+++ โปรย +++ “คุณผู้ช่วย เชิญทางนี้หน่อยครับ เอกสารหน้านี้ผมอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ” คนพูดนั่งเอาปากกาด้ามทองเคาะลงบนกระดาษตรงข้อความที่เป็นปัญหา ด้วยสีหน้ายับยุ่งก่อนเงยหน้าเรียกหญิงสาวที่วางถ้วยกาแฟกับน้ำเปล่าให้แล้วกำลังเดินถือถาดจะออกไป คนถูกเรียกกำลังเดินจะถึงประตูด้วยใบหน้าหงิกงอ พอถูกเจ้านายเรียกเรื่องงานรีบปรับสีหน้าอย่างไว เดินช้าๆ แทบจะลากขาเข้าไปหาเหมือนไม่เต็มใจ “มีอะไรคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถาม แต่กลับยืนดูท่าทีเขาเสียห่าง เจ้าของห้องหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจนักได้แต่ตีหน้านิ่งต่อไป “มาใกล้ผมนี่ มีอะไรจะให้ดู” คนหน้าขรึมกวักมือเรียกเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวยังไม่ยอมเข้ามาใกล้ เธอหยุดแค่หน้าโต๊ะทำงานซึ่งเขาคงลวนลามเธอไม่ถึง ตั้งแต่มาทำงานกับเขาไม่นานเท่าไหร่ รู้สึกว่าหญิงสาวเริ่มฉลาดและทันคนมากขึ้น...แต่ยังก่อน เช้านี้เขาจะต้องจัดการเมียเด็กที่แอบหนีไปอยู่กับเพื่อนโทษฐานหนีงานไม่ยอมรับการบ้านที่เขาอยากจะส่ง “ยืนตรงนี้ก็คุยได้ยินค่ะ” เธอยืนปักหลักอยู่ที่เดิมโดยเอามือกอดถาดเอาไว้มั่นเหมือนมันเป็นเกราะป้องกันจากคนที่นั่งตรงหน้า เขามองแล้วอยากหัวเราะเมื่ออ่านความคิดของเธอออก คิดเหรอว่าแค่ไอ้ถาดบางๆ นั่นจะกันอะไรเขาได้ “แต่ผมมีอะไรจะให้บัวดู ยืนไกลเสียขนาดนั้นไม่เห็นตัวหนังสือหรอก มาเร็วๆ ผมรีบ เสร็จงานแล้วจะได้ทำอย่างอื่นต่อ” เขายังคะยั้นคะยอด้วยสีหน้าขึงขัง จนหญิงสาวเชื่อแล้วเดินอ้อมโต๊ะเข้าใกล้เก้าอี้ที่เขานั่ง “ไหนคะ มีข้อความอะไรที่ท่านประธานไม่เข้าใจ” ศกุนตลาชะโงกหน้าไปดูเอกสารตรงหน้าคนตัวใหญ่โดยไม่ระวังตัว “เมื่อกี้เรียกสามีว่าอะไรครับ” เขาถามเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ “ท่านประธานค่ะ” คนตอบมองสบตาแล้วบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ “อุ้ย!” เสียงอุทานตกใจเมื่อร่างบางโดนรวบเข้าไปนั่งตักผู้บริหารใหญ่ คนกอดหัวเราะขลุกขลักในลำคออย่างชอบใจเมื่อหลอกคนตัวเล็กได้ “แบบนี้ต้องโดนทำโทษ ทำตัวเหินห่างผัวไม่ดี เดี๋ยวผมจะแก้ข้อความให้นะครับ เวลาถูกจูบก็ให้ครางเรียกว่าคุณพี่ขา ถ้าจะให้ดีก็ผัวขาไปเลยก็ได้” คนบอกนัยน์ตาพราวระยับ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของคนฟังก็เลยอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ศกุนตลามองเขาหัวเราะเพลิน ไม่คิดว่าผู้ชายหน้านิ่งเวลาหัวเราะแล้วจะดูอ่อนโยนแลดูอบอุ่น เขามีฟันขาวที่เรียงกันสวยอย่างเป็นระเบียบ เขาหยุดหัวเราะแล้วก้มหน้าเลิกคิ้วมองคนในอ้อมกอดเมื่อเห็นแววตามองเขานิ่งเหมือนเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ในใจ “ว่าไงครับ จะลองดูมั้ย” ก้มหน้าชิดจนจมูกโด่งแทบจะชนแก้ม อีกทั้งอ้อมแขนกอดกระชับแน่นเข้า “ใครจะเรียกแบบนั้นน่าอายที่สุด” คนถูกกอดกระพริบตาถี่ๆ อย่างเขินแต่ยังบอกเขาเสียงอุบอิบ “ผัวเมียกันเขาก็พูดกันแบบนี้แหล่ะ ผมว่าเพราะดีออก ถ้าอยากรู้ว่าเพราะจริงหรือเปล่าก็ลองเรียกดูก่อนซิครับ”

