'ผมรักคุณ' อยากพูดคำนี้ ...ก่อนที่จะสายเกินไป ...ความแค้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย *** “จะให้ฉันกราบขอโทษอะไรก็ได้ แต่อย่าย่ำยีฉันแบบนี้ ขอร้องล่ะ !” “...หึ” ชายหนุ่มที่ไม่พูดอะไรออกมาเป็นเวลายาวนานแค่นเสียงขึ้นมา “กราบขอโทษเหรอ ? เพิ่งรู้ตัวหรือเนี่ย” “!!?” “ทำลายซะดีไหมนะ ให้มันย่อยยับไปเลย คนอย่างคุณเนี่ย !” รัฐชาพูด จ้องมองคนที่กำลังจะร้องไห้อย่างแข็งกร้าว “ผมเกลียดคุณ” กันติทัตสะอึกเมื่อได้ยินประโยคนี้ “...เกลียดมากเหลือเกิน เกลียดจนไม่รู้จะทำอย่างไร คุณเป็นพนักงานที่น่าหมั่นไส้ ถือตัวเย่อหยิ่ง คิดว่าตัวเองมีอะไรดีเด่กว่าคนอื่น แถมยังไม่เห็นหัวผู้บริหาร ลำพองว่าตนเองหน้าตาดี ทำงานเก่ง แล้วหลอกลวงผู้หญิงมานับครั้งไม่ถ้วน หึ นี่ผมคงจะไม่อะไรมากหรอกนะถ้าหากที่คุณหลอกลวงมาตลอดหกเดือนไม่ใช่เรนน้องสาวของผม” รัฐชาพูดต่อมาอีกยืดยาว เหมือนหนึ่งต้องการพรูความในใจออกมาทั้งหมด กันติทัตทนฟังต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจนต้องร้องไห้ออกมา “ร้องไห้เหรอ ? เป็นผู้ชายอย่ามาร้องไห้หน่อยเลยมันน่าทุเรศ” ยิ่งพูดคำพูดก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ๆ รวมทั้งการกระทำด้วย !

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะมีความรักกับผู้ชาย จนกระทั่ง... เมื่อความรักนั้นเข้ามาทักทาย ...ทำอย่างไรได้ล่ะครับ... *** “ลำบากใจหรือเปล่า ?” จู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถามขึ้น “ฉันดีใจมากที่นายบอกว่าชอบฉัน แต่ถ้าหากมันจะทำให้นายลำบากใจล่ะก็…” “ผมไม่ได้ลำบากใจตรงไหน !” ใจสิงห์สวนขึ้นมาอย่างทันควัน ทำให้กาญจน์รวีอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป” สีหน้าของกาญจน์รวีกลับมายิ้มแย้มเหมือนเคย ค่อยทำให้ใจสิงห์ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย ชายหนุ่มจึงแตะแขนของอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วยิ้มกว้างให้ ใจจริงถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เขาคงอยากจะกอดเอาไว้แล้ว แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เขาก็ไม่อยากจะทำอะไรที่ดูเหมือนจะทำให้คำว่า ‘ชอบ’ ที่เอ่ยออกไปนั้นถลำลึกไปสู่ความหมายอื่น ...เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าใจจริงของกาญจน์รวี ...คิดกับเขาในแง่ไหน ?

