“คุณชวิน ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแย่ๆ” “คุณระบายออกมาให้หมด วาดรัก ผมยินดีรับฟัง” วาดรักเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ แล้วยกสองมือขึ้นคล้องคอ “คุณชวิน คุณยังอยากได้ฉันเป็นนางบำเรออยู่ไหม” ไม่ได้ถามเปล่า แต่เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับเบียดกายเข้าหาร่างแกร่ง ทรวงอกคู่งามแนบชิดเสมือนกระแสไฟทำให้ร่างกายของคนตัวยักษ์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “วาดรัก คุณเมาแล้ว ไปนอนพักเถอะ แล้วอย่าทำแบบนี้” ชวินพยายามดันร่างเล็กออก แต่เธอไม่ยอมถอยง่ายๆ เมื่อยิ่งเขาผลัก เธอก็ยิ่งเบียดเข้าหา “แบบไหนล่ะ” วาดรักเบียดกายเข้าหาอย่างยั่วยวน “ก็แบบที่คุณทำอยู่นี่ไง” เสียงของชวินสั่นพร่าหนักขึ้น หวั่นใจกลัวจะหยุดตัวไม่ได้ แล้วตอนนี้ร่างกายของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิด “แล้วคุณไม่ชอบเหรอ” เสียงหวานถามกลับพร้อมสายตายั่วยวน มือเล็กก็ไม่อยู่เฉย เธอลูบไล้ไปทั่วกายหนา และรู้ตัวดีว่ากำลังท้าทายเขา “ทูนหัว คุณกำลังทำให้บางอย่างของผมตื่น แล้วผมคงหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ ถ้าคุณยังไม่เลิกก่อกวนร่างกายของผม” เสียงเตือนนั่นแหบพร่า และลุ้นทุกวินาทีว่ามือเล็กจะหยุดหรือไม่

“ไอ้บ้า!” คนถูกโยนจนร่างกระเด็นกระดอนตวาดลั่นห้อง “ไม่เติมกามเข้าไปด้วยล่ะ ผมจะได้ดูเลวขึ้น” “ไอ้บ้ากาม!!” ภัณฑิลาสนองกลับทันควัน “เชื่องดีนะ” ภาสกรก็ย้อนกลับทันควันเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือมาจัดการกับผ้าเช็ดตัวที่ตอนนี้ดูท่าจะหลุด ทำเอาภัณฑิลาผวา รีบกระโจนออกจากเตียง “ไอ้บ้ากาม! อย่าทำอะไรฉันนะ” “นึกกลัวขึ้นมาแล้วหรือไง ทีเมื่อกี้ยังทำเก่งอยู่เลย แต่ไหนๆ ผมก็จะโดนตำรวจจับข้อหาข่มขืนอยู่แล้ว งั้นผมก็…” “ฉันขอโทษ! คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง” ภัณฑิลารีบอ้อนวอนก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค “สายไปแล้ว”

“วรรษชล! ฉันถามว่าเธอไปทำอะไร ทำไมไอ้กสินถึงได้แอบเข้ามามองเธอ” เสียงห้วนดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อภรรยาไม่ยอมตอบอะไร “ชล...ชลไม่ได้ทำอะไรนะคะ” วรรษชลที่เพิ่งตื่นจากภวังค์ตอบกลับเสียงติดขัด “ไม่ทำ แล้วไอ้กสินมันเข้ามาแอบมองเธอทำไม” “ชลไม่รู้จริงๆ ค่ะ ว่าคนงานคนนั้นเข้ามาทำไม” “เธอแน่ใจว่าไม่รู้” คนพูดหรี่ตามองอย่างจับผิด และเขาก็เกลียดนัก พวกเลี้ยงไม่เชื่อง! “ชลแน่…” “หรือที่ฉันปรนเปรอให้เธอทุกคืน มันยังไม่พอ เธอถึงต้องออกไปอ่อยผู้ชายคนอื่น!” เสียงของนายหัวหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาวรรษชลตกใจกับคำครหา “นายหัว!”

เธอ..เปรียบเสมือนสินค้าข้างถนน ที่ใครๆ ต่างนำเธอออกมาเร่ขายเพื่อแลกเงิน เขา..เปรียบเสมือนเทพบุตรแสนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอให้พ้นขุมนรก แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ‘เขา’ อาจจะเป็นยิ่งกว่าขุมนรกที่เธอกำลังปีนป่ายออกมา

“ไอ้ลามก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ดาร์ลิ่ง ที่ดิ้นนี่ชอบหรือครับ งั้นผมขอทำมากกว่านี้ได้ไหม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะ” คนหน้าด้านเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาฉายชัดว่าต้องการจนอีกคนหน้าร้อนผ่าว เริ่มดิ้นเบี่ยงตัวหลบอย่างสุดฤทธิ์ ทว่าคนหน้าด้านก็ดันร่างกำยำบดเบียดเข้าหาร่างเล็กให้มากขึ้น “ไอ้บ้า! เอามือออกไป เดี๋ยวนี้!” พัทตราตวาดใส่ด้วยความอับอาย เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนฉ่าเริ่มรุกเร้ามากยิ่งขึ้น เกิดมายังไม่เคยเจอใครลามก หน้าด้านเท่าอีตาฝรั่งนี่สักคน นึกโทษตัวเองเสียจริงที่เดินออกมาอยู่ที่นี่ “ไม่ได้หรอกดาร์ลิ่ง คุณรู้ไหม ตัวผมมันร้อนจนแน่นเปรี๊ยะ แล้วนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนฉกวูบมาที่เรียวปากนุ่มนิ่ม “อื้อ” พัทตราครางท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนเอนตัวเพื่อหลบริมฝีปากของเขา ทว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอได้เต็มที่ เมื่อร่างเธอถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้าแถมเธอยังแอ่นตัวให้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองยอดอก

