กรรวี อ่านว่า กอน-ระ-วี อายุ 24 ปี ชื่อเล่นที่แม่ตั้งให้ ‘น้องเนย’ แต่เพราะชอบห้อยพวงกุญแจตุ๊กตาหมี เพื่อนๆ เรียก ‘น้องหมี’ เรียกไปเรียกมากลายเป็น ‘หมีเนย’ ลูกสาวคนเล็กมีพี่สาวชื่อนิ้ง พี่ชายคนกลาวชื่อ นนท์ คณิน หมอคณิน อายุ 29 ปี บ้านอยู่ติดกัน ครอบครัวสนิทสนมกันมาก คณินเป็นพี่ชายข้างบ้านที่กรรวีแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อเธอโตขึ้นและไปสารภาพรักกับเขา เขากลับปฏิเสธ กรรวีหอบหัวใจที่บอบช้ำไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างประเทศ กลับมาเจอเขาอีกที เธอสวยจนใจเขาสั่นไหว “ความจริง? ความจริงอะไรคะ” เธอสบตากับเขา “น้องหมีไม่ใช่เด็กแล้ว พี่หมอบอกน้องหมีได้ทุกเรื่องค่ะ” “แน่ใจเหรอว่าน้องเนยจะรับความจริงนี้ได้” เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าสวยอย่างเบามือ “ถ้ารู้ความจริงแล้วเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” “ค่ะ...น้องหมีอยากรู้ความจริงของพี่หมอ

ศึกครั้งนี้ยาวนานถึงสี่ปีทำให้ความเป็นอยู่ของชาวบ้านลำบากมาก และเมื่อแม่ทัพหยางเฟยหลิงสามารถปราบแคว้นเป่ยเหลียง สร้างความสงบสุขให้แผ่นดินแคว้นเฉิงฮั่น ทุกคนย่อมดีใจที่สงครามสงบลงเสียที แม่ทัพหยางเฟยหลิงเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มแววตาดุดัน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นที่รักใคร่เทดทูนของชาวเมือง ด้วยได้ยินวีรกรรมที่เขาสร้างไว้มากมายล้วนเสียสละความสุขเพื่อชาติบ้านเมือง ปีนี้เขาอายุยี่สิบเจ็ดแล้วแต่ยังไม่แต่งงาน ทุกคนล้วนคิดว่าเขาเคร่งครัดในวินัยทหาร แต่ไม่มีใครรู้ว่าลึกๆ แล้วเขาต้องการเพียงสตรีนางเดียวที่ทำให้หยางไห่เทาน้องชายของเขาต้องเกือบตายมาแล้ว สตรีผู้นั้นคือคณิกาอันดับหนึ่งแห่งหอร้อยบุปผา นาม ‘หลิวเจียวเหมย’ หลิวเจียวเหมยถูกดวงตาคมปลาบจ้องมองจนแทบเป็นลมแล้ว สตรีผู้อื่นต่างพูดคุยปรารถนาจะได้ใกล้ชิดแม่ทัพใหญ่ แต่เขาทำให้นางกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่สิ บุรุษผู้นี้ไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด “เท่าไหร่?” “?” “ข้าถามว่าค่าตัวเจ้าเท่าไหร่” หญิงสาวได้สติรีบส่ายหน้าทันที “ข้าไม่ใช่หญิงนางโลม ข้าเป็นอี้จี้” “แล้วอย่างไรเจ้าก็อยู่หอนางโลม ข้าต้องการซื้อตัวเจ้า เจ้าเรียกราคามาได้” “มะ...ไม่...ข้าไม่ไปกับท่าน” สิ่งที่นางพูดไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการ มือเรียวเล็กดันแผ่นอกสุดกำลังไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้ ทว่าแม่ทัพหนุ่มกลับโน้มหน้าลงกดริมฝีปากทาบทับกลีบปากที่เผยอขึ้นอยู่พอดี ดวงตาฉ่ำน้ำตาเบิกกว้างอย่างตกใจ รวดเร็วและไม่ทันคาดคิด นางยกมือขึ้นตบซีกหน้าของแม่ทัพหยางสุดแรง เพี๊ยะ!

