ่ามือฟาดลงบนซีกหน้าตามแรงอารมณ์ ผู้กองหนุ่มยืนนิ่งชั่วครู่เมื่อรู้สึกเจ็บชาไปทั่วใบหน้าคมคร้าม เส้นแห่งความอดทนของเขาขาดผึงลงทันที “ฉันจะไปนอนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ กลับไปได้แล้ว!” รัญชน์เอ่ยปากไล่อีกฝ่ายด้วยความโมโหที่พุ่งพรวดขึ้นมา หญิงสาวเปิดประตูห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างของตัวบ้านก่อนวิ่งหนีเข้าไปในนั้น “ไม่เกี่ยวใช่มั้ย! ถ้าผมทำให้มันเกี่ยวล่ะ!” เขาพุ่งพรวดตามมาด้วยความรวดเร็ว ก่อนปิดประตูตามหลังอย่างแรง รัญชน์ยืนตัวสั่นหน้าซีดด้วยความตกใจ สัญชาตญาณของเธอบอกว่าในนี้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป “อย่านะ!” ชายหนุ่มพุ่งพรวดเข้ามาก่อนดันร่างเล็กไปชิดผนังห้อง มือแข็งราวคีมเหล็กจับข้อมือเล็กเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนตรึงเอาไว้กับผนัง ในขณะที่รัญชน์พยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอีกฝ่าย แต่ความพยายามกลับไม่เป็นผล เมื่อเขาดันสะโพกแกร่งเข้ามาขวางกั้นเอาไว้ “ผู้กอง คุณกำลังขาดสติ ปล่อยฉัน!” รัญชน์พยายามอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ เนื่องจากคิดว่าถ้าเขาจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอคงไม่มีปัญญาที่จะขัดขืนได้ “ผมมีสติตลอด แต่ผมไม่พอใจที่คุณให้หมวดธีร์ถูกเนื้อต้องตัวก่อนผม” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไป เขากระซิบชิดริมฝีปากระเรื่อเมื่อไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป “ทีหลังอย่าทำอีกจำเอาไว้!” “มันไม่ใช่…อื้อ” หญิงสาวพูดได้แค่นั้น เสียงทั้งหมดต้องถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อเขาฉกริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่รัญชน์พยายามส่ายหน้าหนีเพื่อให้พ้นจากการถูกครอบครอง ชายหนุ่มละมือข้างหนึ่งที่ตรึงข้อมือเล็กเอาไว้เปลี่ยนมาบีบปลายคางเรียวให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบของเขา…มันเป็นจูบที่แสนจะป่าเถื่อนในความรู้สึกของเธอ เมื่อมือข้างหนึ่งเป็นอิสระ รัญชน์สอดแขนไปโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้ ก่อนฝังเล็บแหลมคมลงไปบนนั้นแรงๆ แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านเพราะความหนาของเสื้อพราง หญิงสาวจึงเคลื่อนขึ้นไปยังต้นคอของเขาก่อนจิกแล้วครูดอย่างแรงหวังให้เขาเจ็บแล้วผละออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์ เพราะทัตเทพกำลังหน้ามืดกู่ไม่กลับ ความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ยังน้อยกว่าความหวานล้ำที่ได้รับจากเรียวปากนุ่ม