เล่มสปินออฟ *** พิชิตมองภาพของเพื่อนร่วมงานที่เมาไม่ได้สติ อันที่จริงตอนแรกเขาเองรู้สึกเซ็งนิด ๆ ที่เมื่ออีกฝ่ายเป็นแบบนี้ ตัวเขาก็ดูเหมือนจะถูกปรารถนาและเขมนิจยัดเยียดความรับผิดชอบมาให้ในฐานะเพื่อนร่วมห้องพักเดียวกัน ชายหนุ่มร่างโย่งนอนแผ่หราลงไปบนเตียงของตนทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิมเต็มยศ ใบหน้าของเขาหันไปทางขวามือของตน ซึ่งเป็นเตียงนอนของฤทธิชัยและมองพิจารณาร่างของคนที่กำลังหลับ... ฤทธิชัยนอนหลับสบาย ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ โดยไม่รู้เลยว่าพิชิตกำลังใช้สายตาแบบไหนมองตน จะเรียกว่ามองอย่างลวนลามหรือเปล่า หากเป็นผู้หญิงคงต้องขอใช้คำนี้ตรง ๆ เรื่องนี้พิชิตเองก็รู้ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ ...หน้าสวยหวานมาก อะไรมันจะขนาดนั้น แถมยังเป็นลูกครึ่ง... ติดอยู่อย่างเดียวคือเป็นผู้ชาย ไม่อย่างนั้นล่ะก็แบบนี้เข้าตำราตรงตามสเปคผู้หญิงในฝันของพิชิตเต็ม ๆ ตัวเขาเองก็ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเหมือนกัน สุดท้ายพิชิตก็ห้ามใจไม่อยู่... *** + บทส่งท้าย Pour que tu m'aimes encore (อานุภาพ x อิทธิพงษ์) “ฉันแค่อยากจะ ดูแล คนที่ฉันรักให้ดีที่สุด ทำไม... เรื่องแค่นี้ฉันก็ผิดด้วยเหรอ ?” อานุภาพน้ำตาไหลออกมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดประโยคนี้ เพราะเขารู้ดี... รู้ดีมาโดยตลอดว่าทุกสิ่งที่อิทธิพงษ์เหมือนจะยัดเยียด แต่ที่จริงแล้วเป็นเพราะชายหนุ่มรักเขามากแค่ไหน

เล่มหลัก *** “บอกมา” ผู้เป็นเจ้านายเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ น่ากลัว “บอกมาเดี๋ยวนี้... หรือว่าอยากถูกให้ออกจากบริษัทดี” “!!!” ดวงตาสีออกน้ำตาลของชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้องเบิกโพลงอย่างกราดเกรี้ยว แค่เรื่องแค่นี้ถึงกับเอาเรื่องจะไล่ออกมาขู่ มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว ! “นี่อยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ...” อานุภาพพูดเสียงต่ำ “ใช่” อิทธิพงษ์พยักหน้า “อย่างนั้นเหรอ...” จากตอนแรกที่คิดว่าจะไม่บอกไม่พูด และลืม ๆ ไปเสีย แต่ตอนนี้เขาเริ่มเปลี่ยนใจเสียแล้วสิ “วันที่ผมไปนั่งกินดื่มอยู่คนเดียวเพราะเครียดเรื่องที่โดนคุณตำหนิ จู่ ๆ ธนิตก็เข้ามาทัก และเสนอแผนการให้ผมอย่างหนึ่ง” “แผนการอะไร ?” “หึ วันนั้นน่ะนะผมด่าคุณไปเสียเยอะเลย แล้วธนิตก็บอกว่า...” “???” “ชายเหนือชายเป็นยอดชาย” ใบหน้าของอิทธิพงษ์กระตุกเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร !?” อานุภาพพูดต่อไปว่า “ก็ไม่หมายความว่าอย่างไร ที่พูดเนี่ยคุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ธนิตกำลังจะบอกให้ผมจัดการ ‘รวบหัวรวบหาง’ คุณเสียเลย หรือพูดง่าย ๆ ก็เคลมนั่นแหละ ! ทีนี้คุณจะได้ไม่กล้ากับผมอีก” อิทธิพงษ์อ้าปากค้าง เสียงซึ่งแหบแห้งเปล่งออกมาว่า “เลว ! เลวที่สุด ! ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะมีความคิดสกปรกแบบนี้ได้”

เธอทำสีหน้าครุ่นคิด ผมจึงตอบออกไปว่า ตัวผมเองก็เช่นกัน “ผมก็เหมือนกันครับ เสิร์ชหาในเน็ตแล้วก็มาเจอเข้ากับนี่แหละ น่าสนใจก็เลยลองมาดู” “ใช่ ๆ เหมือนกันเลยค่ะ” เราสองคนหัวเราะพร้อมกัน หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ขึ้นมาตรวจตั๋ว ขบวนรถไฟมุ่งหน้าสู่สถานที่ซึ่งพวกเรากำลังจะไป... สวนสนประดิพัทธ์...