หมอสาวสู้ชีวิตแต่อกหักทั้งที่ยังไม่ได้บอกรัก เผลอOne Night Standกับผู้ชายคนหนึ่ง ใครเลยจะรู้ว่าเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรม ทำให้เธอมาเจอกับมาเฟียหนุ่มที่ไม่ยอมปล่อยให้เรื่องของคืนนั้นผ่านเลยไป . . . . “คุณนี่นะเอาใจผู้หญิงไม่เก่ง” เธอทำจมูกย่นใส่เขา “ผิดแล้วผมเอาใจไม่เก่งแต่เอาเก่งนะ เรื่องนี้ผมมั่นใจ” “อีริค!” เธอขึงตาใส่ด้วยใบหน้าแดงเรื่อ “ให้ตายสิ” เขาพึมพำ “ผมเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ คุณร่ายมนตร์ใส่ผมหรือเปล่า” “คุณเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนั้นด้วยหรือคะ?” “แต่ก่อนผมไม่เคยเชื่อเรื่องdestiny แต่การได้พบคุณมันอยู่นอกเหนือความคาดหมาย บางทีพรหมลิขิตอาจมีจริงก็ได้” หญิงสาวได้แต่อมยิ้ม นั้นสิ ผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอได้เจอกับผู้ชายสุดเพอร์เฟกต์อย่างเขาได้ ถ้าวันนั้นก้องภพไม่ประกาศตัวคนรัก เธอคงไม่อกหักจนเสียการควบคุมแล้วได้เจอเขาที่หน้าลิฟต์พอดีอย่างนั้น แถมเจอกันด้วยความบังเอิญอีกด้วย

ฟู่เซียงเซียง บุตรสาวภรรยาเอกของเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋ว อาศัยในแคว้นสือเจ้า ตั้งแต่มารดาของนางตายจาก บิดาละเลยไม่สนใจ นางจึงทุ่มเทแรงใจศึกษาแพทย์ปรารถนาจะเป็นหมอหญิง ขณะที่เดินผ่านตลาดค้าทาส บังเอิญได้พบทาสหนุ่มผู้หนึ่ง แม้สภาพร่างกายบอบช้ำเต็มไปด้วยบาดแผล แต่แววตาแข็งกร้าวทำให้นางตัดสินใจซื้อตัวทาสหนุ่มผู้นั้น โดยไม่รู้เลยว่า... ด้ายแดงแห่งโชคชะตาร้อยรัดพันเกี่ยวชีวิตของนางและเขาไว้ด้วยกัน “ข้าซื้อชายคนนี้สองตำลึง” นางกล่าวย้ำ “ไม่มีต่อรอง” ชายร่างท้วมกัดฟันกรอด แต่หันไปมองทาสที่ตนได้มาก็ได้แต่หัวเสีย ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ได้เงินมาในมือดีกว่าขายไม่ได้แล้วยังต้องหาที่ทิ้งศพอีก “ได้! ขายสองตำลึง” ฟู่เซียงเซียงลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามไปด้านหลังเพื่อรับสัญญาทาส ทว่าทาสที่นางซื้อมาไม่มีแรงเดินด้วยซ้ำ ชายฉกรรจ์สองคนหิ้วปีกลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงมากองที่พื้นแทบเท้านาง เด็กสาวชักเท้าไม่ทัน ใบหน้าของเขาจึงแทบจะซบกับรองเท้าของนาง เด็กสาวย่อตัวลงแล้วกระซิบเบาๆ “อดทนมาได้ถึงเวลานี้แล้วก็อดทนอีกนิดเถอะนะ อย่างไรก็มีชีวิตให้คุ้มค่าเงินสองตำลึงของข้าหน่อย”

มู่ลี่หยางใช้ชีวิตเป็นพรานป่าหาของป่าไปขายอยู่หลายปี แต่เข้าป่าครั้งนี้เขาได้พบหญิงสาวผู้หนึ่งหมดสติอยู่จึงช่วยนางไว้ ทว่าทันทีที่นางลืมตา นางกลับจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อของตัวเอง เขาจึงจำเป็นต้องดูแลนาง แต่ที่ทำให้เขาหนักใจ ก็คือนิสัยนอนละเมอของนาง เหตุใดทุกครั้งที่นางละเมอต้องมาอยู่บนเตียงเขาด้วยเล่า! “พี่ลี่หยาง!” “นอนดีๆ อย่าฟุ้งซ่าน คืนนี้เจ้าต้องพักผ่อน” “ข้ารู้ แต่ไม่ต้องมัดข้าขนาดนี้ก็ได้”" “ไม่ได้” เขาสะบัดมือเพียงคราวเดียว เปลวเทียนในห้องก็ดับลง “หากจะนอนเตียงเดียวกับข้าก็อย่าดื้อ อย่าซุกซน” “พี่ลี่หยาง” เสียงหวานเอ่ยขึ้น “นอนเสีย!” เขาตวาดทีเดียวหญิงสาวก็เงียบเสียงไป แม้ได้เห็นเพียงแผ่นหลังของเขา นางก็มีความสุข ขอเพียงได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ว่าอย่างไร นางก็ยอมทำทุกอย่าง แม้จะถูกมัดเป็นบะจ่างก็ยอม. ........... นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ชื่อและตัวละคร สถานที่รวมทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ล้วนเกิดจากจินตนาการของนักเขียนทั้งสิ้น เป็นแนวจีนโบราณที่มีความเป็นแฟนตาซี จักรวาลเดียวกับ ‘ไข่มุกหมื่นปรารถนา’ สามารถอ่านแยกเรื่องกันได้