“พี่อ้าว! เบาๆ หน่อยสิ ลันเกือบล้มแล้วนะ” คนถูกลากให้มาที่โซฟาแทนอัญญิสาโอดครวญ ก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาดุราวกับเสือ “ก็ไม่ล้มไม่ใช่เหรอ” ลัลนาได้ยินแล้วก็เงยหน้ามองเพียงนิดแล้วกลับไปก้มหน้าต่อ ด้านอติคุณก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ จนลัลนาสะดุ้ง แต่ก็ยังเลือกที่จะก้มหน้าต่อ “ลันทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเป็นห่วง” อติคุณเปิดฉากใส่ทันที แล้วไม่ชอบใจมากด้วยที่ลัลนาเอาแต่ก้มหน้าหนีความผิด “ก็แล้วใครบ้างที่เป็นห่วงลัน” ลัลนาตอบกลับเสียงสั่นๆ “ลัน! อย่ามาย้อนพี่” อติคุณถอนใจแรงๆ แล้วหากอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก เขาจะหวดก้นให้สักทีสองที

“ผมจะออกไปข้างนอก คุณนอนเถอะ” พันธกานต์บอกกล่าวแล้วก็สะดุ้ง เลือดในกายฉีดพล่านเมื่อมือเล็กแสนซนลูบไปโดนบางอย่างที่อยู่ใต้กางเกง “ไม่นอน” “เกวิตา!” พันธกานต์ตวาดเรียกเสียงดัง หวังจะให้เลขาสาวหยุดก่อกวนร่างกายของเขา “เกิดมาเกลียวไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเลย ขอเกลียวใกล้ชิดคุณพันหน่อยนะ” คนที่ดื่มไวน์เพื่อเรียกความกล้าของตัวเองออกมา เริ่มปลดกางเกงของเจ้านายหนุ่ม “เกวิตา นี่คุณทำบ้าอะไร” “ขอเกลียวดูหน่อย” “แล้วคุณจะดูอะไร” พันธกานต์ถามทั้งที่ตอนนี้เลขาสาวกำลังยุ่งกับกางเกงของเขา ไม่รู้จะปลดหรือจะลูบคลำตรงนั้นของเขา แต่ดูจะอย่างหลังมากกว่า เพราะเจ้าตัวลูบเอา...ลูบเอา “ไม่รู้สิ เกลียวอยากดู อยากดูหมดเลย” คนที่มีสติแต่ไม่เต็มร้อยตอบกลับเสียงหวาน ส่วนคนฟังก็พยายามอย่างยิ่งที่จะข่มอารมณ์แตกกระเจิงของตัวเอง แต่ให้ตายเถอะ! เขาข่มไม่ได้แล้ว!

“หยุดนะท่าน ทะ... ท่าน... ท่านอย่าเข้ามาใกล้ข้าเด็ดขาด” มูนาร้องห้ามเสียงสั่นเทา “เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้าอีกมูนา” ฟารีฟเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญไม่น้อย เพราะเวลานี้เขาอยากจะพักผ่อนและต้องการให้หญิงสาวมาเอาอกเอาใจเหมือนเช่นผู้หญิงคนอื่นๆ ทำเสียมากกว่ามาสั่งห้ามแล้วก็ถือมีดขู่ราวกับว่าเขากำลังจะขืนใจหล่อน “ท่านต่างหากที่บ้า ท่านฆ่าคนตาย” มูนาโต้กลับเสียงสั่นเทา ภาพที่ชายชุดดำบนหลังม้าถูกกริชปักคาลำคอยังติดตาไม่หาย ถึงแม้เธอจะแอบไปฝึกการต่อสู้มาบ้างก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยมาเห็นใครถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเช่นนี้มาก่อน “หากข้าไม่ฆ่ามัน มันก็ต้องฆ่าข้า ข้าทำเพราะต้องการปกป้องคนของข้า ข้าผิดนักหรือไง” “ท่านมันโจรชั่ว ฆ่าคนได้อย่างไม่ละอายแก่ใจ ทั้งที่คนคนนั้นไม่ได้ทำอะไรให้ท่านสักนิดเดียว” มูนาแก้ต่างให้คนตาย เพราะเธอเห็นเช่นนั้นจริงๆ ว่าชายชุดดำไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อยตอนถูกปลิดชีพ “ใช่! ข้ามันโจรชั่ว แต่สันดานโจรที่ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น หรือว่าเจ้าจะรอให้โจรกระจอกพวกนั้นเข้ามาลากเจ้าไปรุมข่มขืนก่อนหรือ เจ้าถึงจะยอมให้ข้าฆ่าพวกมัน ตอบข้ามาสิมูนา!” ฟารีฟตอบด้วยเสียงกระแทก แววตาคมเรืองรองด้วยแรงโทสะ แล้วไม่รู้ทำไมถึงได้เกิดความรู้สึกโกรธหญิงสาวอย่างมากมายนัก

รยาวดีสั่นหน้ารัวๆ ไม่ยอมเดินไปหา น้ำตาก็พากันไหลเป็นสาย โคลสันเฝ้ามองดูและเห็นใจเธอ แต่เขาก็ต้องการเธอมากเช่นกัน “รยาวดี ผมจะไม่ฝืนใจคุณ แต่คุณต้องช่วยผม” เสียงแหบพร่าพูดขึ้น ทำให้คนที่กำลังร้องไห้ มองตอบกลับไปด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “คุณจะให้ฉันทำอะไร” “ผมจะพูดยังไงดี ที่คุณฟังแล้วจะไม่ปฏิเสธคำขอร้องของผม” พูดไปมือก็เริ่มปลดกระดมเสื้อตัวเองไป “คุณโคลสัน ไหนคุณว่าจะไม่ฝืนใจฉัน แล้วทำไมคุณต้องปลดกระดุม” “ผมจะถอดเสื้อออก เวลาคุณทำให้ผม จะได้ไม่เกะกะ” โคลสันถอดเสื้อเหวี่ยงทิ้ง แล้วยื่นมือไปรั้งร่างเล็ก ก่อนที่สาวเจ้าจะกระโจนหนีไป รยาวดีตกใจจะร้องห้าม ทว่าเสียงกลับกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอ เมื่อปากหยักร้ายประกบลงมาที่ริมฝีปาก ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากคู่สวยจะพยายามเม้มปากหนีการรุกรานอย่างบ้าคลั่งของคนตัวโต

“ร้ายเหมือนกันนี่” “ก็แล้วพี่ฤทธิ์ใจร้ายกับแต้มก่อนทำไมคะ อีกอย่างแต้มก็ไม่ผิดด้วยที่แต้มจะปล่อยข่าว เพราะพี่แต่งงานแล้วจริงๆ” ปภาฤทธิ์ฟังแล้วก็แค่นยิ้มนิดๆ ก่อนจะย้อนถามภรรยา “แล้วทำไมไม่ปล่อยข่าวตั้งแต่พี่เข้าวงการใหม่ๆ” “ก็ตอนนั้นแต้มไม่อยากทำลายอนาคตของพี่” ชโลธรตอบไปอย่างที่ใจคิด “เธอทำลายมันแล้วชโลธร” “แต้มขอโทษค่ะ” “จะจบง่ายๆ แค่คำว่าขอโทษงั้นเหรอ” “แล้วพี่จะให้แต้มทำยังไง แล้วแต้มจะบอกให้พี่รู้ไว้ว่าพี่นั่นแหละเป็นคนผลักดันให้แต้มต้องทำแบบนี้” “โอเค! พี่ผิดที่ไม่ติดต่อเธอเลย แต่เธอไม่ควรทำแบบนี้” “แล้วทีพี่ล่ะ แจ้งนักข่าวไปทำไมว่าจะออกมาประกาศความสัมพันธ์กับนางเอกคนนั้น” “แค่อ่านข่าวเธอก็คิดว่าพี่จะประกาศคบหากับเมรี่แล้วงั้นเหรอ” ปภาฤทธิ์อยากจะหัวเราะเหมือนกัน ที่ภรรยาคิดไปเอง เพียงแค่อ่านข่าวที่เนื้อหามาจากการมโนของนักข่าว “ก็ถ้าไม่คบกัน แล้วนางเอกคนนั้นจะมาอยู่ในห้องพี่ได้ยังไง แล้วท่าทางผู้หญิงคนนั้นก็ดูหึงพี่มากด้วย” ตอนนี้ใจของเธอมันทั้งหึงหวงทั้งน้อยใจปนเปกันไปหมดแล้ว แล้วเธอก็ดูออกว่านางเอกคนนั้นมีใจให้สามีของเธอ “แล้วเธอ หึงพี่หรือเปล่า” “ทำไมพี่ฤทธิ์ต้องถามแต้มด้วย” ชโลธรเริ่มไปไม่เป็น เมื่อจู่ๆ สามีก็มาย้อนถาม “อย่ามาย้อนถามพี่” “แต้มเป็นภรรยาของพี่ แต้มมีสิทธิ์” คนถูกกดดันตอบเลี่ยงๆ แล้วก็เริ่มไม่ไว้ใจสามีขึ้นมาแล้ว เธออยากออกไปจากห้องนี้ “ตอบให้ชัดๆ” “แต้มหึงก็ได้” หญิงสาวตอบเหมือนให้จบๆ ไป ทั้งที่ใจจริงเธออยากตะโกนบอกสามีดังๆ ว่าเธอหึงและหวงมาก แต่กลับพูดออก “หึงก็ได้ หมายความว่าไง” “พี่ฤทธิ์ พี่จะมาคาดคั้นแต้มทำไม แต้มก็ตอบไปแล้วนะ” “เพราะเธอตอบเหมือนไม่เต็มใจตอบไง พี่เลยต้องคาดคั้น” “พี่ต้องการอะไรจากแต้มกันแน่ถึงมาคาดคั้นแต้ม แต่ถ้าพี่อยากรู้ความรู้สึกจริงๆ ของแต้ม ก็ได้ค่ะ แต้มจะตอบตามความจริงว่าแต้มทั้งหึงทั้งหวงพี่ ทีนี่พี่ก็ได้ยินชัดแล้ว อยากจะหัวเราะเยาะ หรือจะจับแต้มโยนออกจากห้องก็ตามใจพี่เลย แต้มมันเป็นตัวปัญหาสำหรับพี่อยู่แล้วนี่!”

(ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน) 1.บัญชารักเทพบุตรเถื่อน (วิลเลียม-แพรนภัส) 2.แดนรักมาเฟียเถื่อน (เอเรส-ปัญญาวีร์) 3.บ่วงรักบอดี้การ์ดเถื่อน (ไรอัน-มัลลิกา) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “กรี๊ด! จะทำอะไรน่ะ” มัลลิการ้องเสียงหลง เมื่อร่างกายเบียดเข้ากับเรือนกายแข็งแกร่งจนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ตื่นตัว เพราะเธอไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร คุณหนูตระกูลลี่พยายามเรียกพละกำลังของตนกลับมาแล้วผลักไสร่างใหญ่ออก แต่ก็ไร้ผล เพราะเขาไม่ขยับเขยื้อนห่างแม้แต่เซ็นต์เดียว “แล้วผู้หญิงปากเสียๆ แบบคุณ คิดว่าผมจะทำอะไรดีล่ะ” ไรอันกระซิบเสียงพร่าทั้งที่เขาตั้งใจให้มันดุดัน ตาคมมีเสน่ห์จดจ้องนัยน์ตาหวานสั่นระริกราวลูกกวางตัวน้อยๆ กำลังรนรานหาทางหนีนายพรานจอมโหด “เอาหน้าทุเรศๆ ของนายออกไปให้ห่างฉันนะ ไม่งั้นนายไม่ได้ตายดีแน่ นายรู้ไหม ว่าฉันเป็นลูกใคร ถ้าไม่อยากตาย ก็ปล่อยฉันซะดีๆ” คุณหนูตระกูลลี่พยายามข่มความหวาดกลัวและข่มหัวใจที่เต้นรัวแรงแล้วเค้นเสียงข่มขู่กลับไป ด้วยหวังจะให้ตัวเธอรอดพ้นจากสถานการณ์ชวนให้ใจสั่นเสียที แต่กลับไปกระตุ้นให้อีกคนรู้สึกถึงชัยชนะว่ามันอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไรอันกระตุกยิ้มเหี้ยมข่มขวัญหญิงสาวอีกครั้ง “ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง” คนอวดเก่งแต่เอาแม่มาขู่ร้องถามเสียงสูง แต่น้ำเสียงกลับสั่นๆ เพราะข่มความหวาดกลัวไม่ได้ หนำซ้ำท่าทีของอีกฝ่ายก็ดูเงียบพิลึกจนเธอชักไม่ไว้ใจสถานการณ์ในตอนนี้เอาเสียเลย “คุณนี่...นอกจากจะมารยาทแย่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าตัวเองเป็นลูกใคร แต่ผมจะบอกให้คุณรู้เอาไว้ว่าอย่าเอาคนในครอบครัวมาขู่ผม” ไรอันยอกย้อนด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เช่นเดิม จงใจให้ริมฝีปากใกล้กับกลีบปากสวย “จะ...จะทำอะไรฉัน” มัลลิกาถามเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อป้องกันการถูกรุกล้ำและไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปเหมือนกัน เดี๋ยวก็หน้าร้อนผ่าว เดี๋ยวก็ใจเต้นโครมครามสลับกันอยู่ได้ ทั้งที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้หน้าตาก็ธรรมดา หล่อสู้แฟนหนุ่มของเธอก็ไม่ได้ แล้วทำไมใจเธอถึงได้พากันเต้นกระหน่ำแบบนี้เล่า! “ทำเสียงให้มั่นคงหน่อย คนสวย” เสียงทุ้มดังชิดผิวแก้มนุ่มราวผิวเด็กจนอดใจไม่ไหวเผลอทาบปากสัมผัสแก้มนุ่มก่อนตัดใจถอยห่าง แต่สองมือยังไม่คิดจะละห่างจากเรือนร่างของหญิงสาว “อย่าทำอะไรฉันนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณแม่ แล้วก็ฟ้องพี่ชายฉันด้วย คราวนี้นายไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้คนปากเสีย” คุณหนูคนสวยเค้นเสียงขู่ด้วยอาการปากสั่นระริก “ไม่ทำหรอก เพราะผมจูบคุณไม่ลง” ไรอันโต้กลับชิดริมฝีปากคู่สวย ปากบอกไม่อยากจูบ แต่ตอนนี้ใจทั้งหมดของเขากำลังอยากลิ้มลองริมฝีปากคู่นี้สักครั้ง เมื่อปากกับใจสวนทางกันและเขาก็ขอทำตามใจมากกว่า ไรอันจึงกดปากร้อนทาบบนปากนุ่ม ดูดเม้มกลีบปากบางที่เม้มสนิทเพียงเสี้ยวนาทีแล้วถอยห่าง มัลลิกาเบิกตาโต ร่างกายทุกส่วนเกร็งไปหมด กลีบปากสวยที่เม้มสนิทในคราแรกก็เผยอเชิญชวนโดยไม่รู้ตัว ไรอันจึงทาบริมฝีปากบดเคล้าลงอีกครั้ง กดคลึงริมฝีปากล่างจนพอใจในรสชาติที่หวานละมุนไม่เหมือนใคร เขาก็หันมาทำเช่นเดียวกันกับริมฝีปากบน จัดการแทะเล็มอ้อยอิ่ง “อืม...” อดีตนายตำรวจหนุ่มพึมพำพอใจและคิดไม่ถึงเลยว่าปากเสียๆ เช่นเธอจะหวานล้ำและเดียงสาได้มากขนาดนี้ หรือแม่คุณจะเสแสร้ง แต่ช่างเถอะ เธอจะเสแสร้งหรือไม่ เขาก็ไม่สนใจเพราะเขาชื่นชอบความหวานของหญิงสาวเสียแล้ว “อื้อ” เสียงเล็กครางท้วงแล้วเงียบหายไป สองมือเล็กที่ถูกปล่อยได้ครู่ใหญ่แล้ว เจ้าตัวใช้มันยึดเอวสอบ บางเวลาก็กดจิกและขย้ำเสื้อผ้าของอีกฝ่ายพร้อมเสียงครางฮึ่มฮั่มเล็ดลอดออกมา ไรอันเผยยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจกับน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งนั้น พร้อมมอบจุมพิตเร่าร้อนสลับหยอกเย้าเข้าไปสั่นกระเส่าหัวใจเจ้าของริมฝีปากคู่สวย

“ทำไมแกไม่แต่งตัว” เสี่ยเหิมถามลูกชายเสียงกร้าว เมื่อลูกชายตัวดียังไม่ใส่เสื้อผ้าที่ตนเตรียมไว้ให้ “แต่งไปทำไม ในเมื่อผมไม่ได้มาร่วมงานแต่งของพ่อ” “แล้วแกมาทำไม” “ผมจะมาพังงานแต่งของพ่อ พ่อ! ยกเลิกงานแต่งกับผู้หญิงคนนั้นเถอะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักพ่อ” เนติใช้ไม้อ่อนด้วยการขอร้องบิดา แต่หากไม่เชื่อกัน เขาจะบุกเข้าไปพังงานจริงๆ พังแบบไม่สนหน้าใครทั้งนั้น! “ฉันรู้ดีว่าเจ้าสาวคนนี้ไม่ได้รักฉัน” “แล้วพ่อจะแต่งไปทำไม หรือโดนครอบครัวผู้หญิงคนนั้นรวมหัวกันวางแผนจับพ่อ พ่อเลยจำใจแต่ง” เนติคิดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ “คนอย่างเสี่ยเหิมไม่ยอมให้ใครหลอกง่ายๆ หรอกโว้ย” จะมีก็แต่ลูกชายตัวดีคนนี้ ที่หลอกว่าจะกลับบ้านหลายครั้ง แต่ก็ไม่ยอมกลับซะที จนต้องใช้แผนขั้นเด็ดขาด “แล้วพ่อแต่งทำไม หรือพ่อรักผู้หญิงคนนั้น” “ฉันไม่ได้รัก” “แล้วพ่อจะแต่งทำไม” ยิ่งพูดคุยกันยิ่งทำให้เนติไม่เข้าใจบิดาว่าจะจัดงานแต่งขึ้นมาทำไม ในเมื่อต่างก็ไม่ได้รักกัน “คนที่แต่งคือแก ไม่ใช่ฉัน!” “พ่อ!” เนติตะโกนเรียกเสียงดัง หน้าตาก็เหมือนคนโดนผีหลอก “จะมัวเรียกพ่อหาพระแสงอะไร รีบไปแต่งตัว เดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์” เสี่ยเหิมออกคำสั่งก่อนจะเดินไปหยิบชุดมาส่งให้ลูกชาย “รับไปสิว่ะ!” “ผมโตแล้ว พ่อจะมาจับผมแต่งงานไม่ได้” “แกแน่ใจว่าไม่แต่ง” “ผมไม่แต่ง!” เนติยืนยันคำเดิม “งั้นฉันแต่งเอง!”