“ปากดีจังเลยนะ แม่ผมจ้างให้คุณมาเป็นพี่เลี้ยงก็ทำหน้าที่ของคุณไปสิ ไม่ใช่ให้มายืนวิพากษ์วิจารณ์ผมฉอด ๆๆ แบบนี้” “อ๋อ ก็แล้วนายให้ฉันทำไหมล่ะ ไอ้หน้าที่พี่เลี้ยงน่ะ ดีแต่เมินใส่ฉันตลอด เพียงแค่ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงที่เป็นผู้หญิงแบบที่นายอยากได้ ประสาทชัด ๆ” นนส่ายหน้าไปมาอย่างยั่วโมโห แมวยิ้มเย็น ‘นี่ขนาดเป็นคนที่เวลาพูดอะไรกับใครไม่ค่อยสบตานะเนี่ย แต่คำพูดแต่ละคำเหมือนเข็มทิ่มแทง’ บุตรชายเจ้าของบ้านคิด พลางสูดลมหายใจเข้าลึก สุดท้ายก็เป็นแมวเองที่เลือกจะเดินเลี่ยงไปที่อื่น ทิ้งให้นนยืนเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจอยู่อย่างนั้น *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.2 "พี่เลี้ยง"

ใบหน้าอ่อนวัยของหมิวเป็นสิ่งที่ตาตั้นชอบมองมาโดยตลอด ...จะให้พูดอย่างไร… ตาตั้นไม่อาจพูดออกมาได้ว่าเมื่อตอนเด็กเขารักหมิวแบบอาก็จริง แต่พอโตขึ้น… ความใกล้ชิด และความเอาใจใส่ที่มากจนล้น มันทำให้ตาตั้นแอบคิดไปมากกว่านั้นแล้ว เขาและอาหมิวไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นความคิดในส่วนลึกมันถึงได้เริ่ม ‘เปลี่ยนรูป’ ไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้... *** นวนิยายขนาดสั้น อ่านง่าย ราคาย่อมเยา สบายกระเป๋า No.1 "อาและหลานชาย"

ข้อความในสมุดเฟรนด์ชิพที่เชนเขียนให้ฉัน ถูกเขียนว่า… ‘โชคดีนาตาชา ขอบใจมาก ๆ ฉันดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ ยัยดูโอ้ !! ป.ล. ฉันวาดรูปในมังงะที่ฉันอ่านมาฝาก หวังว่าเธอคงจะชอบเหมือนฉัน ^^’

“ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปได้แล้วไป ! นายคงไม่คิดจะให้พ่อแม่ ‘เรา’ กลับมาเห็นภาพแบบนี้หรอกนะ” หมี่หยกรู้ว่าเขาแกล้งเน้นคำว่า ‘เรา’ เสียงหวานเลยเอ่ยกลับไป “พ่อแม่เราหรือ หึ นายยอมรับครอบครัวฉันเป็นครอบครัวของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ยักรู้ นึกว่าจะอยากไปให้พ้น ๆ จากพวกเราเสียอีก !” สมายด์ยิ้มยียวน “ไม่นึกว่านายจะน่ารักน่า ‘ใคร่’ ขนาดนี้ ฉันไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย”

ผ่านไปประมาณสักสองชั่วโมงได้ เรียกได้ว่าฉันนั่งจนรากงอกแล้ว จึงเดินออกไปด้านนอกร้านเพื่อยืดเส้นยืดสาย แต่แล้วสายตาของฉันก็ไปป๊ะเข้ากับนายโคลท์เจ้าเดิม แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่สิ ๆ ฉันขยี้ตา นี่ไม่ใช่โคลท์ แต่เป็นคูลท์ ค่ะ !! ฉันจำคูลท์ได้จากไฝใต้ตา และท่าทีที่ดูเย็นชา ๆ หยิ่ง ๆ นั่น -_-++ คูลท์มาพร้อมกับเจ้าน้ำเย็นค่ะ อะไรกันผู้ชายบ้านนี้ ‘คนเลี้ยงหมา’ กันทั้งพี่ทั้งน้องเลยเหรอเนี่ย “สวัสดี ^^” ฉันทัก เมื่อเขาเดินจูงน้ำเย็นซึ่งเริ่มโตขึ้นจากเมื่อครั้งที่แล้วเข้ามาในระยะสายตา “สวัสดี” คูลท์ตอบเรียบ ๆ เขามาหยุดยืนที่ตรงหน้าฉัน