นางเป็นฮูหยินที่ถูกต้อง แต่เขากลับเฉยชาใส่ มีเพียงบนเตียงเท่านั้นที่เขาเร่าร้อนจนนางแทบมอดไหม้ จ้าวจื่อรั่วอายุเพียงสิบหกปีเป็นลูกอนุของเสนาบดีสกุลจ้าว ถูกสับเปลี่ยนตัวมาเป็นเจ้าสาวมาแต่งงานกับแม่ทัพที่ชายแดนใต้ กู้ตงหยางบุรุษหนุ่มอายุยี่สิบสี่ปีฉายาแม่ทัพปีศาจที่แสนเหี้ยมโหด "เจ้าติดค้างข้า ไม่ว่าจะเล่นลิ้นอย่างไร เจ้าย่อมรู้ดีว่าสกุลจ้าวปลิ้นปล้อน เจ้าอย่าได้หวังว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบายเลย" พูดจบชายหนุ่มก็ผุดลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสาวได้แต่นั่งเพียงลำพัง แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็อดเศร้าใจไม่ได้ ชีวิตนางจะได้พบความสุขเช่นคนอื่นบ้างไหม.

เข็มทิศ ชายหนุ่มอายุยี่สิบเก้า ย้ายมาอยู่ห้องพักที่บริษัทจัดไว้ให้พนักงานอยู่ แต่ของแถมในห้องนี้ไม่ใช่ฟอร์นิเจอร์หรือของเหลือใช้ แต่เป็นผีสาวสวย และ เอ่อ...สวยมาก สำหรับเข็มทิศผู้ไม่มีเซนส์และไม่เชื่อเรื่องผีนั้น เห็นว่าเธอค่อนข้างแปลกจากผีที่เขารู้จักจากในภาพยนตร์หรือนิยายที่เคยผ่านหูผ่านตา ออกจะเป็นผีที่น่าสงสารเพราะจำได้แค่ว่าตัวเองชื่อ มะลิ ส่วนมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าตัวเองเคยเป็นใครมาก่อนนั้น มะลิจำไม่ได้เลย.

เธอคือ ‘หลินเหยาซื่อ’ ที่มีชีวิตอยู่ในปีค.ศ.2023 แต่เพราะอุบัติเหตุรถบัสตกเขาลงไปในแม่น้ำ ทำให้เธอลืมตาอีกครั้งและพบว่าตัวเองอยู่ในร่าง ‘หลินเหยาซื่อ’ อายุยี่สิบสอง และยังเป็นคุณแม่ลูกแฝดที่ใช้ชีวิตอยู่ในปี ค.ศ.1980 เหตุการณ์บางอย่างทำให้ 'กั๋วคังเหริน' หายสาบสูญ เมื่อกลับมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองมีลูกฝาแฝดวัยสามขวบ ผู้หญิงที่เขาแต่งงานด้วยจำสามีตัวเองไม่ได้ “คุณต้องการพูดอะไรกันแน่” “เอ่อ...ก็...ก็...เผื่อคุณอยากจะหย่า...อุ๊บ!” ยังไม่ทันพูดจบประโยค ริมฝีปากของเขาก็ปิดปากเธอไว้สนิท มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยเธอไว้ไม่ให้หลบหนี “ห้ามพูดเรื่องหย่าอีก” เขาทำตาดุใส่แต่สายตามองที่ริมฝีปากหวานที่เพิ่งลิ้มรส “ระหว่างคุณกับผมจะไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน” - จบสุขนิยม Happy ไม่ดราม่า ไม่หน่วง นิยายรักอ่านเพลินๆค่ะ-

อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้หญิงสาวใสซื่ออย่าง 'แก้ว' มาพบกับ 'ภาคย์' หมอหนุ่มเย็นชา .... เด็กสาวร้องไห้อย่างไม่อาย “เพราะเกิดมาจน จึงต้องก้มหน้ารับความผิดที่ไม่ได้ทำ! ต้องเป็นฝ่ายขอโทษทั้งที่ไม่ผิด! ฉันอยากมาอยู่ตรงนี้เหรอ! ไม่ใช่พวกคุณที่พยายามให้ฉันมาอยู่ที่นี่ แล้วก็ทำให้ฉันได้เห็นธาตุแท้คนรวยๆแบบพวกคุณ ฉันกลายเป็นตัวตลก เป็นไอ้ขี้ขโมย มันคงสาแก่ใจพวกคุณมาก บอกให้รู้ไว้เลยนะ ชั่วชีวิตของฉันยากจนแค่ไหนก็ไม่เคยขโมยของใคร! ไม่เคยใช้วิธีสกปรกแกล้งคนอื่น คนในสลัมอย่างเรา แม้จะจนด้อยโอกาสทางการศึกษา แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเหลี่ยมจัดเหมือนพวกคุณ ที่หน้ายิ้มแย้มแต่เอามีดแทงคนข้างหลังได้” เธอเอ่ยประชดประชันด้วยความเจ็บปวด “แก้ว!” ภาคย์ครางเสียงอ่อน เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยหยาดน้ำตาบนแก้มเด็กสาว