“คุณมิก ปล่อยเมนะ” ยิ่งเห็นเตียง เมลดายิ่งกลัว เธอดิ้นสุดแรงที่มี “จะกลัวอะไรนักหนา ในเมื่อเธอตั้งใจมาให้ท่าฉันเอง” “เมไม่ได้ให้ท่า! แล้วเมก็ไม่ได้มาหาคุณมิก เพื่อให้คุณมิกทำแบบนี้กับเม ปล่อยนะ! ปล่อย!” “ฉันแค่กอดเธอเองนะเมลดา ไม่ได้ปล้ำซะหน่อย โวยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ” “เมไม่ใช่ผู้หญิงของคุณมิก คุณมิกห้ามกอดเม” “แต่เธอประกาศต่อหน้าผู้หญิงของฉันเองว่าฉันเป็นสามีของเธอ เพราะงั้นฉันจะทำอะไรเมียตัวเองก็ย่อมได้ เธอว่าจริงไหม” “เมไม่มีวันยอมให้คุณมิกทำกับเมเหมือนที่คุณมิกทำกับผู้หญิงของคุณมิก” เธอประกาศกร้าวออกไปทั้งๆ ที่ตอนนี้กลัวเขาจับขั้วหัวใจ “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกันบ้าง หรือที่ผ่านมาเธอแอบมาดูฉันกับผู้หญิงของฉัน” “เมไม่ได้มาแอบดู” “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกัน!”

“คนสารเลว ฉันเกลียดคุณ” เธออยากตะโกนใส่หน้าเขา ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปกลับเบาแสนเบา “นี่ขนาดคุณเกลียดผมนะ คุณยังมาเสนอตัวให้ผมถึงที่” เขายิ้มดูแคลน พลางขยับตามติดร่างเล็กที่ขยับถอยหนีอย่างหวาดระแวง เพราะเวลานี้เขาไม่ใช่คนรัก ที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว “ฉันไม่ได้มาเสนอตัวให้คุณ” เธอแย้งด้วยเสียงสั่นเทา พลางยกมือผลักไสคนที่เอาตัวเข้ามาเบียดสุดแรง ทว่ามือทั้งสองข้างกลับถูกมือหนารวบแล้วกดดึงลงข้างลำตัว “คุณแน่ใจเหรอ”

เขา...คือซาตานหน้าหล่อ สำหรับเธอ ส่วนเธอ...คือภาระชีวิต สำหรับเขา “คุณพ่อก็เลยคิดจะให้ผมแต่งงาน เพื่อรับผิดชอบผู้หญิงพิการคนนั้นเหรอครับ” “ใช่! เพราะพ่ออยากให้แกรับผิดชอบหนูเพลงด้วยการแต่งงาน แล้วก็รู้เอาไว้ว่าอีกไม่เกินสองเดือนหนูเพลงก็กลับมาเดินได้แล้ว เพราะฉะนั้น แกต้องแต่งงานกับหนูเพลง แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับผู้หญิงคนไหนมาเป็นสะใภ้นอกจากหนูเพลง!” คนเป็นพ่อยื่นคำขาดเมื่อลูกชายค้านหัวชนฝา “แต่ผมไม่อยากมีเมียพิการ ถ้าคุณพ่ออยากรับผิดชอบนัก คุณพ่อก็รับเป็นเมียเองเลยครับ ส่วนผมไม่เอา!” คิมหันต์โต้กลับเสียงเดือดดาล นึกอยากบุกไปฆ่าสองน้าหลานนั่นเสียจริง ที่จู่ๆ ก็โยนภาระมาให้เขา แต่อย่าฝันไปเลยว่าคนอย่างเขาจะยอมแต่งงานด้วย “มันจะมากไปแล้วเจ้าคิม!” คนเป็นพ่อต่อว่าเสียงดังลั่นห้องเรียกให้เหล่าคนใช้ภายในบ้านพากันมามุงดู แต่เพียงครู่เดียวก็แยกย้ายกันไปเมื่อหัวหน้าแม่บ้านมา “มันมากตรงไหนล่ะครับ ในเมื่อคุณพ่ออยากได้ผู้หญิงพิการมาอยู่ในความดูแล คุณพ่อก็แต่งงานกับแม่นั่นเองสิครับ” เถียงกลับเพราะอยากประชดผู้ให้กำเนิด โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พูดออกไปนั่นกำลังทำให้คนเป็นพ่อมีแผนบางอย่างผุดขึ้นมา