+++ โปรยค่า +++ “นิ่มเดินได้แล้วค่ะ นิ่มเดินได้แล้ว” เสียงร้องอย่างดีใจเมื่อขาทั้งสองข้างขยับเดินได้ถึงแม้จะน้อยนิด แต่นั่นคือข่าวดีที่สุดสำหรับพรกัลยาราวกับได้ชุบชีวิตเธอขึ้นมาใหม่ “คนดี เก่งมากครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยชม ในยามไม่มีใครมีแต่เขาคนเดียวที่ร่วมยินดีและให้กำลังใจทุกครั้งที่เธอล้มและเฝ้าปลอบประโลมยามเธอสิ้นหวัง ทำให้เธอเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมาได้หลายครั้ง “ต่อไปคุณไม่ต้องมาเฝ้านิ่มก็ได้ค่ะ” พรกัลยายิ้มกว้างหันไปบอกเขา ร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับจ้องหน้าเธอนิ่งไปชั่วขณะ “ทำไมครับ?” เขาถามเสียงเครียด “เกรงใจค่ะ คุณต้องเสียเวลาทำงานแล้วยังเสียเงินเป็นค่ารักษาให้นิ่มอีก เหลือแค่กายภาพเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าอีกก็ได้ค่ะ” “เป็นข้ออ้างที่กำลังไล่ผมหรือเปล่าครับ” เขาพูดเหมือนน้อยใจแต่พรกัลยาไม่ได้เอะใจ “เปล่าค่ะ คุณศาสตร์ดูแลนิ่มดีมาตั้งนาน นิ่มไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะ เพียงแต่เกรงใจที่คุณทิ้งบ้านมานาน แล้วแฟนคุณไม่ว่าเอาหรือคะ” “ผมยังไม่มีแฟน” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น ถ้าเขามีแฟนจะมานอนเฝ้าผู้หญิงอีกคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้ยังไง “ขอโทษค่ะ ที่ละลาบละล้วง” หญิงสาวทำหน้าสลดเพราะคิดว่าเขาไม่พอใจ “มันเป็นความรับผิดชอบทางผม คุณอย่าคิดมากเลยนะไม่ต้องห่วงว่าผมจะทิ้งงานอะไรหรอก ผมมาเฝ้าคุณเพราะผมยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำ” มือใหญ่ยื่นออกมาเชยคางเรียวเล็กให้จ้องสบตาสีดำสนิท แต่พรกัลยากลับปัดมือเขาออกแล้วเมินหลบ “นิ่มกลัวอะไร ผมยังโสดและไม่มีแฟนนะครับ” เขาบอกความจริง “ไม่ได้กลัวอะไรเลยค่ะ ก็อย่างที่บอกแค่เกรงใจคุณก็เท่านั้นเอง” คนพูดเริ่มหน้าออกสีระเรื่อ ศาสตร์ตรามองเห็น คราวนี้เขายิ้มตาพราว “ผมยินดีทำทุกอย่าง ขอเพียงแต่นิ่มอย่าไล่ผมเลยนะครับ” เขาไล่นิ้วบนกลีบปากเริ่มมีสีสดและคราวนี้เขาห้ามใจไม่ได้ ปากหยักได้รูปแนบลงบนปากอิ่มเบาราวปุยนุ่น “คราวนี้เข้าใจที่ผมพูดหรือยัง” หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับหน้าแดงเขินอายแทน