กลางดึกบนถนนสายเปลี่ยว ระหว่างทางที่ภูผา นักดนตรีหนุ่มขับมอเตอร์ไซค์ผ่านมาพบหญิงสาวคนหนึ่งเข้า เธอประสบอุบัติเหตุ เขาจำเป็นต้องช่วยเหลือ เมื่อถึงโรงพยาบาล และหญิงสาวได้สติ กลับพบว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อของตนเอง ด้วยความสงสาร เขาจึงให้เธอมาอยู่กับเขาเป็นการชั่วคราว ทว่า... ความอ่อนหวานและรอยยิ้มที่มีให้เสมอทุกครั้งที่เขามองไปที่เธอ สั่นคลอนหัวใจที่ปิดตายของชายหนุ่ม เขาไม่อยากจะรักใครอีก แต่หัวใจกลับเรียกร้องให้ 'รัก' เธอ .... ชายหนุ่มเองก็ใช่จะทานทนไหว เขาไม่เคยมีอารมณ์รุนแรงมากมายขนาดนี้มาก่อนกับผู้หญิงคนไหน ไม่นึกว่าภายนอกที่ดูบอบบางไร้เดียงสา หากพอเสื้อผ้าหลุดจากเรือนกาย เธอก็เหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีที่จุดไฟอารมณ์ของเขาให้คุโชน “ให้เราเถอะนะ” เขาเอ่ยของ่ายดาย และไม่ทันฟังคำอนุญาตของอีกฝ่าย ร่างที่หนาแข็งแรงกว่าก็ทาบทับลงบนกายของหญิงสาว....

หลังล้อรถกระแทกลงไปบนแอ่งน้ำเต็มแรง เด็กนั่นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เสื้อผ้าเปียกปอนน้ำโคลนที่กระเซ็นใส่ ไม่เว้นแม้แต่ใบหน้าผมเผ้าของเธอ ยิ่งกว่าลูกหมาตกน้ำ โทษทีโว้ย อีหนู...คนขับนึก พี่ไม่ได้ตั้งใจ คนมันรีบจริงๆ “ชะลอรถ” ธามสั่ง คนทำหน้าที่ขับรถทำหน้างง แต่ก็รีบทำตาม ฉับพลัน! เขาเห็นเจ้านายน้อยของตัวเอง หยิบเงินออกจากกระเป๋าปึกหนึ่ง กดกระจกลง เหลียวมองเด็กสาว สบตากันเพียงชั่ววินาที ก่อนที่เงินในมือของธามจะถูกโยนลงไปตรงหน้าเด็กสาว “ไปได้แล้ว” เขาหันกลับมา อย่างไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น คนขับรีบเหยียบคันเร่งเลี้ยวหายเข้าไปในประตูรั้วโรงแรมหรู ธามเหลือบมองกระจกหลัง ยังเห็นเด็กสาวยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น....

พลอยดาว-พราวมุก สองสาวฝาแฝดที่มีใบหน้าและรูปร่างคล้ายกันจนเรียกได้ว่าเป็นพิมพ์เดียวกัน "ราคีหวามรัก" เป็นเรื่องของพลอยดาวและท่านประธานกวิวัชร์ "ราคีซ่านสวาท" เป็นเรื่องราวของพราวมุกและอาจารย์คิมหันต์ “แล้วเรื่องเมื่อคืนมันคืออะไร น้องมุกแค่มีอารมณ์ก็ลากพี่ขึ้นเตียงเหรอ เห็นพี่เป็นเซ็กส์เฟรนด์หรือไง” “เซ็กส์เฟรนด์...” เธอกะพริบตาปริบๆ SEX friend? สถานะแบบนี้ก็ไม่แย่นะ เมื่อคืนมันก็อารมณ์พาไปจริงๆ นั้นแหละ เพราะเป็นเขา... ถึงเธอยอมให้มันเกิดขึ้น แต่สิ่งที่หญิงสาวไม่รู้คือ...เขาไม่ยอมมีสถานะเป็นแค่SEX friend เพราะเขาต้องการครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ

ว่ากันว่า... เหล่าปีศาจจะกิน ‘พลังชีวิต’จากมนุษย์เพื่อให้ตนมีชีวิตอยู่ได้ แต่ถ้าได้เสพ ‘พลังหยาง’จากบุรุษจะเพิ่มอิทธิฤทธิ์ให้ตน แต่การทำเช่นนั้นจะทำให้มนุษย์ผู้นั้นอายุไขสั้นลงหรือตายได้ ในขณะเดียวกัน ‘หัวใจ’ของปีศาจจิ้งจอกแดงเป็นตัวยาหายากชนิดหนึ่ง ว่ากันว่าสามารถรักษาได้ทุกโรค ปีศาจจิ้งจอกแดงจึงเป็นทั้งผู้ล่าและผู้ถูกล่าเช่นกัน กุนซือหนุ่มนาม 'หานหรงเหยา' หลบมารักษาแผลใจไกลถึงชายแดน สายลมแห่งโชคชะตานำพาให้เขาได้พบกับ 'หลิวเข่อซิง' ปีศาจจิ้งจอกแดงตัวน้อยที่เข้าใจผิดคิดว่าชายหนุ่มกำลังจะฆ่าตัวตาย แต่กลายเป็นว่า หานหรงเหยายื่นมือเข้าช่วยปีศาจสาวเสียเอง เรื่องวุ่นของหนึ่งคนและปีศาจหนึ่งตนจึงเริ่มขึ้น “ข้าช่วยเจ้า เจ้าไม่คิดจะตอบแทนบุญคุณข้าบ้างหรือ” “ตอบแทนบุญคุณ?” นางทำเป็นไม่เข้าใจ จะว่าไปเขาก็พูดถูก พลังชีวิตของเขาช่วยให้นางคืนร่างมนุษย์ จากที่บรรดาศิษย์พี่เล่าให้ฟัง แต่พวกมนุษย์หาดีไม่ได้สักคน หรือว่าเขาเห็นนางในร่างจิ้งจอกแดงแล้วอยากได้หนังของนาง! หานหรงเหยาเลิกคิ้วประหลาดใจ จู่ๆ จิ้งจอกตัวน้อยก็หน้าซีดกอดห่อผ้าแน่น กลายเป็นนางที่แสดงท่าทีหวาดกลัวเขา “แม่นาง...เอ่อ เข่อซิง...เจ้า...” “เจ้า...เจ้าเห็นตัวตนของข้าแล้ว” นางกอดห่อผ้าแน่นขึ้นข่มกายไม่ให้สั่นเทา ชายหนุ่มเพิ่งนึกได้ว่า เป็นตนเองที่เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของนาง หากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ต้องเป็นเขาที่รับผิดชอบต่อนาง “เจ้าคงไม่คิดจะถลกหนังข้าหรอกนะ” “ถลงหนัง?”

'เกวลิน' หญิงสาววัย22ปี สาวหน้าหวานผิวขาวสมกับชื่อเล่น 'กะทิ' เพิ่งเรียนจบและยังไม่มีงานทำจึงช่วยงานพี่ชาย ‘ตะโก้’หรือ การันต์ ที่ดูแลกิจการร้านอาหารต่อจากแม่ที่เสียชีวิตไปห้าปีแล้ว ส่วนพ่อนั้นทอดทิ้งทั้งสามคนไปตั้งแต่การันต์อายุได้เพียง 10 ขวบ ‘หมออิฐ’ หรือ ‘นายแพทย์อิทธิพล’ หมอหนุ่มวัย 34 ปี หน้าตาก็ไม่ได้แย่ ฐานะการเงินและการงานก็ดีเลิศ แต่กลับอกหักซ้ำซากจจน่าสงสาร (กระซิกๆ) เกวลินเคยพบหมออิฐตั้งแต่เธออยู่ ม.5 ในตอนนั้นหมออิฐมาที่โรงเรียนในฐานะศิษย์เก่า เขามาพูดแนะแนวเรื่องการสอบเข้าคณะแพทย์ เกวลินชอบเขามาตั้งแต่ตอนนั้น แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีความสามารถที่จะสอบคณะแพทย์ เธอเรียนคณะบริหาร ช่วยงานที่บ้านซึ่งเป็นร้านอาหาร ซึ่งอยู่ใกล้โรงพยาบาลที่หมออิฐทำงานอยู่ เขาไม่รู้จักเธอ แต่เธอรู้จักเขาและมีความสุขดีกับการแอบรักข้างเดียว หญิงสาวขับมอเตอร์ไซค์ส่งอาหารให้หมอ-พยาบาลที่โทรสั่งเป็นประจำ และแล้วกามเทพก็ทำงานให้เธอต้องมาใกล้ชิดกับคนที่แอบรักเข้าจนได้! .... “ก็เมื่อก่อนพี่มีแฟน พี่จะมองคนอื่นได้ไง” เขาพูดไปตามตรงเพราะมันเป็นเรื่องในอดีต “ก็จริงนะ” เกวลินพยักหน้ารับ ตอนนั้นเขามีแฟนอยู่แล้ว ไม่เคยเห็นหมออิฐนอกใจแฟนเลย การที่เธอไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก และตอนที่เขามองเธอก็คือตอนที่เขาโสดสนิทด้วย “ขอบคุณนะคะ” “เรื่องอะไรครับ?” “ขอบคุณที่หันมามองกะทิไงคะ” ‘ขอบคุณที่ทำให้ความรักของกะทิสมหวังด้วยค่ะ’ ชายหนุ่มนิ่งงันไปทันที ทำไมรู้สึกเหมือนถูกบอกรักโดยไม่ต้องมีคำว่ารัก ใบหน้าหมอหนุ่มจึงแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ หรือมีแฟนเด็กมันดีแบบนี้เอง.