ภายในห้องประชุม หลังจากมาถึงแล้วเอเรสก็เข้าไปนั่งหัวโต๊ะเป็นประธานของการประชุม จากนั้นก็กวาดสายตามองผู้ร่วมประชุมแล้วหยุดนิ่งที่เพื่อนรัก “ไรอัน คืนนี้แกจะเอาสาวๆ สักคนไหม” “ฉันไม่ใช่พวกขาดเรื่องอย่างว่าไม่ได้ อีกอย่างฉันมาที่นี่ ก็มาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยวผู้หญิง ส่วนแก มีเมียอยู่แล้วยังจะหาหญิงอื่น ระวังเมียฆ่าตัดตอน” คนรักงานโต้กลับเสียงห้วน “เขาเรียกว่าประสบการณ์ชีวิตต่างหากไอ้เพื่อนรัก” มาเฟียหนุ่มโต้กลับอย่างไม่ยี่หระกับนิสัยที่ใช้ผู้หญิงเปลืองของตน แต่เขาจะหยุดแล้ว และหยุดที่แม่ตัวแสบแสนน่ารัก “ตามสบายเถอะ” ไรอันส่ายหน้าระอากับนิสัยของเพื่อน ส่วนเอเรสก็ไหวไหล่ใส่ และหลังจากคุยหยอกล้อกันพอหอมปากหอมคอไปแล้ว เอเรสก็เริ่มพูดเข้าเรื่องที่ตัวเขาปรักใจเชื่อไปแล้วว่าปัญญาวีร์คือหนึ่งในคนของเอสเอสเค “ห๊ะ!” ทั้งสี่หนุ่มส่งเสียงออกมาพร้อมเพียง “เหลือเชื่อจริงๆ ทาม” ไรอันพึมพำ สีหน้าดูเครียดไม่ต่างจากอีกของดอม แมค และเคนนี่ “ฉันค่อนข้างมั่นใจ” เอเรสย้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันไปถามเพื่อนรักต่อ “แล้วคราวนี้ แกคิดว่าฉันควรจับป่านมัดติดเก้าอี้ได้หรือยัง ไรอัน” ไรอันพยักหน้ารับเบาๆ คิ้วหน้าขมวดยุ่ง เพราะก่อนที่จะมาทำงานนี้ เขาได้ศึกษางานจากฝ่ายข้อมูลของทางหน่วงงานมาหมดแล้ว แต่ไม่เห็นจะมีชื่อของเมียเพื่อนอยู่ในรายชื่อนักฆ่าเลย แต่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้อ่านพลาดตรงไหน เขาจึงหันไปดูข้อมูลจากคอมพิวเตอร์อีกครั้ง “แกหาอะไร” หลังเห็นเพื่อนนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์นิ่ง มาเฟียหนุ่มก็อดจะถามขึ้นไม่ได้ “ฉันกำลังตรวจดูรายชื่อนักฆ่าของเอสเอสเค แต่ไม่ชื่อเมียแกเลย แต่ในข้อมูลมีรายชื่อนักฆ่าหญิงคนหนึ่ง ชื่อฮันน่า ซึ่งน้อยมากที่เอสเอสเคจะมีนักฆ่าเป็นผู้หญิง ฉันว่าเรื่องนี้แกลองๆ ถามคุณป่านดู เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม” “ป่านไม่ยอมพูดแน่” เอเรสเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเครียดๆ หยุดพักไปอึดใจแล้วถามเพื่อนรักต่อ “แล้วแก พอจะเล่าประวัติของนักฆ่าที่ชื่อฮันน่าให้ฉันฟังได้หรือเปล่า” “ในประวัติของนักฆ่าที่ชื่อฮันน่า เท่าที่ฉันค้นมารู้ว่าเธอเกิดและเติบโตที่อเมริกา พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เธออายุสิบขวบและมีน้องชายบุญธรรมหนึ่งคน แล้วจากที่พ่อแม่เสียชีวิต เธอก็อยู่ในความดูแลของชายสูงวัยคนหนึ่ง พื้นเพเป็นคนอาหรับแต่อาศัยอยู่ที่อเมริกาพร้อมกับสาวใช้คนไทยแต่ก็เสียชีวิตไปแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อฮันน่าคนนี้เริ่มถูกตำรวจจับตาดูความเคลื่อนไหวตอนเธออายุยี่สิบเอ็ดปี แต่จู่ๆ ข่าวคราวการเคลื่อนไหวของเธอก็เงียบหายไป และไม่เคยมีใครรู้ว่าโฉมหน้าและชื่อเสียงเรียงนามที่แท้จริงของนักฆ่าหญิงที่ชื่อฮันน่าเป็นใคร” “แกก็เลยสงสัยว่าป่านคือฮันน่า” เอเรสถามขึ้นแล้วผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ จากที่คิดว่าจะไม่รื้อฟื้นเรื่องอดีตของแม่ตัวแสบก็คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว “ฉันไม่แน่ใจหรอก เพราะคนชื่อฮันน่าได้เสียชีวิตไปแล้ว หลังจากข่าวของเธอเงียบหายไป แต่ก็มีข่าวโผล่มาเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน” “ถ้างั้นก็ไม่ใช่ป่าน” เอเรสสรุปด้วยความโล่งใจ “ฉันบอกแกไปแล้วว่าฉันไม่แน่ใจ เพราะเส้นสายของนายพอลมีมาก บางทีมันอาจจะเป็นการจัดฉากขึ้นมา อย่างเช่น การหาคนมาตายแทนนักฆ่าที่ชื่อฮันน่า เพื่อที่จะให้นักฆ่าคนนี้มีชีวิตต่อไป เพื่อทำงานบางอย่าง แต่บอกก่อนนะว่านี้เป็นแค่การคาดเดาจากฉัน” ไรอันบอกเสียงเครียด “บ้าฉิบ! ฉันลืมคิดไปได้ไง แต่ฉันขอถามหน่อยเถอะ ถ้าป่านคือฮันน่า เธอจะมีความผิดถึงขั้นติดคุกหรือต้องโทษประหารหรือเปล่า” ถามออกไปแล้วก็เริ่มหนักใจมากยิ่งขึ้น “หากเธอฆ่าคนก็ย่อมมีความผิด แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ทำงานให้นายพอลจะผิดหมดทุกคน ในเมื่อทุกคนก็ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง อีกอย่างธุรกิจในลาสเวกัสของนายพอลก็เปิดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่มันก็ขึ้นอยู่ว่างานแต่ละงานที่นายพอลมอบหมายให้แต่ละคนไปทำ มันผิดร้ายแรงแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ทางตำรวจยังเอาผิดนายพอลไม่ได้ เพราะไม่มีหลักฐานสาวไปถึงมัน แต่เบื้องหลังของมันกำลังจะถูกเผยออกมา ฉันได้ข่าวจากวงในว่ามันกำลังขัดแย้งกับใครบางคนอยู่ แต่ขอโทษที่ไม่พูดไม่ได้มาก แกคงเข้าใจฉันนะเพื่อน” “ฉันเข้าใจ แต่เพราะสาเหตุอะไรทำให้แกคาดเดาว่าทุกอย่างมันคือการจัดฉาก” “สภาพศพของฮันน่าถูกเผาไหม้จนเกรียม ทางตำรวจท้องที่ปิดคดีว่าเธอถูกฆาตกรรม และเร่งปิดคดีเร็วมาก และศพของ ฮันน่าก็กลายเป็นศพไร้ญาติ ทำให้การที่จะสืบสาวไปถึงญาติพี่น้องหรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเธอ เป็นไปได้ยากมาก”