เป็นอันว่าคืนนั้นผมนอนคิดทั้งคืน ว่าขั้นตอนการจีบสาว ‘รุ่นพี่’ ขั้นต่อไปนั้นจะต้องทำอย่างไร... ผมพยายาม คิดแล้วคิดอีก หากลเม็ดเด็ด ๆ ที่คิดว่าจะจีบติดและพิชิตใจเธอได้ และแล้วผมก็คิดออก เอาวะ... เป็นไงก็เป็นกัน ! คราวหน้าต้องขอเบอร์คุณแตงให้ได้ ด้วยเกียรติของลูกเสือวิสามัญ

“เปล๊า” เขารีบตอบเสียงสูง “เพียงแต่เธอดู... ไม่เหมือนเวลาอยู่ที่โรงเรียนเลยเนอะ” อ้อ... จู่ ๆ ฉันก็คิดขึ้นมาได้ นายกวินทร์คงจะอึ้งที่ฉันดูไม่ใช่ ‘ยัยทอม’ ตามที่คนที่โรงเรียนแซวกัน ถึงฉันจะไว้ผม (ซอย) สั้น แต่ตัวฉันในวันนี้ซึ่งอยู่ในชุดไปรเวท อยู่ในชุดมินิสเกิร์ตแบบผู้ญิ้งผู้หญิง แถมยังแต่งหน้าอ่อน ๆ และใส่ที่คาดผมน่ารัก ซึ่งฉันหมายถึง... ฉันมั่นใจว่าน่ารักในระดับหนึ่งน่ะนะ = =” “เธอดู... เอ้อ... ไม่อยากจะเชื่อ” เขายังคงพูดต่อไป “ย่ะ ขอบใจ” ฉันกระแทกเสียงแล้วเดินผ่านเขาไป ปล่อยให้เขามองแบบงง ๆ ปนเขิน ๆ

“ใจร้ายว่ะ ต้องพูดขนาดนี้เลยหรือเปล่า ถ้าไม่อยากให้ยุ่งตั้งแต่แรกนะ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้สักสิบยี่สิบปี มาบอกอะไรเอาป่านนี้วะ” เจอร์รี่งง “ทำไมพี่ต้องโมโหขนาดนี้ด้วย แล้วพี่เข้าใจผมบ้างหรือเปล่า เวลาเพื่อนมาบ้าน แม่งมาล้อว่าพี่เป็นเมียผมอยู่ได้ พี่คิดบ้างสิว่าผมรู้สึกอย่างไร !” “แล้วเราไม่คิดบ้างหรือว่าพี่รู้สึกอย่างไร !!” “พี่เซ่ ?” “แล้วถ้าสมมติพี่เป็นเมียเราขึ้นมาจริง ๆ เราจะรังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ”

รวมเรื่องรัก 3 เรื่อง 3 รส "ผู้เป็นที่รัก" *** #1 Be Blind ใช้ใจมอง ถึงตามองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร พี่ขอให้น้องใช้ใจ... มองก็พอ #2 Garden of Love สวนรัก เรื่องราวความรักระหว่างนักจัดสวนกับเจ้าของบ้านตัวน้อย #3 Please Remember Me โปรดอย่าลืมฉัน นี่ข้าวฟ่างไง... จะใครล่ะ นายจำฉันไม่ได้หรือ ?

“ตกลงว่าฉัน... เป็นเพื่อนกับนายได้ไหม ?” เสียงห้าวเอ่ย “เหมือนที่นายบอกแม่นายเมื่อกี้” “เราเคยเป็น ‘เพื่อน’ กันด้วยหรือ ?” หนูว่านตอบเบา ๆ เท่านั้นแหละสไปรท์รู้ว่าหนูว่านหมายความอย่างไร ใช่แล้ว... เขากับหนูว่านไม่เคยเป็นเพื่อนกันหรอก จากคนไม่ถูกกันวันหนึ่งก็กลายเป็น... ผัวเมีย...