'ใบเฟิร์น' เคยรับเป็นติวเตอร์ให้หนุ่มรุ่นน้องอย่างนาย 'เดย์' เพื่อให้เขาตั้งใจสอบ เธอยอมเป็น 'ของรางวัล'ให้เขา ความสัมพันธ์มันควรจบแค่ 'คืนนั้น' กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความผูกพัน ใบเฟิร์นจะทำยังไง ในเมื่อเธอมีคนรักเป็นคุณหมอหนุ่มผู้อ่อนโยนอยู่ทั้งคน .... “ไปครับ รถผมจอดทางนี้” “ฉันไม่ไปกับนาย” “ไม่ไปได้ไง เมาขนาดนี้” “ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนาย” เดย์ได้ยินแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา ถึงเขาจะเป็นรุ่นน้องแต่สูงกว่า เขาโน้นหน้าลงกระซิบที่ข้างหู ลมหายใจร้อนชวนให้ปั่นปวนและหวามไหว “ผมก็ไม่เคยคิดว่าพี่เป็นเพื่อนเล่นของผมเหมือนกัน” ***คำเตือน*** เรื่องสั้นนี้เป็น PWP : Porn Without Plot เหมาะสำหรับผู้อ่านอายุ18ปีขึ้นไป แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละคร ฉาก สถานที่ เกิดจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น

เขามาที่นี่... เพื่อพาเถ้ากระดูกของแม่จากแดนอาทิตย์อุทัย กลับบ้านเกิดตามคำสัญญา เธอไม่เคยเข้าใจ เหตุใดผู้หญิงคนนั้นถึงทิ้งทุกอย่างที่นี่ เพื่อไปร่วมชีวิตกับชายที่อยู่แดนไกล กระทั่งได้พบเขา เธอถึงรู้ว่า ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องของหัวใจ เมื่อรักใครสักคนก็ไม่ต้องการเหตุผล

“พี่คิม ต้องไม่ลืมข้าวตังนะคะ สัญญา นานแค่ไหนก็ไม่ลืม” คิมหันต์พยักหน้า ย้ำสัญญา จากพี่ชายข้างบ้านที่สงสารเด็กหญิงตัวน้อยจับใจกับปัญหาครอบครัวที่เธอต้องเผชิญ โชคชะตานำพาให้ทั้งสองต้องไกลห่างและกลับมาพบกันอีกครั้ง เธอไม่ใช่เด็กน้อยเจ้าน้ำตา แต่เป็นหญิงสาวที่ทำให้เขาหวั่นไหว ไม่สิ ไม่ใช่ความหวั่นไหว แต่เป็นความมั่นใจว่าจะดูแลเธอไปชั่วชีวิต ... “กลัวที่ไหนพี่ คิดจะหม่ำลูกเสือ จะไม่เข้าถ้ำเสือได้ไง” “พี่เอาใจช่วย แต่อย่าเพิ่งกลายเป็นลูกเสือสำรองไปเสียฉิบ” เขาหัวเราะ “ว่าแต่พี่คิมเถอะ ทีนี้จะทำยังไง รักสามเส้า” กองกนิสล้อกลับบ้าง “หืม พี่ไม่คิดว่าจะเป็นรักหลายเส้าอย่างนั้นหรอกนะ” คิมหันต์พูดตรงๆ “พี่ไม่ได้รักศศิพิมพ์ ส่วนสิตางค์...” เขานิ่ง เมื่อนึกถึงดวงหน้าหวานบาดใจ ที่เขาไม่เคยลืม “พี่รู้สึกมาตลอดว่า พี่จะต้องดูแลเด็กนั่นตลอดชีวิต”

