'ผมรักคุณ' อยากพูดคำนี้ ...ก่อนที่จะสายเกินไป
...ความแค้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย
***
“จะให้ฉันกราบขอโทษอะไรก็ได้ แต่อย่าย่ำยีฉันแบบนี้ ขอร้องล่ะ !”
“...หึ” ชายหนุ่มที่ไม่พูดอะไรออกมาเป็นเวลายาวนานแค่นเสียงขึ้นมา “กราบขอโทษเหรอ ? เพิ่งรู้ตัวหรือเนี่ย”
“!!?”
“ทำลายซะดีไหมนะ ให้มันย่อยยับไปเลย คนอย่างคุณเนี่ย !”
รัฐชาพูด จ้องมองคนที่กำลังจะร้องไห้อย่างแข็งกร้าว
“ผมเกลียดคุณ”
กันติทัตสะอึกเมื่อได้ยินประโยคนี้
“...เกลียดมากเหลือเกิน เกลียดจนไม่รู้จะทำอย่างไร คุณเป็นพนักงานที่น่าหมั่นไส้ ถือตัวเย่อหยิ่ง คิดว่าตัวเองมีอะไรดีเด่กว่าคนอื่น แถมยังไม่เห็นหัวผู้บริหาร ลำพองว่าตนเองหน้าตาดี ทำงานเก่ง แล้วหลอกลวงผู้หญิงมานับครั้งไม่ถ้วน หึ นี่ผมคงจะไม่อะไรมากหรอกนะถ้าหากที่คุณหลอกลวงมาตลอดหกเดือนไม่ใช่เรนน้องสาวของผม”
รัฐชาพูดต่อมาอีกยืดยาว เหมือนหนึ่งต้องการพรูความในใจออกมาทั้งหมด
กันติทัตทนฟังต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจนต้องร้องไห้ออกมา
“ร้องไห้เหรอ ? เป็นผู้ชายอย่ามาร้องไห้หน่อยเลยมันน่าทุเรศ”
ยิ่งพูดคำพูดก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ๆ รวมทั้งการกระทำด้วย !