“คุณปก! คุณปกจะทำอะไร” ทรรศิการ้องถามด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เขาก็หยิบแหวนออกมาแล้วยังจะบังคับใส่เข้าไปในนิ้วของเธอ “แหวนหมั้นไง” “แหวนหมั้น!” ธิปกไม่ตอบอะไร อาศัยจังหวะที่ทรรศิกากำลังตกใจ จัดการสวมแหวนตีตราจองไปเรียบร้อย “เธอห้ามถอดแหวนออกเด็ดขาด ทรรศิกา” เขาสั่งเสียงเข้ม ทรรศิกาเงยหน้ามองคนขู่ แล้วเอ่ยถาม “คุณปกทำแบบนี้ทำไมคะ” “ฉันอยากทำไง” “แต่นี่เป็นการบังคับนะคะ อิงจะถอด” “ทรรศิกา! ถ้าเธอถอดแหวน ฉันจะถอดเสื้อผ้าเธอ!” เสียงทุ้มห้าวขู่ทันควัน

“คนอย่างฉันมันทุเรศ บ้ากามตรงไหน!” วิลเลียมตวาดกร้าวด้วยความไม่พอใจที่ถูกหญิงสาวตะคอกเสียงใส่ ทั้งที่เธอเป็นเพียงแค่คู่นอนที่เขากำลังติดใจก็เท่านั้น “ก็คุณมันบ้า หัวสมองคิดได้แต่เรื่องทุเรศๆ ไม่รู้ตัวบ้างหรือไง” ร่างบางโต้กลับเสียงแข็ง “งั้นเหรอ” วิลเลียมขานรับเสียงห้วน พร้อมเสียงหัวเราะครางลึกในลำคอ ไหวไหล่อย่างไม่แยแส ด้านแพรนภัสได้แต่เจ็บใจที่ต่อว่าเขาไป ก็ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างนึกโกรธที่พาตัวเองออกไปจากห้องนี้ไม่ได้เสียที ตากลมเล็กตวัดมองราวจะกินเลือดกินเนื้อ “หลีกไป!” เธอสั่งเสียงห้วน “เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอย่างฉัน ลืมสถานะตัวเองหรือไงฮะ!” วิลเลียมเค้นเสียงใส่ด้วยอารมณ์เดือนดาล ก่อนกระชากร่างเล็กปะทะอกกว้าง มือใหญ่ออกแรงบีบต้นแขนเรียวจนเริ่มช้ำ

“คุณจะทำอะไร” นิธารากระซิบถาม พลางสะบัดมือออกจากมือหนา คลินท์ยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงมาปากหยักแตะแก้มนุ่ม แล้วผละออกมองไปยังคู่หมั้นของอดีตคนรัก “คุณคลินท์!” คนถูกขโมยหอมขานเรียกด้วยความตกใจ “ผัวเก่าขอจูบแค่นี้ไม่ได้หรือไง หรือว่าเก็บเอาไว้ให้คู่หมั้น แต่คุณอย่าลืมบอกคู่หมั้นของคุณด้วยล่ะว่าพรหมจรรย์ที่หมอนั่นอยากได้ มันไม่มีเหลือแล้ว” พูดจบคลินท์ก็ยิ้มใส่ดวงตาคู่หวานที่เบิกโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า “คุณ...” ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกจนปัญญาจะหาคำมาตอบโต้เขา “ไม่กล้าบอก เพราะกลัวคู่หมั้นจะรับไม่ได้หรือไง แต่ผมมาคิดๆ ดูแล้วระหว่างที่คุณหอบเงินของคุณย่าผมหนีกลับมา ผมว่าคุณคงเอาเงินจำนวนนั้นไปทำให้พรหมจรรย์ของคุณกลับมาแล้วมั้ง ถ้าทำก็ดี คู่หมั้นของคุณจะได้ดีใจ” คลินท์บอกด้วยเสียงยียวน

“คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามหน้าตื่นตระหนกราวกระต่ายน้อยถูกนายพรานล่า สองมือเล็กก็ยกขึ้นดันบนอกกว้างเอาไว้ เมื่อเขาขยับเข้ามาชิด ภานุภัทรเมื่อเห็นอาการต่อต้านแล้วก็ยิ้มร้าย กระชับมือที่ยึดท่อนแขนกลมกลึงให้แน่นขึ้น แน่นจนกระดูกแทบหัก “ทำให้เธอไม่กล้าไปเป็นเมียพ่อฉันไง” “ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ จริงๆ นะคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็พาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้ ฉันยอมไปหมด” กิ่งเพชรร้องบอกลิ้นแทบพันกัน เพราะเวลานี้เธอแทบจะสู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว ภานุภัทรชะงัก คลายมือ ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วมองสำรวจหญิงสาว ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงหน้าเนียนใส “คุณพาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้” เสียงสั่นๆ พูดขึ้นเมื่อเขานิ่งไป “อยากให้ฉันเชื่อเธองั้นเหรอ” กิ่งเพชรหยักหน้ารัวๆ แทนคำพูด ขณะที่ภานุภัทรก็เหยียดยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องเสียเวลาไปสาบานที่ไหนหรอก” “คุณเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” กิ่งเพชรเอ่ยถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่ ภานุภัทรส่ายหน้าอย่าช้าๆ แทนคำตอบ เขายิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกไป “มาเป็นนางบำเรอของฉัน แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”