รสจูบที่เร่าร้อนและรุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวลและอ่อนโยนในคราหลัง คล้ายเรียกร้องให้อีกฝ่ายคล้อยตามอย่างเต็มใจ ผู้กองหนุ่มคลำไปยังแผลที่บริเวณต้นคอ เมื่อความรู้สึกเจ็บแสบยังไม่หายไป ชายหนุ่มต้องยิ้มเย็นใส่หน้าอีกฝ่ายเมื่อเห็นเลือดติดมากับนิ้วมือ “หึ ขอบอก รสจูบไม่เป็นสับปะรด อย่างอื่นก็คงจืดชืดเหมือน กัน แล้วแบบนี้หมวดธีร์จะติดใจเหรอครับคุณครู”

'คุณพ่อแน่ๆ' แต่แล้วชื่อไอดีที่แปลกไปไม่คุ้น และรูปประจำตัวที่ไม่มีหน้าเจ้าของไอดี หัวใจของเธอก็เหี่ยวแฟบลงไปตามเดิม 'ใคร ไม่ใช่คุณพ่อนี่นะ' "คิดถึง นอนไม่หลับ" หญิงสาวมองช่องแชทอย่างงุนงง เพราะจู่ๆ ไอดีลึกลับก็มาบอกคิดถึงกันกลางดึก 'คนบ้าที่ไหน ส่งผิดหรือเปล่า' หญิงสาวเลิกใส่ใจเพราะเห็นว่าไม่ใช่คนที่รอ เธอโยนโทรศัพท์ไว้ข้างตัวอย่างไม่ใยดีเพราะคิดว่าจะไม่รออีกต่อไป แต่แล้วข้อความที่เด้งเข้ามาใหม่พร้อมรูปถ่ายของเจ้าตัวก็ทำให้ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง 'ผู้พัน!' ไม่ใช่คนบ้าที่ไหนแต่เป็นคนที่รู้จักดี มือที่กำโทรศัพท์แนบเข้าหาตัวพร้อมอาการนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ เพราะไม่คิดว่าเขาจะหาช่องทางติดต่อเธอได้จริงๆ ความตกใจมาพร้อมใจที่เต้นแรงเพราะความคาดไม่ถึง ไม่คิดว่าจะได้คุยกับเขาอีกครั้ง 'บ้าจริง รู้ไอดีเราได้ยังไง' "ผมรู้ว่าคุณยังไม่ได้นอน เพราะคุณอ่านข้อความผม อ่านแล้วไม่ตอบ ใจร้ายยย" “คุณรู้ไอดีฉันจากไหนเหรอคะผู้พัน" "ผมเป็นคนเดาอะไรเก่งอยู่แล้ว" เขาเอาถ้อยคำเธอมาล้อเลียน จนคนอ่านอดที่จะหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ "แค่นี้นะคะ ฉันจะนอนแล้ว" "เดี๋ยวสิครับ กว่าผมจะหาคุณเจอไม่ใช่ง่ายๆ หาจนแทบพลิกแผ่น ดินกว่าจะเจอ ใจคอจะไม่ถามไถ่กันเลยเหรอครับ หรือเห็นผมเป็นแค่ทหารจนๆ ก็เลยไม่สนใจ" หญิงสาวพลิกกายนอนหงาย นิ้วจิ้มๆ พิมพ์ตอบโต้เขาไปด้วยความหมั่นไส้ "แล้วมาทำไมป่านนี้ล่ะคะ มันดึกมากแล้วฉันกำลังจะนอน" "ผมเพิ่งว่าง เสร็จจากงานก็รีบแชทหาคุณ...คิดถึงจังขอหอมหน่อย" คีตัญชลีแลบลิ้นใส่โทรศัพท์เมื่อเขาส่งรูปตัวเองมาให้ดู หญิงสาวเอานิ้วจิ้มไปที่ใบหน้าบนหน้าจอ เมื่อทำท่าส่งจูบมาให้ผ่านช่องแชทที่ใช้เพียงความรู้สึกสัมผัสในกันและกัน "คุณยังไม่อาบน้ำเหรอคะ หรือว่าไม่เคยอาบเป็นประจำอยู่แล้ว อี๋..." ถามเพราะเห็นเขายังอยู่ในชุดครึ่งท่อน ที่เขาบอกว่าเพิ่งเลิกจากงานนั้นคงจะจริง ทำไมงานของเขาจึงไม่เป็นเวลาเหมือนคนอื่นๆ หญิงสาวคิดเพราะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่กำลังคุยด้วยเขาทำอะไรอยู่ในกองทัพ "เดี๋ยวจะไปอาบแล้ว แต่คุณรู้ไหมตอนนี้ผมทำอะไรอยู่" "คุยแชทจีบสาวอยู่ไงคะ" "ตอนนี้ผมกำลังคลายเครียดไปด้วย ดูรูปคุณไปด้วย อย่าเพิ่งนอนนะที่รักให้ผมทำให้เสร็จก่อน" "หือ?" “ลูกพลัมจ๋า…” ‘ทำบ้าอะไรของเขา’ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนที่สื่อถึงความเจ้าเล่ห์รัวมาเป็นชุด “ส่งรูปให้ดูหน่อยสิครับ รูปโปรไฟล์มันเล็กไปผมดูไม่ถนัด" "อะไรของคุณผู้พัน คุณทำอะไรกับรูปฉัน" "ผมดูรูปคุณ แล้วแค่อยากปลดปล่อย...อูยยย...ผมกำลังจะ...จะ.. " "ไอ้คนโรคจิตเอ๊ย ไอ้หื่น ลามกที่สุด ไอ้คนทุเรศ ช่วยตัวเองต่อไปเถอะ ไปตายซะ!" คำก่นด่ารัวมาเป็นชุด ตามมาด้วยสติ๊กเกอร์ที่บ่งบอกถึงอารมณ์อันเดือดปุด สักพักอีกฝ่ายก็กดบล็อคไอดีไม่ให้ติดต่อได้อีก ปรานต์มองห้องแชทที่เต็มไปด้วยคำก่นด่าแล้วถึงกับหัวเราะออกมา เขาแค่ต้องการแกล้งเธอเล่นไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ เสียหน่อย ชายหนุ่มคิดขณะใช้ไอดีอีกอันแอดไลน์ไป และถึงทำเขาคงจะไม่บอกให้เธอรู้ว่าจินตนาการเขานั้นล้ำแค่ไหน

“ไม่เห็นใจมันหรือไง ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะมันอยากรักน้องเพื่อน…อยากรักใจจะขาด…” เขากระซิบออดอ้อน เมื่อรู้สึกปวดร้าวหนึบหนับจากการที่ไม่ได้ถูกปลดปล่อยมานาน เขาอยาก…อยากที่จะจับท่อนขาขาวๆ พาดบ่าแล้วค่อยๆ แทรกลึกเข้าไปในความนุ่มหยุ่นที่แสนคับแน่น จากนั้นจึงออกแรงขยับโยกให้เธอต้องร้องออกมาด้วยความเสียวกระสัน ให้เธอต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนร้องขอด้วยความทรมาน เพียงแค่คิดจินตนาการความเป็นชายก็ยิ่งแข็งขึง บดเบียดเสียดสีอยู่กับบั้นท้ายเต่งตึงแสนยั่วใจ ปลายนิ้วแกร่งจัดการรูดทั้งชั้นในและกางเกงนอนของเธอให้ไปกองที่ปลายเท้าอย่างชำนาญ เมื่อความอดทนเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด ยังไงคืนนี้เขาต้องได้ล่วงล้ำแทรกลึก จะให้ต้องปล้ำเมียตัวเองเขาก็จะทำ เขาไม่เคยเห็นใครถูกจับเข้าคุกในข้อหาปล้ำเมียสักคน หากเขาจะเป็นรายแรกก็ให้มันรู้ไป “ซี๊ดดดด…” แค่เริ่มต้นก็ทำให้เขาถึงกับร้องออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บที่แล่นพล่าน เมื่อปลายเล็บแหลมฝังลงบนผิวเนื้อแล้วออกแรงกดเต็มแรง เพราะต้องการต่อต้านที่เขาอาศัยพละกำลังที่มีมากกว่าจับท่อนขาเรียวให้ขึ้นไปพาดไว้กับสะโพกแกร่ง พลังต่อต้านของเธอทำให้เขาถึงกับเลือดซิบ ชายหนุ่มมองไปยังรอยแผลที่เป็นทางยาวตามรอยครูดบนท่อนแขนของตน ขณะที่ความเจ็บเปลี่ยนเป็นความแสบซ่านทรวง แสบเข้าไปถึงหัวใจ “รังเกียจพี่ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ” “ใช่ รังเกียจที่สุด” หญิงสาวตอบสั้นๆ แต่นั่นคือการยิ่งยั่วยุให้เขาเดินหน้า ยามนี้ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดเขาได้ ต่อจะต้องให้ได้มาอีกสักกี่แผลเขาจะยอม เจ็บแค่นี้นับว่าไกลหัวใจมากนัก เจ็บเพราะรอยแผลนั้นไม่ถึงตาย แต่เขากำลังจะตายเพราะไม่ได้ปลดปล่อย ดูสิว่าคราวนี้เธอจะฝากรอยแผลไว้บนร่างกายเขาที่ไหนอีกบ้าง ชายหนุ่มคิดขณะสอดประสานแทรกลึก พร้อมๆกับซุกไซร้ใบหน้าไปตามซอกคอหอมกรุ่น ในเมื่อเธอฝากรอยแผลเขาก็จะฝากรอยรัก เป็นรอยรักสลักจิตที่ไม่อาจลืม หญิงสาวพยายามส่ายหน้าหลีกหนีสัมผัสสากระคาย ที่กำลังปั่นป่วนหัวใจให้ต้องร้อนรุ่ม และในที่สุดก็จะตกเป็นทาสของเขาอีกครั้ง ทอดกายให้เขาได้เชยชมทั้งที่ยังไม่หายขุ่นเคือง “ไหนลองพูดอีกครั้งสิว่าเกลียด หากพูดออกมาพี่ก็จะหยุด ไม่มาเข้าใกล้ ไม่มารบกวนอีก” ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่าพร้อมๆ กับขยับโยกหนักหน่วง ผ่อนจังหวะให้ช้าลงเมื่อเขาอยากรักษาช่วงเวลาแห่งความสุขเอาไว้ไม่ให้จบลงอย่างรวดเร็ว สัมพันธ์รักสำหรับเขาและเธอมันคือความพันผูกยาวนาน เมื่อมาจากความรักมันจึงสุขล้ำและลึกซึ้ง ไม่ใช่สัมพันธ์ฉาบฉวยที่อาศัยความใคร่เป็นตัวนำพา สัมพันธ์แบบนั้นเมื่อต่างฝ่ายต่างถึงจุดหมาย ก็ไม่มีอะไรให้จดจำฝังใจ ไร้ซึ่งเยื่อใยและความอาลัยอาวรณ์ “ทั้งรัก…แล้วก็ทั้งเกลียด เคยได้ยินไหม” “ต่อให้เกลียดแค่ไหน…พี่ก็ยังรัก” “เกลียด เกลียดที่สุด” “ถ้าพูดอีกคำ พี่จะเอาออกจริงๆ นะ” “……” “พูดสิครับว่าเกลียด” “เพื่อน…” รอยยิ้มเล็กๆ ระบายขึ้นบนใบหน้าคมคร้าม เมื่อสาวเจ้าอ้ำอึ้ง นั่นยิ่งทำให้เขาย่ามใจ ที่กล้าท้าทายก็เพราะจับได้ว่ากายสาวกำลังสั่นสะท้านไปกับรสสัมผัสล้ำลึก…เขารู้ว่าเธอชอบมัน…ชอบกับการที่เขาฝากฝังตัวตนไว้ในร่างกายเธอ

ชุดนี้มีสองเรื่องนะคะ เพลิงพันธะ (ภรรยาพาร์ทไทม์) หฤทัยพันธน์ (ภรรยาจำยอม) สนใจแบบรูปเล่ม สอบถามได้ที่แฟนเพจ อิสรียา แฟนเพจปรายฝัน Publishing, Mail : maay24608@gmail.com สามารถโหลดอ่านตอนพิเศษ หฤทัยพันธน์ ได้ในรูปแบบอีบุ๊คนะคะ ขอบคุณทุกๆ ยอดโหลดค่ะ ********************************************** มือบางกำผ้าห่มเอาไว้จนแน่น เมื่อสัมผัสได้ถึงเตียงนอนที่ไหวยวบลงไปเหมือนเขาขึ้นมานั่งอยู่ด้านหลัง คล้ายจะได้ยินเสียงลมหายใจดังแผ่วเบาอยู่ข้างใบหู ความร้อนรุ่มที่ผ่อนออกมาจากปลายจมูกคมสันเป่ารดลงบนพวงแก้ม แม้ภายในห้องจะเย็นฉ่ำแต่กลับพ่ายแพ้ให้กับไอความร้อนที่มาจากร่างกายกำยำนั่น เขาทำให้เธอต้องนอนเกร็งอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ไม่กล้าที่จะขยับกายให้รู้ว่าเธอตื่นนานแล้ว หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบล้วงเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนหนา แล้วลูบไล้ไปตามเอวคอด จากนั้นจึงไล่ขึ้นไปหยุดนิ่งยังหัวไหล่นวลเนียน ก่อนที่เขาจะฝากรักด้วยริมฝีปากรุ่มร้อน คลอเคลียกับความนุ่มละมุนราวกับหลงใหลไม่อยากจากไป วินาทีที่จุมพิตร้อนกดลงหนัก ๆ บนผิวแก้มสาว ทำให้พิมพ์มาดาแทบอยากลุกพรวดขึ้นอย่างหมดความอดทน แล้วตะโกนใส่หน้าหล่อๆ ว่าเธอไม่ใช่อีตัวที่เขาซื้อมา ไม่ได้เต็มใจมาขึ้นเตียงกับเขาแม้จะแสดงออกมาอย่างสมจริงก็ตาม และเขาก็เข้าใจผิดไปแล้วเต็มประตูเมื่อคืนนี้ แต่ใครจะโง่เชื่อ เมื่อมันฟังดูเหมือนนิทานหลอกเด็ก ถ้าหากจะบอกเขาว่าเธอไม่รู้ว่ามาโผล่ที่ห้องนี้ได้อย่างไร และยิ่งเป็นเขาด้วยแล้วคงยากที่จะเชื่อคำแก้ตัวของเธอ หญิงสาวคิดพลางขบกรามแน่นอย่างปวดร้าว เมื่อความทรงจำเมื่อคืนฝังรากลึกอยู่ในใจ ยากที่จะลบเลือน

เขา...เกลียดผู้หญิงทั้งโลก แต่มีเธอเป็นดั่งดวงชีวา ส่วนเธอเหมือนลูกนกหลงรัง ที่ถูกกักขังไว้ในกรงทอง ********************** "รู้สึกดี...ขึ้นมั้ย" หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ปรือตามองก่อนจะค่อยๆ ยันกายลุกนั่งสบตากับคนตรงหน้า แววตายาวรีที่จับจ้องกลับมาทำให้ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบคล้ายกำลังหยุดคิดเพื่อทบทวนหัวใจ ความใกล้ชิดท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดและแสงสลัวจากไฟดาวน์ไลท์ พาให้ใจสองดวงปั่นป่วนและสั่นไหวจนเกินต้านทาน สายตาสองคู่ที่สบประสานสื่อความหมายแทนคำพูดได้อย่างชัดเจน 'ให้ตายสิปรายฟ้า...เธอช่าง....' อารชวินใจกระเจิดกระเจิงเมื่อหญิงสาวตรงหน้ากำลังจะทำให้เขาตบะแตก พลางคิดว่าคงไม่มีใครแปลกประหลาดเท่าเขาแน่นอน ที่พยายามข่มความปรารถนาไม่ให้ปะทุขึ้นมาแม้จะมีเนื้อหวานๆ มารออยู่ตรงหน้า พยายามท่องในใจว่าเธอกำลังเมา เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับคนเมาเลยสักนิด แต่แววตาที่คล้ายยอมจำนนของเธอนั้น คือเชื้อเพลิงอย่างดีที่จุดให้ไฟปรารถนาโหมกระพือขึ้นมา ชายหญิงเมื่อได้ใกล้ชิดกันในบรรยากาศเป็นใจ ประกอบกับความรู้สึกซ่อนเร้นที่เป็นแรงกระตุ้นจนยากที่จะหักห้าม แล้วมันจะไปเหลืออะไรถ้าต่างฝ่ายต่างต้องการในกันและกัน "ต้องการ...ใช่มั้ยคะ" คนฟังตบะแตกขึ้นมาจริงๆ มาถามกันแบบนี้หากเขาไม่จับกดลงกับเตียง คงจะเสียเชิงชายชาติอาชาไนยแน่นอน แววตาคมกริบทอประกายวาววับพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าในมือที่ถูกโยนจนไปกองแหมะที่ข้างเตียงอย่างไม่ใยดี "หรือเธอไม่ต้องการ ปฏิเสธออกมาสิปรายฟ้า"