“ไปวิ่งออกกำลังกายหรือไปส่องสาวกันแน่” คุณป้าวลัยถามทันทีเมื่อเห็นหน้าหลานชายเดินมาตามถนนกำลังจะเข้าบ้าน “ทั้งสองอย่างครับ” ปรมะว่ายิ้มๆ ทำให้ผู้เป็นป้าใจรุ่มๆ กลัวหลานชายที่จองคานทองมานานหลายปี จะไปคว้าผู้หญิงไม่ดีมาทำเมีย “อย่ามีอีหนูให้มากนักเลย รีบหาเมียดีๆ ให้ป้าสักคน อยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว” “ก็ยังหาที่ถูกใจไม่ได้สักคนนี่ครับ” “ไม่เชื่อหรอก วันๆ ดีแต่ไปตอกเสาเข็มคนโน้นคนนี้ ระวังเถอะเกิดไอ้นั่นของแกมันใช้การไม่ได้จะอดมีลูก” “หัวเข็มของผมมันทนทาน แรดเรียกพี่” คนแก่ค้อนขวับเหมือนยังสาวๆ “เออ...ไว้จะคอยดูว่าจะจริงหรือโม้”

คนที่ถูกจ้องมองยืนหนาวสั่นขึ้นอีก เมื่อได้กลิ่นกายที่หอมประหลาดคล้ายดอกพุดจากผู้ชายตรงหน้า มนุษย์ที่ไหนมีกลิ่นกายเช่นนี้ ขาเล็กเริ่มสั่นแต่คงฝืนต่อปากต่อคำ “ผีหรือคน!?” น้ำเสียงตื่นตระหนก เธออยากเป็นลมถ้าคิดว่าเขาเป็นผี “คิดว่ายังไงล่ะ” เขาถามเชิงหยอกเย้า แต่ภาสิกาไม่ชอบน้ำเสียงของเขาเลยสักนิด ความรู้สึกเหมือนเขาเล่นกับเหยื่อชิ้นโปรด เมื่อยังรู้สึกว่าอิ่มอยู่แต่ยังอยากเล่นต่อ “คุณพูดได้” ปากเธอสั่นนิดๆ ขณะเอ่ยถาม “ผีก็พูดได้” “คะ...คุณเป็นผี!” ปากจิ้มลิ้มกำลังจะอ้าปากตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนแต่กลับไร้เสียง สองขาที่คิดว่ากำลังก้าวออกวิ่งกลับย่ำอยู่กับที่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ! ร่างบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวจับจิต ด้วยไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ “ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้เขาแล้วเริ่มอ้อนวอนเมื่อคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดกับตน ต้องเกิดจากผู้ชายตรงหน้านี้เป็นคนทำ “อย่ากลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” เขาบอกพลางยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าเล็ก มือหยาบกร้านลูบไล้ทั่วดวงหน้าหวาน กวาดสายตาคมดุพิจารณาทั่ววงหน้าอย่างถูกใจ “อย่า! ได้โปรด ...” หญิงสาวพูดเสียงเบาหวิว แววตาร้องขอเว้าวอน แต่มือใหญ่ที่ลูบไล้กลับไม่นำพาต่อเสียงนั้น ดวงตาสีเข้มก้มประชิดสบนัยน์ตาดำขลับที่เบิกโตอย่างตกใจปนหวาดหวั่น เขายิ้มให้นิดๆ แล้วปล่อยมือออกจากใบหน้าอย่างอ้อยอิ่ง “เธอสวยงามมากสาวน้อย กลิ่นกายช่างถูกใจฉันเสียเหลือเกิน จนอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว” คนพูดก้าวเดินวนรอบร่างเล็กที่เอามือกอดอกขาสั่นพับๆ ด้วยความกลัว แม้ร่างจะขยับไม่ได้แต่ดวงตากลมโตยังกรอกมองตาม ยามเมื่อเขาเคลื่อนไหวเดินรอบตัวอย่างระแวดระวัง *** สงครามลูกครึ่งเทพกับอสูรกำลังจะเกิดขึ้น ผู้แข็งแกร่งคือผู้รอดในสงคราม...!!!