เล่มหลัก *** “เรื่องคนอื่นที่ไหน นี่เรื่องของกู เพราะกูกับเรน่าเอ็นดูไอ้เสือเหมือนน้องแท้ ๆ ไม่เหมือนมึง ที่ไม่เคยเห็นว่ามันเป็นน้อง” สนุกเกอร์ตวาด “ใช่ ! ฉันไม่เคยเห็นว่าจีราวัชร์เป็นน้อง เพราะฉันเห็นเป็นอย่างอื่นไง เห็นเป็นอย่างอื่น พอใจหรือยังวะอนุชิต” นุอ้าปากค้าง แต่ก็ยังอึ้งไม่เท่าแอร์ที่แอบฟังอยู่ แอร์ยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ทำทีเหมือนกลับ “จีราวัชร์ไม่ใช่รุ่นน้องของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นน้อง ไม่เคยเลยสักครั้ง” “ไอ้นุกเก้อ อย่าบอกนะว่า...” “โอ๋กันเข้าไป... โอ๋กันเข้าไปสิ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า”

“ฉันก็รัก” กฤษติกาจูบจริงใจอีกครั้ง “ผมไม่เคยคิดว่าเจ้าชายอย่างพี่... คุณหนูแกรนท์... จะมาสนใจเด็กบ้าน ๆ อย่างผม ไม่เคยคิด” “ความรักที่แท้จริง ไม่พ่ายแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้นจริงใจ คนที่รักกันเพียงแค่รูปร่างหน้าตา นั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริงหรอก” *** + บทส่งท้าย Because You Loved Me กฤษติกาแกล้งส่งเสียงในลำคอแล้วมองอย่างดุ ๆ จนจริงใจได้แต่ทำหน้ามุ่ยแล้วเสมองทางอื่น เสียงแหบเอ่ยออกมาว่า “ผมไปใช้ห้องน้ำก่อนนะ” ผู้ฟัง ๆ แล้วถอนหายใจ เสียงหวานพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “จะใช้ห้องน้ำทำไม ใช้ฉันไม่ดีกว่าหรือ”

“ผมบอกแล้วไงว่าผมเปลี่ยนใจแล้ว ดูซิ ชื่อตรีทิพ ชื่อหว๊านหวานเนอะ แต่ผมชอบว่ะ คุณตรีทิพคนสวย ดูซิจะหวานไปทั้งตัวหรือเปล่า” (ยิ้มร้าย) “หยุดนะ อย่ามาพูดจาลามกแบบนี้ อาชิ ! ฉันเป็นหัวหน้านายนะ” “หัวหน้าแล้วอย่างไร ? ก็เป็นเมียผมได้เหมือนกันล่ะน่า”

'เธอ'อาจารย์มหาวิทยาลัยสาว 'เขา'หนุ่มพนักงานขับรถโดยสารประจำทาง จากการที่ได้รู้จักพบเจอกันทุกวัน ทำให้เกิดเป็นความรักขึ้น *** “รถจะออกเลยหรือเปล่าคะ ?” วราภรณ์ หรือ ตูน เอ่ยถามขึ้น หญิงสาวลอบมองใบหน้าของชายหนุ่ม เรื่อยมาจนถึงป้ายชื่อซึ่งถูกติดอยู่บริเวณอกเสื้อ ‘รังสิมันตุ์...’ ชื่อ รังสิมันตุ์ อย่างนั้นหรือ ? “อีกสิบนาทีครับ” ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถประจำทางที่จอดอยู่

'เธอ'เคยเป็นอดีต'ครู'ของเขา 'เขา'เคยเป็นอดีต'ลูกศิษย์'ของเธอ การพบกันอีกครั้ง จะทำให้ทั้งสองกลับมารักกันได้ไหม *** “ครู...” เสียงนุ่มครางแผ่ว ไม่ดังเกินไปกว่าที่ตัวเขาเท่านั้นจะได้ยินเพียงคนเดียว หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวพรรณขาวหมดจด ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนยาวคลอเคลียกับไหล่บอบบางรับกับใบหน้าสวย ท่วงท่ากิริยาของหล่อนช่างสมกับความเป็นผู้ดีโดยแท้ แม้จะนานมากแล้ว แต่นรธิปก็จำหล่อนได้อย่างแม่นยำ พรรณวรินทร์พร้อมด้วยท่านหญิงกนกวดี ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามกับเขาและวรวุฒิ นัยน์ตาสีนิลของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างประหลาดใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นเขา และแล้วก็เป็นหล่อนที่เป็นฝ่ายเอ่ยคำพูดออกมา “นรธิป...”