พลอยดาว-พราวมุก สองสาวฝาแฝดที่เหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก มีเพียงนิสัยที่แตกต่างกัน วันหนึ่งพราวมุกขอร้องให้พลอยดาวไปทำงานที่บริษัทแทนเพราะเธอติดงานอื่น ทำให้เธอได้พบกับ กวิวัชร์ ท่านประธานบริษัทที่หน้านิ่งชอบจับผิด ทว่าเขากลับแยกเธอกับพราวมุกได้ไม่ยากเย็น และขอเสนอแสนเย้ายวนที่ทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ ‘อะไรนะคะ’ ‘แค่คืนนี้และไม่ผูกมัด’ พลอยดาวรู้ว่าความหมายของคำนั้นดี แต่ไม่คิดว่าเขาจะชวนง่ายๆ หรือเพราะเขาทำให้มันเป็นเรื่องง่ายๆ เธอจึงตัดสินใจได้แทบจะในทันที ตอนนี้กวิวัชร์รู้สึกกลายร่างเป็นสัตว์กินเนื้อที่อยากกินเจ้ากระต่ายน้อยขึ้นมาแล้วสิ กฎเหล็กของความสัมพันธ์แบบ 'One Night Stand' คืออะไร ทุกอย่างมันควรจบแค่นั้น แต่หัวใจของเขากลับไม่ยอมให้ทุกอย่างจบแค่เรื่องในคืนนั้น

เพราะใช้ตัวเองปกป้องฮ่องเต้ ทำให้ 'ฉู่ห่าวหราน' ต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น หลังจากออกจากเมืองหลวงมาใช้ชีวิตในคฤหาสน์ซอมซอมาปีครึ่ง จู่ๆ ฮ่องเต้ทรงมอบให้ บรรณาการเป็นคณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหลวง แต่ฉู่ห่าวหรานต้องประหลาดใจ เหตุใดนางจึงห่างไกลคำว่า 'คณิกา' แต่ใกล้เคียงกับ 'โจรสาว' เสียมากกว่า 'เซียงเยว่ซิน' สลับตัวกับ 'เหอเยว่ซิน' หญิงคณิกาที่นางนับเป็นสหาย นอกจากจะให้เหอเยว่ซินได้หนีไปใช้ชีวิตกับคนรักแล้ว นางยังมีภารกิจ(ลับ)ทดแทนบุญคุณที่ต้องทำรวมทั้งทำตามคำสั่งเสียของบิดามารดา ... “เจ้าพูดว่าอะไรนะ” “ข้าบอกว่า ใต้เท้า...เอ่อ ท่านพี่หล่อเหลามาก” ฉู่ห่าวหรานยิ้มออกมา แต่เดิมเขาไม่ได้สนใจยามมีใครชื่นชมเขานัก ทว่าเวลานี้ได้ยินภรรยาเอ่ยชมรู้สึกพอใจไม่น้อย อย่างน้อยก็ดีกว่าให้นางชื่นชมบุรุษอื่น “เจ้าก็งดงามมาก” “ท่านไม่ต้องพูดเอาใจข้าหรอก” คราวนี้นางเงยหน้าขึ้นมองเขา “ข้าพูดจริง” เขาย้ำ “แต่ก่อนเจ้าชอบชมตัวเองต่อหน้าข้ามิใช่หรือ? หรือที่ผ่านมาเจ้าแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น” ที่ผ่านมานางก็พูดไปอย่างนั้น เพราะเคยถูกสายตาดูแคลนจ้องมองมาก่อน นางจึงมักพูดกลบเกลือนความรู้สึกลึกๆ ในใจของตน “แล้ว...ท่าน...ท่านพี่ชอบข้าตรงไหน ทำไมท่านอยากแต่งงานกับข้า” ‘ถามเอาตอนนี้มิช้าไปหน่อยหรือเจ้าลิงน้อย’ ฉู่ห่าวหรานคลี่ยิ้มอ่อนโยน “ข้าชอบเวลาที่มีเจ้าอยู่ข้างกาย”

นิยายรักขนาดสั้น เรื่องราวของ ‘พศิน’ชายหนุ่มที่หลบเลียแผลใจ อยู่ริมแม่น้ำโขง กับ ‘เอื้องคำ’หญิงสาวร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหวอย่างไม่รู้ตัว ‘ไม่รู้ว่าตกหลุมรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และครั้งนี้เขาจะไม่ยอมทำพลาดเสียคนรักไปอีก จะดูแลทะนุถนอมเธอไว้ให้ดีที่สุด เพราะเธอคือยอดดวงใจและคือความรักของเขา’.

ราชันย์ หรือ คิงส์ อายุ32 เพลย์บอยตัวพ่อ ประสบอุบัติเหตุ(?) ตื่นมาในบ้านสวนของหญิงสาวคนหนึ่ง ลลินลาออกจากงานที่ทำอยู่ กลับมาพลิกฟื้นสวนเพาะพันธุ์ไม้ของของพ่อแม่ซึ่งเป็นสมบัติที่ทั้งสองทิ้งไว้ให้ หญิงสาวพยายามที่จะใช้ชีวิตหลังการหย่าร้างให้ดีที่สุด บังเอิญลลินได้พบกับราชันย์ที่หมดสติ แรกทีเดียว เธอจะพาเขาไปโรงพยาบาล แต่วันนั้นฝนตกหนัก จึงได้แต่รักษาเขาเท่าที่พอทำได้ แต่โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมาก ราชันต้องการหลบซ่อนตัวชั่วคราวเพื่อสืบว่าใครทำร้ายเข า ความใกล้ชิดทำให้เขาอยากตอบแทนเธอมากกว่า ‘ผู้มีพระคุณ’ แต่หัวใจที่ปิดตายเพราะความบอบช้ำ จากอดีตของลลินทำให้ราชันต้องใช้ความสามารถและงัดกลเม็ดมามัดใจสาว เรื่องมันอาจจะง่ายกว่านี้ ถ้าอดีตสามีของเธอไม่พยายามกลับมาง้อขอคืนดี “อย่า...อย่าทำแบบนี้” เสียงของลลินแผ่วเบา “ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณ...” “แน่นอน” เขาขบติ่งหูเล็กๆ ราวไข่มุกของเธอ “พูดกี่ร้อยครั้ง ผมก็ยืนยันว่าจริงจังกับคุณ”