ชลินทราไล่สายตามองตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกที่เต็มไปด้วยไรขน แล้วหยุดสายตาที่ขอบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะหน้าเห่อร้อนเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป “มาดูใกล้ๆ ก็ได้ ผมไม่คิดเงินหรอก ให้ดูฟรี แถมลูบคลำได้ด้วย” พูดไปมือก็กำที่ปมผ้าเช็ดตัว “คุณจะทำอะไร” ชลินทราถามเสียงดัง พลางถอยหลังกลับเข้าไปในครัว เมื่อเขาเดินเข้ามาหา นิคเตอร์หัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของแม่สาวร่างเล็ก ทั้งที่ก่อนหน้าเธอยังจ้องเขาตาแทบถลนออกมาเบ้า “หัวเราะบ้าอะไร” ชลินทราถามเสียงเขียว “แล้วคุณถอยหนีผมทำไม” เขาถามด้วยเสียงเจือหัวเราะ “เปล่าหนี” ชลินทราเถียงเสียงสูง “งั้นเหรอ” เลิกคิ้วใส่ไม่พอ ปากหยักยังยิ้มได้น่าหมั่นไส้จนน่าเอามีดมาเฉาะ “นี่! อย่าตามมานะ” ร้องบอกเสียงเขียวเมื่อเขาเริ่มเดินตามอีกครั้ง “จะห้ามทำไม”

“เอ่อ...แขก...แขกคนที่พี่ส้มหาให้เป็นคุณพิชญ์เองเหรอคะ” “ใช่ผมเอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” “ไม่...เอ่อ...มีค่ะ” ฐานิศรตอบกลับอย่างลังเล เพราะเธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเจอเขา มันเลยเกิดอาการตกใจระคนดีใจ “เราไปนั่งคุยกันที่โซฟาดีกว่า ผมมีเรื่องจะถามเยอะแยะเลย” พูดจบก็จับมือเล็กเดินไปที่โซฟา “คุยเหรอคะ” “ทำไม อยากให้ผมทำอย่างอื่นหรือไง” พิชญ์หันมาถามคนที่ตนจูงมือยิ้มๆ แต่ถึงอยากจะทำมากแค่ไหน เขาก็ไม่ทำเด็ดขาด นอกเสียจากเขาจะจัดการเรื่องหย่ากับภรรยาให้เรียบร้อยเสียก่อน “ศร...ศรไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ” “แน่ใจ” “แน่สิค่ะ” “เอาเถอะ แน่ก็แน่ แต่มานั่งนี่ก่อน ผมจะไปเอาน้ำมาให้ หรือจะดื่มไวน์” “ศรดื่มไม่เป็น คุณพิชญ์ก็รู้นะคะ” พูดแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เขาพาเธอไปโรงแรมกับการทำงานคืนแรก เธอกลัวและอายมากจึงหันไปพึ่งไวน์ กระดกเสียเกือบหมดขวดจนไวน์ออกฤทธิ์เธอก็กลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาท บุกเข้าหาเขาซึ่งเป็นแขกคนแรก พอนึกทีไรก็อายทุกทีและบอกตัวเองว่าอย่าแตะต้องของมึนเมาอีก

“คุณเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายฉัน” คนถามน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ “ก็แล้วคุณกับแม่บุญธรรมของคุณกำลังคิดจะทำอะไรกันล่ะ หรือคิดว่าสิ่งกำลังทำจะไม่มีใครรู้” พารันเอ่ยถามเสียงห้าวห้วน นึกอยากบีบคอสวยๆ นี่นัก ที่บังอาจเข้าทางพ่อของเขา เพื่อทำลายความรักระหว่างเขาและภีรมาส แต่อย่าฝันว่าจะทำสำเร็จ! “ฉันไม่ได้คิดทำอะไรทั้งนั้น” “ยังปากจะแข็งอีกเหรอ” “ก็ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหาจริงๆ” “ต้องให้ผมพูดใช่ไหมว่าคุณคิดจะทำอะไร” “ก็พูดมาสิค่ะ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดว่าฉันกับคุณท่านจะทำอะไร” เสียงหวานยอกย้อน หน้าก็เบ้ เพราะความเจ็บ “แม่บุญธรรมของคุณคิดจะจับผมไง ถึงได้นัดให้ผมมาดูตัวคุณ แต่คุณรีบไปบอกแม่บุญธรรมของคุณซะว่าให้เลิกคิดแผนชั่วๆ ได้แล้ว เพราะแม่บุญธรรมของคุณไม่มีวันจับผมได้สำเร็จ” เสียงห้าวห้วนพูดช้าชัด ย้ำทีละคำ ขณะที่คนฟังก็ตาเบิกกว้าง ตกใจกับข้อกล่าวหา “พอรู้ทันก็อึ้งไปเลยหรือไง!” พารันกระตุกยิ้มหยัน “ฉันกับคุณท่านไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” เสียงหวานแย้ง พลางจ้องหน้าคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้ “ไม่เคยน้อยไปสิ” “ฉันไม่เคยคิดจะจับคุณ” หญิงสาวย้ำให้เขาฟังชัดๆ ทีละคำ พารันยิ้มหยัน ก่อนขยับถอยห่างร่างเล็กแล้วมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณก็ดูสวยดี แต่คงไม่มีปัญญาหาแฟนใช่ไหม ถึงได้ขอให้แม่บุญธรรมหาให้ แล้วแม่บุญธรรมของคุณคงแกล้งโง่แน่ๆ ถึงไม่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “คุณพารัน! คุณหยุดดูหมิ่นคุณท่านเดี๋ยวนี้” พารันไม่สนใจน้ำเสียงโกรธเคืองของหญิงสาว ปากหยักร้ายขยับยิ้มหยันแล้วพูดต่อ "แล้วผมจะบอกให้รู้ไว้ว่าผมกับกี้ เราก็รักกันมาก แล้วไม่ว่าคุณ แม่บุญธรรมของคุณ หรือใครหน้าไหนก็ไม่มีวันทำลายความรักของเราได้ จำเอาไว้!” พารันปล่อยมือจากแขนเล็กแล้วหันหลังจะเดินออกมาในขณะที่อีกคนกำลังอึ้งระคนตกใจ ที่เขาคิดได้เป็นตุเป็นตะ ก่อนจะช็อกอีกรอบเพราะน้ำเสียงห้วนๆ ที่หันกลับมาตอกย้ำให้เธอหน้าชา “สวยๆ อย่างคุณ ต่อให้แก้ผ้ายั่วถึงเตียง ผมก็ไม่สน!”

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น