“นายจะไปทำอะไร คุก คุก นะนาย” เสียงตติยะตะโกนเกือบเป็นเสียงกระซิบใต้ต้นมะม่วง “แล้วมึงจะยืนอยู่ทำไมวะหรือจะดูต้นทางให้กู” ไม่สำนึกยังชักชวนลูกน้องร่วมชะตากรรม ช่างเป็นเจ้านายที่ดีชวนลูกน้องเข้าคุก ตติยะรีบเผ่นแนบก่อนจะได้รับแจกอาวุธรอบสอง ได้แต่คิดในใจเจ้านายชอบปีนเข้าห้องสาวแล้วอ้างเรื่องเจ้าหนี้ลูกหนี้ จะไปปล้ำเขาก็หาเหตุผลบ้าๆบอๆ “ฉันมาเก็บดอกเบี้ย เดือนนี้ถึงเวลาจ่ายแล้ว” อีกฝ่ายเอ่ยปากทวงค่าดอกเบี้ยพิศวาส “ห๊ะ! เมื่อคืนเพิ่งทำกันไปหยกๆ จะมาจ่ายดอกเบี้ยอะไรอีก ไอ้คนเฮงซวย” ลูกหนี้ทำหน้าตกใจกับการทวงดอกเบี้ยแสนโหดที่เพิ่งจ่ายไปไม่ถึงชม.ก่อนหน้านี้ แถมสบถด่ามาเป็นของแถม “เนี่ย เธอกล้าด่าผัวเหรอ ถ้าคิดจะโกงไม่ง่ายหรอกนะ ฉันมีสัญญาลับที่เธอเซ็นไว้ อยากดูไหมล่ะ เมื่อคืนเป็นการจ่ายดอกของเดือนที่แล้ว ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนสิบนาทีหมายความว่าเป็นของเดือนใหม่ มาแล้วไม่อยากเสียเที่ยว เรียกเก็บจากเธอตอนนี้เลย” เขาไม่พูดเปล่าแต่คว้านาฬิกาที่หัวเตียงมาจ่อตรงหน้าแทบจะถิ่มตาเธอก็ว่าได้ “คุณมันไอ้คนเฮงซวยที่เข้ามาในชีวิตฉัน ไอ้คนใจดำ” เธอไม่เคยด่าใครมาก่อนเลยในชีวิตนี้ แต่เขาทำให้เธอเหลืออดจริงๆ เธอต้องจ่ายดอกเบี้ยอีกครั้งในเวลาข้ามคืน หลังจากจบเกมรักหักสวาทกับเขาไปหยกๆ ยังไม่หายเหนื่อยเลย ต้องมาตกใจกับการทวงดอกเบี้ยของอีกเดือน เธออยากกรี๊ดดังๆ อย่างขัดใจ “ด่าพอหรือยังจอมขวัญ มานี่เร็วๆเข้า ด่าอย่างเดียวเงินต้นไม่ลดหรอกนะ ถ้าปรนนิบัติดีอาจใจดีลดเงินต้นให้” ภูมินทร์ไม่ยอมให้ลูกหนี้อย่างจอมขวัญได้หยุดพัก เพราะตอนนี้โดนเมียด่าไอ้เจ้าอาวุธลับเขายิ่งคึกคักเหมือนเสียงบ่นเสียงด่าเป็นเพลงที่มันโปรดปราน ตอนนี้มันกำลังพองตัวและแข็งอยู่ใต้หว่างขาพร้อมออกศึก “คุณภูขา ขวัญเหนื่อยแล้วยกยอดไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ” ทั้งบ่นทั้งด่าแล้วไม่ได้ผลกลับมาใช้ลูกอ้อนใหม่