คุณยักษ์ (เจ้าสาวของมังกรกัณฐ์) เรื่องย่อ เพราะคุณปู่ยื่นเงื่อนไขให้ ทำให้ ‘มังกรกัณฐ์’ ไม่มีทางเลือก เขาจำใจจดทะเบียนสมรสกับ ‘เดหลี’ หญิงสาวที่ทำงานในบ้านของเขา หญิงสาวรู้ดีว่าเขาไม่ได้รักเธอ มีเพียงเธอฝ่ายเดียวที่มอบหัวใจให้เขา และเพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บปวดมากไปกว่านี้ เธอจึงบอกตัวเองเสมอว่า ‘การรักคุณคือหายนะสำหรับฉัน เพราะฉะนั้น ฉันจึงต้องเตือนหัวใจตัวเองไม่ให้เผลอใจไปรักคุณ’ เพราะนี้อาจเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอเจ็บน้อยลง เมื่อถึงเวลาต้องหย่ากับเขา ...................... “คุณยักษ์เอาออกไปนะ” “หะ!” “เอาของคุณออกไปนะ” มังกรกัณฐ์งุนงง “เอาอะไรออกไป” “ก็...” เธอจ้องเขาหน้าแดงจัด เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน “ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ อ๊า!” เดหลีร้องเสียงหลง แผ่นหลังของเธอแนบไปกับที่นอน เจ้ายักษ์ตะกละ! เขายิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มหน้าลงจูบกลีบปากหวานฉ่ำของหญิงสาว “คุณยักษ์” เธอเรียกเขาเสียงอู้อี้ พยายามรั้งสติไว้ไม่ยอมปล่อยใจกับสิ่งที่เขาเขาปรนเปรอให้อีก “เรียกผัวทำไมจ๊ะเมียจ๋า” โรมานซ์โคแก่

“กานพลู”ไม่ได้ตั้งใจมาเป็นนางบำเรอของ “ยุทธวีร์” แต่เพราะพี่สาวอย่าง “ใบบัว”ทิ้งหนี้สินไว้ให้ก่อนหนีจากไปติดต่อไม่ได้ เมื่อทางเลือกมีไม่มากนัก เธอจึงยอมทำตามข้อเสนอของเขา แต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดกัน เธอกลับละเมิดกฎที่ตั้งไว้ เผลอยกหัวใจให้เขาไปทั้งดวง .......... “ตัดสินใจได้แล้วสินะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง เห็นอาการประหม่าของเธอแล้วก็อดกระตุกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ “ฉันขอดูสินค้าหน่อย” “ดู...อะไรนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง “สินค้า” เขาย้ำ

อลันใช้สายตาสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า...หน้าตาท่าทางไม่เจนจัดสักเท่าไหร่ สงสัยวศินคงส่งเด็กไซด์ไลน์แถวๆนี้ขึ้นมาเซอร์ไพรส์ให้เขาแก้เซ็ง เมื่อคืนเมาหนักไปหน่อย... เปิดห้องพักได้ เขาก็ล้มตัวลงบนที่นอน พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย รู้สึกอยู่เลือนรางเหมือนกัน...หมอนข้างห้องนี้ทำไมมันนุ่มนิ่มดีชะมัด “อ๋อ สงสัยรับงานจากเพื่อนฉันสินะ ค่าตัวเท่าไหร่ล่ะ หน้าตาไม่เลวนี่” เขาพูดยิ้มๆ ผริตาหน้าร้อนผ่าว หล่อนแหว “ทุเรศ พูดจาบ้าๆ ฉันต่างหากที่ต้องถาม แกเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง คอยดูนะ ฉันจะแจ้งความ จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด” “เออโว๊ย ไอ้ศิน จะหาอีตัวให้ทั้งที ทำไมเลือกคนความจำเสื่อมมาได้ว่ะ” “แก...” หล่อนชี้หน้าเขามือไม้สั่น... ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าบอแบบนี้ด้วย