เรื่องนี้เป็นนิยาย แนวโรมานซ์ งานอ่านง่ายๆสบายๆ สำหรับสาวๆที่รัก อ่านเอาฟิน จิ้นเอามันส์และหื่น สายโคแก่กินเด็ก โปรย: พันฤทธิ์ หรือมีชื่อเล่นว่า 'ท่าน' หนุ่มใหญ่สามสิบแก่ๆค่อนไปตอนปลาย ยอมทุ่มสุดตัวเมื่อไปเจอยัยหนููสะโพกดินระเบิดในงานแห่งหนึ่ง แต่ไหงยัยหนูมาเรียกเขาว่าลุง งานนี้เขาไม่ยอมแก่นะน้อง ต้องเรียกพี่สิถึงจะถูก พี่คะ พี่ขา ********************************* “แต่ฉันใจดีจะทำโปรแถมฟรีให้หนึ่งยก ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เธอเอวเด้งดีถูกใจฉันมาก เป็นการตอบแทนน้ำใจกัน” “นะ...หนูไม่เอาค่ะ” ร่างเล็กอวบขาวรีบพลิกนอนคว่ำทันที ปิดบังช่วงล่างเอาไว้ไม่ให้เขาได้กินอีก อีกอย่างเธออายสายตาแพรวพราวของเขาด้วย ทั้งมองทั้งจับ มือเขาซุกซนเล่นลูบถูตัวเธอไปทั้งร่าง อีตาลุงหื่นเอ้ย “ไม่ได้สิ ผู้ใหญ่อุตส่าห์เมตตา ตามมารยาทแล้วเด็กอย่างหนูต้องรับเอาไว้” “แต่หนูไม่รับค่ะ แล้วก็อย่ามาบังคับหนูด้วย” เธอพูดเสียงอู้อี้เพราะนอนคว่ำหน้าเอาไว้เปิดเปลือยแผ่นหลังขาวนวลเนียนน่าลูบไล้โดยไม่รู้ตัว “หนูกล้าขัดใจฉันเหรอ ฉันเป็นลูกค้าvipของหนูเชียวนะแถมจ่ายงามอีกด้วย” “ไม่เอาค่ะ หนูได้เงินพอแล้ว คุณท่านไปซื้อคนอื่นก็แล้วกัน” คนนอนคว่ำหน้ายังยืนยันคำเดิมเพราะรู้ว่าร่างกายไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าก่อนขึ้นห้องมาเขาไปกินยาโด๊ปอะไรมาหรือเปล่ารู้สึกว่าเขาแรงดีไม่มีตก “โปรพิเศษแบบนี้ ฉันจัดให้หนูคนเดียวเท่านั้น ถ้าตกลงฉันจะปิดโปรนี้ทันที น่านะ รอบนี้สุดท้ายแล้ว ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันนะออกแรงเยอะกว่าหนูด้วย” คำพูดเชิญชวนให้ใช้บริการตามคำโฆษณายังไม่ได้รับความสนใจจากลูกค้าตัวเล็ก คำตอบยังเป็นการส่ายหัวไปมาบนที่นอนไม่ยอมท่าเดียว แต่คนอย่างเขาก็ตื้อไม่เลิกอุตส่าห์คิดส่งเสริมการขายแล้ว ตัวเขาต้องนำเสนอให้ลูกค้ามาซื้อ จากประสบการณ์การทำธุรกิจที่เขาเคยโน้มน้าวใจคน เขาก็รู้แล้วว่าจะจัดการกับเด็กดื้อได้ยังไง